Blogue de Gracia e de Anxo, blogue de pingas e de icebergs, do que nos preocupa ou nos chama a atención, de biblioteca e de aula.

30/06/16

Lecciones de vuelo


Publica Thule este álbum de Pirkko Vainio Lecciones de vuelo. Un libro poético cheo de humor pero tamén de ironía que conduce á reflexión e a un espello onde mirarnos. Ten a capacidade de expresar moito máis do que semella, xa que detrás desas ilustracións e frases aparentemente infantís agóchase unha lección de vida para calquera idade onde reborda sobre todo o optimismo e a vitalidade, pero que poden resultar sabios consellos en momentos de debilidade. E habelos, hainos. Porque a autoestima, sermos nós mesmos, é máis ca necesario.






“Que farías se vises unha nena de seis anos soa na rúa?” ‪

“¿Qué harías si vieras a una niña de 6 años sola en la calle?”



Este é o vídeoexperimento que vén de facer UNICEF en  colaboración coa axencia Switch Communications dentro da súa campaña #FightUnfair.

29/06/16

Once upon a blue moon

Buscando amigos, curta animada sen palabras (entendibles):




vía

Ollos. Animais extraordinarios

Nova entrega desta preciosa serie animal que nos ofrece Kalandraka sobre Animais extraordinarios. Desta volta, Xulio Gutiérrez e Nicolás Fernández achéanos as distintas ópticas dos animais neste Ollos. Animais extraordinarios. Porque... cremos que os animais ven coma nós? O seu sentido da vida está igual de desenvolvido có noso? Ven máis ou menos? Diferencian as mesmas cores ca nós? Ven de día igual que de noite? Captan calquera movemento? Como ven o mundo que nos rodea? Adaptouse o sentido da vista á súa propia supervivencia?
Estas preguntas e algunhas máis teñen resposta neste álbum que xa nos convida a entrar nel dende a portada. Como marchar dela se temos estes ollos fixos mirándonos? Non, non, hai que pasar as páxinas e buscar, procurar, indagar, e aprender. Polo simple pracer de facelo. Porque facelo así é pracenteiro. E porque dá gusto ter na man libros de divulgación científica tan axeitados e amenos.

28/06/16

Dead Ahead



Vía

Emilio

A editorial Kalandraka pubica este clásico de Tomi Ungerer, a quen sempre paga a pena volver, e Emilio non o é menos. Emilio é un polbo, si, un personaxe que non adoita ser precisamento o bo dos filmes nin dos libros; pero este autor é así, elixe aqueles animais menos considerados para facer con eles e deles (lembrade Críctor) uns personaxes entrañables e heroicos. Emilio decide axudar e ser o mellor amigo do home, pero vivir en terra é demasiado aburrido e el prefire o mar. Quen llo vai reprochar? Nós non, desde logo, xa que desexamos ter un amigo tan afouto entre nós, porque sabe darlle valor ao que realmente o ten. E diso algo poderemos aprender.

27/06/16

Trashonauts

Curta animada sen palabras

TRASHONAUTS from Jack Corpening on Vimeo.

Vía

El ala rota

Encantoume, encantoume, encantoume. En plena crise lectora, chega Antonio Altarriba con Kim para volver a conquistarme, como xa fixeran con El arte de volar. El ala rota, publicada por Norma, pecha un díptico que narra as vidas difíciles dos pais do autor, para describirnos a historis política e social da España do pasado século, a invisibilidade das mulleres e a súa submisión, a de acatar o rol social de servidume. Servir? Servir fóra da casa e dentro da mesma. Sempre na loita dunha vida digna. Polas súas páxinas pasearemos por unha vida dura da España rural, abraiarémonos co poder da relixión, ocultaremos a falta de educación por ser muller, aprenderemos da historia recente de España e apenarémonos pola pobreza ou a miseria. Páxinas que convidan á reflexión de moitos temas, tantos que ás veces xorden en cada viñeta, en cada frase, en cada debuxo. Son 256 páxinas, pero voan. Sen romper as nosas ás.
Totalmente imprescindible.





