Desde o minuto e medio, un pasodoble para o profesorado que levou o segundo premio deste ano:
30/11/10
El Pequeño Rey, Director de Orquesta
Edicións Ekaré publica este libro de Javier Sáez Castán. El Pequeño Rey, Director de Orquesta é sobre todo un pequeno álbum cheo de humor e tenrura, protagonizado por un personaxe que estará tamén noutros libros deste autor. Neste libro, o Rei non consegue durmir e organizará unha orquestra de bechiños que logo será difícir de dirixir. Chama a atención a presentación do conto, coma se dun libro antigo se tratase. E o propio título da "saga": esa contraposición entre pequeno e rei que se dará en máis partes do libro, mesmo co xogo da utilización da lupa. E tamén está detrás esa alusión a que calquera neno é o rei da casa e fai o que lle dá a gana.Simpático.
Creo que aos máis peques lles gustará moito.
Creo que aos máis peques lles gustará moito.
Los niños del aire
Fermoso alegato contra a destrución do medio ambiente este álbum asinado por Gustavo Martín Garzo e ilustrado por Jesús Gabán, editado por SM, terceiro premio ao Mellor Libro Editado durante o ano 2008 na categoría de Libros Infantís e Xuvenís.
Un álbum case-surrealisto cheo de lirismo que fala da posible incomunicación dos seres, da invisiblidade, do amor, da solidariedade. Martín Garzo mestura a fantasía coa realidade que quere denunciar neste libro: o pouco ou nulo respecto que lle amosamos ao medio ambiente. E faino de xeito tan sutil que a súa lectura é axeitada para calquera idade. Porque, finalmente, hai esperanza.
Igual que en La Tierra, en las nubes nacen niños. Un día una chica se encontró a uno de esos niños y enseguida se dio cuenta de que estaba enfermo, así que quiso cuidarlo. Se percató de que el niño era muy especial pues hacía cosas que ningún ser de la tierra podía hacer. Poco a poco conoció a más familias que cuidaban de niños parecidos al que ella había adoptado… Pero ¿estaban bien en tierra? ¿No serían más felices volviendo a sus orígenes, con sus verdaderas familias? ¿Qué provocaba que enfermaran y cayeran de las nubes?
Un álbum case-surrealisto cheo de lirismo que fala da posible incomunicación dos seres, da invisiblidade, do amor, da solidariedade. Martín Garzo mestura a fantasía coa realidade que quere denunciar neste libro: o pouco ou nulo respecto que lle amosamos ao medio ambiente. E faino de xeito tan sutil que a súa lectura é axeitada para calquera idade. Porque, finalmente, hai esperanza.
Igual que en La Tierra, en las nubes nacen niños. Un día una chica se encontró a uno de esos niños y enseguida se dio cuenta de que estaba enfermo, así que quiso cuidarlo. Se percató de que el niño era muy especial pues hacía cosas que ningún ser de la tierra podía hacer. Poco a poco conoció a más familias que cuidaban de niños parecidos al que ella había adoptado… Pero ¿estaban bien en tierra? ¿No serían más felices volviendo a sus orígenes, con sus verdaderas familias? ¿Qué provocaba que enfermaran y cayeran de las nubes?
Un Nadal de conto
Veño de velo en Papel en blanco e non me puiden resistir:
O anuncio deste ano da lotaría de Nadal deixouse enmeigar pola maxia da Literatua: Alicia, Peter Pan, Cincenta e O Gato con botas enchen de maxia este ano a publicidade. A min tamén me encanta que se faga publicidade literaria. Sarah asegura que o spot é tan bo que lle dan ganas de mercar álbums ilustrados. Eu prefiro que non exerza tal poder en min, xa non teño onde colocalos!
Pero si que ten unha estética preciosa, non?
29/11/10
La cena
A lectura deste libro deixoume totalmente estarrecida. Cando o rematei de ler apoderárase de min tal anguria que case non o podía crer. E converteuse nun deses libros que dis aos que tes derredor: "tes que lelo". Tedes que lelo porque necesito compartilo convosco. Nec
esito falar del, derrubar ese muro que as palabras que tecen a historia deste libro construíron diante miña, procurándome pensamentos fatalistas.
Si, La cena de Herman Koch é así de contundente. Editado por Salamandra, foi Premio do Público no seu país, Holanda, e elixido Libro do ano 2009. Non estraña.
Demoledora crítica á sociedade actual, a esa clase media na que tod@s nós nos enmarcamos, non deixa títere con cabeza.
E o peor: inspirado nos feitos reais que tiveron lugar en Barcelona no ano 2005 cando dous mozos, fillos de familias acomodadas, foron condeadeados por queimar unha indixente que durmía nun caixeiro.
Os personaxes están tan ben construídos que semella que non lle deron apenas traballo ao autor. Só cunha cea sabemos a que tipo de persoas nos enfrontamos. E cada páxina serve para nos horrorizar máis, preguntándonos que tipo de moral estamos a crear nesta nosa sociedade, preguntándonos mesmo cal sería a nosa reacción se vivísemos unha situación semellante. Preguntándonos se hai remedio para tanta crueldade disfrazada.
Implacable, chea de ironía, mesmo dunha dose de humor que cómpre de cando en vez.
Un libro que, sinxelamente, tedes que lelo. E cavilalo.
esito falar del, derrubar ese muro que as palabras que tecen a historia deste libro construíron diante miña, procurándome pensamentos fatalistas.Si, La cena de Herman Koch é así de contundente. Editado por Salamandra, foi Premio do Público no seu país, Holanda, e elixido Libro do ano 2009. Non estraña.
Demoledora crítica á sociedade actual, a esa clase media na que tod@s nós nos enmarcamos, non deixa títere con cabeza.
E o peor: inspirado nos feitos reais que tiveron lugar en Barcelona no ano 2005 cando dous mozos, fillos de familias acomodadas, foron condeadeados por queimar unha indixente que durmía nun caixeiro.
Os personaxes están tan ben construídos que semella que non lle deron apenas traballo ao autor. Só cunha cea sabemos a que tipo de persoas nos enfrontamos. E cada páxina serve para nos horrorizar máis, preguntándonos que tipo de moral estamos a crear nesta nosa sociedade, preguntándonos mesmo cal sería a nosa reacción se vivísemos unha situación semellante. Preguntándonos se hai remedio para tanta crueldade disfrazada.
Implacable, chea de ironía, mesmo dunha dose de humor que cómpre de cando en vez.
Un libro que, sinxelamente, tedes que lelo. E cavilalo.
