Vía Recogedor
Blogue de Gracia Santorum e de Anxo Fernández, de pingas e de icebergs, do que nos preocupa ou nos chama a atención, de biblioteca e de aula.
30/11/09
Instrumento musical extraordinario
Desde as antípodas... a ler!
De que falamos? Dun anuncio realizado para o Book Council de Nueva Zelanda, unha organización sen ánimo de lucro que traballa por difundi a lectura no país. Está realizado coa técnica de stop motion polo Andersen M Studio e con produción de Colenso BBDO.
A tan interesante animación mergúllanos na lectura de Going West de Maurice Gee, un dos escritores neozelandeses máis recoñecidos.
Como di Miguel:
Y no importa que el texto suene hasta en una magnífica voz extranjera, si con la ilustración de las imágenes, siento lo que lee aunque no entienda lo que dice. La ignoracia del texto no disminuye su valor literario, sino que ensalza la ilustración que cobra mayor precio. Leemos el libro como niños, como un álbum para inocentes adultos que aun no han aprendido a leer.
29/11/09
Magosto
Non á violencia contra as mulleres (CXXIII)
Scoop voante
Scoop Volante from Pix'Elle on Vimeo.
Vía Recogedor
Non á violencia contra as mulleres (CXXII)
28/11/09
Os soños
Se Haidar morre, España é verdugo
A activista saharaui asegura que as autoridades marroquís tiráronlle o seu pasaporte, mentres que Rabat sostén que Haidar non seguiru os trámites administrativos de entrada por non poñer nos papeis que o seu país é Marrocos.
E aquí tamén.
Aminetu, la heroína de la libertad
Decidió sentarse en un limboexigir su libertad
romper las cadenas del muro
acabar con la hipocresía de los cobardes
invitar a los valientes
para que abran sus brazos.
Sus pequeñas manos
sus ojos diminutos
su cuerpo menudo
envuelto de esperanza y libertad.
Miró a las lágrimas del mar
y abrazó las dunas del Sáhara.
Ella volverá, llena de sueños
derrumbará la cadena de los verdugos
y gritará con la impotencia de su cuerpo:
dejar que el siroco abrace Lanzarote
dejar que vuelva a El Aaiun
el siroco no morirá de hambre
morirá en la cárcel de la ignominia
y el crimen perfecto.
Ali Salem Iselmu
Alfabeto Pictórico
Europa connosco
A European Bureau for Lesser Ussed Lenguages (EBLUL, Axencia Europea das Linguas Minorizadas) emitiu unha resolución na que reprende a política lingüística emprendida polo Executivo de Alberto Núñez Feijóo, tras a reunión de que este organismo celebrou onte en Barcelona.
O texto "informa" á Xunta de Galicia de que "as súas medidas adoptadas contra a lingua galega desde o pasado mes de abril supoñen unha vulneración de tratados internacionais sobre dereitos lingüísticos subscritos polo Estado español" e contra a Carta Europea de Linguas Rexionais e Minorizadas.
A EBLUL afirma na súa resolución que "resulta de especial gravidade" que "non só non se puxese en marcha ningunha das medidas recomendadas", senón "que se desmantelasen algúns dos proxectos máis aplaudidos polo Consello de Europa", entre os que se cita á antiga Rede Galega de Escolas Infantís, Galescolas, "a única rede de ensino que contemplaba con normalidade o uso do galego".
O documento "anima" ao Goberno galego a "que desenvolva unha política lingüística de extensión social da lingua propia de Galicia", á vez que lle advirte que "de continuar a súa política de desprotección" trasladarase a situación aos diferentes foros internacionais onde a EBLUL atópase presente.
Esta entidade da UE está promovida polo Parlamento Europeo, e posúe rango de entidade consultiva ante o Consello de Europa e a Organización das Nacións Unidas (ONU).
