Blogue de Gracia e de Anxo, blogue de pingas e de icebergs, do que nos preocupa ou nos chama a atención, de biblioteca e de aula.

31/12/12

Yo no etiqueto

Esta iniciativa pretende desmontar algúns dos prexuízos que sofren os inmigrantes e concienciar da importancia do exemplo que os maiores demos aos máis pequenos.

 


Coñecede a realidade.

Paula Andrea Bernal

Nació en Colombia hace 28 años. Tenaz, brava, alegre. Vino a España con su hermana hace tres años. Añora Colombia, sobre todo porque allí dejó a su hija de 5 años. La echa de menos mañana, tarde y noche.

Trabaja como interna para una familia con tres niños, un abuelo y dos perros. Se levanta a las 5 y se acuesta a las 12. La mitad de lo que gana lo manda a su familia. La otra mitad, la guarda casi entera para volver a casa porque ella se siente como un ave migratoria: sabe que tarde o temprano encontrará  el camino de regreso.

Nunca ha tenido una ayuda social. Cobró paro durante 4 meses. Y lo cobró porque cotizó para ello.

Muchas personas como Paula son y han sido esenciales para muchas familias españolas. Se ocupan de los miembros más pequeños y de los mayores, cubriendo las necesidades de cuidados de muchas familias. 

¿No tendría derecho Paula a ninguna ayuda social? ¿Si su hija viniera a España le negarías el derecho a optar a una beca?

Ahora hay muchas Paulas españolas que emigran. Piénsalo.

Vía

30/12/12

Clement Picon



Vía

El insólito peregrinaje de Harold Fry

A verdade é que teño uns sentimentos "encontrados" respecto a este libro á hora de achegárvolo. Por unha parte, foi un libro que me recomendaron diferentes persoas, polo que o collín con moitas ganas, por outra, o principio do libro fíxoseme algo abrumador e custoume mesmo seguilo; logo houbo unha pequena parte do libro que me recordaba demasiado o filme "Forrest Gump". Logo gustoume moito máis, é dicir, quizais o último terzo; tanto que quero recomendárvolo. Estou a falar de El insólito peregrinaje de Harold Fry de Rachel Joyce publicado por Salamandra.
A escusa da lectura é unha viaxe que o protagonista comeza por ver de salvar unha amiga dunha morte segura polo cancro. O que o rodea son as emocións, a melancolía profunda que domina toda a lectura, as relacións que establecemos as persoas que nos queremos e que nos sabemos dicilo. O matrimonio. A amizade. A paternidade.
Mentres Harold anda, nós andamos con el. E imos comprendendo a soidade, o trauma, a viaxe interior tan necesaria. Non só a del, senón tamén dos que quedan atrás, mentres pasado e presente se mesturan para xogar cos nosos sentimentos. E nesta maraña de sentimentos, os personaxes, e nós con eles, abrímonos camiño, seguimos adiante, porque é a única solución.
Creo que ao final o libro constrúe unha fermosa metáfora sobre a destrución e a redención que paga a pena. Por iso, e a pesar de canto vos dixen, gustaríame que o lésedes e me deades a vosa opinión.

La gente salía a comprar leche o a llenar el depósito de gasolina, incluso a echar cartas al buzón, y lo que nadie más sabía era el terrible peso que cargaba dentro de sí, el esfuerzo sobrehumano que suponía a veces aparentar que se era normal y se formaba parte de cosas que parecían fáciles y cotidianas, la soledad que implicaba todo ello.
 

Non á violencia contra as mulleres (CCLXXXIX)

Os femicidios son culpa das mulleres. Inda non o sabiades? 

Si, isto é o que opina, cre e comparte este señor, chamado Samid, quen nos deixa as seguintes perlas:

"La mujer tiene que ser inteligente tiene que saber llevar al marido" dijo Samid en un primer momento pero luego arremetió: "Saber como es el marido y adaptarse a él. Si no se adapta pasa lo que pasa. Viste que todo los días matan a una mujer".
"Una mujer inteligente es la que evita el conflicto. Sino no pasaria lo que pasa. Todos los días hay un homicidio. Son las mujeres que no interpretan hombres. Para las mujeres desgraciadamente somos el sexo fuerte, siempre salen cobrando ellas".