Infancia invisible
Case sempre vemos como a publicidade serve para promocionar unha gran cantidade de produtos que seguramente non necesitariamos pero que semellan facerse indispensables para que a nosa vida sexa mellor. Pero hai outro tipo de publicidade, a non comercial, que o que quere é chamar a atención sobre diversas problemáticas que se viven no mundo.
Hoxe traemos aquí ese tipo de publicidade que verdadeiramente admiramos porque está destinada a facernos reflexionar, non a mercar. Esta publicidade faise para chamar a atención sobre a problemática de máis de 1.500.000 nenos e nenas que viven en China en situacións difíciles, pero facilmente pode extrapolarse a moitos outros lugares do planeta onde a realidade da infancia e da pobreza é a mesma.
Os responsables de lanzar a campaña foron Ogilvy y Mather Shangai para Unicef: buscan chamar a atención sobre o importante de facer que as palabras en moitos discursos políticos pasen a ser algo máis que palabras.
Os responsables de lanzar a campaña foron Ogilvy y Mather Shangai para Unicef: buscan chamar a atención sobre o importante de facer que as palabras en moitos discursos políticos pasen a ser algo máis que palabras.
Souben de todo isto grazas á revista XL Semanal, onde se pode ler o seguinte texto:
En China hai 1,5 millóns de nenos que viven na precariedade, cando non directamente na miseria. Só 150.000 deles, segundo Unicef, reciben algún tipo de asistencia. A súa situación ten que ver co desprazamento de miles de campesiños ás cidaden en busca dunha vida mellor, que adoita converterse nun terrible presente. Con este dato, o equipo de creativos de Ogilvy & Mather Shanghai púxose a traballar, facendo fincapé en que eses nenos son ignorados, un problema que non só afectar os menores chineses, senón en todo o mundo. Así que encargaron a un artista que pintase tres nenos en tres ubicacións de xeito que se confundisen coa contorna. O resultado é unha inquedante chamada de atención para todos.
28/11/10
Breogán Riveiro en Forcarei
Este pasado mércores día 24 o escritor Breogán Riveiro acompañou o alumnado de 1º de ESO, quen lera previamente o seu libro Tonecho de Rebordechao. Breogán falounos de moitas cousas, mesmo do seu nome e dos nomes que temos nas aulas. Coma sempre, simpático, aberto, ameno, fixo que esa hora pasase máis axiña que o desexado.
Grazas a Breogán e á editorial Galaxia pola compañía.
Grazas a Breogán e á editorial Galaxia pola compañía.
Forcarei en Culturgal
Co alumnado de 3º de ESO estivemos o venres pola mañá en Culturgal: non podiamos faltar á festa da cultura galega! (E menos mal que fun ese día, porque hoxe coa neve os plans de volver trastocáronse). Aprendimos o que é a poesía visual da man de Branca Novoneyra, quen tamén recitou algúns dos seus poemas, e logo escoitamos o hip-hop de Fluzo que toleou ao alumnado alí presente. Un paseo pola feira, case en construción, axudounos a darnos unha idea de canto alí ía haber.
Me gustan los abrazos
Con texto de José Orna e ilustracións de Blanca Miguel, Latas de cartón edita Me gustan los abrazos. Un álbum que fala diso, de apertas. De todas as clases e de todas as cores. Só hai que saber dalas e recibilas, porque ambas cousas son igual de importantes. Case nada: 48 tipos de apertas diferentes e iguais de importantes:
Me gustan los abrazos.
Los Largos y los cortos.
Los mojados dentro del mar.
Los secos debajo de un paraguas.
Los horizontales en un sofá.
Los de pésame en un entierro.
Los de los hinchas por una victoria.
Los abrazos lejanos de las bodas con una tía segunda.
Los que recibo en un mensaje de móvil.
Los que se dan los abuelos.
Los abrazos a los árboles.
Los felices de un reencuentro.
Los tristes de una estación de autobús.
Los abrazos de inviernos debajo de tres mantas.
Los que tienen lágrimas saladas.
Los del día de mi cumpleaños.
Los que duran un trayecto de autobús.
Los que dan garrampa (calambre, chispas).
Los de una escalera mecánica a diferentes alturas.
Los que tienen sexo.
Los de abrigo, guantes y bufanda.
Los incómodos.
Los de terror en el cine.
Los abrazos que no di.
Los que tienen tos y fiebre.
Los de hierba y amapolas.
Los de un banco de madera en una plaza.
Los abrazos en la parte de atrás de un taxi.
Los que no puedo olvidar.
Los que he olvidado.
Los que me doy yo solo.
Los abrazos en equilibrio de los borrachos.
Los que tienen arena del desierto.
Los abrazos a una estatua para sacarte una foto.
Los abrazos a tres.
Los que me daban mis padres cuando era sólo un feto.
Los que huelen a humo y saben a cerveza.
Los que duelen. [los que dan paz]
Los abrazos inmóviles al sol.
Los abrazos por la espalda.
Los que no tienen palabras.
Los que se dan en el camerino de un teatro.
Los sinceros y los hipócritas .
Los que vienen acompañados de un "te quiero".
Los que no le puedo dar a los peces.
Los que dan los niños a un muñeco.
Los de mi primo.
Los que me da Andrea.
Y sobre todo, los que me das tú.
La vida es una suma de abrazos, unos curan y te hacen crecer,
otros duelen y te hacen llorar. Aún así sumemos.
Me gustan los abrazos.
Los Largos y los cortos.
Los mojados dentro del mar.
Los secos debajo de un paraguas.
Los horizontales en un sofá.
Los de pésame en un entierro.
Los de los hinchas por una victoria.
Los abrazos lejanos de las bodas con una tía segunda.
Los que recibo en un mensaje de móvil.
Los que se dan los abuelos.
Los abrazos a los árboles.
Los felices de un reencuentro.
Los tristes de una estación de autobús.
Los abrazos de inviernos debajo de tres mantas.
Los que tienen lágrimas saladas.
Los del día de mi cumpleaños.
Los que duran un trayecto de autobús.
Los que dan garrampa (calambre, chispas).
Los de una escalera mecánica a diferentes alturas.
Los que tienen sexo.
Los de abrigo, guantes y bufanda.
Los incómodos.
Los de terror en el cine.
Los abrazos que no di.
Los que tienen tos y fiebre.
Los de hierba y amapolas.
Los de un banco de madera en una plaza.
Los abrazos en la parte de atrás de un taxi.
Los que no puedo olvidar.
Los que he olvidado.
Los que me doy yo solo.
Los abrazos en equilibrio de los borrachos.