 

Bonita

Este documental convídanos a reflexionar sobre os estereotipos que inflúen na nenez:

https://www.youtube.com/watch?v=AI-dBxYtmoY&feature=youtu.be
 





26/06/16

Sempre hai un lugar para a poesía (CXXXIV)

 Raúl Vacas ofrecénos un poema no seu Facebook de Ángel González

ELEGIDO POR ACLAMACIÓN

Sí, fue un malentendido.
Gritaron: ¡a las urnas!
y él entendió: ¡a las armas! -dijo luego.
Era pundonoroso y mató mucho.
Con pistolas, con rifles, con decretos.

Cuando envainó la espada dijo, dice:
La democracia es lo perfecto.
El público aplaudió. Sólo callaron,
impasibles, los muertos.
El deseo popular será cumplido.
A partir de esta hora soy -silencio-
el Jefe, si queréis. Los disconformes
que levanten el dedo.
Inmóvil mayoría de cadáveres
le dio el mando total del cementerio.

Non á violencia contra as mulleres (CDLXXI)

Directamente, dende "La mente es maravillosa":






Los psicólogos o psiquiatras ponen en cuestión que el maltrato psicológico sea la consecuencia de una enfermedad, sino más bien se inclinan por una explicación que tiene que ver con un sistema desigual. Es decir, un abuso de poder o de dominación que afecta a la sociedad.
Un maltratador suele comenzar acosando a la víctima, reduciendo su libertad, aislándola de su entorno (familia, amigos, etc), socavando su autoestima, bloqueándola y minando su percepción de seguridad, trasformándola poco a poco en dependiente.
Se enoja cuando salgo con mis amigas”, “Me dice que no me maquille demasiado”, “No le gusta que lleve una falda muy corta”, “No quiere que hable con mis compañeros de trabajo hombres”, son las frases más frecuentes de aquellas mujeres que sufren del maltrato psicológico por parte de sus parejas.
Reprender, tratar como una niña, considerarla inútil o torpe, haciendo que cambie su forma de ser o de vestir, son también maneras de realizar maltrato psicológico.
El maltratador suele abusar también de su poder, ya sea económico o físico y logra que la mujer se sienta culpable de su manera de hablar, de pensar, de actuar, etc.
El problema de la culpabilidad es muy frecuente en el maltrato psicológico y también puede derivar en lo que se conoce como “Síndrome de Estocolmo”, donde se evitan las situaciones que puedan generar conflictos o confrontación para no pelear o hasta separarse.
El ciclo del maltrato psicológico suele comenzar en la infancia del mismo abusador en muchos casos, o en algún tipo de trauma que le ha ocurrido durante sus primeros años de vida (hasta la adolescencia). Puede que el maltratador haya vivido en un ambiente de mucha violencia física o verbal y haya tenido que padecer el miedo, el abandono, la represalia, el control excesivo, los golpes, etc.
A continuación, os indicamos las características principales de una persona con claro perfil de abusador, maltratador  o golpeador, en la que el maltrato psicológico forma parte de su forma de relacionarse.


Posesivo, dominante y exigente

Una de las primeras acciones que un maltratador toma es querer alejar a su pareja de la familia y de los amigos porque cree que ésta es de su propiedad. ¿Cómo? Hablando mal de ellos, incomodándolos en público, queriendo “meter cizaña” en alguna discusión o problema, etc.
Esto transforma la personalidad de la víctima, la priva del apoyo externo y la vuelve dependiente. Con el uso de la violencia ejerce el poder absoluto sobre los que hace, lo que piensa y lo que siente, aún en lo más íntimo de su ser.

Egocéntrico

Para una persona que ejerce el maltrato psicológico el mundo siempre tiene que girar en torno a él, pero nunca lo reconoce. Se hace lo que a él le gusta en todo momento (la película, el restaurante, el lugar de vacaciones, las salidas) y si no, se enoja.
La mujer es un simple “satélite” que tiene que moverse a su alrededor, dependiendo de lo que el quiere. Todo debe estar bajo su control y si ella desea disfrutar un poco de su independencia, mostrará sus rasgos más violentos.

Mal temperamento 

Berrinches como los niños, pataletas, enfado, amenazas, mala cara, peleas, etc. Todo siempre está justificado por culpa del otro, no por razones internas. Dirá que tal actitud lo pone de mal humor, que tal respuesta es la causa de su enfado y una gran lista de etcéteras.
El maltratador nunca considera que tiene la culpa. Culpabilizar a los demás de todo lo que ocurre es otra de las características del maltrato psicológico.