Non á violencia contra as mulleres (CXXI)
27/11/09
Mis hombres
Aproveché el Día Internacional contra la Violencia de Género para reflexionar acerca de los hombres de mi vida que ni son ni han sido más ni menos que yo, y que me han ayudado a ser y a estar. Como me he hecho vieja con relativa sabiduría, y porque a veces les hablo a ustedes en voz baja, me voy a permitir homenajearles en esta columna.
Al hombre que me enseñó a leer y escribir, meciéndome en sus rodillas. Al hombre que me inoculó su pasión por los libros y por la libertad interior de la lectura. Al hombre que me ayudó a cruzar la línea divisoria entre la ciudad y el gueto. Al hombre que cuando me sabía dolorida me decía: "Vuelve a la redacción, éste es tu hogar". Al hombre que me abrió su mundo para que me pudiera pertrechar con alimentos del alma que me ayudarían a salir a la lucha. Al hombre que me acompañó durante diez años, mientras los dos crecíamos sin hacernos más daño que el de los estiramientos rápidos. Al hombre que me dio trabajo diciéndome que yo valía. Al hombre que me dijo por primera vez: "Tú puedes, tú debes". Al hombre que me acompañó en mis duelos. Al hombre con el que hablo de cine y de la enfermedad y la muerte.
Al hombre que vino a mi casa la noche después de aquella en que fui violada, y me hizo el amor con toda la ternura necesaria para que no repercutiera en mí ese involuntario contacto con uno que era menos que cero. Al hombre que se ríe conmigo y hasta de mí y que me permite mantener la fatuidad controlada y la generosidad en improvisación permanente.
De estos hombres muchos están muertos y otros me sobrevivirán. Pero en este corazón tienen su sitio, y ninguno ha dejado de entibiarme la vida durante un solo día.
Va por ellos. Va por vosotros.
El perro de Pavlov
La periferia de Madrid (área metropolitana), con 3,1 millones de habitantes, ya tiene casi tantos o más habitantes que Madrid-ciudad (Ayuntamiento de Madrid), con 3,2 millones de habitantes. Digo tantos o más porque probablemente en esa periferia exista una amplia población aun no censada e incluso sin papeles o ilegal. En total, legales y censados, 6,3 millones de habitantes (Madrid casco más el área metropolitana): es la tercera ciudad de Europa tras París y Londres. "Ahí es ná", que diría un castizo. Para llamarte tonto te decían "eres más tonto que el perro de Pavlov" (esta expresión madrileña tiene su historia, otro día la cuento). Ahí es ná.
Esto es lo que voy pensando camino de Fuenlabrada, pura área metropolitana, con Universidad y todo, con nombre de Rey: Universidad Rey Juan Carlos, la que murmuran que fue en su momento la alternativa del PP a la que decían que era la Universidad del PSOE, la Carlos III de Getafe, un buen centro académico, de lujo, en cierto modo. El taxista puso la radio (la radio es más que un medio versátil y eficaz en una ciudad así: es amorosa voz, algo que te llega inesperado, mimo de tigre) y entonces salió Feijóo, entrevistado por un par de personas, una de ellas locutor principal, y la otra un gallego que no acerté a saber quién era, pero que nos llamó falsos o mentirosos o algo así a los manifestantes del 18 de octubre en Compostela: "Pero si no pasa nada con el gallego", decía el paisano.
No se viven igual las cosas aquí y en Galicia. Las cosas de la tierra, digo. "Acá no es como allá" que diría un argentino. Acá es todo más melancólico. Feijóo se reafirmó en sus actos lingüísticos y en su ruptura con sus clásicos del PP: no habrá consenso, se deduce por lo que dice. Adiós al decreto del 50% y a la normalización lingüística. El Consello daCultura Galega acaba de pedírselo, el consenso, y él se explicó muy bien en aquella emisora mañanera, camino de Fuenlabrada: "Son unas gentes [nosotros, los malos] que no parecen acatar el resultado de las elecciones", dijo, o algo similar a esto y de igual significado. No habrá consenso. Habló de la "consulta a los padres" de los estudiantes: "la opción gallega", dijo, sin matices, "fue la que menos partidarios tuvo". Según y cómo, pero, sobre todo, fue una consulta sin control, falaz y en absoluto democrática, con una baja participación y una falta de intervención de las diversas organizaciones en defensa del gallego. Nada de nada, nada que pueda homologar una cosa así a un proceso democrático reconocible.
