31/03/16
Señal
Non coñeciamos este libro de Raúl Vacas e foi todo unha descoberta: Señal está publicado pola editorial Mundanalrüido e conta cunhas magníficas ilustracións de Sara Morante, diálogo perfecto co texto. Dividida en tres partes, cada unha dela aborda os tres grandes temas da Literatura, o amor, a morte e a vida.
Sobre o amor e o sexo, lemos imaxes cargadas de sensacións, de cor, unha introdución fresca ao impulso sexual e audacia no ronsel da paixón. O contraste entre o que foi intenso e xa non o é, o baleiro, a morte do amor que foi... O mundo unifícase en torno a un ser simbólico. Apreciamos tamén a entrega total do ser amado máis alá da vida, "amor máis alá da morte" como en Quevedo. O amor na vellice é permanecer xuntos na hecatombe final, entrañable final feliz dos contos que celebran o encontro amoroso.
Na segunda parte, a voz poética pregúntase como explicar o inexplicable, ás veces ocorre o máis terrible, existe unha procura infructuosa que condena os amantes á morte, aínda que o amor case a vence; pero hai que aprender a afastarse cando hai un erro, cando queda o baleiro despois do amor, non hai lugar para enterrar as bágoas.
Na terceira e última parte, a morte. A soidade, a terra baleira, a incertidume, a obstinación por regresar. Lemos tamén o retorno á absoluta laxitude do gozo uterino, previo á vida humana; mesmo unha exposición de hipóteses e desexos. No baleiro amoroso medran a morte e a devastación, unha loita de contrarios no propio ou alleo sexo.
Sobre o amor e o sexo, lemos imaxes cargadas de sensacións, de cor, unha introdución fresca ao impulso sexual e audacia no ronsel da paixón. O contraste entre o que foi intenso e xa non o é, o baleiro, a morte do amor que foi... O mundo unifícase en torno a un ser simbólico. Apreciamos tamén a entrega total do ser amado máis alá da vida, "amor máis alá da morte" como en Quevedo. O amor na vellice é permanecer xuntos na hecatombe final, entrañable final feliz dos contos que celebran o encontro amoroso.
Na segunda parte, a voz poética pregúntase como explicar o inexplicable, ás veces ocorre o máis terrible, existe unha procura infructuosa que condena os amantes á morte, aínda que o amor case a vence; pero hai que aprender a afastarse cando hai un erro, cando queda o baleiro despois do amor, non hai lugar para enterrar as bágoas.
Na terceira e última parte, a morte. A soidade, a terra baleira, a incertidume, a obstinación por regresar. Lemos tamén o retorno á absoluta laxitude do gozo uterino, previo á vida humana; mesmo unha exposición de hipóteses e desexos. No baleiro amoroso medran a morte e a devastación, unha loita de contrarios no propio ou alleo sexo.
La soledad del bárbaro es, tal vez,
la más secreta de las soledades.
Los ojos de sus víctimas, vacíos de respuestas,
son la prueba inequívoca
del odio con que sueñan a diario,
de lo inútil y oscuro de sus crímenes,
del amor disecado en su recuerdo.
Porque sólo el tiempo salvaguarda sus secretos
más íntimos e inconfesables.
Sólo la sangre adulta de sus ojos,
la rabia que heredaron de algún dios
desposeído y sin arcilla
o el llanto que jamás usaron,
les hace vulnerables a la vida.
Puede que un día de tormenta
el más humano de los bárbaros,
deje en el rostro de su víctima
su tacto arrepentido.
Tal vez una emoción o un sueño
le destrocen un día, de repente,
el cálculo perfecto.
Necesitamos poesía
O crítico literario Stephen Burt, a través dunha viaxe lírica, lévanos ata o máis profundo das nosas necesidades.
Visto aquí.
30/03/16
The World is Your Workplace
Fujitsu viaxa a Ribadeo para facer a súa publicidade. Aquí tedes máis información.
