31/08/13
Mi papá es un payaso
O terceiro e o último álbum que vos traio hoxe da editorial Egales é este de José Carlos Andrés e Natalia Hernández: Mi papá es un payaso é un fermoso libro, a verdade, dun neno con dous papás, un pallaso e un médico, que nos fala das súas profesións e da felicidade que sente por ter esta familia. A priori era o libro que menos me gustaba pero agora case diría que o que máis me gusta, pola súa sinxeleza e esas ilustracións tan atípicas, como feitas por un neno, e só usando de cor a vermella, o resto é branco, negro e gris. Non sei, é moi diferente.
 un compañero se enfadó conmigo y me dijo: –¡Payaso! Yo le di las gracias, y un beso. Él no entendía nada, pero volvimos a ser amigos. | |
El lapicero mágico
O segundo álbum que vos traio hoxe na mesma liña có anterior, coas mesmas editoriais e da mesma colección é este El lapicero mágico de Luis Amavisca e Alicia Gómez Camus. Unha mostra de situal o que acontece no plano real da escola e da infancia: unha nena con dous papás ou unha nena con dúas mamás. Que máis dá? O caso é que neste álbum explórase os prexuízos a primeira vista e a xenerosidade dos corazóns puros.
  |
|
Aquella tarde Margarita tenía muchas ganas de ver a sus amigos Daniel y Carlos. Juntos salieron para ir al parque y de camino pasaron cerca de la casa de Garrapata… ¡ No podían imaginar lo que ocurriría ! El gato, los extraños regalos… | |
La princesa Li
Descubrín hai pouco, na libraría Lila de Lilith de Santiago. Hoxe vou comentarvos os tres que coido que hai en formato álbum desta editorial, cando menos os que eu vin. A editorial ou as editoriais son Egales e Nubeocho, e os textos están en castelán e en inglés, todos eles da serie "Egalité". Ideal para traballar entón nesta materia!
La princesa Li de Luis Amavisca e Elena Rendeiro é un conto ao máis puro estilo tradicional, unha aventura épica ambientada no exótico Oriente -e así son as súas ilustracións- que fala do amor dunha princesa que debe casar cun príncipe pero que ama a unha moza, algo mo mal visto no reino. Como todo bo conto desenvolverase a traizón, o egoísmo, a vinganza e o amor para acadar un final feliz.
 La princesa Li vivía con su padre, el rey Wan Tan, en un hermoso palacio… Ella amaba a Beatriz, una chica de una tierra lejana. Las dos eran muy felices hasta que Wan Tan mandó llamar a la princesa: << Había llegado el día de casarse con un joven de la corte >> | |
30/08/13
Tamara Drewe
Publicado por Sins entido, este cómic de Posy Simmonds que me deixaron hai xa un tempo, Tamara Drewe, é unha sátira irónica sobre a sociedade inglesa. Tivo tanto éxito que ata ten adaptación cinematográfica. Neste libro hai de todo: problemas de parella, adolescencia, desamor, amor, complexos físicos, hipocrisía, cinismo, infidelidade... iso si, con todos os elementos encaixando á perfección. Quizais o máis importante da historia é que hai unha moza protagonista que é unha muller moderna que sabe decidir o que quere... normalmente. Pero non me acaba de convencer a resolución, un final que semella conservador onde os bos son bos e as relacións estables son as importantes. E onde os que sobran... pois sobran.
Na lectura, chama a atención a utilización da narración en cómic: monólogo interior, longos fragmentos, artigos xornalísticos, recortes... mestura de xéneros que fan do libro un cómic diferente que non chega a entusiasmarme.
Sempre hai un lugar para a poesía (CIX)
Un poeta obsesivo compulsivo escribe este poema de amor que está arrasando nas redes:
“La primera vez que la vi…
Todo en mi cabeza se silenció
Todos los ticks, las imágenes constantes desaparecieron.
Cuando tienes trastorno obsesivo compulsivo en realidad no tienes momentos callados.