A él le da igual. Una cosa así, de tal carácter arbitrario y antidemocrático puede considerarse una broma mientras no se use contra el gallego, pero si se usa (como lo hizo Feijóo camino de Fuenlabrada, metido en aquella pequeña radio, lo incómodo que iría) es preciso denunciarlo ante las autoridades internacionales. Creo que es preciso dar a conocer a las agencias internacionales, coordinadoras y defensoras de las lenguas minoritarias, varias cosas: la impresentable consulta es una de ellas. Otra: las invencibles dificultades que ponen algunos gobiernos autonómicos para que se vea la TVG en las zonas gallego-hablantes. Eso se llama xenofobia: consideración y maltrato de extraña para una lengua que en esas comunidades también es históricamente propia. ¿Por qué? ¿Qué tendrá una lengua para que en un momento dado concite el acuerdo entre diversos humanistas para acabar con ella? Y, sobre todo, ¿por qué esa actividad aniquiladora produce satisfacción a los diversos killers lingüísticos y asesinar a una gallina para comérsela les crea mala conciencia a tantos buenos cristianos ("Por Dios, no soy capaz...")? Denle vueltas a esto y sabrán por qué, desde ahora, deben salir de casa con el gallego puesto y soñar en gallego por la noche. Por aquí, camino de Fuenlabrada, si hablas gallego eres sospechoso de querer volar La Cibeles, si no lo hablas (y esto en voz baja) eres un gallego acomplejado. No hay otra. Todo lo demás es pura filfa, tontería: el perro de Pavlov dando un mitin.
Como sociólogo me interesa entender la fractura simbólica entre el PP de Fraga, populista y pactista, con cierto apego en muchas de sus gentes representativas al idioma gallego, y el PP de Feijóo, mucho más autoodiante y alejándose de su gente gallego-hablante y defensora de su lengua. ¿Son dos derechas? Quizá esto es mucho decir, pero sin duda hay un corte histórico del que es necesario hablar porque tiene trascendencia para Galicia: si esta derecha se empeña en acabar con la lengua y en regionalizar a esta histórica y digna nacionalidad (así reconocida hasta en Madrid), tendremos que volver a Compostela o a donde sea y llenar la tierra, el mar y el cielo con un grito unánime: "Eres más tonto que el perro de Pavlov". A quien corresponda.
Educar con tres C: Capacidades, Competencia, Corazón
Comezou Mar falando de que non todos os nenos miran cos mesmos ollos, da dificultade de chegar a eses nen@s que desde os seus pupitres nos ollan con miradas apagadas, e precisamente por iso, da importancia de atraelos. Porque o noso labor, o labor dos docentes, non é ensinar. É axudar a aprender. E nós debemos aprender a axudar. A finalidade da nosa profesión é garantir que o alumn@ se integre na sociedade. E para isto cómpre transmitir a necesidade de medrar de xeito autónomo: deixemos que voen, que descobran as súas propias ás.
O obxectivo final é que APRENDAN A e non ACERCA DE. Debemos desenvolver a intelixencia emocional.
Para todo isto, debemos cambiar. Debemos, ante todo, traballar en equipo e traballar con proxectos. Estamos acostumad@s a esconder as nosas debilidades porque temos medo, e este xorde cando non temos recursos suficientes, por iso cómpre que compartamos os recursos para que o medo desapareza.
A NECESIDADE é ORGANIZAR o currículun máis alá das áreas, combinando diferentes tipos de unidades didácticas. Para cambiar o resultado hai que cambiar a ACTITUDE.