Los que tienen arena del desierto.
Los abrazos a una estatua para sacarte una foto.
Los abrazos a tres.
Los que me daban mis padres cuando era sólo un feto.
Los que huelen a humo y saben a cerveza.
Los que duelen. [los que dan paz]
Los abrazos inmóviles al sol.
Los abrazos por la espalda.
Los que no tienen palabras.
Los que se dan en el camerino de un teatro.
Los sinceros y los hipócritas .
Los que vienen acompañados de un "te quiero".
Los que no le puedo dar a los peces.
Los que dan los niños a un muñeco.
Los de mi primo.
Los que me da Andrea.
Y sobre todo, los que me das tú.
La vida es una suma de abrazos, unos curan y te hacen crecer,
otros duelen y te hacen llorar. Aún así sumemos.
El paseo de un distraído
Simpático texto de Gianni Rodari con ilustracións de Beatrice Alemagna, El paseo de un distraído está publicado por SM. Un álbum cheo de fantasía, humor e amor. Un neno tan distraído que vai perdendo partes do seu corpo mentres pasea pola cidade: a fantasía de Rodari desprégase en todo o seu esplendor. Pero por riba de todo o que destaca no conto é o amor maternal, enxalzado aquí en imaxes e texto disfrazados por un ambiente circense e collage extraordinarios.
–Mamá, quiero dar un paseo.
–Ve, Giovanni, pero ten cuidado al cruzar la calle.
–Eres siempre tan distraído...
–No te preocupes, mamá. Adiós, mamá.
–Mamá, quiero dar un paseo.
–Ve, Giovanni, pero ten cuidado al cruzar la calle.
–Eres siempre tan distraído...
–No te preocupes, mamá. Adiós, mamá.
Non á violencia contra as mulleres (CLXXVIII)
Temos tanta sorte cos nosos lector@s que en moitas ocasións deixan de selo para se convertir nos nosos colaboradores. É o que ocorre desta volta con Xabi, unha persoa que xa sentimos da casa grazas á xenerosidade dos seus comentarios. Queremos darlle as grazas, a el e a outras persoas que deixan de ser anónimas para camiñar ao noso carón.
O día 25 de novembro recomendábanos este vídeo con estas palabras:
O día 25 de novembro recomendábanos este vídeo con estas palabras:
Para conmemorar o día contra a violencia machista mandeilles aos meus coralistas esta ligazón.
Non sei se coñecedes a película "Tierra da ángeles". Nela un coro popular, aló na fría Suecia, cambia a vida dos habitantes dunha aldea e contribúe á solución dun caso de maltrato.
A canción fálanos da recuperación da autoestima que a protagonista tiña francamente polo chan, coma adoita acontecerlles ás mulleres maltratadas.
Non deixedes de ler este artigo: De la mujer-mujer a las feminazis y el maltrato. Estes artigo levoume a estoutros dous polos comentarios.
Este é o cartaz que elaborou o Concello da Coruña:
Un día para dicir SI.
Este é o cartaz que elaborou o Concello da Coruña:
Un día para dicir SI.
Interactivos
A quen lle apeteza:
Nesta dirección podedes ver a primeira edición de El Quijote dixitalizada, está publicada pola Biblioteca Nacional. Tedes a opción de lela na versión orixinal ou en castelán actual, ademais hai varias cancións medievais.
http://quijote.bne.es/libro.html
Ademais, aquí tedes acceso á Biblioteca Dixital Mundial.
Ciencia ficción na Biblioteca Nacional.
E aquí un paseo pola Capela Sixtina.
Tampouco debemos esquecer as guías do Mueso do Prado.
E aquí podedes crear un xardín.
Para rematar, ide a "El Libro Total".
Vota a túa opinión sobre os libros lidos: 233 libros. com.
Pasea polo Museo.
Sobre nenos con autismo.
Un conto para traballar os Dereitos Humanos.
27/11/10
Dot
Animación dirixida por Sumo Science e animado por Aardman. Para rodala utilizaron un Nokia N8 e unha lente microscópica.
Nokia 'Dot' from Sumo Science on Vimeo.
Vía Recogedor
De camino a la escuela
Como son os escolares noutras partes do mundo? Esta é a pregunta á que intenta responder este libro publicado pola editorial SM. Textos de Anne Bouin sobre o proxecto fotog
ráfico de Sandrine e Alain Moreno, e ilustrado por Aurélia Fronty. Un libro especial para mirar de cando en vez e lembrar que somos privilexiados, que os nenos e as nenas do mundo teñen dereito á educación e non sempre se exerce este dereito, e que outros moitos deles e delas atravesan grandes dificultades coa ilusión de aprender que ás veces aquí non sabemos estimular na infancia.
ráfico de Sandrine e Alain Moreno, e ilustrado por Aurélia Fronty. Un libro especial para mirar de cando en vez e lembrar que somos privilexiados, que os nenos e as nenas do mundo teñen dereito á educación e non sempre se exerce este dereito, e que outros moitos deles e delas atravesan grandes dificultades coa ilusión de aprender que ás veces aquí non sabemos estimular na infancia.Paula en Nueva York
Quen dixo que é malo estar nas nubes? Porque a protagonista desta historia, Paula, viaxa ata Nueva York grazas a, precisamente, unha nube.
Mikel Valverde, autor e ilustrador de Paula en Nueva York editado por SM foi agasallado co Premio Internacional da Ilustración da Fundación Santa María no ano 2005.
A soidade dunha gran cidade, miles de persoas de diferentes nacionalidades que conviven sen coñecerse, a maxia, os animais humanizados... todo ten cabida neste álbum ilustrado.
A soidade dunha gran cidade, miles de persoas de diferentes nacionalidades que conviven sen coñecerse, a maxia, os animais humanizados... todo ten cabida neste álbum ilustrado.
Un día que Paula fue a visitar el edificio más alto de la ciudad con su profesora y sus compañeros de clase, montó en una nube que pasaba por allí. –Hola, nube, ¿me llevas a dar una vueltecita? –¡Claro, sube! –le respondió la nube.
26/11/10
Lune et l'autre
Animación producida por Supinfocom Arles e realizada por Romain Blanchet, Romain Delaunay, Rémy Hurlin e Martin Vermelen.
Vía Recogedor
El mosquito zumbador
Da pluma de Verónica Uribe e do pincel de Gloria Calderón é produto este simpático libro , El mosquito zumbador, editado por Ekaré. Un libro moi axeitado para os peques, con esa mestura de medo ao descoñecido e á noite, e cun zunido de fondo moi musical para participar na lectura sen saber ler: o ritmo impera! E todo porque esa fórmula enumerativa tan axeitada para toda lectura infantil chega neste libro a ter unha musicalidade especial que só o sapo é quen de parar.