Esmeraldina, a pequena defunta
Só unha pluma mestra pode falar da morte a un lectorado novo como algo natural e cercano. E conségueo, abofé, Ledicia Costas, aínda que non contenta con iso, intróducenos no mundo do Alén con ledicia e maxín, impedindo caer na sensiblería extrema, aínda que ás veces sintamos que nos quere percorrer unha bágoa ante a perda dunha nena. Falamos de Esmeraldina, a pequena defunta, publicado por Xerais, con ilustracións de Víctor Rivas. Se nos gustara o anterior libro, este está á mesma altura, ou nun nivel superior, non sabería dicir. A mesma protagonista, Esmeraldina-Escarlatina, só que agora sabemos quen era cando estaba viva, por que morreu tan noviña, o seu gusto pola cociña, e como coñeceu a súa inseparable amiga Lady Horreur. Xa que Esmeraldina terá que se acostumar a ser Escarlatina (os mortos adoptan o nome da causa do seu deceso), coñeceremos tamén como entrar no Inframundo, algo non tan doado, e como tamén nese mundo hai esqueletos bos e malos, aqueles que non aceptan a súa propia morte e aqueloutros que gostan de pasear entre os vivos para asustalos ou mesmo para acompañalos. Si, Esmeraldina terá que aprender moito, mesmo a afastarse dos seus seres queridos, e estes á súa vez terán que aprender a vivir sen ela; non é doado pero así é. Este é o xogo da vida, aceptar a morte porque forma parte de nós. Unha xenial, divertida, tenra e disparatada historia absolutamente recomendable.
Que sorte temos na Literatura Galega!!!
Rumores
Non te deixes enlear:
28/03/16
As aventuras de Alicia no país das marabillas
A editorial Lata de Sal vén de publicar este precioso e pequeniño libro de As aventuras de Alicia no país das marabillas, unha reprodución do libro de 1907, a primeira adaptación orixinal en cor de Alicia que se publicou
a precio de peto. A editorial infórmanos que é a única versión
en que Tenniel presentou a Alicia co vestido vermello.
Esta é unha sexta parte do libro orixinal, unha adaptación para que o lectorado máis xove se achegase á súa lectura.
Unha pequena xoia que cabe nunha man.
Atopei esta foto no Twitter de Central Librera, para que vos fagades unha idea do tamaño:
Atopei esta foto no Twitter de Central Librera, para que vos fagades unha idea do tamaño:
27/03/16
¡Eso no es normal!
Non á violencia contra as mulleres (CDLVIII)
Cartaces ( algúns repetidos aquí). Vistos en "El Ventano":
26/03/16
El pequeño jardinero
Inicia a editorial Impedimenta nova colección (La Pequeña Impedimenta) con este título de Emily Hughes, El pequeño jardinero, un álbum que fala de amor e perseverancia coa natureza como gran protagonista nunhas ilustracións que rebordan de cor e ledicia para chegar ao lectorado convertida nunha necesidade de respirala. Un xardín que semella a piques de morrer, coidado por un rapaz demasiado pequeno, pero que é capaz de sobrevivir e de estourar nunha festa de cores, flores e insectos que a poboan como metáfora do noso Medio Ambiente, que tamén é quen de seguir adiante aínda cos malos tratos proporcionados polos seres humanos.
Derrubando o Disney machista
No mes de xullo, en Lalín, hai un curso de igualdade incrible organizado pola USC e o noso concello. Hai un par de anos coñecín a Carmen Cantillo Valero, especialista no machismo Disney. Do seu scoopit traio hoxe isto:
Derrubando o Disney machista: Cincenta, Ariel, Pocahontas ou Bella fanse respectar.
As películas Disney, analizadas dende unha perspectiva de xénero, non encaixan na transmisión de roles igualitarios, é dicir, son machistas de seu: mozas que limpan, que queren estar guapas para gustar e que son inimigas de outras mulleres.
O tumblr Feminist Disney dálle a volta la vuelta a varios destes malos exemplos para empoderar a Cenicienta, Aurora, Ariel, Mulán, Bella ou Jasmín.
1. Dilema en público, por boca de Pocahontas.
2. O concepto da felicidade das princesas Disney non era o máis igualitario...
3. Ela non pedía ser bicada por ninguén.
4. Dous roles de xénero: el, a forza; ela, a fermosusra.
5. Dúas mulleres enfrontadas: unha, mala e fea; outra, guapa e muda.
7. Resulta máis doado ir a un baile que arranxar a desigualdade social!
8. Tiana explica ben.
Vía
25/03/16
La francesa
Estupendo este cómic de Carlos Trillo e Pablo Túnica que publica a editorial Norma: La francesa (edición integral) é un thriller que se converte nun documental que percorre asemade o peor mundo que ten que sufrir a muller, a trata de brancas; desta volta no Bos Aires dos anos 20. E todo isto, vén sendo unha investigación levada polo xornalista Albert Londres, xa que debe seguir os pasos das mozas chamadas "fancuchas", ou sexa, as francesas, pobres obrigadas a facer a rúa. Esta historia será contada nunha travesía en barco a un posible protagonista e testemuña do acontecido, que será fío condutor da trama polo que os saltos temporais son importantes. Entrementres, viviremos as múltiples penalidades que as mulleres deben sufrir por sobrevivir en ambientes extremos.