29/12/12

Coca-Cola Light Machos

Credes que publicidade deste tipo fomenta a igualdade?:


La casa de los cubos


Supoño que lembrades este título porque foi unha curta fermosísima que colgamos aquí ("La maison en petits cubes") e que mereceu o Óscar no ano 2009. A verdade é que souben hai tempo que existía o libro pero non o dei conseguido até agora, un ano despois. E pasa a ser un dos meus predilectos.  Kunio Kato e Kenya Hirata son os autores de La casa de los cubos publicado por Adriana Hidalgo editora, preciosa metáfora visual sobre a importancia das lembranzas e das raíces, un álbum cheo de tenrura que fai que tamén nós nos acheguemos a aquilo que cremos esquecido ou que preferimos esquecer porque nos provoca unha dor que podemos reconverter en esperanza.
Deixádevos seducir pola alegoría e a poesía que encerra este álbum para mergullarvos vós tamén neste mundo asolagado.
As ilustracións, plena delicadeza e morriña, merecen unha atención especial.




Conta comigo contra a pobreza

A campaña de Nadal de Save the children, impulsada pola Obra Social de La Caixa, chámase Cuenta conmigo contra la pobreza, e nela versionan contos ou lendas David Bisbal, Jorge Lorenzo, Belén Rueda, Alejandro Sanz, Xavi Hernández e Sara Baras.


Vía

28/12/12

Le Ballon rouge

Seis barbudos

Publica OQO este Seis barbudos onde se amosa claramente os prexuízos da imaxe e os preconceitos que temos sobre as persoas só polo aspecto sen agardar a coñecelas, polo que resulta unha lectura interesante para que os máis pequenos comprendan que sempre debemos agardar ao interior das persoas e non xulgalas por tan só o aspecto exterior. Un relato de Mar Pavón con ilustracións de Vitali Konstantinov que tamén vale para asustar o medo, medos infundados e inexistentes que semellan ben reais en ocasións. As ilustracións resultan moi acaídas para cada momento: ao comezo son case sinistras, esecuras, medoñentas, posto que o lector aínda non descubriu a singularidade dos personaxes nin as súas pretensións, e vanse aclarando e alegrando a medida que transcorren as páxinas e as historias ata o sorprendente final.
Resulta tamén moi axeitada a estrutura e a narración "en resta" que vén sendo un bo exercicio matemático para os lectores e as lectoras novas.
Ollo aos medios de transporte!!! Quereredes tamén algún deles?

100% CEF



Longametraxe documental que dirixe Aser Álvarez. Luís Tosar interpreta ao poeta de Celanova.

“100% CEF” é o resultado dun intenso traballo de investigación e achega á vida e obra do poeta. Este retrato poliédrico do autor de “Onde o mundo se chama Celanova” faise a través da conversa cos seus fillos, Isabel e Luís; os seus biógrafos, Xesús Alonso Montero e Ramón Nicolás; o seu amigo e paisano, o actual presidente da RAG, Xosé Luis Méndez Ferrín; Xosé Neira Vilas, Suso de Toro ou Xosé María Álvarez Cáccamo, entre outros. Os poemas chegan pola voz de cantantes como Luís Emilio Batallán, Xiana Lastra e Mini e Mero, pero sobre todo co punk dos Labregos do Tempo dos Sputniks e co rap máis contemporáneo de Ferriman, Nuno e Fred. O documental tamén conta coa colaboración de artistas como Baldo Ramos, Francisco Leiro, Manolo Paz ou Baldomero Moreiras

27/12/12

Origami

Realizado por Joanne Smithies, Eric De Melo Bueno, Michael Moreno, Hugo Bailly Desmarchelier e Camille Turon



Vía

Ensueños

A colaboración de Carme vén envolta desta volta de soños que se xuntan en ensoños para falar dun libro que non teño pero que, queda claro, hai que ter.