25/11/10
Non á violencia contra as mulleres (CLXXVII)
Coma decote, recollemos interesantes aportacións dos blogues das bibliotecas escolares e dos blogues de Normalización para o día de hoxe.
O lar de Frianciño: Para non maltratar coa linguaxe.
Biblioteca Sarmiento, Literatura e Violencia de Xénero.
Biblioteca Faro das Lúas: carteis contra a violencia
Biblioteca Pino Manso: foto real.
Biblioteca Fernando Blanco: Violencia na costa da morte; novas; por que?; un caso concreto; frases "Non o permitas":
BiblioArzúa e a cincenta.
BiblioIris: unha boa recompilación.
Bibliolhosgrandes: Pola dignidade e a vida; música contra a violencia de xénero.
A Biblioteca do Cole de Moaña: libros por idades.
Biblioteca do CEIP de Pazos: libros.
Crocaio de Sampaio: Oca da igualdade.
O blogue de Donte: recursos.
IES de Vilalonga: Guía de libros.
Mesturas: “Off the beaten Path”.
O Segrel do Penedo: Campañas.
BlogFesquío: webquest.
Vilán: Tarxeta vermella.
O recanto de Mik: Coeducación.
IES Monterroso: Artes contra a violencia.
Raioteca: O país dos mandóns.
IES Lamas de Castelo: actividades.
Caracolatola: libros:
Heroínas da Sálvora.
ENL Primeiro de Marzo: Bicos e poemas.
Reflexión en Cadernos de Vide.
Radiografíate en Heroínas da Sálvora.
Bibliotequear: El acoso moral.
Blogue de Carlos Callón: outra visión da violencia de xénero.
Ademais, en Todas, tedes diferentes ligazóns de interese.
E non esquezades este blogue, boísimo, que nos manda Yolanda para traballar os estereotipos de xénero co seu alumnado.
25 Novembro: Non á violencia contra as mulleres (CLXXVI)
Dende o noso blogue, un ano máis.
A violencia contra as mulleres e as nenas constitúe a violación de dereitos humanos máis estendida baixo diversas formas e en diferentes lugares. Son diversas as violencias, desde as expresións verbais e psicolóxicas, pasando polo acoso laboral, o abuso sexual por parte de parentes, violacións por descoñecidos, as mutilacións sexuais, esterilizacións forzadas, "crimes de honor" e asasinato de mulleres e nenas polo feito de selo.
Un amplo espectro de posibilidades ateigan o universo da violencia contra a muller, aínda que adoptamos a pensar tan só en golpes e mortes porque é o que oímos a cotío na televisión ou na radio. Non esquezades que hai violencia en moitos fogares que están ao noso derredor, desa violencia que vai minando mentes e non corpos. E non deixemos de pensar nesoutros mundos que semellan tan afastados e non o están: guerras, violacións, burkas... Moitos tipos de violencia contra un sexo que tradicionalmente tense denominado como "feble" e que tan só pide xustiza e igualdade.
Un amplo espectro de posibilidades ateigan o universo da violencia contra a muller, aínda que adoptamos a pensar tan só en golpes e mortes porque é o que oímos a cotío na televisión ou na radio. Non esquezades que hai violencia en moitos fogares que están ao noso derredor, desa violencia que vai minando mentes e non corpos. E non deixemos de pensar nesoutros mundos que semellan tan afastados e non o están: guerras, violacións, burkas... Moitos tipos de violencia contra un sexo que tradicionalmente tense denominado como "feble" e que tan só pide xustiza e igualdade.
24/11/10
La mejor familia del mundo
La mejor familia del mundo de Susana López e ilustrado por Ulises Wensell, publicado por SM, lévanos da man aos medos e fantasías dunha nena que vive nun orfanato e que vai ser adoptada. Un fermoso libro que recibiu o Segundo Premio no 2º Concurso Internacional de Contos para Nenos de Imaginaria e EducaRed.
Recoñezo que me chamou a atención polo título e a información da contracapa: unha nena que agarda a súa propia adopción. E isto supón a vertixe real mesturada coa lectura tenra do libro. E gustoume a xenerosidade do amor que reflicte, así como a felicidade contida en pequenos tarros que non precisan de grandes fazañas.
Creo que é un libro moi recomendable.
Recoñezo que me chamou a atención polo título e a información da contracapa: unha nena que agarda a súa propia adopción. E isto supón a vertixe real mesturada coa lectura tenra do libro. E gustoume a xenerosidade do amor que reflicte, así como a felicidade contida en pequenos tarros que non precisan de grandes fazañas.
Creo que é un libro moi recomendable.
Algo con lo que nadie había contado
Los cuatro azules publica esta obra de Marit Törnqvist, Algo con lo que nadie había contado. Encantoume, pareceume, sinxelamente, un libro diferente, tanto, que creo que o meu alumnado quedou un pouco á expectativa agardando un final diferente. De feito, cando rematei de lérllelo, Yoli exclamou: "ten un final aberto!".Un libro para falar do individualismo da nosa sociedade, tan absorta e tan rápida, tan solitaria e egoísta. Deses álbums que considero nada infantís, pois merecen unha boa reflexión ao final da súa lectura. As ilustracións son espectaculares, xa antes do comezo da historia.
Un álbum cheo de profundas reflexións: ímonos deter a facelas? Ou imos seguir adiante, sen tempo para elas, sen tempo para a solidariedade, sen tempo para os demais? Soidade, incomunicación, ritmo frenético... pensemos en que se está a convertir a nosa sociedade e a nosa propia vida. Saberemos cando menos respectar a aquel que nada contra corrente?
Creo que paga a pena que leades o comentario que atopei no blogue "La tormenta en un vaso". Tamén paga a pena que lle botedes un ollo a este álbum. É diferente. E non deixa indiferente.
Un álbum cheo de profundas reflexións: ímonos deter a facelas? Ou imos seguir adiante, sen tempo para elas, sen tempo para a solidariedade, sen tempo para os demais? Soidade, incomunicación, ritmo frenético... pensemos en que se está a convertir a nosa sociedade e a nosa propia vida. Saberemos cando menos respectar a aquel que nada contra corrente?
Creo que paga a pena que leades o comentario que atopei no blogue "La tormenta en un vaso". Tamén paga a pena que lle botedes un ollo a este álbum. É diferente. E non deixa indiferente.