Inclusive en la cama estoy pensando:
¿Cerré las puertas? Sí
¿Me lavé las manos? Sí
¿Cerré las puertas? Sí
¿Me lavé las manos? Sí
Pero cuando la vi, la única cosa en la que pude pensar fue en la curva de la horquilla de sus labios.
O la pestaña en su mejilla–
La pestaña en su mejilla–
La pestaña en su mejilla.
Sabía que debía hablar con ella
La invité a salir seis veces en treinta segundos.
Ella dijo que sí después de la tercera,
pero ninguna de las veces que pregunté se sintió bien así que tenía que seguir haciéndolo.
En nuestra primera cita,
pasé más tiempo organizando mi comida por colores de lo que pasé comiéndola o hablando con ella.
Pero le encantó.
Le encantaba que tuviera que besarla para despedirme 16 veces, o 24 si era miércoles.
Le encantaba que me tomaba todo el tiempo caminar hacia casa porque había muchas grietas en la banqueta.
Cuando nos mudamos juntos ella dijo que se sentía segura,
como si nadie nos fuera a robar porque definitivamente había cerrado la puerta 18 veces,
Yo siempre veía su boca cuando hablaba–
Cuando hablaba–
Cuando hablaba–
Cuando hablaba–
Cuando hablaba;
Cuando me dijo que me amaba, su boca se curveaba hacia arriba en los bordes.
En la noche ella se acostaba en la cama y me veía apagar todas las
luces, y prenderlas, y apagarlas, y prenderlas, y apagarlas, y
prenderlas, y apagarlas, y prenderlas, y apagarlas, y prenderlas, y
apagarlas, y prenderlas, y apagarlas, y prenderlas, y apagarlas, y
prenderlas, y apagarlas, y prenderlas, y apagarlas, y prenderlas, y
apagarlas.
Ella cerraba los ojos y se imaginaba que los días y las noches pasaban frente a ella.
Algunas mañanas empezaba a besarla para despedirme y ella sólo se iba porque estaba haciéndola llegar tarde al trabajo.
Cuando me detenía en las grietas de la banqueta ella seguía caminando.
Cuando me decía que me amaba su boca era una línea recta.
Me dijo que estaba tomando mucho de su tiempo.
La semana pasada empezó a dormir en casa de su madre.
Me dijo que nunca debió dejarme apegarme tanto a ella; que todo esto fue un error,
pero… ¡¿Cómo podría ser un error que no tenga que lavarme las manos después de tocarla?!
El amor no es un error y me está matando que ella pueda salirse de esto y yo no.
No puedo–
No puedo salir y encontrar a alguien nuevo porque siempre pienso en ella.
Usualmente, cuando me obsesiono con algo, veo gérmenes escabulléndose en mi piel.
Me veo a mí mismo siendo atropellado por una infinita línea de coches.
Y ella fue la primera cosa hermosa en la que alguna vez me he estancado.
Quiero despertar todas las mañanas pensando en la manera en la que agarra el volante.
Cómo mueve las manijas de la regadera como si estuviera abriendo una caja fuerte.
En cómo sopla las velas–
cómo sopla las velas–
cómo sopla las velas–
cómo sopla las velas–
cómo sopla…
Ahora sólo pienso en quién más está besándola.
No puedo respirar porque él sólo la besa una vez– ¡No le importa si es perfecto!
La quiero de regreso tanto que…
Dejo la puerta sin cerrar.
Dejo las luces prendidas”.
29/08/13
Os caloteiros
Grazas á editorial Rinoceronte temos a Jim Thompson, un dos mellores autores de novela negra mundial -un xenio-, en galego. A última novela publicada é Os caloteiros. Como todas as súas novelas, a lectura é rápida e cun soporte de tensión continuo, con persnaxes atormentados e un aparente caos que non o é en absoluto. Do psicópata doutras novelas pasamos a un caloteiro e a súa nai, figura impresionante que nos deixará sen alento ao final. Un final onde nada é o que semella e que nos deixa un sabor agre e amargo sobre o destino e as posibilidades de fuxir del ou de cambiar de vida.