Traballamos con
.- Capacidades: Porque podes
.- Competencias: Porque fas
.- Corazón: Porque queres
Nesta última parte podemos incidir máis porque vemos hoxe en día como en plena era da información, cunha desestruturación da sociedade, con demasiados modelos que asumir e unha cultura dos extremos na que todo vale, a publicidade está dirixida ao plano emocional.
Non sei se aprenderemos a facelo. Creo, si, que o tentaremos. Porque queremos o mellor para o noso alumnado, porque estamos dispost@s a aprender. E porque con comunicadores así é imposible negarse á evidencia: temos moito que mellorar se queremos construír futuro.
Tamén nos deixou estes dous vídeos. A curta xa a colgaramos aquí hai un tempo; volvédea mirar que paga a pena.
Queremos chegar ata aí!!!
Grazas, Mar por, simplemente, existir.
26/11/09
Retos Matemáticos... e non tanto (XXXI)
Reto 4.- Xaime, Paulo e Ramón foron bailar e coñeceron unha guapa muller. Cando lle pediron o número de teléfono, ela díxolles:
- Eu só lles dou o meu número a persoas intelixentes
- Nós somos intelixentes!!!! - dixéronlle os tres á vez
- Ben, entón dígovos o meu teléfono: ten 7 cifras e se restamos as tres primeiras (tomadas como un número de tres díxitos) ao cadrado das últimas catro (tomadas coma un número) dá... o meu número de teléfono.
Non á violencia contra as mulleres (CXX)
The Incredible Book Eating Boy
25/11/09
Non á violencia contra as mulleres (CXIX)
Secretario Xeral das Nacións Unidas
Nova Iorque, 25 de novembro de 2009
En los 10 años transcurridos desde que la Asamblea General declaró el 25 de noviembre Día Internacional de la Eliminación de la Violencia contra la Mujer, un mayor número de grupos y particulares, incluidos hombres y niños, se han comprometido con esta causa y participan en los esfuerzos por prevenir y combatir las atroces violaciones de los derechos humanos de la mujer. También ha habido significativos avances a nivel nacional, con la promulgación de leyes y la adopción de planes de acción amplios en muchos países.
Sin embargo, queda mucho por hacer. En todos los países, las mujeres y las niñas siguen padeciendo por la violencia, que causa terribles sufrimientos. Esa violencia obstaculiza el desarrollo, genera inestabilidad y hace mucho más difícil alcanzar la paz. Debemos exigir que los responsables rindan cuentas por las violaciones, y tomar medidas concretas para poner fin a la impunidad. Debemos escuchar a las sobrevivientes y prestarles apoyo.
Nuestro objetivo es claro: poner fin a estos crímenes imperdonables, sea el uso de la violación sexual como arma de guerra, la violencia doméstica, la trata con fines de explotación sexual, los llamados “delitos de honor” o la ablación o mutilación genital femenina. Debemos hacer frente a las causas de la violencia mediante la erradicación de la discriminación y el cambio de las mentalidades que la perpetúan.
La campaña “Unidos para poner fin a la violencia contra las mujeres” que inicié el año pasado está impulsando la acción a nivel de todo el sistema de las Naciones Unidas. En ella se hace un llamamiento a todos los países a que, para el año 2015, apliquen leyes rigurosas, planes de acción multisectoriales, medidas de prevención, sistemas de recopilación de datos, y esfuerzos sistemáticos para combatir la violencia sexual en situaciones de conflicto. Invito a los gobiernos, organizaciones y particulares a que se unan a nosotros en esta campaña. Asimismo, acabo de crear una Red de Hombres Líderes para reforzar nuestras actividades de promoción.
El apoyo de la Asamblea General de las Naciones Unidas al establecimiento de una nueva entidad relativa a la igualdad entre los géneros también fortalecerá nuestra labor. La nueva entidad promoverá la igualdad entre los géneros y el empoderamiento de la mujer, y hará responsable al propio sistema de las Naciones Unidas de la prestación de apoyo a medidas dirigidas a eliminar la discriminación y la violencia contra la mujer.