Non só o texto é bo, senón que tamén o é o debuxo, e con el viaxamos sen problema a eses anos e a eses lugares, incluíndose diferentes exprsións propias de alá -que nos serán debidamente traducidas-. Lemos cómic e vemos cine ao mesmo tempo.
Este cómic está baseado no libro ‘El camino de
Buenos Aires’, escrito por Albert Londres, quen é o
protagonista.
Quen dá a quenda?
Héctor Cajaraville demostra o seu sentido do humor, novamente, con este libro que resultou finalista do Premio Merlín de Literatura Infantil 2015: Quen dá a quenda? que vén de ser publicado por Xerais con ilustracións de Ignacio Hernández. Unha proposta xenial para un lectorado que ten asegurada a súa diversión con esta lectura.
O autor constrúe un mundo de personaxes que xiran arredor dunha bruxa boa que todo o arranxa e que verá que facer o ben toda a vida (vida longa por outra parte, xa que ten máis de 100 anos!) terá a súa recompensa. Personaxes todos eles chamativos, que ocuparán tan só unhas poucas páxinas, porque estamos ante unha novela coral de personaxes variopintos que necesitan axuda variada. E así teremos un dicionario de dous tomos a quen lles marchan as letras, unha mesa demasiado sabida, un sapo que quere cantar, un porco que só come alimentos que empecen por P, unha nube sen forma, unha formiga obreira que quere ser raíña para que non se traballe tanto, un barco que se marea, unha bolboreta que perde as súas fermosas cores... e moitos máis; quedádevos sobre todo en como se formou a fervenza máis fermosa do noso país!!! Porque non só poderemos observar as estrañas criaturas que pasan consulta, senón que o narrador tamén dará contra daqueloutras que agardan e das que nos dará unha miaxiña de información. Todos e cada un dos personaxes son orixinais e todos nos interesarán.
E xa de paso que nos divertimos, un pouco de crítica social con ese rotundo case final onde o Ministerio de Facenda séntese defraudado porque non hai unha declaración de bens e dos negocios da nosa xenerosa bruxa que non cobra a cambio de arranxar a vida dos personaxes. Pois vaia! Demolición, que é o que importa, aínda que se libre do cárcere.
24/03/16
La casa
Gústame todo o que escribe Paco Roca, e La casa (mellor cómic nacional 2015) publicado por Astiberri, gustoume moitisimo. Como non vai gustar algo que se escribe dende dentro, dende as entraña, dende o corazón, dende o amor? Este libro é unha homenaxe que realiza o autor a seu pai, mergullándose nas lembranzas, unhas lembranzas que ás veces non son outra cousa que recordos ingratos que temos aparcados na memoria, pero arestora o autor debe volver a eles, descubrindo en moitas ocasións que a realidade que vemos ou observamos non é a mesma que viven os demais. Por iso a lectura deste libro vai provocar diferentes sensacións e sentimentos, porque cada lector achegará nese momento as súas propias vivencias, comparando e rememorando a xustiza ou inxustiza de seu. Iso si, sentiremos como os obxectos e os lugares perténcennos, porque gardan todo aquilo que ás veces nós esquecemos, axudándonos a lembrar. Así pois, esta casa que lemos ou calquera outra casa é unha metáfora, un almacén de historias, de sentimentos, de vida ao fin e ao cabo.
Isto somos
Hai anos publicaramos aquí a nosa historia en 90 segundos (en realidade, máis dun minuto); arestora traemos o vídeo "A nosa Historia en 2 minutos" que descubrimos grazas a Xina Vega no seu Facebook.
23/03/16
A música das árbores
Libro disco publicado por Xerais de Anxo Moure con Servando Barreiro, ilustrado por Chus Láuzara: A música das árbores é unha poesía cantada que reivindica o valor da natureza e, asemade, da nosa lingua. O libro, e o CD, é un conto; un conto que nos fala de varios personaxes coma Graciano, zoqueiro e gaiteiro que descobre a música das árbores, e fainos cómplice dela pois poderemos escoitala, xa que a narración vese interrompida de cando en vez pola canción e a música (no libro está sinalada cunha nota musical a carón do título).
A iniciativa paréceme ben fermosa; conxugar narración, música e poesía e mesmo ilustración -aínda que esta non teña sido en demasía do meu agrado- e sobre todo falar da harmonía da natureza -tan pouco respectada- porque esta ofrece sinxeleza e harmonía, características que faltan a humanos e humanas.
