Concha Blanco achéganos poeticamente un monllo de oficios que ilustra María Brenn e que publica Edicións Embora: Oficios e profesións poemas son poemas infantís que veñen encabezados por cantares populares, expresións populares.. que serven como pretexto para que Concha Blanco desenvolva un poema arredor de profesións tradicionais da nosa terra e doutras qeu seguen en plena vixencia hoxe en día. Un xeito moi doado para que a rapazallada coñeza estes mundos de xeito divertido mentres olla unhas ilustracións detalladas.
Blogue de Gracia Santorum e de Anxo Fernández, de pingas e de icebergs, do que nos preocupa ou nos chama a atención, de biblioteca e de aula.
28/07/20
Alexandria Ocasio-Cortez y las mujeres que no se callan
La diputada por Nueva York masacró con elegancia al congresista republicano Ted Yoho después de llamarla “maldita perra” y pronunciar unas falsas disculpas.
Ocasio-Cortez responde a los insultos machistas de un congresista: "Tener una hija no hace decente a un hombre. Tratar a las personas con dignidad y respeto, sí"
https://www.eldiario.es/opinion/alexandria-ocasio-cortez-mujeres-no-callan_129_6130195.html
Transcripción del discurso feminista de Alexandria Ocaso-Cortez
https://www.rtve.es/playz/20200724/alexandria-ocasio-cortez-su-iconico-discurso-feminista-lenguaje-violento-contra-mujeres/2032021.shtml
Ocasio-Cortez responde a los insultos machistas de un congresista: "Tener una hija no hace decente a un hombre. Tratar a las personas con dignidad y respeto, sí"
https://www.eldiario.es/opinion/alexandria-ocasio-cortez-mujeres-no-callan_129_6130195.html
Transcripción del discurso feminista de Alexandria Ocaso-Cortez
https://www.rtve.es/playz/20200724/alexandria-ocasio-cortez-su-iconico-discurso-feminista-lenguaje-violento-contra-mujeres/2032021.shtml
"Hace unos días subía las escalera del Capitolio cuando el legislador
Yoho, acompañado por el legislador Roger Williams, me abordó. Yo estaba
a mis cosas cuando el señor Yoho puso su dedo en mi cara y
me dijo que yo era repugnante, me llamó loca y peligrosa. [...]
Después, delante de la misma puerta del Capitolio, el legislador Yoho me
llamó literalmente 'una jodida puta'".
"Estas fueron las
palabras de Yoho contra una congresista. Una congresista que no solo
representa a Nueva York, sino también a cada mujer de este país. Porque
todos lidiamos con este tipo de comentarios en algún momento de nuestras
vidas. Y quiero dejar claro que los comentarios del legislador Yoho no
me hacen daño, porque he trabajado como camarera, en el metro, he
pateado las calles de Nueva York y este lenguaje no me resulta nuevo. He
llegado a echar a hombres de bares por usar ese mismo lenguaje que el
señor Yoho y me he topado varias veces con ese tipo de acoso en el metro
de Nueva York. El problema precisamente es que no es nada nuevo. El señor Yoho no estaba solo. Iba andando hombro con hombro con el legislador Roger Williams, y ahí es cuando vemos que esto no es un incidente. Esto es cultural.
Es la cultura de la impunidad, de la aceptación de la violencia y del
lenguaje violento contra las mujeres, y de toda una estructura de poder
que lo respalda. Porque no solo es que me hayan hablado
irrespetuosamente miembros del partido republicano, es que el propio
Presidente de Estados Unidos me dijo el año pasado que me fuera a mi
casa, dando por hecho que ni siquiera pertenezco a Estados Unidos. El
lenguaje deshumanizado no es nuevo, y lo que vemos en este tipo de
incidentes es un patrón de conducta hacia las mujeres y de deshumanización del otro".
"No
me dolió especialmente ese comentario, honestamente volví a mi casa
pensando que había sido un día como otro cualquiera. Pero no voy a dejar
pasar las 'disculpas' que ofreció ayer el legislador Yoho aquí mismo en
la Cámara de Representantes. No lo voy a consentir por mis sobrinas,
por las niñas, por las víctimas de la violencia verbal, que vean que esa
excusa en nuestro Congreso se acepta como legítima y como una disculpa,
con el silencio como forma de aceptación".
"Yo no necesito que el
legislador Yoho me pida perdón. Está claro que no quiere. Está claro
que no voy a esperar una disculpa de un hombre que no tiene remordimientos al referirse a una mujer utilizando un lenguaje violento hacia las mujeres, pero con lo que sí tengo problemas es con el uso que hace de las mujeres, nuestras esposas e hijas, como escudo y excusa de su mísero comportamiento. El señor Yoho dijo que él tiene esposa y dos hijas. Yo soy dos años más joven que la hija pequeña del señor Yoho. Y también soy la hija de alguien.