Non á violencia contra as mulleres (CLXXIV)
O venres pasado cando ía ao Simposio en Santiago vin de súpeto unha tenda que poñía no escaparate: "25 de novembro, Día Internacional contra a Violencia de Xénero" e parei, abraiada. Logo decateime de que había unha montaxe con este motivo. Como levaba a cámara decidín aproveitar, pero entrei para pedir permiso. Cal foi a miña -agradable- sorpresa cando tamén dentro da tenda o motivo se repetía. Falando coas encantadoras dependentas comentáronme que iniciativa partira da artista Amelia Rivera, unha exposición que iría ás outras tendas desa cadea. Ademais, o día 25 repartirán o lazo malva e este mes só se escoita música de voces femininas. A tenda chámase "Emilio Iglesias" e está na rúa Frei Rosendo Salvado; eu era a primeira vez que nela entraba.
Tamén me contaron que tiñan un libro onde os e as clientes deixaban as súas reflexións e opinións sobre a montaxe, e que a máis emotiva era sen dúbida o testemuño dunha muller maltratada e valente que xa era quen de falar de si mesma e procurar axudar ás demais.
Dende aquí, parabéns.
Tamén me contaron que tiñan un libro onde os e as clientes deixaban as súas reflexións e opinións sobre a montaxe, e que a máis emotiva era sen dúbida o testemuño dunha muller maltratada e valente que xa era quen de falar de si mesma e procurar axudar ás demais.
Dende aquí, parabéns.
23/11/10
O Bo Libro
Tim Minchin é un cómico que reflexiona sobre a utilidade dun Bo Libro. Seguramente non a gusto de todo o mundo, sobre todo aquel@s de ideas relixiosas moi férreas.
Vía Microsiervos
Niña Bonita
Fermoso álbum escrito por Ana María Machado e ilustrado por Rosana Faria, editado por Ekaré. Un libro que nos fala das diferenzas racias con dozura e cariño mentres na nosa memoria pervive aínda o estarrecedor documental que colgamos o outro día sobre como está de interiorizado este en toda a súa magnitude. Un libro para reflexionar sobre a importancia das diferenzas dentro da igualdade, da igualdade dentro da diferenzas.
Cuento ni�a bonita
View more presentations from borygua.
A filla do ladrón de bicicletas
Teresa González Costa gañou o Premio Merlín de Literatura infantil con este libro, A filla do ladrón de bicicletas, ilustrado magnificamente por Jacobo Fernández Serrano e publicado por Xerais. Un libro moi axeitado que creo gustará ao noso alumnado máis novo. A verdade é que teño moitas ganas de llelo recomendar para saber a súa opinión, sempre máis axeitada por seren eles o mellor xurado para este tipo de libros. A autora acada o dominio das características específicas deste tipo de lectura: amor, aventuras, a personaxe maligna, a bondadosa, a entrañable, os ladróns trangalleiros, o final feliz, a comicidade un pouco demasiado ás veces conseguida moi arquetipicamente...Gústame ese pouso de reflexión que xira arredor de certas condutas e de certos hábitos sociais moi extendidos nas nosas vilas máis pequenas coma o ruxe-ruxe provocador que chega a ser crido e aumentado) e que engaden normalmente neste tipo de literatura para que a mocidade non só lea senón que tamén reflexione, cuestión importante na formación dun lector cómplice.
A ver que opinan os nosos lectores máis novos!
Non á violencia contra as mulleres (CLXXIII)
A Axencia Española de Cooperación Internacional para o Desenvolvemento (AECID) xunto con outros organismos e asociacións vén de presentar a campaña "A túa voz conta", onde se recollen campañas de sensibilización contra a violencia de xénero en todo o mundo.
Tu Voz Cuenta. Por un mundo sin violencias contra las mujeres from Tu Voz Cuenta on Vimeo.
22/11/10
Success story
Simpática publicidade a desta compañía de seguros rusa "Alfa Strahovanie".
success story from adui on Vimeo.
Vía
El hombre que compró la ciudad de Estocolmo
SM tráenos un libro do sempre orixinal Gianni Rodari ilustrado por Javier Zabala. Unha metáfora xenial sobre o poder e a sedución. Realidade e fantasía sempre presentes nas obras deste autor amosan aquí o seu grao máximo cando o "comprador" de Estocolmo percátase da boa compra que fixo sen dubidar en ningún momento da súa autencidade.
Para reflexionar.
Para reflexionar.
"Porque a todo niño que viene a este mundo le pertenece el mundo entero y no debe pagar ni un céntimo por él. Tiene únicamente que remangarse, extender las manos y tomarlo".
Facelo feliz
Este post vai adicado só ás mozas e mulleres casadas -abstéñanse aquelas que vivan en pecado-. Que vai sendo hora de que aprendades a comportarvos!
Varias persoas mandáronmo ao correo dicindo que era un folleto de 1953. Porén, acabo de ver en Todas que é a cabeceira dunha serie mexicana. Sexa como sexa, paga a pena botarlles un ollo, dá medo:
Varias persoas mandáronmo ao correo dicindo que era un folleto de 1953. Porén, acabo de ver en Todas que é a cabeceira dunha serie mexicana. Sexa como sexa, paga a pena botarlles un ollo, dá medo:
21/11/10
Riveiro Coello en Forcarei
O luns pasado Antón Riveiro Coello tivo a xenerosidade e amabilidade de compartir connosco algunhas das horas docentes. Primeiro reuniuse co alumnado de 2º de ESO, quen previamente lera A voz do lago, e logo foi á aula de 4º de ESO para falar de A Quinta de Saler. Somos conscientes de que nos fixo un gran favor ao non dubidar en ningún momento en aceptar a nosa suxentión-invitación de vir a un centro pequeno con pouco alumnado para que este puidese coñecelo e, todo hai que dicilo, gozalo. Porque hai que engadir que o resultado foi excelente: o tempo non chegou a nada. Ademais, dous dos meus nenos de 3º de Diversificación estreáronse como presentadores... e non o fixeron nada mal!
Eu, pola miña parte, agradézolle ademais esas horas de lecer que logo compartimos e aproveitamos para falar, maioritariamente, de libros.
Desde o noso recuncho, grazas, moitas grazas, Antón, pola túa xenerosidade.
Eu, pola miña parte, agradézolle ademais esas horas de lecer que logo compartimos e aproveitamos para falar, maioritariamente, de libros.
Desde o noso recuncho, grazas, moitas grazas, Antón, pola túa xenerosidade.
