Sobran as palabras. Un vídeo ben impactante:
31/10/15
Jan Karski. El hombre que descubrió el Holocausto
Moito me interesou este cómic que vén de publicar Norma baixo o título Jan Karski. El hombre que descubrió el Holocausto, de Marco Rizzo e Lelio Bonaccorso. Unha historia real, unha máis, que fala do terrible xenocidio que supuxo o nazismo e a Segunda Guerra Mundial. A historia dun heroe que denunciou por vez primeira os horrores do Holocausto pero que foi ignorado polos Aliados. Incrible.
Este heroe pertencía á resistencia polaca e encargábase de facer coñecer a situación tanto do seu país como a dos xudeus. O máis incrible de todo, e sabemos que foi certo, foi como puido fuxir sempre das situacións límite que viviu. En 1943 reuniuse co Canciller británico e mais o Presidente norteamericano e contou todo o que tiña presenciado, pero non o creron ou non quixeron crelo: as prioridades políticas sempre están por riba das prioridades humanitarias.
Coido que por moito que leamos sobre este horror nunca estará de máis. A memoria, visto queda, é ben fráxil. Non esquezamos, por favor, non esquezamos...
#NoEsSano
Boísima esta campaña que nos deu absoluta grima de... non sei a palabra a empregar. A actuacion de Arantxa de Benito fixo estremecerme porque non sabía que era iso, unha actuación. Pero conseguiron o que querían, xaora!
O problema é que en realidade si que está pasando: moitas persoas deixaron de mercar os tratamentos que estaban
tomando porque non lles chega a pensión ou o soldo para todo.
Pero despois veu a realidade. Estoutro vídeo aclara que estamos ante unha campaña promovida por varias organizaciones como Médicos del Mundo, Salud por Derecho, OCU, OMC, SESPAS, CECU e No gracias, entre outras. Unha campaña chamada No es sano.
Vía
30/10/15
El último vuelo de las mariposas
Encantoume este manga de Kan Takahama que publica Ponent Mon: El último vuelo de las mariposas é unha historia de amor dunha cortesana e dun home enfermo, unha historia preciosa e verídica onde coñeceremos un pouco máis desoutro mundo que semella tan afastado. Unha muller que é o que non parece, porque debaixo dunha face case inexpresiva ocúltase unha historia de tristura e cariño infinito; a historia vai desentrañando unha serie de personaxes que golpean en cada páxina sentimentos e dores para amosarnos un tecido lento dun relato que nos acolle sobre todo pola súa coidada ambientación. Un manga en branco e negro que amosa que existe unha variedade enorme de cores se nos fixamos e non quedamos tan só na superficie.
Só con ver a portada dan ganas de adentrarse neste libro que non defrauda.
A hecatombe da igualdade
O medo do home. A violencia de xénero actual reflicte perigosamente esta idea: o home ten medo a que a muller adquira os seus mesmos dereitos. Por iso é mellor matala.
Esta ilustración de 1908 que vedes aquí é un exemplo de como os homes de finais do século XIX e principios do XX temían o poder que outorga o voto á muller. É unha ilustración que amosa un bar cheo de mulleres fumando e xogando sen facer caso dos seus descendentes.
Por suposto, esta ilustración non é un caso raro. Entre 1890 e 1900 xurdiron moitos cartaces distribuídos en Estados Unidos e
Inglaterra cunha mensaxe clara: o dereito das mulleres é perigoso e pode rematar nun pesadelo social.
Van aquí 16 exemplos:1. “Nas reunións sufraxistas podes escoitar e ver algunhas cousas”
2. “Sufraxistas atacando un policía”
3. O xeito máis fácil de obter o dereito a voto feminino segundo os homes da época…
4. “A muller masculina”
5. “As orixes e o desenvolvemento dunha sufraxista”
“Aos 15, unha pequena mascota. Aos 20 unha pequena coqueta. Aos 40 aínda non casou. Aos 50 unha sufraxista”.
