Gústanvos os filmes de terror? Se a resposta é afirmativa, apresurádevos a ler este libro. Se a resposta é negativa, dá igual, a min non me gustan e este álbum ilustrado tenme totalmente conmocionada... e co estómago completamente revolto. Xa o rematei hai unhas horas e sigo en estado de shock.
Pero de que raios estou a falar? Dun impresionante libro publicado por Libros del Zorro Rojo chamado La condesa sangrienta e que non é nin máis nin menos da miña admirada Alejandra Pizarnik, cunha fantásticas -e tremendas- ilustracións de Santiago Caruso.
O libro está dividido en once partes intensas nas que se describen o que supostamente aconteceu entre as paredes do castelo de Čachtice. E o mérito da autora é describir ese intenso horror e as atrocidades cometidas do xeito en como o fai, poeticamente, mesmo coma se fose fermoso. As ilustracións en negro e vermello (escuridade e sangue) son alucinantes.
Así pois, a pesar de todo, texto e imaxe, conforman un conxunto de tal beleza que é imposible -repito, a pesar do tema- non gozar deste libro, un álbum deses impresionantes aos que nos ten (mal)acostumados esta editorial.
«Sentada en su trono, la condesa mira torturar y oye gritar. Sus viejas y horribles sirvientas son figuras silenciosas que traen fuego, cuchillos, agujas, atizadores; que torturan muchachas, que luego las entierran. Como el atizador o los cuchillos, esas viejas son instrumentos de una posesión. Esta sombría ceremonia tiene una sola espectadora silenciosa.»
Aquí tedes un fragmento máis longo.
Pero de que raios estou a falar? Dun impresionante libro publicado por Libros del Zorro Rojo chamado La condesa sangrienta e que non é nin máis nin menos da miña admirada Alejandra Pizarnik, cunha fantásticas -e tremendas- ilustracións de Santiago Caruso.
O libro está dividido en once partes intensas nas que se describen o que supostamente aconteceu entre as paredes do castelo de Čachtice. E o mérito da autora é describir ese intenso horror e as atrocidades cometidas do xeito en como o fai, poeticamente, mesmo coma se fose fermoso. As ilustracións en negro e vermello (escuridade e sangue) son alucinantes.
Así pois, a pesar de todo, texto e imaxe, conforman un conxunto de tal beleza que é imposible -repito, a pesar do tema- non gozar deste libro, un álbum deses impresionantes aos que nos ten (mal)acostumados esta editorial.
«Sentada en su trono, la condesa mira torturar y oye gritar. Sus viejas y horribles sirvientas son figuras silenciosas que traen fuego, cuchillos, agujas, atizadores; que torturan muchachas, que luego las entierran. Como el atizador o los cuchillos, esas viejas son instrumentos de una posesión. Esta sombría ceremonia tiene una sola espectadora silenciosa.»
Aquí tedes un fragmento máis longo.
EStes de Zorro están que se salen.
ResponderEliminarA verdade é que si... por desgraza para o meu petiño...
ResponderEliminar