Ridiculizar o humillar públicamente 

Estando en una reunión familiar o una cena con amigos un maltratador psicológico no tendrá problema en “mostrar”  a los demás los defectos de su pareja. “¿No les parece que está un poco excedida de peso?”, “siempre se equivoca”, “no sabe hacer la carne como a mí me gusta”, “es una desordenada”, etc.
Esto lo hace para mantener a la mujer bajo control, insultando, denigrando, hiriendo. Como consecuencia, se va destruyendo la confianza y sólo se pensará en los errores.
Nunca se alegrará por los progresos o éxitos y minimizará cualquier logro. Los fallos personales saldrán a la luz antes que las virtudes, para que tenga la sensación de que siempre está haciendo todo mal.


Controlador-paranoico 

El maltrato psicológico hace que la persona que lo ejerce piense que los demás se quieren aprovechar de él, de su dinero, de su poder, de sus contactos, de su sabiduría, de su experiencia, etc. Tiene una necesidad obsesiva de controlar a la pareja todos los días, mediante preguntas destinadas a buscar contradicciones.
El maltratador vigila constantemente los movimientos de su víctima, queriendo saber dónde está su novia o esposa, con quién se encuentra, a qué hora regresa, qué hace y qué no, con quién habla, por qué se retrasa unos minutos, etc. Considera a la otra persona su posesión, su objeto, no una persona con vida propia.

Violento y agresivo 

El maltratador empieza poco a poco rompiendo platos hasta llegar a muebles o vidrios, golpear las paredes, tirar cosas al suelo o contra la persona, etc. Si se llega a este punto, es preciso hacer la denuncia y huir inmediatamente de él, no darle más oportunidades.
Parece muy simple conseguir salir de una situación de maltrato psicológico pero no lo es, ya que el maltratador mantiene “atada” a la víctima de diferentes maneras, con  una gran carga psicológica. Sin embargo, si varios de estos puntos te suenan familiares, estás en un problema que debes solucionar antes de que sea demasiado tarde.


 



25/06/16

Kandinsky

"La vida de Kandinsky relatada para niños"

24/06/16

Kwaku Ananse

Curta de Akosua Adoma Owusu que en 2013 obtivo o Africa Movie Academy Awards.


Kwaku Ananse, 2013 from Obibini Pictures LLC on Vimeo.

Las mujeres y los hombres

A editorial Media Vaca reedita este libro de hai corenta anos no que se fala da diferenza de trato e educación que reciben mulleres e homes. Un libro que data de 1978 presentará, daquela, grandes diferenzas coa nosa sociedade "igualitaria" do 2015. Ou non? Poderemos comprobar como temos avanzado nalgúns campos e como seguimos a sufrir as mulleres discriminacións en moitos eidos. Ogallá existisen grandes diferenzas, pero a realidade é que a nosa sociedade segue a educar de diferente maneira aos fillos e ás fillas; pero sobre todo observamos unha involución temible nos últimos anos. Por iso, este libro do Equipo Plantel con ilustracións de Luci Gutiérrez segue sendo válido para facer reflexionar en familia. A importancia, sempre, da Educación.







Produto do país

Consume lingua galega, produto do país.

23/06/16

Lémbrao, non dá igual que leite mercas

Tampons from Canada

Campaña para baixar o IVE dos tampóns.
"Porque nos sale más barato hacer un pedido de tampones a Canadá, que comprarlos en el súper"
‪#‎ViolenciaPatriarcal‬
Únete en http://tamponsfromcanada.com/

 

22/06/16

Nueva Dimensión Vital

Videoclip de animación (e imaxe real) realizado en Paramotion Films para Corizonas con motivo do seu novo álbum Nueva Dimensión Vital.

Vía

21/06/16

Sempre hai un lugar para a poesía (CXXXIII)


Desde lejos,
me están avisando a gritos:
que no vaya, que no venga,
que no me mueva del sitio.

     Que es aquí
donde nacerán los lirios.

     Aquí,
conmigo.

