Non te coñecía. Nin sequera cheguei a maxinarte. Falabamos frecuentemente de libros, de fomento da lectura, de bibliotecas, mesmo de plantas, ata da vida. Prometín ir tomar un café contigo e non o fixen. Non atopei o tempo necesario para ir a Pontevedra. E agora, esa circunstancia pésame e ameázame coma un lóstrego. Faime recapacitar.
O último e-mail quedou sen contestar. Mandáchesme unha foto para que che dixeramos o nome da planta e non nos deches tempo para buscalo. Foi dous días antes de irte. Tan só dous días. Agora queda aí: as túas palabras e o teu interese, embarcada xa nunha nova empresa para a biblioteca. Como permanece todo canto nos deches pero, sobre todo, as túas ganas de vivir. Porque sempre estarás connosco, en cada páxina, en cada poema, en cada proxecto, en cada lector.
O meu cariño e o meu recoñecemento.
A miña aperta para a familia.
E Cunqueiro para tod@s:
Na outra banda dixéronme
os vellos vanse convertindo en arbres
vellos tamén sen follas na cara do sol
agardando sen saber o qué
mudos.
Pro súpetamente unha arbre calisquer
sinte rubir dentro del a seiba dun soño
beira da morte xa pro aínda
morno como o leite da nai.
O soño vai rubindo polas veas da arbre
unha vida enteira que pasa
ate facerse paxaro nunha ponla
un paxaro que recorda canta e vaise
denantes de que todas as arbres morran.
Se eu me fago arbre vella na outra banda do río
e me toca ser a arbre que recorda e soña
ben segura podes estar de que soñarei contigo
cos teus ollos grises como a alba
e coa túa sorrisa
coa que se vestiron os beizos das roseiras
nos días máis felices.
Díxenlle á rula: Pase miña señora!
E foise polo medio e medio do outono
por entre as bidueiras, sobre o río.
O meu anxo da garda, coas azas sob o brazo dereito,
na man esquerda a calabaciña da auga,
ollando a rula irse, comentou:
-Calquera día sen decatarse do que fas
dices: Pase miña señora!
e é a alma túa a quen despides como unha ave
nunha mañán de primavera
ou nun serán de outono.
O último e-mail quedou sen contestar. Mandáchesme unha foto para que che dixeramos o nome da planta e non nos deches tempo para buscalo. Foi dous días antes de irte. Tan só dous días. Agora queda aí: as túas palabras e o teu interese, embarcada xa nunha nova empresa para a biblioteca. Como permanece todo canto nos deches pero, sobre todo, as túas ganas de vivir. Porque sempre estarás connosco, en cada páxina, en cada poema, en cada proxecto, en cada lector.
O meu cariño e o meu recoñecemento.
A miña aperta para a familia.
E Cunqueiro para tod@s:
Na outra banda dixéronme
os vellos vanse convertindo en arbres
vellos tamén sen follas na cara do sol
agardando sen saber o qué
mudos.
Pro súpetamente unha arbre calisquer
sinte rubir dentro del a seiba dun soño
beira da morte xa pro aínda
morno como o leite da nai.
O soño vai rubindo polas veas da arbre
unha vida enteira que pasa
ate facerse paxaro nunha ponla
un paxaro que recorda canta e vaise
denantes de que todas as arbres morran.
Se eu me fago arbre vella na outra banda do río
e me toca ser a arbre que recorda e soña
ben segura podes estar de que soñarei contigo
cos teus ollos grises como a alba
e coa túa sorrisa
coa que se vestiron os beizos das roseiras
nos días máis felices.
Díxenlle á rula: Pase miña señora!
E foise polo medio e medio do outono
por entre as bidueiras, sobre o río.
O meu anxo da garda, coas azas sob o brazo dereito,
na man esquerda a calabaciña da auga,
ollando a rula irse, comentou:
-Calquera día sen decatarse do que fas
dices: Pase miña señora!
e é a alma túa a quen despides como unha ave
nunha mañán de primavera
ou nun serán de outono.
Álvaro Cunqueiro
Herba aquí ou acolá
Herba aquí ou acolá
Ningún comentario:
Publicar un comentario