Blogue de Gracia e de Anxo, blogue de pingas e de icebergs, do que nos preocupa ou nos chama a atención, de biblioteca e de aula.

27/08/20

Machirulo agóchate

Por fin está aquí! E estamos emocionadas. O mes de febreiro foi un mes de ensaio por parte da nosa "banda" do Laxeiro para que o tema saíse perfecto, e foino. A voz de Fátima e a persistencia do profesorado de música. Ana conseguiu os permisos e traballou arreo.

Pero sobre todo, sobre todo, grazas a Noche polas horas de montaxe deste e dos outros vídeos. O Laxeiro está en débeda contigo...

A nós encántanos. Xa nos contaredes que opinades. Lembramos o 9 de marzo como un día de celebración marabilloso onde falamos de feminismo e reivindicámonos de xeito festivo. Semella que pasasen anos dende aquel día!!!




 Adaptación e tradución do tema "Machirulo Escóndete" do grupo Tongo. Moitas grazas por darnos o permiso. Un tema viral no noso centro, o IES Laxeiro.

Somos as meigas ardendo

somos a rabia e a voz

Hoxe queremos cantarvos

que se acabou a opresión

Somos o eco que racha

coa verticalidade

Seguen vibrando os ventos

de ousadía e liberdade

 

Eu non vou gardar silencio

Non nacín para calar

Ocupemos os espazos

que nos quixeron negar

Eu non son nai por defecto

nin nacín para fregar

Deconstrúo alicerces

do sistema patriarcal

 

Somos quen nunca se rende

Quen alza unha rebelión

Unha gran onda que bate

este sistema feroz

Desaprendendo o camiño

Construíndo ao camiñar

A liberdade conquístase

coas gañas de loitar.

CHÁMAME COMO ME CHAMES

TI NON ME PODES DETER

FEMINISTA OU FEMINAZI

¡MACHIRULO, AGÓCHATE!

 (Recitado:)

Somos as outras,

as que non importan,

as silenciadas

as rotas,

as boas,

as peores,

as feridas,

as tolas,

as raras,

as outras,

somos a rabia das nosas asasinadas,

somos a ira e a ledicia das nosas fillas,

somos as netas das bruxas que queimastes,

somos un coitelo no voso pescozo.

 

Somos a sabedoría das maiores,

somos as que decidiron importar,

somos a vinganza e a risa,

e a aperta e o berro colectivo das irmás.

 

Vimos de nos recoñecer entre nós mesmas,

Identificando o inimigo,

dámonos a man e a palabra,

queremos o que é noso,

e querémolo agora.

Queremos poder ser,

queremos liberdade,

Somos unha, somos todas


 

CHÁMAME COMO ME CHAMES

TI NON ME PODES DETER

FEMINISTA OU FEMINAZI

¡MACHIRULO, AGÓCHATE!


CHÁMAME COMO ME CHAMES

TI NON ME PODES DETER

FEMINISTA OU FEMINAZI

¡MACHIRULO, AGÓCHATE!


26/08/20

O mundo máxico de Lía

 Encantoume a proposta de Eduardo Santiago para o público xuvenil: O mundo máxico de Lía con ilustracións de Marcos Calo está publicado por Xerais: un xeito fantástico de achegarse á violencia de xénero con final feliz. Unha narración que sorprende e engancha: Eduardo Santiago ama este xénero pero desta volta serve a unha fin moi especial; con Lía loitaremos contra todo tipo de males fantásticos que agochan unha realidade que respiramos cada día: o maltrato físico e psíquico machista. 

Un libro para ter en todos os colexios e para recomendar, para ler e para ter. Cómpren libros así para un lectorado novo que non vive dando o lombo á existencia da violencia.

25/08/20

En clave de igualdade (II)

 Hai tres anos comezamos un proxecto complicado. Este curso foi terrible, e foi agora, no verán, cando puidemos darlle forma ao traballo do alumnado realizado en febreiro e marzo.

Este curso obtivemos unhas condicións necesarias para conseguilo: un alumnado de luxo, feminista, comprometido, e músico!!!

Escolleron unha letra tan difícil coma esta (tiñámoslle moitas ganas porque é unha letra que fere, pero ten moitas dificultades): estamos a falar de "Cuatro Babys" de Maluma. 
Veredes que a letra que o grupo de rapazas e rapaces escribiron nada ten que ver. E que ogallá as letras todas cambiasen deste xeito
A nosa canción leva por título: "Agora somos guerreiras"
 


 A segunda canción que transformamos este curso foi outra que tamén nos parecía ben complicada e que ten unha desas letras que os nosos oídos non queren ouvir nin de lonxe: "Loca" de Duki.


23/08/20

El verano en que mi madre tuvo los ojos verdes

 

Quedei totalmente impresionada. Non hai moitos libros que constitúan en si mesmos unha auténtica sorpresa, e este foino, dende o principio ata o final. Non tiña nin idea de a que me ía enfrontar, e resultou ser unha das mellores lecturas destes últimos tempos. El verano en que mi madre tuvo los ojos verdes está escrito por Tatiana Ţîbuleac e publicado por Impedimenta

A novela é ante todo unha labazada que nos lembra a fraxilidade do ser humano. A primeira sorpresa vén xa ao comezo cando o narrador fala do odio que sente cara á súa nai, unha nai que o ignorou (logo sabemos que foi a raíza da morte da súa irmá) e que fala de si memos coma dun tolo, ingresado nunha institución psiquiátrica. Pero logo este desamor (por dicilo moi suavemente) pasará por diferentes etapas onde a plasticidade poética das palabras é ben chamativa.