     Y me miro.
Y este sembrado que soy
apenas está movido.
Apenas asoma el aire
la promesa de los trigos.

     Y quiero andar. Y de nuevo
las voces que el aire trae
me están gritando lo mismo:

     que no vaya, que no venga,
que no me mueva del mundo
que estoy sosteniendo en vilo.

.::
 
     Mayo de los amantes,
madurador de labios, nuevo fruto,
cómo rebosa el agua de mis ojos en sombra
por donde las estrellas calan en lo profundo.

     Mi voz está volcando
su cesto de manzanas en júbilo.

     Tacto de la caricia,
mira cómo renace la yerba en mis dedos.

     Y este ritmo en desorden que el corazón ordena,
pone en fuga las aves del desnudo en que bebes
agua ciega del beso : verbo mudo.

     Mayo de los amantes,
enamoradamente te descubro.

.::

     Sobresaltada la lengua,
¿quién va a decidir el hallazgo?

     Una vocación de síes
está inundando el espacio.

     Carne de fe, sangre nueva
contra todos los escarnios,
afirma otra vez en pie
la alegría de sus tallos.

     Un brote que nadie quiso,
que nadie esperaba, canto.

     Vocación afirmativa
–carne y sangre del hallazgo–
no hay muerte para morir
lo que está resucitando.

     Que nadie diga que no,
que está el alma a flor de piel
naciendo de su milagro.

Labrego con algo de poeta



O pasado xoves 16 visitounos no Clube de Lectura da Biblioteca Municipal "Castelao" de Silleda, Mercedes Queixas, autora da biografía de Manuel María Labrego con algo de poeta publicado pola editorial Galaxia.
Esta exitosa publicación foi editada hai uns meses por Galaxia co gallo das Letras Galegas dedicadas en 2016 ao poeta da Terra Chá e nela, @s lectores deste clube, atopamos un estupendo exercicio didáctico non só pensado en divulgar a figura, o pensamento e sentimentos do poeta chairego, se non que tamén unha atractiva provocación para indagar na súa lírica, a cal reflicte a historia e o presente da nosa Galiza contemporánea.
Os versos sinceramente limpos, as coherentes vivencias e a paixón pola Patria, axúntanse neste percorrido para nos descubrir a alguén que tomou a función de poeta como un oficio da realidade social do País ou un radiografo etnográfico do lar, da casa, do pobo, da vida do noso e d@s nos@s con vocación atemporal e permanente.
Coincidimos con Mercedes Queixas en que o o obxectivo de tentar popularizar o autor máis prolífico literatura galega e a súa obra comprometida e veraz foran acadados. E, sobre todo, agradecémoslle que conceptualizase deste xeito a súa obra para interpretar a súa vida, porque isto lle deu un resultado brillante e esclarecedor.




SHISEIDO "High School Girl?"

O xénero como construción entra na publicidade das multinacionais.
Visto aquí.


20/06/16

Una primavera de perros

Tiña lido este libro daqueles tempos nos que aínda posuía ese ben tan necesario: tempo, tempo para ler. Agora que non o teño lembrei que non falara aínda del, así que aí vai.
Antonio Manzini, de quen xa vos teño falado, volve agora con Una primavera de perros, publicada tamén por Salamandra na súa colección "black", terceira entrega da serie protagonizada polo subxefe de policía Schiavone, todo un personaxe que se vai desenvolvendo e descubrindo máis humano a cada paso. Tanto, que resulta xa entrañable, e iso a pesar do seu malhumos cotián. Sa a anterior novela encantárame porque abordaba a cuestión da violencia de xénero, aquí temo o lado máis humano e quizais tamén a realidade máis complexa das que ata agora se nos presentara. El segue nas súas, sen adaptación ao lugar de destino e sentindo vividamente a ausencia da muller amada. Pero hai máis, como a corrupción italiana, que enche páxinas deste libro, e tamén o lado escuro do mundo dos negocios. E un final irreconciliable.
Imos a mellor!



