Y todo a media luz

De entrada, Maurizio Giovanni escribe novela negra con música de tango e con poesía. Cando menos, esa é a idea que permanece cando se remata a lectura de Y todo a media luz publicado por Lumen, un agasallo co que meu pai sorprendeume. 

Xa lera algún libro deste autor e desta saga, e teño que recoñecer que con cada nova entrega gústame máis. O autor vai facendo evoluír cada personaxe, non só o comisario-personaxe principal Ricciardi, senón todo o elenco, que por outra parte é ben atractivo. Tanto, que aquí cobra máis protagonismo, case, que a resolución do asasinato, tema que debería abranguer a parte principal do libro e que non o fai, artellado arredor dunha Italia fascista nos seus comezos ben interesante, e que proporcionará unhas cantas reflexións e sensabores. Estamos en 1932, en Nápoles, e o perigo respírase no ar.

O autor recrea unha atomosfera onde fame e amor sobrevoan sobre todos os actos. Estes son os dous eixos que coida o inspector que moven realmente á humanidade e son quen producen calquera tipo de asasinato. Asemade, outro elemento que a priori pode parecer arbitrario resultará fundamental: a gastronomía voa segundo os intereses dos personaxes desta novela, converténdose case nun personaxe principal.
Entrementres, a escrita medio poética fainos pasear con humanidade, con delicadeza, pola trama violenta. E este é, quizais, o maior mérito; nisto afástase doutras novelas negras, que sabe escribir con, como dixen ao principio, musicalidade poética. É brillante, áxil, doce. Deixa un sabor de boca perenne. E todo é grazas a este estilo que desenvolve con harmonía.  Nápoles vive nunha brétema temporal que queremos nós, lectorado, disipar.

Novela negra, si. Pero nela cabe a música, a poesía. 

De fondo, escóitase este tango.