Como bo narrador que é, a novela, bastante curta, prepáranos para este final infartable. Ambicións e miserias son os protagonistas desta historia onde os personaxes son ruíns (nesta ocasión temos un personaxe debaténdose entre continuar ou buscar unha orde na súa vida). Porque isto é o máis interesante de Thompson: non conta como se vai preparando un crime nin a súa posterior investigación, non; el fala da catadura moral dos personaxes. E o lector que xulgue. Porque isto é o que hai, aínda que ás veces estea agochado e non o vexamos. Ou non queiramos velo, que todo pode ser. Sempre temos con Thompson a soidade de personaxes atormentados e a moral que subxace en todo o texto. E iso faino ser maxistral.
28/08/13
Elenita
Campbell Geeslin coas ilustracións de Ana Juan conseguen neste álbum publicado por Kókinos, Elenita, tecer unha fermosa historia de superación, da procura dos soños e da igualdade. Así, os lector@s máis peques poderán saber que a constancia é o traballo máis importante para conseguir o que se desexa e que o afán de superación é o primeiro chanzo que se debe ascender. Ademais, é un álbum especial que procura a igualdade, posto que a nena deberá disfrazarse para ter os mesmos dereitos ca os seus compañeiros masculinos. Que é unha historia pouco novidosa neste sentido? Desgrazadamente, a realidade ensínanos que isto ten sucedido así milleiros de veces... e coa situación retrógrada que estamos a vivir, isto non cambiará moito. Pero é un dereito a liberdade para elixir a profesión, algo que Elenita si conseguirá.
La niña se llama Elena. Le gusta soplar vidrio.
El sol mexicano tiene color de cristal fundido y la Luna, al despertarse, se viste de cristal frío. Ella se parece a ambos. Los tres son buenos amigos.
Ésta es la historia de Elena. Escucha bien lo que hizo.
El padre de Elena era artesano vidriero, un oficio muy divertido que consiste en llenar los mofletes de aire y soplar el cristal líquido a través de un tubo. Si se hace con habilidad, se forman, como por arte de magia, bellas figuras: esferas, botellas, jarrones...
El sol mexicano tiene color de cristal fundido y la Luna, al despertarse, se viste de cristal frío. Ella se parece a ambos. Los tres son buenos amigos.
Ésta es la historia de Elena. Escucha bien lo que hizo.
El padre de Elena era artesano vidriero, un oficio muy divertido que consiste en llenar los mofletes de aire y soplar el cristal líquido a través de un tubo. Si se hace con habilidad, se forman, como por arte de magia, bellas figuras: esferas, botellas, jarrones...
Arándanos para Sal
Publica a editorial Corimbo este clásico de Robert McCloskey Arándanos para Sal: unha historia cotiá, tenra, con humor e ata un chisco de suspense. Un álbum premiado hai décadas con grandes debuxos en branco e negro que chaman a atención tan pronto abrimos o álbum, cheas de detalles e de vida, que van explicando o texto e engadindo paisaxe e expresividade. Por suposto, en canto ao texto, chama a atención a simpatía co que o lemos, esas similutes que a autor nos presenta entre unha nai e unha filla sexa huamana ou non, pois os comportamentos son similares.
.
27/08/13
A todos los monstruos les da miedo la oscuridad
Publicado por Kókinos, este divertido álbum de Michael Escoffier con ilustracións de Kris Di Giacomo está pensado para aqueles nenos e nenas que sintan medo na noite. A todos los monstruos les da miedo la oscuridad fala de que precisamente eses mesmos monstros que nós cremos ver están máis atemorizados ca nós mesmos. Así que se os vemos, o que temos que facer é apertalos e darlles cariño, posto que non dan durmido tranquilos.
O álbum, en tons grises, constitúese dende a dozura e a tenrura.