19/06/16

Mujeres en pie de guerra

Sobre seis loitadoras antifranquistas, canción de Loquillo do 2004 :


Historia de la vida: evolución

Unha das marabillas que publica Impedimenta é esta Historia de la vida: evolución de Katie Scott,  un compendio de oitenta especies de terra, mar e aire que veñen ordeaadas cronoloxicamnete amosando o percorrido dende a primeira célula ata a aparición do ser humano. E como o fai? Nun formato deses que a min tanto me gustan, nun álbum despregable en dous metros de lonxitude para vermos a evolución dunha ollada, cunhas ilustracións completísimas e minuciosas que veñen acompañadas das explicacións pertinentes.
Unha gozada, vaia.


Non á violencia contra as mulleres (CDLXX)

Curta dirixida por Marcela Suppicich sobre a trata de persoas.

Alma


18/06/16

Poemas birollos para ler cos ollos

 A palabra poética feita xogo, o xogo da poesía infantil, a poesía é un xogo... Fran Alonso sempre o consegue nos seus libros de poesía infantís: facer que a poesía sexa un xogo e que a lectura poética da infancia non só sexa doada senón tamén imprescindible.
Así é o novo libro que publica Xerais de Fran AlonsoPoemas birollos para ler cos ollos, un libro que prende no interior para destacar que a poesía é un xogo non perigoso pero si adictivo. Moito olliño! Porque este é un libro para nenos e nenas de 6 anos! E se empezan por este e logo non paran? Coido que debemos ter moito coidado con este tipo de estupefacientes. E non só isto, o autor inclúe unha ligazón para que a lectura continúe na rede en forma de videoxogo. Que atrevemento! O que vos eu dicía: un delincuente, este Fran.
Imposible non remexerse neste mundo poético onde sorprende cada nova páxina, cada nube que se agocha ou cada gato que agarda nos cadros e nas letras que xogan e que nos fan virar e revirar o libro unha e outra vez para seguir xogando e buscando novas posturas. 
Queda moi claro que un escritor que innova neste panorama actual é moi, moi perigoso. Eu cumprín advertindo. Se queredes ir á literatura transmedia e perdervos nela, xa é o voso problema.



Galiza no corazón

Lip Dub do CEIP Manuel Rivero.
Letras Galegas 2016.

17/06/16

El jardín de las delicias

Un elefante ocupa mucho espacio

 Este conto infantil foi censurado pola ditadura arxentina en 1977 e a súa autora, Elsa Bornemann, formou parte do andel dos escritores prohibidos. 
Un elefante dun circo, canda os seus compañeiros, desexan vivir en liberdade...

16/06/16

Mr Selfie

Unha curta animada que nos fai reflexionar sobre a nosa preocupante dependencia ás redes sociais.
Visto en Cultura Inquieta .

Mr Selfie from weareseventeen on Vimeo.

Sempre hai un lugar para a poesía (CXXXII)

Vino no Facebook de David Otero:



El león falleció, ¡triste desgracia! y fueron,
por vivir en democracia,
a nombrar nuevo rey los animales.
Aunque a algunos les parezca tonto,
las ovejas votaron por el lobo;
como son unos buenos corazones,
por el gato votaron los ratones,
y a pesar de su fama de ladinas
por la zorra votaron las gallinas
La paloma, inocente, votó por la serpiente;
las moscas, nada hurañas,
decidieron que reinaran las arañas.
No tuvo el topo duda, como tampoco queja,
mientras votaba por la comadreja;
los peces, que sucumben por la boca,
entusiastas votaron por la foca.
Por no poder encaminarse al trote
un pobre asno quejumbroso y triste
se arrastró a dejar su voto por el buitre;
el caballo y el perro, no os asombre,
como siempre, votaron por el hombre.
Amigo lector ¿qué inconsecuencias notas? 
Dime ¿no haces tú lo mismo cuando votas?
* * *
 Poema de Guillermo Aguirre y Fierro publicado en 1926

The DNA Journey


Un vídeo que pretende rematar co racismo e os estereotipos, tan presentes nunha sociedade que debería erradicalos. Da web de viaxes "Momondo"