A segunda sorpresa do libro é a cuestión da maternidade, fóra -agora xa nos percatamos- fóra de todo estereotipo: xa falamos de amor e odio, tamén falaremos de piedade, de compaixón. E de rancor. De loucura. Porque aínda sendo un libro curto, está pletórico de emocións. Porque despois das primeiras páxinas, unha puñada directa no estómago do lectorado, asolagaranos a conmoción de mastigar unha flor de folla de lata. Despois, xa feridxs, a beleza vai achegándose paseniñamente, aínda que sigamos ferindo o noso camiñar nas pedras do camiño. Cada palabra, cada frase, cada páxina, provoca dor. E procuramos un pouco de consolo. Aínda que sabemos que a morte nos ronda e provoca: a morte sempre dá e sempre quita. Ao seu arredor fulgura a esencia do perdón.

Como digo, esta lectura é unha hecatombe. Tanto que é quen d destruír e construír, de murmurar e axexar para berrar, de xuntar anaquiños dun puzzle doloroso.


“Los ojos de mi madre eran cicatrices en el rostro del verano” 

 “Los ojos de mi madre eran los restos de una madre guapa”

 “Los ojos de mi madre lloraban hacia dentro”

“Los ojos de mi madre eran historias no contadas”.

22/08/20

Cantareas do faro

 


M
iguelanxo Romero e Leandro Lamas
publican en Edicións Embora Cantareas do faro, un libro para cantar e gozar das ilustracións tan marabillosas de Leandro, que constitúen sempre unha obra de arte admirable. É deses libros-disco tan necesarios porque podemos escoitar a poesía cantada, neste caso musicada pola pianista Bárbara Mourelo. Ou sexa, un libro para ler, para ollar, para escoitar. A maior parte dos nosos sentidos ao servizo dun libro. Que máis se pode pedir?


20/08/20

Un ano sen ti

 Un ano xa! 365 días nos que andamos a te procurar, a falar contigo agardando unha resposta que non sempre obtivemos. Seguimos véndote pola rúa, sempre co teu sorriso pícaro e luminoso. Seguiches aquí, nos corredores do Laxeiro, poñendo paz, bailando harmonía.

365 días nos que moitas cousas antes impensables ocorreron. Cantas veces me sorprendín falando contigo, preguntándoche que opinabas nese momento. Cantas veces te botei de menos: cada día ao saír das aulas, porque xa non tiña un compañeiro que me agardase na volta á casa (cargando cos libros ademais!!!). Cada día ao entrar no instituto e saber que non podía cruzar a porta para preguntarche por novos cotilleos do noso prezado alumnado. Cada día, ao mirar o xornal e saber que xa non ías facer o sudoku mentres me acompañabas na biblioteca. Cada fin de semana, cando xa non ías ver o futbol con eles. Cada día, coa túa familia. 

Botámoste de menos todos e cada un destes 365 días que pasaron. Eras tan, tan grande, que nada nin ninguén poderá encher ese enorme oco que sementaches no noso corazón. Ás veces paréceme verte aí, convertido nun trasno rideiro e traste, facendo algunha falcatruada... pequeniña, porque o teu corazón é tan xigantesco que es incapaz de facer dano nin por un segundo. Segues aquí, porque así é como queremos terte arestora: nos nosos corazóns, disposto a facernos cóxegas para sentirte. Unha cóxegas doces e amargas que nos lembran, unha e outra vez, a túa ausencia real. 

365 días de abandono. A luz da biblioteca non brillou coa mesma intensidade. Os corredores foron marcados sen as túas alancadas. A árbore de nadal non tivo anxiño. A beirarrúa non foi pisada polos teus pasos. E o acivro camiña lento ao ceo na túa procura.

Coido que estás nas galaxias ollándonos. Orgulloso da túa Lucía, a quen tanto queremos. Tentando que elas, sempre elas, sintan a túa man silenciosa, agora opaca, sempre presente. Ás veces as bágoas non deixan verte con claridade. Maldita a tristura desta nostalxia infinita!



19/08/20

La máscara con la que vivimos

 Dirixida por Jennifer Siebel Newson. 

A los varones se les ha enseñado desde pequeños a ocultar sus emociones. Se acabaron las lágrimas, hay que aprender a dominar y controlar las circunstancias para "ser un hombre". En la actualidad los estereotipos de género son reforzados por los medios.



