O xoves pasado, día 12, asistimos á entrega das dúas últimas edicións dos Premios San Clemente, xa que o noso alumnado participou como xurado nesta última quenda. Como sabedes, estes Premios están organizados polo Instituto Rosalía de Castro de Santiago, convidando a catro centros de Galicia, un por provincia, a escoller as mellores novelas da literatura galega, española e internacional dese ano. O salientábel do premio consiste en que é o alumnado quen fai a escolla, unha escolla dirixida posto que deben ler tres novelas de cada categoría. E para os autores e autoras é especialmente relevante este feito posto que estamos a falar de lectores e lectoras de 17 e 18 anos. O feito de se xuntar este ano dúas edicións debeuse á agardada visita de Murakami, unha visita da que xa vos falei o outro día.
Ademais deste escritor, os premiados foron Vicente Molina Foix e María Reimóndez, xunto cos deste ano, Julian Barnes (quen non puido asistir), Luis Landero e Anxos Sumai.
Todo o acto foi presentado e presidido polo propio alumnado. Murakami contounos máis ou menos o mesmo ca o día anterior, Molina Foix xogou coa confusión que propiciou a pronuncia do seu segundo apelido, Landero ameno, e María e Anxos centraron o seu discurso na defensa da nosa lingua neste momento tan fráxil en que nos atopamos. Os seus discursos constituirán as próximas entradas deste blogue, grazas á súa amabilidade e xenerosidade.
O mellor da noite foron elas, mulleres da nosa literatura. Murakami, quen marchou antes de rematar a cea, non tivo sequera a xentileza de despedirse delas. Pregúntome se por seren mulleres ou por seren da literatura galega.
Todo un pracer conversar con elas, novamente.
Ademais deste escritor, os premiados foron Vicente Molina Foix e María Reimóndez, xunto cos deste ano, Julian Barnes (quen non puido asistir), Luis Landero e Anxos Sumai.
Todo o acto foi presentado e presidido polo propio alumnado. Murakami contounos máis ou menos o mesmo ca o día anterior, Molina Foix xogou coa confusión que propiciou a pronuncia do seu segundo apelido, Landero ameno, e María e Anxos centraron o seu discurso na defensa da nosa lingua neste momento tan fráxil en que nos atopamos. Os seus discursos constituirán as próximas entradas deste blogue, grazas á súa amabilidade e xenerosidade.
O mellor da noite foron elas, mulleres da nosa literatura. Murakami, quen marchou antes de rematar a cea, non tivo sequera a xentileza de despedirse delas. Pregúntome se por seren mulleres ou por seren da literatura galega.
Todo un pracer conversar con elas, novamente.
Aquí e aquí tedes dúas ligazóns para saberdes máis sobre o evento.
Ningún comentario:
Publicar un comentario