Músicos:
Servando Barreiro: voz, guitarra e concertina.Gonzalo R. Caride: gaita galega en re, frauta doce, chalumeau, tín Whistle, asubío, frauta traveseira en re e Vlolín.
Maica Álvarez: zanfona, didgeridoo e voces.
Mauro Garrido: violoncello.
Suso Feixon: percusións.
Cesar Freiria: home orquestra.
Crisina Fernández e Marta Fada voces.
Oliver, Antia, Rochi e Chus: coros.
Dirección e produción artistica: Servando Barreiro
O disco foi gravado entre setembro e decembro de 2014 nos estudios Son Feixon de Beade, Vigo, con MIG SEOANE como técnico de son.
Grandville. Bête Noire
Gustoume moito este cómic publicado por Astiberri de Bryan Talbot: Grandville. Bête Noire; "un thriller científico-romántico del inspector LeBrock de Scotland Yard". Vaia, que esta é a terceira entrega das aventuras deste inspector que semella seguir os pasos de Sherlock Holmes en cómic, cuns debuxos que son, sinceramente, incriblemente xeniais. Falamos dun cómic policial con tintes políticos claros, xa que aquí "os malos" son os empresarios ricos e capitalistas que conspiran contra unha democracia socialista; así, a banca e o mundo que a rodea son os xeradores de todo mal e por tanto de toda a miseria, amosando que con cartos todo é posible, mesmo o control da ciencia; deixa claro tamén o libro que a tecnoloxía máis avanzada cando cae en mans perigosas é sen dúbida o peor dos males, xunto co control dos medios de comunicación. Unha vez controlado isto pódese mesmo variar o gusto nas artes. O autor fala de que a arte abstracta foi unha ferramenta financiada pola CIA para evitar mensaxes subversivas nas obras figurativas (se vos gusta a arte aquí teredes para pescudar!).
Queda claro, pois, que o guión non é nada sinxelo, como tampouco o é o debuxo. Un conxunto de sobresaliente, sen dúbida.
22/03/16
Diario de una Femen
Na editorial Norma poderemos atopar este cómic de Michel
Dufranne e Séverine Lefebvre, Diario de una Femen, un libro que a priori semellaba moito máis interesante do que é o resultado, aínda que coido que está ben achegarse á súa lectura, algo coxa dende o meu punto de vista.
Nas súas páxinas acompañaremos a Apolline, unha moza que nos amosa o machismo social da sociedade na vida cotiá, algo que, farta, levaraa a achegarse ás Femen, onde o primeiro que lle ensinan son os tres piares a combater sobre os que se asenta a asociación: ditatura, relixión e industria do sexo. Logo vén unha parte que me estrañou, xa que semella un documento onde as Femen dedícanse a "adoutrinar" e converter ás mozas en algo así como guerreiras revolucionarias.
Chamoume a atención negativamente o feito de insistir na beleza fotoxénica da protagonista, así como os estereotipos tanto masculinos como femininos nos que o cómic cae continuamente (asemade, temos que o pai da protagonista semella seu irmán, algo que ata me custou entender: o debuxo non está nada conseguido, coido). O final tampouco me parece o máis axeitado, ata case un dislate que non conseguín entender de todo.
Así pois, o cómic presenta claroescuros. Está ben amosar como é o día a día que calquera moza e dos acosos que ten que soportar, así como das actitudes machistas que a sociedade nin ve, pero deixa na superficie algo moito máis profundo e serio como precisamente aquilo que se quere combater con cómic coma este: o machismo e a nosa loita contra el.
Vergoña social
Dende Strambotic chegan estas viñetas que falan da vergoña que debemos sentir por vivir e consentir esta nosa
sociedade inxusta. Algunhas xa teñen pasado por aquí noutras ocasións,
pero non están nunca de máis.
Autor: Boligan.
Autor: Asaf Hanuka.
Autor: Eneko.
Autor: Kaiti Hsu.
Autor: Gunsmithcat.
Autor: Asaf Hanuka.
Autor: John Holcroft.
Autor: Victor Ngai.
Autor: John Holcroft.
Autor: Pawel Kuczynski.
Autor: John Holcroft.
Publicidad
Autor: Boligan.
Autor: Desconocido.
Autor: John Holcroft.
Autor: Eneko.
Autor: Gündüz.
Autor: Tjeerd Royaards.
Autor: John Holcroft.
Autor: Victor Ngai.
Subscribirse a:
Publicacións (Atom)