6. “Mamá está sufragando”
7. “Desquitarse co marido”
9. Así serían as mulleres no futuro…
10. “Se ti amas a túa esposa e moito menos a túa vida, agóchate”
11. “Cando as mujeres voten”
12. “A miña muller uniuse ao movemento sufraxista (sufrín dende entón)”
13. “Que oportunidade”
14.
15. “Alimentando unha sufraxista á forza”
16. “A virxe do sufraxio”
Vía
28/10/15
El Bunyip
27/10/15
Son un coello
Publica Lata de Sal en edición bilingüe galego-inglés este clásico de Ole Risom con ilustracións de Richard Scarry, Son un Coello, I am a Bunny. Un álbum que cumpre cinco anos, sinxelo, e que foi resultado dun tándem perfecto entre autor e ilustrador. Unha historia tenra que vén sendo contada por Nicolás un pequeno coello que unicamente desexa describir os seus momentos máis felices, dos que formas parte as flores ou as bolboretas.
Ollo, machismo!
Este vídeo, elaborado coa documentación do Ministerio de Traballo e Asuntos Socias en colaboración coa Fundación Mujeres na súa campaña de Par en Par,
serve como test a todas esas condutas do día a día que forman parte da
pirámide machista que remata na violencia contra as mulleres.
Trátase da campaña deste ano do SAAMA
(Servizo de Apoio e Atención contra o Machismo). O vídeo aproveita as
ilustracións do cómic de Neus Nebón (textos) e Tania Acuña
(ilustracións) de par… en par, que foi publicado en 2006.
Vía A beira das palabras.
26/10/15
Taste of Nostalgia
Eu sigo coas curtas de animación sen palabras.
Desta volta, un ancián, cociñeiro, loita por seguir no seu traballo, véndose incapaz de continuar. Ata que consegue facelo e isto vólvelle a súa autoestima.
El príncipe tigre
Este é un álbum moi especial xa que a lenda que nos conta El príncipe tigre está inspirada nun bronce da dinastía Shang, do século X s.C., narrando un conto que vén da comuñón entre animais e homes, entre sufrimentos de nais ante a perda dos seus fillos, sexa humana ou non. O que máis chama a atención deste álbum de gran formato publicado pola editorial Corimbo son as súas ilustracións, que nos van contando a historia con habilidade: ton suaves feitos con tinta que nos levan da man ao bosque, que nos permite escoitar os berros de dor e mesmo a voz da tigresa protagonista do relato. Un libro que envolve a lectura, que abarca o noso campo visual e que se fai dono do noso tempo. As ilustracións xogan co gran formato en páxina completa simultaneándose con pequenas escenas case de cómic e que explica moito máis do que o fai o texto de Chen Jiang Hong.
25/10/15
Un perro en casa
Precioso e metafórico álbum publicado por Ekaré, Un perro en casa é de Daniel Nesquens con ilustracións de Ramón París. O que semella unha historia máis ou menos común (un chucho recollido na rúa e levado para a casa que precisa de inmediato pasar pola ducha) agocha un divertimento final ben curioso, unha transformación totalmente sorpresiva para o lector/a. Pero como bo álbum, debemos estar pendentes das ilustracións, que nos informan de moito máis do que o fai o propio texto, semellando que o ilustrador adquire unha relevancia absoluta e que atopou realmente un recurso gráfico maleable para xogar cos significados e deixarnos pampos -e iso que se nos fixaramos nas guardas deberiamos estar sobre aviso!-. Ademais, a importancia que adquire a ilustración neste libro vese reflectida no punto de vista que se nos ofrece, xa que vemos o mundo dende a perspectiva do cadelo, de aí que moitos adultos saian do campo visual. A tinta negra adquire tal importancia que chega a ocupar a páxina completa, nun xogo visual e metafórico rotundo e inesperado.