Con subtítulos en castelán

15/06/16

Como viaja el agua

A este libro chégase, sen dúbida ningunha, pola portada, que é, para min, magnífica, xa que convida a entrar nas súas páxinas sen nin sequera mirar a contraportada para saber a que nos enfrontamos. E, certo é, non contabamos ler o que se nos vén encima. Falamos do cómic publicado por Astiberri Como viaja el agua de Juan Díaz Canales. Un libro que nos achega á dura e crúa realidade da vellice, dun tempo que vivimos -ou viviremos- sen ilusión, agardando por un final que chega sen ameazas, sabendo que aí remata todo, que non hai nada máis; coido que é este o tema central, dese medo á morte que vivimos a cotío -eu son testemuña del todos os días- pero tamén da certeza de que logo non hai nada, a pesar de que o que nos venden as relixións é algo ben diferente. Tamén é un cómic social, que fala da crise e da solidariedade, de boas persoas que se axudan e de desalmados que se aproveitan. E tamén temos o tema das relacións familiares, das xeracións e os seus xeitos diferentes de enfrontarse ao mesmo mundo.
Supoño que estes días estou especialmente sensible con este tema da vellice e da morte, por circunstancias persoais, e as palabras e as súas imaxes chegan a min doutro xeito.
Chama asemade a atención o final, a ausencia de optimismo, as cloacas como motivo perturbador que nos atrae a unha falta de esperanza; quizais o leit-motiv da auga está xa ben explotado, pero as frases e os debuxos que nos agasalla o autor dálle un toque inesquecible a este cómic tan tristemente fermoso.



Poesía y Género

14/06/16

Ferro

Ferro é o primeiro proxecto de Norte Estudio. Curta onírica sen palabras:




Vía

Malaria

Na editorial Astiberri topamos este curioso cómic de Jali chamado Malaria. Un libro sobre a dor da perda dunha filla, e a vixe que esta realiza noutra realidade, a do inframundo, e o terror que supón para eses pais imaxinala vagando por alí, en plena soidade. Pero o que nós vemos, lectorado deste cómic, non é iso, senón unha experiencia tenra que nos mantén atados ás viñetas por mor de descubrir esoutro mundo que non queremos nin maxinar. O surrealismo que nos ofrece fai da lectura unha experiencia diferente. Tanto, que a morte deixa de ser terrible para ser esperanzadora.



Mulleres en videoxogos

Un documental que fala do sexismo nos videoxogos.
Aquí tedes información que paga a pena ler.




13/06/16

Desert Critters



Vía

Navegando entre libros

As miñas alumnas de 4º da ESO Julia e Ánxela realizaron este vídeo de fomento da lectura:



Feminismo

Vídeo de Miare sobre o feminismo:

12/06/16

The Gift

Preciosa esta curta chea de fantasía e amor:



Vía

Al otro lado

Na editorial Trifolium podemos atopar este álbum en gran formato de Moisés Yagües, Al otro lado. Un libro enormemente visual -con ilustracións en branco e negro, en collage e xilografías-  que fala da emigración e das fronteiras con moi poucas palabras, desas fronteiras que o ser humano empéñase en trazar sobre o seu territorio, pensando aínda que poder ser de seu, cando vivimos nunha globalización que precisa cruzar fronteiras e que estas se vaian desdebuxando no tempo, porque non as precisamos, porque o ser humano debe poder percorrer o mundo sen elas. Porén, aínda están aí eses muros que precisan ser derrubados, eses montículos que necesitan ser achaiados, e namentres quen está do outro lado cre que alí sitúase o paraíso e sente a necesidade de procuralo. E veñen os conflitos sangrantes, innecesarios, un espellismo no que o ser humano sae sempre mal parado.
Así o vemos reflectido neste álbum.



Non á violencia contra as mulleres (CDLXIX)


 Curta realizada polo alumnado do IES Élaios de Zaragoza nun obradoiro audiovisual do director de cine aragonés Ignacio Estaregui. Procura concienciar da importancia da cero tolerancia ante a violencia.



11/06/16

Blood

Un anuncio de compresas con sangue, non con líquido azul. Si, as mulleres sangramos, sangramos cando nos mancamos, cando caemos, cando temos a regra. Non pasa nada.