18/08/20

Un caballero en Moscú

Recomendación dun gran amigo, non podía obvialo. Amor Towles é o autor de Un caballero en Moscú, publicado por Salamandra. Un conde que non pode saír do hotel no que vive (perfecto para un confinamento) e que vive a revolución bolxevique. Ilich Rostov logra zafarse da morte pero terá que vivir no mesmo hotel, desde o que contemplará o paso do tempo dun anos apaixoantes. O mellor do libro é, ademais do argumento, o ben escrito que está, con tantas modulacións que van dende a maxia ata o humor, pasando pola aventura, a sutilidade, o amor, a amizade, a ironía... Grandes personaxes secundarios, diálogos cheos de chispa, descricións deliciosas e un entramado fascinante. Un anaco de Historia rusa narrada con exquisitez e veracidade, como sen intervir, dende o encerro, do que resulta precisamente o mérito da novela, porque non temos nin heroes nin antiheroes, senón unha testemuña eficaz que vai evoluíndo ano a ano. Os roles dos personaxes van cambiando e o paradoxo do encerro procesa que o cambio pode chegar desde fóra. Trinta anos que transcorren dende a caída do imperio ruso, a purga de Stalin e a incertidume dos seus sucesores. Trinta anos que suceden de xeito curioso: podemos pararnos nun só día para que logo o ano suceda rapidamente: hai orde cronoloxica cun ritmo pausado onde o importante é a evolución dos personaxes.

Unha gran obra.


Este texto es una creación de Devoradora de libros y no está permitida su copia.





Este texto es una creación de Devoradora de libros y no está permitida su copia.

14/08/20

Aventura literaria

Ler é arte.

13/08/20

El cuarto mono - La quinta víctima - La sexta trampa

 



Recoñezo que o primeiro tomo non me encantou porque me resultou demasiado atroz pero o segundo e o terceiro papeinos, literalmente. De aí que fale xa dos tres ao mesmo tempo, xa que lin os tres seguidos sen interrupción. E que é imposible dividilos, posto que forman parte dun todo. Un totum revolutum que deseguida iremos comprendendo, a pesar das reviravoltas que dá a trama. Os tres libros caracterízanse pola acción trepidante, que nos sitúa durante toda a lectura nunha carreira contrarreloxo, xa que está sementada de xirons inesperados que mesmo conseguen sementar dúbidas na nosa mente do propio protagonista. Consegue despistarnos, ao mesmo tempo que engancharnos. Asemade, a acción contra cun revulsivo: o diario de Bishpo (este personaxe metéuseme de tal xeito que soñei con el e a súa crueldade) que é ao mesmo tempo un anecdotario dunha cámara dos horrores. Cada un destes libros ten as súas 600 páxinas -máis ou menos- que non chegan a nada porque a lectura semella unha dose de pílulas que enganchan como a mellor droga. Estas pílulas confunden, estrañan, desatinan e volven a conformar a opinión que tiñas formada. Todo vai cobrando sentido ata un final que é aínda máis incrible e crible porque non podía ser outro. É un final perfecto porque nada era o que parecía.



12/08/20

Tokri (The Basket)

Fermosísima, triste, curta en Stop Motion: 

 

09/08/20

Esto es leer, quien lo probó lo sabe

 



05/08/20

Quérome libre (II)

Se o ano pasado falabamos deste vídeo, volvemos cun novo feito tamén polo Concello e no que volve intervir parte do noso alumnado.


02/08/20

48 horas

Cándido Paniagua Pousa é o autor desta proposta xuvenil que publica Xerais: 48 horas; estou segura de que o libro gustará á rapazallada, aínda que a min non me acabase de convencer: o autor cae permanentemente no didactismo e non permite que sexamos nós quen saquemos as nosas propias conclusións. 
O libro é unha especie de novela negra onde se trata a desaparición dun mozo, pero sitúase moi preto deles porque tamén fala das primeiras relacións, da amizade, do trato co profesorado... Aínda que todo isto sucede, a gran protagonista da novela é a Lagoa da Antela, xa que é alí onde se produce a desaparición do rapaz e esta era o obxecto do traballo didáctico que estaban a realizar; por iso a historia da Lagoa váisenos contando pouco a pouco con datos curiosos e mesmo eruditos. Algo chamativo que o autor considera que gustará ao lectorado xuvenil é o emprego de diferentes rexistros na escrita, como o uso da linguaxe das redes sociais. 
Así, en poucas páxinas o autor mestura rexistros, voces, protagonistas, historia e misterio. Como dixen, creo que o libro gustará.

 


  

01/08/20

Atrapamiradas

Marina Núñez e Avi Ofer tráennos por medio de Kalandraka un precioso álbum sobre a importancia das olladas: Atrapamiradas. Un libro para facer fincapé na desconexión que practicamos os humanos, que vivimos inmersos nun mundo virtual sen percatarnos do que temos ao noso arredor. De aí a importancia de erguer a vista e ollar cos ollos abertos canto temos e canto pasa ao noso carón, de mirar a xente que queremos, a que lembremos que somos humanos porque necesitámonos conxuntamente. Que somos unha sociedade, e non un grupo de individuos. A partir de aí, despois de mirarnos, falarémonos, riremos, xogaremos, seremos, en fin, o que somos: humnaos.


Neste blog utilizamos as imaxes con finalidade educativa. Se algunha delas estivera suxeita a dereitos de autor, rogamos que vos poñades en contacto connosco para retirala de inmediato.