En todo el mundo, las mujeres son el elemento esencial que mantiene unidas a las familias, las comunidades y las naciones. En este Día Internacional, reafirmemos nuestro compromiso con los derechos humanos de la mujer, invirtamos más recursos en la lucha contra la violencia; y hagamos todo lo necesario para poner fin a estas horrendas agresiones de una vez por todas.
VíaNon á violencia contra as mulleres (CXVIII)
Aquí máis literatura e cine.
Aquí máis música.
Aquí información e cifras.
Aquí toparás máis materiais.
E ademais:
Relatos culturais sobre o tema.
Aquí a historia das irmás Mirabal.
Aquí información sobre a desigualdade nos libros de texto.
Aquí, aquí, aquí e mais aquí unha de contos.
Unha webquest aquí.
Muller e deporte aquí.
Outra presentación sobre muller e publicidade aquí.
Presentacións de alumnado aquí.
Humor gráfico aquí.
Texto de Eduardo Galeano aquí.
Mulleres no chan aquí.
Rosana mandounos o lazo do lateral.
Imaxes e carteis.
E Loly Lago desde O Segrel mándanos esta fantástica presentación:
Onde tamén podedes atopar unha ampla selección musical.
moitas grazas!!!
Non á violencia contra as mulleres (CXVII)
Mentres non saibamos respectarnos, mentres non entendamos que os seres humanos somos tod@ iguais, non existirá unha sociedade máis xusta. É o noso labor contribuír, procurala. Non desistiremos.
24/11/09
Non á violencia contra as mulleres (CXVI)
Moitas grazas, querida compañeira.
Blogues interesantes aos que acudir:
Karici.es
Mi novio me controla
Homes contra a violencia.
No Blogue da Silva enteirámonos de que:
E unha convocatoria sobre Poesía visual.
Non á violencia contra as mulleres (CXV)
Aquí máis frases de alumnos.
E este é o cartel que nos chega desde Bibliocabe:
Grazas a ambas.
E nos Arquivos do Trasno un poema e esta presentación:
Non á violencia contra as mulleres (CXIV)
En todo caso, este tipo de publicidade axúdanos a lembrar que NUNCA debemos pechar os ollos, que NUNCA debemos mirar para outro lado, que NUNCA debemos tolerar este tipo de actitudes. Benvida sexa esta publicidade social:
Vía
23/11/09
Lucia, Luís e O Lobo
Transmiten medo grazas tanto ao xeito de estar relatado como ao escenario, fotografía e iluminación.
Vía Recogedor
Non á violencia contra as mulleres (CXIII)
Vía
Imaxes e carteis:
Vía
Poesías:
Vía
22/11/09
A piragua
Cándido Pazó: A piragua. Editorial Laiovento
Hai xa algo máis de dous anos que asistín á posta en escena da excelente peza A piragua, escrita e dirixida por Cándido Pazó. Dende entón estiven pendente da publicación do texto, que, malia ser premiado como Mellor Texto Orixinal nos María Casares 2008, non chegou ás librarías ata hai uns meses.
A obra arrinca da anécdota –real- da polémica xerada nunha comunidade de propietarios/as porque un dos veciños ten unha piragua na súa praza de garaxe. A partir deste inicio cómico o autor vainos somerxer no mundo dunha das principais traxedias do noso tempo: a violencia machista. E faino con delicadeza e con realismo, pero sen simplificacións nin excesos didácticos. Alén diso, pareceume un logro magnífico que atope un espazo acaído para o humor dentro deste tema; memorable resulta, por exemplo, o chiste do catedrático de economía que explica o concepto de inflación a partir dos cambios físicos da súa muller.