Doy gracias de que mi padre no esté vivo para ver cómo el señor Yoho
trata a su hija. Mi madre ha tenido que ver por televisión la falta de
respeto del señor Yoho contra mí en este mismo Congreso y estoy aquí
para demostrar a mis padres que ellos no me han criado para aceptar el abuso de otros hombres".
"Cuando
el señor Yoho habla así contra una mujer, está dando permiso a otro
hombre de hacer lo mismo a sus hijas. Usando ese lenguaje ante la
prensa, da permiso a que puedan usar ese lenguaje contra su mujer, sus
hijas, contra cualquier mujer de su comunidad, y yo estoy aquí para
decir que es inaceptable. Me da igual cuales sean sus
puntos de vista, da igual cuánto esté en desacuerdo con él o cuánto me
enfurece o cómo me siento cuando hay personas que deshumanizan a otros.
Yo no voy a hacer eso. No voy a consentir a la gente que provoque odio
en nuestros corazones".
"Por eso creo que tener una hija no es lo que hace decente a un hombre. Tener esposa no hace decente a un hombre.
Tratar a la gente con dignidad y respeto es lo que hace decente a un
hombre, y cuando un hombre decente se equivoca, intenta dar lo mejor de
sí y disculparse. No por salvar su imagen, no por ganar un voto, sino
que se disculpa sinceramente para reparar y reconocer el daño hecho para
que todos podamos seguir adelante".
"Por último, quiero dar las
gracias al señor Yoho por mostrar al mundo que puedes ser poderoso y
abordar a mujeres. Puedes hacerte fotos y proyectar al mundo tu imagen
de hombre familiar y abordar a mujeres sin remordimiento y con toda la
impunidad. Pasa cada día en nuestro país. Pasa en las escaleras del
Capitolio. Pasa cuando cualquier persona que está en la más alta
institución de este país acepta herir a mujeres y usa ese lenguaje
contra todas nosotras", sentencia Alexandria Ocasio-Cortez.
27/07/20
Eucalyptus. Ría de Noia
Eucalyptus é un documental que trata o impacto medioambiental e económico do eucalipto en Galicia. A profunda reforestación das últimas décadas mermou a paisaxe galega e está destruíndo a biodiversidade autóctona.
26/07/20
Bumerán
Se narran dos situaciones provocadas por la violencia machista. El acoso
a una chica por parte de ex pareja a través de Instagram y la
violencia sexual en una pareja de jóvenes derivada del uso de la
pornografía por parte del chico. En ambas historias aparece como nexo de
unión un personaje que representa las nuevas masculinidades
igualitarias.
Se trata de mostrar cómo la violencia machista tiene gravísimas
consecuencias para las chicas y cómo en los chicos se puede producir el
efecto “boomerang” que no sólo le va a afectar a él sino también a su
familia y entorno más próximo y cada protagonista presente “su
historia”. José la condena, denuncia, juzgado y reeducación, María la de
las agresiones vividas y el estrés postraumático. Ambos reflexionan
sobre cómo han sido los procesos vividos.
25/07/20
Personajes desesperados
En Sexto Piso podemos ler Personajes desesperados de Paula Fox, unha lectura que chega a abafar. Todo xira a partir dunha mordedura dun gato da rúa á protagonista. A ferida que lle queda causa unha preocupación continua na súa contorna, pero tamén unha estraña reticencia por parte da vítima de ir ao médico. E chega a crise matrimonial e o conseguinte replantexamento da forma de vida que ambos levan. Unha forma de vida que nun principio parece acomododa, pero que segundo imos pasando as páxinas semella que pode desmoronarse pouco a pouco dun xeito bastante doado. O primeiro que chama a atención é a soidade e a desconexión coa veciñanza e os conxéneres. O libro pon en solfa toda a sociedade, esa máis pudente, que non deixa, ao seu pesar, de ser humana, con todo o que iso significa: caos e todo tipo de pulsións que son propias de noso. Nada é para sempre. Todo é cuestionable.
24/07/20
Alcaldesa vermella
Falar de El Hematocrítico é falar de calidade na literatura infantil. Agora temos en Xerais Alcaldesa Vermella, con ilustracións de Mar Vilar. Estamos ante unha líder feminina e uns habitantes que piden o mellor para a sociedade, e non para o individuo (personaxes moi recoñecibles dos contos clásicos). Cada un, dende as súas propias capacidades, pode aportar algo para que o lugar onde viven sexa mellor, porque o que importa é o conxunto. O relato conta como se toman decisións en reunións, con votacións, como se organizan as eleccións e en que consiste o respecto ás decisións da maioría. Para explicar como debería ser a política se non fose o que realmente é.