El color de la nieve
Con texto de Matilde Méndez e as ilustracións de María Elina, temos este fermoso álbum El color de la nieve publicado por Adriana Hidalgo. A fermosura das imaxes case nos impide ler o texto. Con elas nos recreamos nun primeiro momento, ata que decidimos achegarnos ata o texto para saborealo novamente xunto as ilustracións. Porque en si é unha beleza de libro. Pero non podemos deixar caer no esquecemento o texto, sería un craso erro. A ilustradora crea un escenario pleno para as palabras, xa que a historia deixa o seu pouso nas imaxes, buscando o seu propio branco e a súa propia linguaxe.
Un texto que fala, no fondo, da procura dun mesmo, dese abandono do fogar inmediato e definitivo, da ruptura das regras, da difícil comprensión de regras que non teñen lóxica e de como as diferenzas poden unir e non afastar.
26/08/13
O forasteiro misterioso
Temos a sorte de contar cunha editorial empeñada en traernos á nosa lingua grandes libros clásicos que ben poden pasar desapercibidos andando sempre pendentes das novidades. Falo de Hugin & Munin, desta volta do libro de Mark Twain O forasteiro misterioso. Un gran libro ao que cómpre achegarse.
Realiza o autor a través da figura de Satanás unha crítica e unha reflexión da condición humana e das súas eivas. Satán é aquí un mozo guapo e intelixente caracterizado polo seu poder e pola ausencia do chmado "sentido moral" dos humanos. El é quen de analizar os actos dos humanos e de comparalos cos dos animais, vendo como aqueles son moito máis crueis e necios ca estes. Os homes adoitan elixir o mal sobre o ben, e iso a pesar da "moralidade" da que fan gala. Ademais, o Anxo analiza como os católicos e os cristiáns non pregoan co exemplo, dado o seu materialismo infinito. Tamén fala da crueza das gerras e das máquinas de exterminio inxustas. As persoas somos cómodas e estamos dominadas por uns poucos que gobernarán con covardía e hipocrisía. Vaia, que o ser humano ten moito de ser e pouco de humano!
O último capítulo xa é unha aceda reflexión que deixará ao lector só ante as propias palabras. Impresionante.
25/08/13
Mercedes-Benz Werbung 2013 / Non-authorized spot
Un grupo de estudantes de cine de Alemaña vén de desatar unha grande polémica no seu país ao realizar un anuncio dun modelo de Mercedes. Este coche é tan intelixente que sabe anticiparse aos perigos. E claro, como é así de listo mata a Adolf Hitler... de neno.
E vós, que opinades?
Malvados
O que máis me gusta de John Connolly é que desde a primeira páxina xa nos atrapa, ese ambiente de novela negra cun petisco de terror hai moi poucos autores que o dean conseguido. Redacta escenas que conmoven ao máis pintado! Moita violencia e angustia vos deparan se vos animades. Eu, desde logo, recoméndovolo. E, xa digo, non me satisface plenamente ese fructífero espírito vingativo da illa en forma fantasmagórica que axuda a resolver os conflitos.
“los lugares que acarrean una historia de dolor y violencia atraen a veces más dolor y más violencia”.
Non á violencia contra ás mulleres (CCCXXVII)
Unha proba veraz: en Johannesburgo a organización POWA gravaron a reacción dos veciños ante dous tipos de ruídos. Mirade o resultado.
Vía
24/08/13
El niño perfecto
Un deses álbums que pasan desapercibidos e que logo... que sorpresa! convértense en imprescindibles! Estou a falar de El niño perfecto de Álex González e Bernat Cormand publicado por Sd edicions. De trazos perfectos e delicados, cun fondo de cor exquisito, asistimos ao transcurso do día dun rapaz que fai todo ben, cunha linguaxe sinxela. A elegancia e a sorpresa virán da man ao final, onde comprobamos o mundo interior que nos estaba agardando...
Un libro coeducativo fundamental.