Text 2.0
Text 2.0 promete novas experiencias de lectura, segundo sei, como non, por Miguel Calvillo: un dispositivo de "eye tracking" seguirá os nosos ollos e adaptarase e obedecerá os seus movementos. O libro saberá como os estás lendo e como queres facelo. Afirma Álvaro Llosa: "Quen non quere activar a descrición de Enma Bovary cun pestanexo de ollos?"
Sempre hai un lugar para a poesía (LXXXV)
Hoxe déixovos un poema de Gabriel Ferrater, que me manda o meu mellor amigo, coa seguinte observación: "De mozo prognosticou que morrerías aos 50 anos porque non quería cheirar a vello. Cando os cumpriu, asfixiouse cunha bolsa de plástico na que meteu a cabeza tras tomar barbitúricos".
Ídolos
Entonces, cuando yacíamos
abrazados frente a la ventana
abierta al desmonte de olivos (do
semillas desnudas dentro de un fruto que el verano
ha abierto violento, y que se llena
de aire) no teníamos recuerdos. Éramos
el recuerdo que tenemos ahora. Éramos
esta imagen. Ídolos de nosotros
para la fe sumisa de después.
Ídolos
Entonces, cuando yacíamos
abrazados frente a la ventana
abierta al desmonte de olivos (do
semillas desnudas dentro de un fruto que el verano
ha abierto violento, y que se llena
de aire) no teníamos recuerdos. Éramos
el recuerdo que tenemos ahora. Éramos
esta imagen. Ídolos de nosotros
para la fe sumisa de después.
(Gabriel Ferrater, Versión de J. A. Goytisolo)
Non á violencia contra as mulleres (CLXXII)
Por que o fan?
Por que os maltratadores golpean e matan ás mulleres?
Por que os maltratadores golpean e matan ás mulleres?
É a pregunta á que trata de dar resposta a antropóloga Mercedes Fernández Martorell. Para isto, asistiu a máis de 700 xuízos e entrevistou a máis de 20 maltratadores declarados culpables; con ese material fixo un estudo e un documental:
Entrevista radiofónica:
Entrevista radiofónica:
Boas iniciativas
Onte fun alugar unha película e atopei unha sorpresa moi agradable no vídeo-club de Lalín, Estévez: viñan de facer un recuncho do lector. Falando con eles propúxenlles que organizasen unha mostra de cine e literatura, pois vin que tiñan moitos libros convertidos en películas. Resultou moi agradable e non puiden evitar facer un par de fotos.
Gústanme estas iniciativas, a pesar da lingua que usan, algo que xa recriminei (con nulos resultados, por suposto).
Gústanme estas iniciativas, a pesar da lingua que usan, algo que xa recriminei (con nulos resultados, por suposto).
20/11/10
Reclamos sexuais
Os socialistas cataláns sacaron un vídeo electoral procurando o voto da mocidade baixo o lema "Votar é un pracer". Xulgade vós:
A candidata de Alternativa de Govern, Montserrat Nebrera, realiza un falso vídeo porno onde se pode escoitar unha muller xemer mentres a vemos a ela envolta nunha toalla. Finalmente, ela engade "Se quixeramos montar un escándalo para saír nos medios, tiraría a toalla. Pero en política non todo vale".
Fomento da lectura, unha nova fronteira para o libro
Rematou onte o Simposio Fomento da Lectura, unha nova fronteira para o libro organizado pola Asociación Galega de Editores, a quen agradecemos a invitación para falar deste noso blogue lector... do que apenas falamos finalmente.
Temos poucas fotos de tantos momentos emocionantes e de tantos mestres que tanto nos ensinaron nestes dous días.
Pero si temos o documento de conclusións:
Temos poucas fotos de tantos momentos emocionantes e de tantos mestres que tanto nos ensinaron nestes dous días.
Pero si temos o documento de conclusións:
1) A lectura é unha actividade imprescindible para crear cidadáns libres, críticos e formados, e o seu fomento constitúe unha necesidade para romper as fronteiras que restrinxen o libro e a lectura e que non permiten que o seu acceso sexa un ben de carácter universal.
2) O labor dos medidadores hoxe é máis necesario ca nunca e o seu papel debe ser valorado, reinvindicado, promocionado, escoitado e profesionalizado.
3) É imprescindible que a lectura forme parte da axenda pública (administracións, medios de comunicacións, programas políticos, etc) e adquira a notoriedade que lle corresponde nunha sociedade do século XXI.
4) Para falar de fomento da lectura é fundamental entender o papel social que encarna da lectura pública e, moi notoriamente, o papel das bibliotecas. A rede galega de bibliotecas públicas, e todo o sistema bibliotecario galego, debe ser impulsado e fortalecido.
5) Os novos tempos fan necesaria a creación dun novo tipo de lector, que é o lector social. Hai que entender a lectura desde unha óptica máis global, máis social, afrontando os retos do futuro, que sintetizarán a lectura impresa e a ciberlectura.
6) Cada vez máis, no ámbito do libro e da lectura, é necesario crear lectores, non consumidores de libros. Xa que logo, o proceso de selección neste tempo determinado polo mercado, é imprescindible. Non vale calquera libro.
7) As bibliotecas escolares son centros de recursos fundamentais para o fomento da lectura e o adestramento no acceso e selección da información. Parece necesario dotalas de recursos humanos con horario e dedicación específica para o profesorado implicado. Tampouco podemos esquecer que, como dicía Gabriel Zaid, o principal problema da lectura está nos universitarios que non len. Tamén parece necesario, pois, impulsar universidades lectoras.
8) No reto da lectura evidénciase como unha necesidade a recuperación, para a familia, da responsabilidade da educación a través a transmisión da lectura como un acto cotián, íntimo e entrañable, que ademais tamén constitúe unha inversión educativa.
9) O hábito da lectura fundaméntase a través de accións continuadas, dirixidas a favorecer o hábito lector e a achegar o libro e a lectura ás persoas. Nese sentido, dubidamos da eficacia das grandes campañas publicitarias queconsumen presupostos desmesurados.
10) A AGE expresa o seu compromiso co fomento da lectura e, moi especialmente, cos seus mediadores, apostando por afrontar os retos de futuro que o libro, a lectura e a cidadanía deste século demandanan a fin de crear un mundo máis libre, máis consciente e máis xusto.
Día Universal da Infancia
Galiza co Galego mándanos esta mensaxe polo Facebook no día de hoxe:
Estimad@s amig@s
O día 20 de novembro do ano 1989 aprobouse nas Nacións Unidas a Convención dos Dereitos da Infancia. É por isto que se adoptou esta data como día universal da infancia. En consecuencia co noso compromiso social quermos informar e solicitar o voso apoio como cidadáns “bos e xenerosos”.