Vía

Poemar o mar


Só Antonio García Teijeiro podería atreverse a Poemar o mar e saír navegando sobre as ondas orgullosas de seren poesía mentres Xan López Domínguez pinta o mariñeiro poeta que publica en Xerais. O mar, o noso Mar, misterio e tradición, reflexo de versos espidos, é concibido como emoción, como riqueza, como esforzo, como músic, como ritmo que resalta o onírico e o real. Todos os mares nun, para nos salvar, para darnos memoria, para darnos historia, para agasallarnos o brillo do sol e a música da lúa. García Teijeiro xoga cos grans de areas porque son palabras, cos gotas mariñas porque son rimas, con peixes porque son versos, e dálle forma a un libro cociñado con sal mariña. Lemos poemas e cantamos cancións, lemos versos e cantamos notas. Poesía e música veñen a se tornar en máxicas palabras con sabor salgado e dunas mariñas. Rochas que se moldean, barbas que se peitean. O mar é poesía e o home é poeta. Poeta de nenos e nenas que serán contaxiados con estes versos do pracer íntimo e común de sentir as cóxegas das palabras nos seus beizos.




Ábreo

Abre un libro e descobre...
via GIPHY

09/06/16

Hound

Sobre cadeliños grandes e pequenos:




Vía

07/06/16

El viaje

(La Pequeña) Impedimenta publica este que é dende xa un álbum imprescindible de Francesa Sanna que leva por título El viaje. E dicimos que é imprescindible porque o que nos conta de xeito sinxelo é o drama da inmigracións, ese drama que se vive arestora con toda intensidade en tantas partes do mundo e que moitos dos que habitamos nos países occidentais queremos obviar; mesmo semella que xa estamos acostumados a convivir con esa dor que desexamos afastar. E non é así, é un drama que debemos tentar resolver entre todos e todas e ao que non podemos darlle o lombo para mirar para outro lado coma se nada pasase porque en calquera momento nós podemos estar aí.
Así, este álbum lémbranos o que viven centos e miles de familias, a dor da perda, da separación, a procura dunha vida mellor. Un álbum que forma en solidariedade ao lectorado máis novo. Porque o libro está contado precisamente dende os ollos dun neno, un neno calquera que tiña unha vida normal e que de súpeto ve como todo racha, como seu pai desaparece nunha guerra que non entende e que provoca que a súa nai, canda os fillos, decida unha viaxe perigosa na procura dunha paz desexada e antes vivida. Como sobrevivir a unha viaxe así? A nai decide disfrazala de aventura e serán os contos os que consigan facer fuxir as pantasmas do camiño.
A autora confesa que este libro nace do relato en primeira persoa de mozas refuxiadas en campos italianos. Con el, escribe unha homenaxe a estas persoas que viven nun inferno terreal. E non hai peor inferno que a nosa indiferenza. 
As ilustracións son delicadas, fermosas, buscando un mundo máxico que foxe da crúa realidad.



06/06/16

2016, ano de Manuel María (XII)

Que pasa se mesturamos imaxes animadas de Banksy e un poema de Manuel María? Un traballo do alumnado de Debuxo Artístico, IES as Barxas

O POEMA from EduPlástica- Luz Beloso on Vimeo.

Hipersexualidad

05/06/16

Alicia Keys - In Common



Alicia Keys non usa maquillaxe

Nos Xerais 2016

Un ano máis puiden ir a San Simón, ese lugar tristemente máxico que por un día chega a se converter nunha espectacular festa literaria onde sorrisos e cariño prodíganse por todos os lados. Saudar vellos amigos e amigas, sentir a emoción do discurso de Ledicia, coñecer a  David Pérez, soltar as bágoas coa reflexión de Manuel Esteban e descubrir novas voces para a Literatua Galega como Iria Misa é unha gozada que podemos sentir unha vez ao ano nunha contorna única. Pasear San Simón, sentir as voces que nos agardan dende hai tantos anos, ocultas tras un veo de silencio, escoitar as novas voces que en galego enchen as pedras e as árbores, é un pracer. Cando as cousas están ben feitas, nótase. E esta celebración das Letras Galegas é un luxo ben preparado. Grazas á editorial Xerais e a todos os seus traballadores e traballadoras por esta noite inesquecible que podemos revivir cada ano: 2015, 2014, 2013, 2012, 2011.
Desde logo, quedo con moitas ganas de ler os libros premiados. Sobre todo a novela negra, evidentemente!
(Róuboulle as fotos a Helena Pérez. Desta volta non teño de meu)



(O peor, non teño a foto coa mellor bibliotecaria do mundo e o mellor ilustrador do ídem)

Por suposto, cada ano repito foto coa PAZ mundial. Desta volta tivemos un tractoriño no que apoiarnos:


Non á violencia contra as mulleres (CDLXVIII)

04/06/16

Metrópolis (1927)

Obra mestra do cine e película capital do expresionismo alemán, visión apocalíptica da sociedade do futuro.