Ademais do enorme interese do texto en si mesmo, tamén nos pode servir para coñecer a maioría das constantes da produción dramática dun dos autores máis destacables do momento, que aparecen aquí mesturadas: a reflexión sobre a actualidade e sobre a propia creación teatral, a homenaxe á commedia dell’arte, o humor e os xogos lingüísticos…
Esta obra reestreouse en xuño e debe de andar agora de xira polo país, así que, se tedes oportunidade, non deixedes de vela e/ou lela.
Non á violencia contra as mulleres (CXII)
(Eu creo que ao noso instituto non chegou, non sei aos vosos)
O primeiro premio leva por título "Viva o muere".
O segundo "Nunca es tarde para hacerte valer"
O terceiro "Sinrazón"
O cuarto "Sin pensarlo dos veces"
O quinto "Bajo la máscara"
Cómpre que os vexades, todos pagan a pena:
21/11/09
Con todo o equipo
Una mañana, el marido vuelve a su cabaña después de varias horas de pesca
y decide dormir una siesta. Aunque no conoce bien el lago, la mujer decide
salir en la lancha. Se mete lago adentro, ancla y lee un libro..Viene un Guardián en su lancha, se acerca a la mujer y dice:
'Buenos días, señora. ¿Qué está haciendo? '
- Leyendo un libro- responde ella (pensando '¿No es obvio?')
-Está en zona restringida para pescar- le informa Él.
- Disculpe, oficial, pero no estoy pescando, estoy leyendo.
-Si, pero tiene todo el equipo, por lo que veo, podría empezar en
cualquier momento, tendré que llevarla y detenerla.
- Si hace eso, lo tendré que acusar de abuso sexual- dice la mujer...
-Pero ni siquiera la toqué !!! - dice el guarda.
cualquier momento.
-Disculpe, que tenga un buen día, "señora", y se fue....
MORALEJA:
Nunca discutas con una mujer que lee... Sabe pensar....
Non á violencia contra as mulleres (CXI)
20/11/09
French Roast
Vía Recogedor
Dereitos da infancia
Nesta web do Seminario Galego de Educación para a Paz www.sgep.org , podedes atopar os textos íntegros EN GALEGO da Declaración de 1959 e da Convención de 1989.
19/11/09
Retos Matemáticos...e non tanto (XXX)
Reto 3.- Que teñen en común as fraccións 19/95, 26/65 e 16/64?
Liberdade 10, Galegofobia 0
A galegofobia que dun tempo a esta parte deu en amosar as súas facianas máis grotescas e as súas artes máis manipuladoras acaba de recibir unha perfecta resposta por parte do Tribunal Supremo. Andaban os galegófobos a encher a boca con iso da "libertad lingüística", falando arreo de "imposición" e de "libre elección de los padres" -no seu punto de mira sempre o galego- e vai o Supremo, órgano xurisdicional superior, e dilles mediante fallo xudicial que é "absurdo" permitir a libre elección dos pais no ensino, xa que abriría as portas a que todos puidesen reivindicar unha instrución impartida en calquera idioma e en calquera territorio. O Tribunal Supremo responde así a un recurso de casación interposto polo pai dun neno vigués (don Estanislao), que pretende que o idioma propio de Galicia non contamine, nin roce sequera, o seu fillo (Teófilo), pois este "cabaleiro da liberdade" esixe que Teófilo reciba todas as clases integramente en castelán. Cousas veremos. ¿En que país e baixo que leis pensa que vive o pai vigués? ¿Como se lle pode negar a un fillo o coñecemento da "lingua propia" do seu país? ¡Vaia coa "liberdade lingüística" que defende don Estanislao! O propio Supremo ten que lembrarlle que "a Administración educativa, como a Administración en xeral, está suxeita ao bloque da constitucionalidade, do que non só forma parte a Constitución, senón os Estatutos de Autonomía, como constantemente recorda o Tribunal Constitucional". Eu recoméndolle a don Estanislao que lea -en castelán, se quere, que existe tradución- o Estatuto de Autonomía de Galicia, e en particular o seu Artigo 5. E tamén lle recomendo ao cabaleiro vigués da imposición/discriminación que repare no seguinte parágrafo da sentenza do Supremo: "A discriminación produciríase precisamente no caso de que a Administración autorizase o pretendido polo demandante, no sentido de permitir que, a criterio do peticionario, se puidera cursar un determinado tipo de estudo con esquezo ou marxinación de unha das linguas concorrentes".