22/07/20
Una maldita historia
Seguramente, un dos grandes actuias da novela negra sexa Bernard Minier. Salamandra, na súa colección "Black" publicou o ano pasado Una maldita historia, un libro diferente pero que nos segue reafirmando na idea de que este autor hai que telo en conta en todas as súas publicacións. Non é a novela negra típica de ritmo frenético, senón que ao contrario as ramificacións da investigación, tanto a oficial como a persoal do protagonista, fan que o ritmo se convirta en paseniño onde cada detalle será interesante e preciso, xa que a importancia do personaxe principal e o camiño que debemos percorrer da súa vida fan que este sexa a base na que se asente toda a trama. As novas teconoloxías e as redes sociais serán o telón de fondo da trama, unha historia sorprendente que engancha.
21/07/20
El Enigma Agustina
Dende: "mujeres con ciencia":
El Enigma Agustina from IAA-CSIC on Vimeo.
El enigma Agustina es un falso documental financiado por la Fundación Española para la Ciencia y la Tecnología (FECYT) y el Instituto de Astrofísica de Andalucía (IAA-CSIC). Este proyecto nace de una idea original de Emilio José García y Manuel González García (IAA-CSIC).
A través de la historia de Agustina Ruiz Dupont, El enigma Agustina recapitula los logros más destacados de la ciencia europea durante el primer tercio del siglo XX.
19/07/20
Casas vacías
Boísima este novela de Brenda Navarro publicada por Sexto Piso: Casas vacías é unha libro sobre a dor e a maternidade, ou sobre a maternidade da dor, ou sobre que non todas as mulleres teñen que ser "nais felices" ou como é a maternidade. Porque en realidade o libro fala de dor, de pánico intenso, de culpabilidade, de violencia de xénero. As maternidades conflitivas do libro veñen xeradas pola propia dificultade vital das súas protagonista, pola imposibilidade de empoderamento das mulleres.
Non procuredes complicidade. Non procuredes un atisbo de esperanza. A vida é moito máis dura dende a perspectiva feminina destas mulleres. Non hai espazo para a esperanza. Hai, iso si, unha proposta reflexiva sobre maternidade e coidados, proposta magnífica construída a base de lirismo e sensibilidade cunha linguaxe popular mexicana.
Non deixedes de lelo.
18/07/20
Cometierra
Precioso libro de Dolores Reyes publicado por Sigilo: Cometierra é a historia dos feminicidios, xa que a protagonista, vidente, é quen de atopar esas mullerres asasinadas, violadas, que a policía non busca e que son choradas por miles de fogares. Un escenario social sórdido onde hai espazo para a tenrura, para o amor, entre as atrocidades e o desamparo. Un libro no que predomina o desasosego, narrado mesmo con beleza, porque o libro pode, a pesar de todo, a pesar da súa trama, ser sutil, porque a morte está tan ben tratada, tan metaforicamente exposta, que a anguria que transmite está chea de emoción contida, intensa e concentrada. Poeticamente perfecta na súa prosa
.“Ahí está todo lo que tiene que ver con la tierra en los pueblos antiguos, que es un principio femenino en todas las culturas. Algo permanente con el tema del robo de las identidades, las matanzas masivas. Y la tierra siempre es testigo, es cobija de todos esos cuerpos. Desde la conquista, desde los desaparecidos. Guarda como una memoria inmediata. Se esconde a los cuerpos, se sustrae a los seres queridos, se corta esa historia que trata de desaparecer, pero siempre vuelve a la tierra”,
15/07/20
La hora de los hipócritas
Non podería deixalo pasar. Se escribe Petros Márkaris, a fidelidade está asegurada. Unha homenaxe engadida a meu pai. Desta volta, publicada coma sempre por Tusquets, La hora de los hipócritas fala de magnates trampulleiros que deben ser castigados. A ver, xa digo, teño debilidade por este autor: levo con el moitos anos. Con el vin envellecer ao seu protagonista, Jaritos, e puiden coñecer a toda a familia, amizades e lealdade. É como da familia. E acaba de ser avó!!! (imaxinade!!!). Así que gocei da lectura coma decote, unha vez máis. Porque dá gusto ler sobre un investigador que non é alcohólico, que non está desquiciado... senón que é unha persoa normal e corrente que ten unha familia e un traballo. Estamos tan acostumadas a ler novelas negras cun protagonista problemático que este descanso é un auténtico pracer.
Ademais, o autor pon o foco da súa mirada na realidade social grega. Na máis actual. E iso tamén me encanta. Unha ollada crítica e lúcida sobre o que nos rodea: a crise, a economía, os paraísos fiscais, a inxustiza social, as clases sociais, o papel necesario dun xornalismo crítico... Márkaris sabe falar de todo sito sen caer en ningún detalle escabroso, obsceno. Non nos revolve as tripas con descricións tortuosas de maldades criminais. Sinxelamente, atrápanos maxestuosamente. E iso é de agradecer.