                Hai quen pensa que Alicia quedou engaiolada para sempre no seu País das Marabillas, pois non, doutaranda en coleccionista de soños, acaba de gañar o premio á mellor compiladora de ilusións, outorgado na XIII Exposition Universelle de Rêves.
                Se non me credes, só debedes buscar, ler e gozar Ensueños (2012), unha obra publicada en Lumen, que leva as sinaturas de Conrad Roset e David Aceituno.
                Nela aparecen personaxes clásicos como o Principiño, Barbanegra, Carapuchiña, Brancaneves, Wendy ou a Cincenta, que, por fin, non agarda na súa casa polo príncipe azul (un: porque non existe; dous: porque ten mellores cousas que facer).
                Preséntanse, ademais, outras personalidades, que non por descoñecidas, deixan de resultar interesantes (o Atrapasoños, a Bruxa Celosa, a Geisha de Porcelana, a Princesa Minúscula, a deseñadora Lola Pizzicato…). Irresistible, o toque marabilloso da historia desta última. Polas mañás, Lola relata o que soñou á árbore máxica do Bosque dos Nenos Durmidos. Se o soño é alegre , a árbore tece prendas de verán en diferentes tons verdes e vermellos. En cambio, se o soño é triste, aparecen abrigos de tergal un tanto escuros.
                Entre todos el@s componse unha rede, a das ensoñacións, coroadas por uns debuxos marabillosos, onde o trazo  transmite sutileza e amabilidade.
                Recomendo, especialmente, os seguintes apartados:
-          Clasificacións dos soños.
-          Consellos para disfrutar a tope dos soños.
-          En que se parecen os soños ás ventás?
-          O test “Dime que soñas…e direiche quen es”.
                Por último, confesarvos algo. Ao igual que a moza máis normal do mundo, a min tamén me gustan as cancións del. Cando as escoito, o corazón latéxame con máis forza e trémenme un pouco as mans: a normalidade desaparece. Unha pista: de fondo, soa Thunder Road.


                 
Oxalá o 2013 traia consigo todos aqueles soños que, algunha vez, soñastes espert@s.




20 mentiras sobre a lingua galega

26/12/12

Man

Animación creada en Flash e After Effects sobre a relación do home co mundo natural. Desolador.
MAN from Steve Cutts on Vimeo.

A galiña roxa

Volve ofrecernos a editorial Kalandraka un conto tradicional revisitado. Este lémbranos agora a importancia do sacrificio e do esforzo, do traballo de noso, algo que semella termos moi esquecido na sociedade actual -que só pensa en gañar moito en pouco tempo- e que comprobamos a cotío co noso alumnado. Polo que un conto así para ler aos máis peques vén sendo máis ca necesario. Estamos falando do álbum de Pilar Martínez ilustrado por Marco Somà A galiña roxa. Un relato que deixa ben presentes certas actitude nugallanas e desprezables contrastadas coa única que ten valor: a da paciencia e o traballo que sementa un esforzo e recolle en consecuencia. Un texto, xa que logo, insistimos, que ben nos cómpre actualmente.

The Great Spanish Crash

Reportaxe emitida hai uns días pola BBC sobre a situación en España, pola que o Ministerio do Interior protestou oficialmente ante o Goberno británico por medio do seu embaixador en Londres, Federico Trillo.


25/12/12

A primeira do Nadal

Vexo en Mangas Verdes que este é o primeiro filme mudo sobre o nadal no que aparece o personaxe de Papá Noel. É de 1898 e está dirixido por George Albert Smith


Mr. Gwyn

Que grande ledicia sente un galego cando ve publicado un libro na nosa lingua ao mesmo tempo que en castelán! E se se trata de Alessandro Baricco, xa me contaredes! Publica Galaxia Mr. Gwyn, fermosa novela que devorei unha tarde. Este home sabe escribir dun xeito fermoso, rozando a perfección. Sabendo que o lector será quen de devoralo con suavidade pero con firmeza, degustando cada unha das súas palabras, dos seus parágrafos, das súas páxinas, dos seus capítulos. Facendo de cada acto de lectura un acto de amor á literatura. Un escritor que decide deixar de escribir pero... conseguirao? O que fará o personaxe principal desta novela será inventarse un traballo a medida e a gusto: escribir retratos. E este proceso ocuparanos todo o tempo, maxinando mentres lemos como será este oficio e como o escritor non será quen de deixar de escribir, igual que un lector -eu- non será xamais capaz de deixar de ler. Que sería a vida sen estes momentos de felicidade? Porque o que nos ofrece Baricco é maxia, maxia de creatividade e fermosura, maxia da literatura. A novela convértese nunha homenaxe á artesanía da palabra e do respecto, á sensibilidade, á fermosura, a nós mesmos.