A lingua inútil
Se equivoca usted, señor titular del juzgado número 6 de Alcorcón, al proclamar la carencia de "utilidad pública" del idioma gallego. En una caricatura de Castelao, un campesino dice: "Deus nos libre da Xustiza!". Quizás estaba pensando en usted, señor juez. Fíjese que útiles y previsoras son las lenguas "subalternas".
Fíjese si son previsoras que en los cuentos gallegos de Álvaro Cunqueiro hay personajes que como último deseo piden que en el ataúd, además de la Biblia, le metan el Código Civil por si tienen que pleitear en la otra vida. A la vista de como reculan los tiempos, me adelanto a pedir para el postrer viaje un ejemplar de la Declaración Universal de los Derechos Humanos, además de la Constitución española (subrayado el artículo 3º, apartado 2) por si el barquero Caronte se pone pesado, dispensando, y me niega la "utilidad pública del gallego" en el Más Allá, siguiendo la doctrina de su señoría.
Ya que estamos con la verdad narrativa de los cuentos y las últimas voluntades, permítame una breve historia. Un anciano campesino manda llamar al notario para hacer el testamento definitivo. Dice: "De la tierra, dejo un tercio para Ramón, un tercio para María, un tercio para Concha, un tercio para Manuel, otro tercio para Andrés..." El notario le interrumpe: "Pero, ¿no serán muchos tercios?" Y el campesino responde: "¡No sabe usted lo grande que es la tierra!" Pues con las lenguas ocurre algo parecido. Que hay sitio para todas. Que no pesan en la cabeza. Que no hay lengua inútil.
Inútiles, inútiles no le somos, señor juez. Hay muchas personas que nos comunicamos normalmente en gallego y no nos consideramos del todo inútiles. Como ocurre incluso en la judicatura, unos somos menos útiles que otros, hacemos lo que podemos, pero respetamos. Eso si, tenemos una educación mínima del respeto. Nuestros padres nos acunaron, nos criaron y nos contaron cuentos en gallego para espantar el miedo. Y no eran unos inútiles, créame. Gracias a ellos, no le tengo miedo, señor juez.
En su Tesis sobre el concepto de la Historia, dice Walter Benjamin: "No hay ningún documento de la civilización que no sea al mismo tiempo un documento de barbarie". Yo antes no entendía muy bien esta frase, se lo juro, pero se me han aclarado de repente las ideas, como por un rayo, después de leer su fundamento "lingüístico" para negar el traslado escolar a Vigo de unas niñas en el auto tramitado en un caso de divorcio. En ese aspecto, el documento no resiste el principio de realidad. En Galicia, las niñas no sólo aprenderían gallego, sino que podrían enriquecer su castellano con las "maravillosas curvas" que Unamuno admiraba en Valle-Inclán.
No voy a hablarle ahora de Alfonso X el Sabio, ni de Rosalía de Castro, ni del tronco común galaico-portugués, patrimonio lingüístico que nos permite comunicarnos con millones de personas en el mundo, desde Brasil al Timor Oriental. Como además tenemos la suerte de compartir el castellano, vea usted, señor juez, que no vamos tan mal pertrechados, siempre, claro, que a los niños no les amputen la lengua "inútil". Creo que lo que procede en este momento es ir al argumento protoecológico enunciado por Julio Camba. Según demostró en un irónico artículo, el gallego es un idioma muy apto para hablar no sólo entre las personas sino también con todo tipo de animales. ¡Fíjese usted si será útil!