A Comisión de Galiza co Galego (CGG) segue avanzando co movemento sindical, de renovación pedagóxica, de normalización lingüística, e de cooperativismo galego para conseguir dar cumprimento na Galiza ó dereito á educación da infancia. O vindeiro mes de decembro debateremos sobre o proxecto educativo marco da Rede de Novas Galescolas e das escolas candidatas a formar parte da mesma.
A idade de acadar a lingua está na contorna dos primeiros anos. O inicio dunha rede impulsada pola iniciativa popular de educación infantil é un acontecemento histórico que determinará o futuro dos dereitos da infancia e do noso idioma.
Tod@s podedes participar e axudar, de diferentes maneiras:
1/ Difundindo a idea da Rede Popular de Ensino, para que a cidadanía apoie, coñeza que existe a determinación de facer ensino en galego e comprometa a súa defensa real efectiva no noso blogue: http://limiargalego.blogspot.com/
2/ Facéndovos soci@s (se non o sodes) da Comisión, participando nos debates por correo electrónico ou por medio do noso grupo “O bulideiro”, e contribuíndo coa vosa cota anual (10€) a facer actos públicos e xuntanzas de traballo. https://sites.google.com/site/limiartaboleiro/novas/Follafiliaci%C3%B3nCGG-2.pdf?attredirects=0&d=1
3/ Achegando ideas como soci@s ou membros do movemento. Neste intre o que precisamos é coñecer as escolas infantís (privadas) que existen na Galiza e que defenden e usen a noso idioma, podedes achegarnos o seu nome e localización ao noso correo: comisiongalizacogalego@gmail.com
Grazas.
Estimad@s amig@s
O día 20 de novembro do ano 1989 aprobouse nas Nacións Unidas a Convención dos Dereitos da Infancia. É por isto que se adoptou esta data como día universal da infancia. En consecuencia co noso compromiso social quermos informar e solicitar o voso apoio como cidadáns “bos e xenerosos”.
A Comisión de Galiza co Galego (CGG) segue avanzando co movemento sindical, de renovación pedagóxica, de normalización lingüística, e de cooperativismo galego para conseguir dar cumprimento na Galiza ó dereito á educación da infancia. O vindeiro mes de decembro debateremos sobre o proxecto educativo marco da Rede de Novas Galescolas e das escolas candidatas a formar parte da mesma.
A idade de acadar a lingua está na contorna dos primeiros anos. O inicio dunha rede impulsada pola iniciativa popular de educación infantil é un acontecemento histórico que determinará o futuro dos dereitos da infancia e do noso idioma.
Tod@s podedes participar e axudar, de diferentes maneiras:
1/ Difundindo a idea da Rede Popular de Ensino, para que a cidadanía apoie, coñeza que existe a determinación de facer ensino en galego e comprometa a súa defensa real efectiva no noso blogue: http://limiargalego.blogspot.com/
2/ Facéndovos soci@s (se non o sodes) da Comisión, participando nos debates por correo electrónico ou por medio do noso grupo “O bulideiro”, e contribuíndo coa vosa cota anual (10€) a facer actos públicos e xuntanzas de traballo. https://sites.google.com/site/limiartaboleiro/novas/Follafiliaci%C3%B3nCGG-2.pdf?attredirects=0&d=1
3/ Achegando ideas como soci@s ou membros do movemento. Neste intre o que precisamos é coñecer as escolas infantís (privadas) que existen na Galiza e que defenden e usen a noso idioma, podedes achegarnos o seu nome e localización ao noso correo: comisiongalizacogalego@gmail.com
Grazas.
Os dereitos dos nenos:
Impresionante recopilación de recursos da biblioteca Milladoiro de Malpica.
E unha web divertida sobre o tema.
Moi interesante este artigo: "Dejad que los niños se acerquen a mí".
Informe de Unicef.
Nas bibliotecas escolares: O crocaio de Sampaio, Raioteca, Víctor Sáenz e a súa recompilación de recursos.
Un día despois, veño de velo en Brétemas, calafriante testemuña de prexuízos raciais:
Pornografía Infantil NON
A pornografía infantil na rede é unha lacra imparable que luxa as nosas vidas cada día. a presión policial non é suficiente, por iso entre todas os internautas debemos tentar facer algo.
Angels, lolitas, boylover, preteens, girllover, childlover, pedoboy, boyboy, fetishboy, feet boy...
Non deixedes de ler este post de Im-Pulso, unha guía propia para navegar nestes tempos.
Artigo en Casa das Letras.
Artigo en Casa das Letras.
19/11/10
Mon ami le robot
Curta animada dirixida por Louis Thomas, Theo Guignard e Benjamin Moreau, con música de Adrien Casalis.
Playing with light - Mon ami le robot from Cube Creative on Vimeo.
Vía
El cazo de Lorenzo
Un libro que conta a historia de Lorenzo, un neno diferente que ten que aprender a enfrontarse aos obstáculos e ás dificultades. E faino de xeito sinxelo, chegándonos ao corazón.
Editado pola editorial Juventud e recomendado pola FEAPS (Confederación Española de Organizaciones en favor de las Personas con Discapacidad Intelectual), O cazo de Lorenzo é de Isabelle Carrier.
Editado pola editorial Juventud e recomendado pola FEAPS (Confederación Española de Organizaciones en favor de las Personas con Discapacidad Intelectual), O cazo de Lorenzo é de Isabelle Carrier.
El hombre que entraba por la ventana
Con texto de Gonzalo Moure e ilustracións de Gabriel Pacheco, El hombre que entraba por la ventana, publicado por SM, lévanos da man ao mundo onírico e ao mundo triste dos fados. É un libro precioso, as ilustracións soas pagan a pena, e o texto, ao contrario que o que adoita suceder nos álbums ilustrados, constitúe un relato longo e denso onde cada palabra é esencial porque debemos viaxar con ela a Portugal. A melancolía, a ausencia da figura do pai, a tristura da nai soa, a música esencial como fío condutor... e por fin, a chegada do amor, a vida por si mesma... Atrevámonos a soñar con este libro onde un transatlático é quen de navegar polas ruelas lisboetas e onde os contos contados, a literatura oral, é esencial para poder mirar cara adiante.
Todo o que necesitas é amor
Aldeas Infantís SOS de Suecia produciu este vídeo que dá un novo sentido á canción dos Beatles "All you need is love" cos nenos que se benefician desta institución en Zambia, Zimbabwe e India
Todo o que necesitas é amor.
Amor é todo o que necesitas.
