Non é unha novela, é un conto; un conto fantástico onde os homes falan co vento, cos trasnos do bosque, cos animais. Unha fábula marabillosa ou unha poesía impresionante. Así é o libro de Dino Buzzati, El secreto del Bosque Viejo. Un libro que tod@s os adultos deberiamos ler para recupar a maxia que seguramente perdemos co paso dos anos. Algo ao que se nos invita desde as páxinas máxicas do libro.
A maldade máis cruel será moldeada e recortada polas fantásticas figuras que poboan un Bosque, onde nada é o que semella, e onde as criaturas non humanas demostrarás que a humanidade é máis importante que calquera outra cousa; pero para isto debemos deixar atrás a avaricia e a envexa, mesmo debemos deixar que a infancia, con toda a súa bondade, viva en nós para sempre. Só así poderemos entender o que esas criaturas nos queren comunicar.
Un fermoso conto que non esquece o misterio e a maxia das fábulas tradicionais. Aínda que si esquece a posible fórmula de rematalos: ese final feliz que neste relato sería incomprensible. Lédeo, soñade, volvede ser pequerrechos e disfrutade da maxia da escrita ben feita.
A maldade máis cruel será moldeada e recortada polas fantásticas figuras que poboan un Bosque, onde nada é o que semella, e onde as criaturas non humanas demostrarás que a humanidade é máis importante que calquera outra cousa; pero para isto debemos deixar atrás a avaricia e a envexa, mesmo debemos deixar que a infancia, con toda a súa bondade, viva en nós para sempre. Só así poderemos entender o que esas criaturas nos queren comunicar.
Un fermoso conto que non esquece o misterio e a maxia das fábulas tradicionais. Aínda que si esquece a posible fórmula de rematalos: ese final feliz que neste relato sería incomprensible. Lédeo, soñade, volvede ser pequerrechos e disfrutade da maxia da escrita ben feita.
1 comentario:
Pois apunto o título porque me encantou esta descripción. Pronto formará parte da nosa biblio. Grazas polos bós consellos. Saúdos dende Bibliobelesar
Publicar un comentario