Xeitos de ler
Vale, recóñezoo, gústame ler en todas partes e de calquera xeito, pero... hai posturitas que me parecen imposibles!
vía
23/08/13
El librero
Aínda que me gustan os libros relacionados con libros e librarías, teño que dicir que este non me gustou. El librero está publicado por Demipage e é de Régis de Sá Moreira. O libro fala da curiosa relación que se establece entre o libreiro e os seus lectores dentro da libraría. O bo deste libreiro tan especial é que decide qué vender, posto que négase a ofrecer no seu establecemento "lixo", así que será un lector que devore os libros para logo vendelos, ou non. Chama a atención o tipo de clientela que vai visitar esta libraría e a vida que o libreiro mantén.
Pero, xa digo, a min non me conveceu. A ver a vós.
«Tomó al azar un libro de su estantería. Lo abrió por la primera página, empezó a leer y sonrió. Pasó la página, siguió leyendo y se dejó caer sobre su sillón para deslizarse hacia abajo y acabar sentado en el suelo. Su sonrisa se ensanchó. No se trataba de un libro divertido, de hecho, estaba muy lejos de serlo, pero aquel era el efecto que los libros causaban en el librero. Es más, ese era el motivo por el que se había hecho librero.»
Patente de Corso
Con Patente de corso -publicado por Edicións Embora- Rafa Vilar obtivo o Premio Arume de Poesía; o texto vén acompañado polas ilustracións de Gemma Capdevila. O álbum poético é un dicionario pirata onde non falta a bandeira coa caveira, os tesouros agochados e os correspondentes botíns, as armas que usaban, e todas as características que nos veñan á cabeza ao falarmos de piratas e das súas aventuras.
Negra coma a escura cascuda
así é a nosa bandeira
no medio do vento mareiro
E no centro unha caveira
por dous ósos cruzada
Bandeira que as xentes temen
en toda parte do mundo
Bandeira que se esfiaña
polo tempo que vai medrando
na súa tea cosida
De chorar case dan ganas
ao vela tan desfeitiña
sucando os mares da terra
Só que os piratas non choran
ou choran ás agachadas.
así é a nosa bandeira
no medio do vento mareiro
E no centro unha caveira
por dous ósos cruzada
Bandeira que as xentes temen
en toda parte do mundo
Bandeira que se esfiaña
polo tempo que vai medrando
na súa tea cosida
De chorar case dan ganas
ao vela tan desfeitiña
sucando os mares da terra
Só que os piratas non choran
ou choran ás agachadas.
22/08/13
Aquel neno
Edicións Embora publica este libro de Xosé Neira Vilas, Aquel neno transmite case visualmente o mundo rural no que medrou, un case resumo ou non sei se un compendio das súas obras máis singulares e aclamadas. Estamos novamente ante pinceladas dese neno que vive nunha aldea e conta o que alí sofre, xoga e sente, acompañadas aquelas polas ilustracións de Xosé Vizoso, indispensables neste volume de olladas tenras e delicadas, de olladas a un pasado que nunca se debe esquecer.
Aquelas dúas rapazas irmás, veciñas del, eran moi pobres. Tanto que se alternaban para ir á escola e levar unha roupiña un chisco mellor que os farrapos que usaban nos traballos de casa e do agro. A el doíalle moito iso e falou coa súa curmá, que aínda que non tiña moito deulle unha chambra, unha saia, unhas zapatillas e de alí en diante as dúas irmás puideron ir á escola todos os días.
A Second a Day from Birth
O fotógrafo
Sam Christopher Cornwell realizaou este tenro vídeo onde amosa un segundo de cada día do primeiro ano de vida do seu bebé.
Vía
21/08/13
Frances
Publicada por La Cúpula, moi interesante esta proposta en cómic de Joanna Hellgren: Frances é un libro sobre a perda, unha nena que perde a seu pai e que debe vivir nunha familia ferida por múltiples circunstancias. A última escena, esa ventá aberta ao destino, esa esperanza, é impresionante. A lectura é abondosa en analepses e flashback para percorrer a historia familiar anterior ao momento no que se iniciou a novela, e é unha procura do porqué do amor -ou desamor- maternal. O que si destaca é a melancolía continua que impregna o cómic, tanto pola temática como polos debuxos, fráxiles e tristes.