Ella es hermosa cuando está enojada

Documental que recupera a historia agochada das mulleres brillantes que fundaron a segunda ola do feminismo en Norteamérica e xeraron un gran cambio na sociedade.

03/06/16

Lotte Reiniger

Grazas a Google pola lembranza:



El mejor libro para aprender a dibujar una vaca

Aínda me devolveu o sorriso perdido este pequeno álbum que publica Barbara Fiore con texto de Hélène Rice e ilustracións de Ronan Badel que leva por título El mejor libro para aprender a dibujar una vaca. Cando o vin na libraría xa o merquei sen abrilo, tan só polo seu formato "italiano" e o título tan ben acompañado pola ilustración inicial. Non sabía o que me ía deparar a lectura, e non maxinaba que ía gustarme tanto. Claro, eu non procuraba un manual de instrucións para debuxar, xa sabedes que iso precisamente non é o meu. Ben é certo que non tiña nin idea de a que me ía enfrontar. E agora non sei se saberei debuxala, pero seguir as instrucións iniciais (logo pode complicarse) é ben doado: debuxar un rectángulo, engadir patas de vaca, cola, e cabeza... Hai que facelo ben, porque podemos debuxar calquera animal. Xa o comprobaredes.
E non vou seguir...
Ah! Lembrade que a goma de borrar é imprescindible para calquera debuxante. Neste caso, ata pode ser a solución a conflitos que se poidan xerar pola nosa pouca pericia.
Xa podedes poñervos a debuxar... ou  a rir, iso é cousa vosa!
 
 

Au bout de la rue

Para as mulleres, as rúas non sempre son lugares seguros, algo que esta curta francesa de Maxime Gaudet  amosa perfectamente. Tres minutos intensos que explican perfectamente os sentimentos de inseguridad que se crean.




Vía

02/06/16

Pedro Guerra - Sin Puntos Ni Comas

Recomendado pola amiga Helena no seu Facebook. Eu son moi ben mandadiña:

Look Beyond Borders

 Amnistía Internacional comeza unha campaña que procura eliminar o rexeitamento que a chegada de refuxiados causa en Europa: mirar os ollos a un refuxiado, catro minutos de contacto visual.



Vía

01/06/16

Fuel

Outra curta sen palabras


Vía

El hombre montaña

Na editorial Norma podemos atopar este fermosísimo libro de Séverine Gauthier e Amélie Fléchais chamado El hombre montaña, un cómic que nos achega o tema da morte dun xeito ben diferente. O que temos nas mans é unha fábula onírica que sorprende pola súa delicadez exquisita, que intuimos xa dende a propia portada. E cando comezamos a lectura e comprobamos esa cara vella dun home que sabe pronta a súa despedida e o valor do seu neto, un raio interior conmociónanos; estamos ante un libro excepcional sobre a aceptación da morte e a procura das raíces. Porque neste libro destacan o tema e a poesía co que se escribe, salferido de fantasía e metáforas. E os debuxos non quedan atrás en ningún momento. Con eles viviremos tenramente os fríos das montañas e o calor das árbores, mesmo sufriremos cos daniños comentarios sarcásticos daqueles que desprezan calquera acto máis ou menos heroico.
E absolutamente todo foxe de sentimentalismo innecesarios.

Izquierda feminista

Que non é, e que si é, a esquerda feminista. Xenial spot que clarexa dúbidas a quen as tiver.  "El Tornillo" é o espazo feminista de "La Tuerka".
Do Facebook de Olga Castro.



Neste blog utilizamos as imaxes con finalidade educativa. Se algunha delas estivera suxeita a dereitos de autor, rogamos que vos poñades en contacto connosco para retirala de inmediato.