24/10/15
Una piedra extraordinaria
Leo Lionni é un dos grandes e calquera dos seus libros vai ser un acerto. Igual ocorre con este Una piedra extraordinaria que publica Ekaré. Este álbum xoga co lector/a no sentido de que este percátase deseguida o erro do narrador e dos personaxes, co que se provoca un xogo literario nunha fábula sobre a amizade e as diferenzas. Porque en realidade este álbum infantil reflexiona sobre un mundo de adultas que prexuíza e realiza constantemente suposicións condicionadas a calquera resultado posible.
Así pois, se xa andabamos namoradas de Mateo e Frederick, agora quedaremos desta Jessica, ra curiosa e exploradora que ten a capacidade de marabillarse con todo o que hai ao seu arredor.
23/10/15
Animales que hacen cosas en silencio
O primeiro que chama do libro Animales que hacen cosas en silencio de Lolita Bosch e Rebeca Luciani, publicado por Kalandraka, é a luminosidade das ilustracións e o seu colorido profuso. Por suposto, que o libro sexa apaixado é algo que xa nos gana a seguir das ilustracións. Logo vén o texto. E que texto! Un poema surrealista longuísimo onde os animais son os protagonistas, a cor é o argumento, a ledicia é un outono pleno e o maxín é o rei dunha selva que nos gusta percorrer, deternos a observar, escoitar e contemplar mentres a sonoridade vaise facendo dona do noso paseo metafórico.
Unha marabilla de libro que non podedes permitir que voe das vosas vidas sen tentar atrapalo.
Unha marabilla de libro que non podedes permitir que voe das vosas vidas sen tentar atrapalo.
“Esta poesía tan larga es para mi perro
que en verdad es un cactus
que podría haberse ido al desierto
pero prefirió quedarse en casa,
conmigo,
sin pinchos.
Y hoy vive en un altar de colores…”
que en verdad es un cactus
que podría haberse ido al desierto
pero prefirió quedarse en casa,
conmigo,
sin pinchos.
Y hoy vive en un altar de colores…”
Sempre hai un lugar para a poesía (CXXVIII)
Escoitei este poema onte á noite e tiven que buscalo. O motivo, falar da Memoria Histórica.
Mientras me quede voz
hablaré de los muertos
tan quietos, tan callados,
tan molestos.
Mientras me quede voz
hablaré de sus sueños,
de todas las traiciones,
de todos los silencios,
de los huesos sin nombre
esperando el regreso,
de su entrega absoluta
de su dolor de invierno.
Mientras me quede voz
no han de callar mis muertos.
Marisa Peña
22/10/15
Irene
Cando me prestaron este libro, non pensei que ía lelo tan axiña. Pero é inevitable. Irene, de Pierre Lemaitre, publicado por Alfaguara, é unha homenaxe en toda a súa extensión ao xénero negro. Moi negro, diría eu. O protagonista, tan lonxe dos cánons, será un personaxe a quen acompañaremos dun xeito irrefreable, aínda que saibamos polo título que vai ocorrer o inevitable cara ao final do libro. Un libro que, asemade, está escrito por un amante lector da novela negra e que decide utilizala para recreala arestora nunha historia de violencia, moita violencia e de perdas, perdas insoportables.
Temos un asasino despiadado que realiza os seus actos brutalmente homenaxeando autores clásicos de novela negra: escenas profusamente violentas, sorpresas metaliterarias... o comezo do libro supón xa unha labazada inicial e a dor non mitiga nin no final. O ritmo, trepidante, a tensión, continua, aínda intuíndo que algo vai ocorrer con respecto a unha personaxe... pero non importa ren. Porque o autor consegue atrapar. Recoñezo que esa previsibilidade da que falo é un hándicap para que sexa unha novela perfecta, pero o feito de que a literatura sexa tamén protagonista no seu xénero de novela negra aporta un toque de beleza ao libro, para min, claro, que xa sabedes que peco de amor polos libros.
Moi recomendable. Aínda que creo que Vestido de novia era mellor.
21/10/15
Onde está o poliño de Rosalía?
