Gueorgui Gospodínov é o autor de Las Tempestálidas, publicado por Fulgencio Pimentel, impresionante distopía sobre o alzhéimer que goza dunha trama ben interesante. Nesta, o protagonista decide crear un ambiente cómodo para os pacentes desta enfermidade que non aceptan o presente. Sobre esta trama voa, ou añíñase, unha reflexión constante sobre o paso do tempo, as lembranzas, e -en si- o devir humanor. Así, o punto clave da novela, sen a que non se entende, é a nostalxia, e sobre esta varía a reflexión e a análise da nosa lectura, de xeito que paramos a cavilar sobre a nosa propia morriña. Somos unha sociedade que mira para o pasado ou que agarda polo futuro? Certo é que o pasado coñecémolo (de aí a recreación del nos distintos lugares e momentos ao longo da novela) e o futuro sempre é incerto: de aí a nosa propia alarma e medo ante el. Seica todo tempo pasado é mellor. Unha das trampas humanas favoritas ante a dúbida do que virá.
O libro lembra que a saúde mental non é algo individual senón colectivo, e que a realidade sostense no noso interior e non no universo que habitamos. A novela convértese pouco a pouco nunha Europa pasada e case esquecida, nun delirio comunitario que se repite e que pretende recordar o que os individuos non recordan. A vida como retrovisor que nos devolve unha imaxe espellada que non é totalmente real. Porque a pesar de que o futuro que se presenta non é desexable, o pasado tampouco ofrece o descanso que anceiamos.
"Valiente robo, la vida.... ¿No? Hijo de puta. Llámalo tiempo, vida, vejez, da lo mismo, son todos de la misma banda. Idéntica escoria"
Ningún comentario:
Publicar un comentario