Creo que é unha gran obra.
20/08/13
Muerte en Florencia
Como sigo coñecendo detectives e autores de novela negra da man de meu irmán, este é o último -de momento-: Marco Vichi é o autor de Muerte en Florencia publicado por Duomo. Xa sabedes que isto da novela negra dá para moitos subxéneros, pois este libro que agora nos ocupa é policíaca, e teño que dicir que me gustou coñecer o comisario Bordelli. Sobre todo polo sentido de humor que destila a lectura, a pesar de estar buscando un asasino -ou varios- cruento e a pesar do final. Resulta interesante que estea situada en 1966 e que se dean pinceladas da Italia pro-nazista e dos combatentes anti-nazis, así como o espectacular momento histórico que nos agasalla, tan ben retratado e sinalado. O personaxe principal resulta ben interesante polos seus claroescuros: amigo de criminais, tolo polas mulleres novas, fumador empedernido... O que máis chama a atención do libro é que sexa tan descritivo en todos os detalles, e tan lento, algo que non adoitamos atopar neste xénero novelístico; pero iso non lle resta calidade, senón ao contrario, posto que estamos ante un bo narrador que sabe describir con luxo de detalles aquilo que lle interesa. Ademais, conta cunha boa dose de crítica social, como si é corrente atopar na novela negra actual.
Así que estamos ante unha boa novela que se afasta do habitual por ese ar pausado que o autor lle concede polas descricións pero que sabe manter eficazmente a atención do lector-a. E atención ao final!
.
.
19/08/13
Flamingo Pride
Luisa Dacrunha deixounos este agasallo no Facebook. Onte tivemos un problema de edición que hoxe puidemos solucionar. Moitas grazas!
Quai D ' Orsay
Christophe Blain xunto con Abel Lanzac,
pseudónimo dun exconselleiro de Villepin, crea en Quai D ' Orsay (I e II) -publicados por Norma- unha historia arredor da personalidade política do ministro de exteriores francés Taillard
de Vorms e do que supón traballar ao seu carón. Pero aínda que creo que a obra pretendía ser satírica, sarcástica e converterse nunha parodia da vida política cotiá, paréceme que queda un pouco lonxe deste seu propósito inicial. Porque aínda que existen cambadelas, dobres intencións, mesquindade... fáltalle a sátira: e nestes tempos bótase moito de menos cando falamos de política e políticos. Pero destaca o debuxo, que creo é o máis destacable dos dous tomos: incrible como capta o movemento e como o caricaturiza. Quedo coas mans en movemento constante que tanto me chamaron a atención.
Aínda que é unha lectura recomendable, está a distancia dos cómics que lin estes días, malia as expectativas.
Los despistes del abuelo Pedro
Marta Zafrilla coas ilustracións de Miguel Ángel Díez constrúen en Los despistes del abuelo Pedro publicado por Cuento de Luz un álbum sobre o Alzheimer cheo de tenrura onde o protagonista é un neno que debe tentar comprender que lle ocorre ao seu avó, axudándoo canto pode.
As ilustracións acompañan perfectamente o texto, favorecendo o humor e a delicadeza do tema.
Mi abuelo Pedro está un poco despistado: mete el pollo en la lavadora,
confunde toallas con servilletas, guantes con calcetines,
¡y hasta se
olvida muchas veces de mi nombre!
Para evitar que el mal vaya a mayores
ha venido a vivir a nuestra casa.
Me alegra que esté con nosotros,
aunque ya me he metido en más de un lío por intentar ayudarle.
Pero
haría lo que fuera para que mi abuelo no olvidase las cosas.
Lo que
fuera......
Subscribirse a:
Publicacións (Atom)