Daisy Chain
Vino no Facebook de Montse Paz. Marabilloso vídeo contra o bullying e unha páxina que paga a pena. Ten unha pega: a lingua. Pero como sodes moi listiñ@s seguro que non tedes problea de lectura!!!
Varias veces temos falado deste gravísimo problema.
Varias veces temos falado deste gravísimo problema.
Buttercup Bree era unha nena pequena particularmente amable,
o que máis lle gustaba neste mundo
era coller, desfollar, xirar e darlle voltas ás flores que recollía no seu camiño e coas que facía guirnaldas.
Levounas ao patio, onde esperaba compartilas cos rapeces.
Mais o patio levaba anos baleiro sen lugar para os seus "hurras e vivas".
Onde estes nenos saltaban e se columpiaban, un tobogán facía acenos e os bambáns só colgana.
Buttercup mirou acar aquí e acolá, quizais as guirnaldas de margaridas trouxeron algo de vida.
Puxo unhas cantas no tobogán, e só con iso xa parecía sorrir.
Mais ollos ciumentos andaban preto, abusóns con plan ruín.
As abusonas rodárona nun círculo e odio e xuntáronse cun escuro plan.
Colleron as guirnaldas, desfíxeronas, e botaron a Buttercup ao chan; tiráronlle unha foto, riron con rexouba e colgárona da árbore máis achegada.
As abusonas seguiron o seu camiño deixando consternada á pobre Buttercup.
Mais uns ollos amables pousaron nela. Un rapaz pequeno, Benjamín. Rompeu as súas cadeas ata certo punto, defendouna e liberouna.
"Non chores, ti es forte. Non é culpa súa, é que non saben máis, ninguén lles ensinou. Nós somos diferentes, especiais, ti e mais eu, o mundo parece estar contra nosa"
Un rapaz pequeno con grandes ideas viñera para axudala a aplastar os seus medos.
Benjamín sostivo un dente de león e compartiuno co ceo.
Non está soa, así que non teñas medo. Un problema á metade é un problema compartido.
Buttercup recolleu as súas margaridas e á fronte veu a súa fotografía. Estaban esparexidas ata onde lles chegaba a vista, colgadas en cada unha das árbores.
Buttercup e Benjamín adentráronse no bosque e recolleron todas as fotos posibles.
Ao día seguinte Buttercup tivo unha gran idea, compartir amor co patio que estaba sumido no terror.
Ensináronlle ás abusonas o poder de compartir e axudaríalles a ver o mundo coma novo.
No patio, Cuttercup coseu e encordou, as súas guirnaldas de margaridas arranxarían a diversión.
Arranxou o carrusel, os bambáns e as barras de ximnasia. As súas flores crearon un lugar de ensoño.
Aínda así, as abusonas rodéarona no seu círculo de desgracia. Non lles gustabam as súas parvadas.
Mais cando extendían os seus brazos cara a ela, Buttercup cravou a mirada nelas: "non sigades aos que rompen as regras, só formads unha cadea de idiotas. Compartir non debe doer, debe axudar".
Agardaron un momento e miraron en derredor e así viron como Buttercup arranxara o patio.
Hai sitio para todos, así que medrade, xogade e deixade as queixas. Teño máis margaridas para entrelazar, ensinareivos e así creredes.
Apreta unha, empurra outra, xúntaas e dúas converteranse nunha soa.
As abusonas sentiron o aguillón da vergoña e preguntaron se se podían unir ao xogo.
Guirnaldas de margaridas para todos as viran, compartindo o amor de Buttercup Bree.
E a quen Buttercup máis esperaba, o amigo que parara a dor. Apareceu Benjamín. Tocou a súa cara.
"Mira como cambiaches este lugar"
20/10/15
Cruzada
Dende o Facebook de María Jesús Fernández:
Precioso este vídeo con siluetas no que vemos a Isol interpretar una das
súas cancións. Esta muller, ademais de ser una consumada
artista, autora de fermosos álbums, é tamén una excelente cantautora.
