Leche cruda

A única forma posible de facer permanecer ese espírito impostado durante estas datas -tendo en conta que levamos demasiado tempo recibindo o aviso de que a súa chegada era inminente-, é a través da película “Carol”, baseada na novela homónima de Patricia Highsmith. En bucle. Agora Therese está tocando o piano para a protagonista. Agora esta última está prendendo un cigarro. Agora ambas as dúas están flirteando a saco aínda que consideren inocente todo o que sucede. Estamos ante unha historia de atracción sáfica que remata ben e que, ademais, permite que alucines coa beleza de Cate Blanchett, claro, e en moitos modos: entrando nunha tenda de xoguetes, pagando a estancia nun hotel, chorando por vivir nun contexto no que a súa liberdade sexual está cancelada, conducindo de maneira automática.

 Todo isto compartímolo como escusa para facer referencia ao tempo presente -son as 19:47 do 24 de decembro- pero, sobre todo, para levar a cabo unha reivindicación bollera estereotipada que xa se pode considerar un clixé pero que oxalá existan moitos máis coma este porque hai practicamente cero unidades deste tipo e cen mil promovendo o amor heterosexual nestas datas de Nadal. Por isto último debemos ler Leche cruda, de Ángelo Néstore, publicada por Reservoir Books,  unha novela queer deliciosa que formula, xa dende o inicio, unha relación tortuosa entre unha nai demenciada e a súa filla. Non existe neste libro demasiada tenrura cara a esa persona sen memoria, que ten como compañía principal a dunha gata e sobre a quen se verte un amor que, por un lado, semella obrigado polas normas éticas e morais -e a saber que máis- baixo as que lideramos os nosos conflitos pero, por outro, está cargado de odio e desagrado. Ángelo Néstore constrúe unha historia cunha carga literaria abrumadora ao xogar coas voces narradoras, con sentencias poéticas que irradian alivio, cunha cronoloxía que permite o seguimento da historia de tal forma que permite indagar na carga simbólica de toda a narración, e coa reivindicación de realidades disidentes e a declaración irreverente de quen non está de acordo cos modelos sociais impostos. Non importa a identidade da persoa protagonista; baixo esa terminación en -a danos igual quen se atope, pois só necesitamos saber que é unha filla con rabia e que, ademais, se sitúa nas marxes, no non normativo, na visión de quen volve á súa vila natal e é obxecto de todas as miradas.

 Leche cruda, leche cruda, leche cruda. Leche cruda aún caliente. [...] Me cuesta creer que la lengua y la saliva con las que me borro el recuerdo de la nata sigan siendo los mismos de aquella niña.