Amor é todo o que necesitas.
18/11/10
The Monstrejo
Curta animada de Pep Lluis Llado como proxecto final de máster en MAISCA (Master of Art in Image Synthesis and Computer Animation) da Universitat de les Illes Balears.
The Monstrejo from Pep Lluis Llado on Vimeo.
Vía.
Sombras
Pediume o outro día un lector deste blogue que recomendase algún libro sen palabras. E non se me ocorre mellor elección ca este, do que se vén de saber que é un dos 10 mellores libros ilustrados do ano 2010, segundo The New York Times.
Sombras de Suzy Lee é un libro sorprendente, como todos os desta autora. Publicado, como non, por Barbara Fiore. É impresionante a habilidade que amosa esta autora en todos os seus libros para nos contar miles de historias en cada un deles, todos tan atractivos e suxestivos, tan fermosos e tan plenos. E aínda que puidese parecer que todos eles se semellan, cada un é diferente e incrible, deses libros que che apetece mirar de cando en vez para mergullarte nos seus soños. Uns soños que acaban sendo teus, como a imaxinación, como o poder das ilustracións que Suzy Lee nos agasalla.
Imprescindibles.
Sombras de Suzy Lee é un libro sorprendente, como todos os desta autora. Publicado, como non, por Barbara Fiore. É impresionante a habilidade que amosa esta autora en todos os seus libros para nos contar miles de historias en cada un deles, todos tan atractivos e suxestivos, tan fermosos e tan plenos. E aínda que puidese parecer que todos eles se semellan, cada un é diferente e incrible, deses libros que che apetece mirar de cando en vez para mergullarte nos seus soños. Uns soños que acaban sendo teus, como a imaxinación, como o poder das ilustracións que Suzy Lee nos agasalla.
Imprescindibles.
A forza do cambio
O fotógrafo Albert Uriach documenta a vida de seis mulleres e unha nena indias realizando unha exposición no Palau Robert de Barcelona: 'Dones: la força del canvi a l’Índia'.
Vía
Letras siamesas
A idea máis estendida é que Lois Pereiro, escritor ao que se lle dedicará no 2011 o Día das Letras Galegas, deixou unha obra literaria tan intensa como reducida. A tese asentaba en que nos seus dous libros publicados en vida, Poemas 1981-1991 e Poesía última de amor e enfermidade (1995), non chegaban a cen as composicións e a súa novela Náufragos do paraíso -rescatada hai anos por Manuel Rivas para a revista Luzes de Galiza- era un texto inconcluso co aliciente, iso si, de descubrir as vertentes narrativas do poeta. Pero a realidade parece que é moi diferente: Positivas achegará aos lectores nos próximos meses Conversas ultramariñas, o emocionado diario que Pereiro escribiu durante tres meses en 1995.
¿Por que non saíra aínda á luz este texto, considerado por Paco Macías, o director de Positivas, como o mellor do escritor monfortino? As razóns son varias pero o segredo, como todo na poesía de Pereiro, está en Piedade Cabo, a muller que foi o seu "siamés", como a el lle gustaba chamala incluso despois de 1985, cando rompen a súa relación de parella e inician unha amizade alén do amor e da urxencia sentimental.
En 1995, Piedade Cabo pasou tres meses en San Francisco (California) facendo un curso inglés. Para poder soportar o gume diario da súa ausencia, a ansiedade da separación física, Lois Pereiro escribiu un diario que lle enviou por carta en dúas entregas, a última cando ela xa regresara a Galicia. Ata agora, Piedade Cabo gardou o texto nun caixón, en parte pola súa natureza íntima e en parte porque sente aversión polas obras póstumas. Porén, todo parece indicar que Pereiro era consciente da trascendencia dos diarios e de que o texto estaba listo para editar. Nunha anotación, a xeito de testamento, indícalle mesmo que poderá usalo se precisase os cartos. O que a decidiu a rescatar o orixinal non foron os cartos, senón a certeza de estar ante unha obra imprescindible para entender o mundo do autor, nacido en Monforte de Lemos en 1958 e morto na Coruña en 1996.
Os diarios diríxense expresamente a Piedade Cabo, protagonista xa de boa parte dos seus abondosos poemas de amor coa denominación de P. ou, incluso, como Piedad noutros textos. Piedad faise especialmente presente en Poemas para unha loia (Espiral Maior 1997), onde se recollen os textos aparecidos na revista Loia, editada en Madrid a mediados dos setenta por Manuel Rivas e Xosé Manuel Pereiro, irmán do poeta. No volume aparece tamén Modesta proposición, o impactante alegato político que lle publicou Luzes de Galiza en 1996.
Conversas ultramariñas acaba converténdose nunha prolongación dos trazos que xa se apuntan nesa Modesta proposición, pero desde unha clave interna: Trátase dunha crónica escrita na encrucillada onde Pereiro se debateu ao último da vida. Unha encrucillada que fai referencia ao amor e á súa transformación nun sentimento de direccións múltiples, case místico, pero unha encrucillada pola que tamén transita o seu radical cambio na forma de concibir o acto da escrita e na forma de entenderse a si mesmo como escritor.
O texto, ao cabo, amosa a dirección cara a que se encamiñaba o máis enigmático, carismático e complexo poeta da chamada Xeración dos anos oitenta.
O EDITOR
Paco Macías: "O libro desmitifica a Lois Pereiro e mellórao"
O director de Edicións Positivas, Paco Macías, cualifica de "auténtica marabilla" Conversas ultramariñas, un título que entra no seu catálogo para convertelo, xa definitivamente, no editor por execelencia de Pereiro. En Positivas, apareceu en 1991 Poemas, libro inicial que daquela ninguén lle quería publicar e que Macías asumiu "como unha aposta pola poesía".
Algo semellante, aínda que en 1995 xa había máis interese editorial pola figura do poeta da dor, ocorreu con Poesía última de amor e enfermidade, un poemario onde Pereiro renova a escrita para deixar o que moitos consideran -e el así o dicía- o seu testamento literario.
Para Paco Macías, que non se considera "un mitómano", publicar o único inédito que deixou o próximo homenaxeado co Día das Letras non supón "unha alegría especial", pero si lle satisfai que Conversas ultramariñas sirva "para desmitificar a imaxe de Lois Pereiro e para mellorala: son cartas de amor pero tamén terxtos que deixan traslucir un home combativo, un home que case se quere converter nun guerrilleiro".
Lois Pereiro nas rúas de Vigo.
Máis sobre Lois Pereiro.
Subscribirse a:
Publicacións (Atom)