Ir a ningún sitio
Visto no Faceboo de Eladio Anxo Fernández Manso:
Impresionante vídeo de Mario Iglesias González,
baseado na experiencia vivida por Beatriz Figueroa, para concienzar
contra a inhumanidade das institucións cos enfermos de cancro.
Para asinar, aquí.
Para asinar, aquí.
19/10/15
Sisyphus
Grazas a Carme Moure, inestimable colaboradora ata en aportar materiais para o blogue, chego a esta curta. E grazas ás súas alumnas, claro está.
Esforzo. Nova curta sen palabras:
Lendo lendas, digo versos
Que pode saír dun libro asinado por un trío de ases? Sen dúbida, unha pequena marabilla. Publicado con coidado na colección
Milmanda da editorial Xerais -como me gustan estas follas lenes!-, o poeta Antonio García
Teijeiro, o especialista en literatura popular Antonio Reigosa e o -meu- ilustrador Xosé Cobas dan a luz o libro titulado Lendo lendas, digo versos. O
libro contén vinte lendas recollidas da tradición oral onde se fala de mozas encantadas e mouras, trasnos rebuldeiros, animais que falan e ata da competencia entre deus e o demo... Estas lendas, compostas baixo a verba de Reigosa, contan cun poema de García Teijeiro que recrea a súa historia, e faino mediante a axilidade da copla que reforza a oralidade expresiva que antes tiñamos. Pero aínda hai máis: logo da lenda e da poesía complétase cunha ilustración de Cobas. Ostras! Ilustracións inconfundibles pola delicadeza marca da casa deste home que, á súa vez, fai unha interpretación da lenda e do poema nunha soa imaxe. Así, a atmosfera poética e fantástica que viñamos recollendo na escrita entra de vez nas nosas retinas dende a imaxe, poderosa ferramenta que o ilustrador manexa a pracer.
E é que é un pracer ter este libro na man.
Pero que vou dicir eu, que estou pagada por esta xente! Iso si, non hai ningunha lenda dezá. Cachis!!!
Siria en dez minutos
Unha boa explicación histórica que nos leva a entender mellor o drama que se está a vivir actualmente en Siria:
Os autores de ‘#WhySyria’, entre eles o español Burno Teixidor, afirman que a recaudación que xere o vídeo será para a campaña por Siria da ONG "Save the Children".
Vía
18/10/15
Extra Gum: The Story of Sarah & Juan
A marca de chicles Extra Gum explica unha historia de amor con final feliz nunha campaña publicitaria realmente boa.
Vía
A amiga de Osiño
Que absolutamente deliciosos son estes libros de Else Holmelund Minarik ilustrados por Maurice Sendak que está a publicar Kalandraka!!! O último que temos entre as mans é A amiga de Osiño, un máis a unha colección que conserva a tenrura pasada e que conta con ilustracións que nos falan de antigos gravados, de personaxes entrañables; desta volta da amizade e da tristura que supón a separación, aínda que sempre queda a ledicia do reencotro e a posibilidade da comunicación. Será que quen ten un amigo ten un tesouro. Claro, se este é de verdade. E aquí non hai máis posibilidade ca esa. Que marabilla!
17/10/15
Morena, perigosa e románica
Despois dun par de días -coas súas correspondentes noites- cavilando en como achegarme a este espazo en branco para falar da última novela de Pedro Feijoo, Morena, perigosa e románica editada por Xerais, debo confesar que sigo sen saber como enfrontarme ás palabras de desalento que me provocou a lectura, denominada no meu interior como a "gran decepción". Quizais foran moitas as expectativas que nela despositara; debo confesar que estaba eu agardando a súa publicación cal adolescente fan de Justin Bieber. E xa se sabe, cando moito se espera, maior é a caída.
