Purga

Xa sabedes que me encanta buscar un só adxectivo para definir cada novela, o que non resulta doado nin seguramente axeitado. Pero hoxe voume quedar cun: "sobrecolledora". Así é a lectura desta novela que vos recomendo mil veces, do mellor que teño lido ultimamente. Desas que che deixan mastigando varios días, remoendo o lido, analizando, repasando e explorando. Desas que colles o teléfono para comentala coa Paramio, que escribes a Xabi para reclamar a súa opinión, que necesitas espallar porque non queres cavilala máis a soas. Ideal, supoño, para un club de lectura.
Estou a falar de Purga de Sofi Oksanen, editada por Salamandra. Un libro que nos fala sobre todo de supervivencia. Cando rematei a lectura, volvín ao título, para comprendelo en toda a súa intensidade.
Todo o libro está impregnado dunha poética que pode chegar a ser incomprensible pola temática; e aínda así, conséguea, con esa prosa sinxela e breve, chea de ritmo. Iremos da súa man a Estonia, á guerra dos Balcáns, á ocupación nazi, á invasión comunista de Stalin, ao tráfico de mulleres... e a nivel persoal darémoslle a man a todo tipo de humillacións, vexacións, medos, e ata amores. As páxinas farannos cambiar de escenarios, de datas, mais non de instinto de supervivencia. Que é, seguramente, o tema da obra: o que somos capaces de aturar por seguir vivindo. (Algo ao que sigo a lle dar voltas).

Di Xabi que o que máis lle gustou foi o debuxo da personaxe principal (a vella): un ser capaz, ao mesmo tempo, de grandezas e de miserias. É un ser anodino, vulgar, pobre e sinxelo. Moi real. Por iso resulta tan entrañable... Tamén me lembrou que hai un capítulo moi especial: non podo estar máis de acordo con el. Ese de torturas e evasións. Para non esquecer xamais.