Claro que era consciente do cambio de rumbo deste nova novela de Pedro Feijoo. Un escritor que, posta a facer confesións, namoroume a primeira vez que falamos por teléfono con esa dozura de voz que se gasta e porque supuña un novo alento literario no panorama das nosas letras. E claro, cando unha ten o corazón conquistado, o camiño a percorrer é ben máis curto. Supoño que iso é o que provocou o meu cabreo cando comecei a lela e a... aborrecela? Ben, non tanto. Xa sei que Pedro é moi consciente de que nos estaba a ofrecer unha comedia disparatada con personaxes arquetípicos de baixa extracción intelectual... pero, caramba, Pedro, ti es moitísimo máis simpático do que demostras neste libro!!! E iso sen dicir, "permítanme que introduza un argumento", porque esta frase xa queda de vez denostada para sempre.
Téñoo dito moitas veces: eu non son crítica literaria, non teño ese título nin me convidan a cear nos Premios Planeta -xa que acae-: son unha lectora que publica un blogue. Nada máis. E vaia tamén por diante que recoñezo que pretendo sempre ser honesta no que ás miñas opinións se refire. Quizais teña máis liberdade por non ser crítica literaria, quizais haxa ocasións nas que sexa vilipendiada por este motivo (teño recibido algunhas queixas nos comentarios). Pero coido que Pedro Feijoo sabe de sobra que a miña crítica, ou o meu rexeitamento desta novela, é feita dende o cariño máis absoluto. Pero non vou dicir que é a novela que eu agardaba, nin vou dicir que esta é a comedia do ano cando está moi lonxe diso; ogallá o fose, xa que estamos desexosos de comedias nos centros escolares: sabedes que loucura é buscar unha comedia cando o alumnado demanda rir?; se me piden libros de medo, de terror, de policías, téñoo moito máis doado. Libros de risa, non che hai tantos. De aí que a priori tamén saudara con ledicia a publicación dunha comedia deste home a quen aprecio. Non considero en absoluto que a comedia sexa un xénero menor, ao contrario. E non van por aí as miñas críticas.
Asemade, tampouco podo negar que a novela déixase ler con facilidade, e esta é a virtude que presenta. Sabendo que disparate tras disparate alá imos pola Virxe do Montserrat, pódovos asegurar que tampouco perderedes o tempo. Pero debo insistir: podería ter sido unha comedia magnífica de posuír ingredientres literarios que escasean. Si hai crítica e retranca sobre o absurdo da vida, si hai desenfado, si hai miseria, si hai engano e si, ata hai amor -aínda que se presente como un "rara avis"-. É dicir, temos os compoñentes necesarios para que o resultado final fose delicioso... pero o forno non estaba á temperatura axeitada.
Chus Pato en Harvard
Chus Pato recituou poemas en galego na Wordberry Poetry Room da Universidade de Harvard, traducida ao inglés por Erín Moure.
16/10/15
Castelos de Fame
Visto en ProLingua:
Nova curta de Adrián González, un rapaz moi novo e con todo o futuro.
Preséntanos Castelos de Fame, unha curtametraxe ambientada nos anos
cincuenta, nos tempos do contrabando no río Miño. Un Garda Civil recén
chegado de Madrid quere impor a lei 'ao pé da letra', incluíndo o de
'hablar bien', pero o desenlace dun enfrontamento cun dos
contrabandistas da zona faille coñecer a verdadeira realidade.
De maior quero ser guapa
Vinte e oito minutos para cuestionar a presión que sufrimos as mulleres por seguir os esixentes e irracionais cánons de beleza.
15/10/15
As mulleres e o poder
Unha campaña publicitaria de MORE WOMEN #ELLEFeminism, que evidencia a presencia feminina nos centros de poder:
14/10/15
A lúa de Xoán
Hai algo máis fermoso que unha lúa que te acompañe ao fondo do mar???
Arte en Playmobil
O artista Pierre-adrien sollier converte os Playmobil en protagonistas dalgúns dos cadros máis importantes da historia da arte.
Máis obras en http://www.solliergallery.com/
Subscribirse a:
Publicacións (Atom)