Sen nada que celebrar

24/12/12

Agasallos de Nadal

Abertos ao galego é unha moi boa iniciativa da Mesa pola Normalización Lingüística para promover o uso da lingua galega no ámbito empresarial. Aqueles centros que demostran o seu compromiso co emprego do galego reciben o seu certificado. Cada pouco hai novas incorporacións que poden seguirse no perfil de facebook deste proxecto. Tamén hai un premio asociado á campaña de "Abertos ao galego" que foi concedido hai unha semana (11/12/12) á rede social Tuenti.
Ante a proximidade das festas de nadal desde este proxecto da Mesa queren facernos as seguintes propostas para que os agasallos que fagamos nestas festas falen coma nós:


Así pois, desexamos que teñades moitos agasallos, galegos, e moitos libros en galego:

Ilustración de Susan Mitchell
Ilustración de Christine Pym

Ilustración de Beatriz Menendez Aldabe

Ilustración de Lisi Martin

Ilustración de Marie Cardouat

Ilustración de Pauline Siewert

Ilustración de Mariusz Stawarski

Ilustración de Lori Preusch

Ilustración de Rita Petruccioli

Ilustración de Christian Montenegro

Ilustración de Samuel Ribeyron

Ilustración de Stacy Heller Budnick

Ilustración de Karine Daisay

Ilustración de Victoria Kirdy

Ilustración d'Alex T. Smith

Ilustración de Shino Arihara

Ilustración de Zen

Ilustración de Sara Latham

Un conto de Nadal

      Desde o alto, distinguiu unha aglomeración de xente arredor dun edificio inundado de luces. Un lugar ideal para iniciar a investigación que o traía á Terra. Seleccionou unha persoa que permanecía inmóbil e introduciuse nela.

      
        O home non notou nada, agás un lixeiro calafrío que atribuíu ao aire xélido daquela tarde. A translación funcionara sen problemas, e Xhantl foi asimilando aos poucos a nova realidade. Estaba na Terra, no interior dun humano, e experimentaba por vez primeira a estraña sensación de ser el e, ao tempo, ser outro diferente.

         A persoa chamábase Moncho e levaba máis de tres horas de pé, diante daquelas portas polas que entraba e saía un río de xente. Os que marchaban, cargados de bolsas e paquetes, pasaban ao seu carón sen repararen nel. Só alguén, de cando en vez, depositaba unha moedas no bote que sostiña na man dereita.

       Xhantl ficou abraiado coa fervenza de sensacións e sentimentos que Moncho albergaba. Cansazo, frío, dor nos pés. Desexo de berrar, de rebelarse ante aquela exhibición de riqueza. Vergonza de se atopar alí. De sentir as olladas de desprezo, ou de noxo, ou de indiferenza, ou de mágoa, que de todo había. A amarga sensación de invisibilidade, de non ser ninguén. Comezaba a empardecer, e decidiu marchar. De camiño, pasou por unha praza onde algúns adolescentes colocaran un gran cartel, «ÁRBORE DOS DESEXOS», ao pé dunha moreira que estendía xenerosa as súas pólas espidas. Invitaban a canta persoa pasaba a escribir un desexo nunha tarxeta e pendurala logo da árbore.

        Tras uns momentos de dúbida, Moncho achegouse ao banco onde unha rapaza sostiña unha caixa con tarxetas de cores rechamantes. Colleu unha de cor verde e escribiu cun rotulador o seu maior desexo. E despois pendurouna nunha póla da moreira; cuberta de follas de cores, a árbore experimentaba unha inesperada primavera.

      Xhantl achegouse e leu algúns daqueles desexos: «Que non haxa ninguén sen casa», «Que os poderosos deixen de roubarnos», «Quero ter un can como Milú», «Que algún ano me toque a lotería»... 

        A rapaza do banco irradiaba alegría, cun sorriso permanente nos ollos e nos labios. Xhantl non o dubidou: abandonou a Moncho e, nun instante fugaz, mudou para o interior de Sara. O entusiasmo e as ganas de vivir bulían no corpo daquela moza. Que ben, experimentar a calor que dá a alegría! 

      Algún tempo despois, os mozos recolleron as cousas e acordaron marchar. Un reloxo luminoso marcaba as nove, e tamén a data daquel día: 24, decembro. Camiño da casa de Sara, coas rúas cada vez máis baleiras, Xhantl observou unha especial animación nun baixo comercial onde os carteis de «ALÚGASE» case tapaban os vidros dos escaparates. Non o pensou máis: o extraterrestre afastouse de Sara e introduciuse no corpo de Paulo, un home de pelo roxo que falaba con expresión animada.
      As seis persoas que alí se reuniran afanábanse en arranxar o sitio, estendendo cartóns no chan e, por riba deles, uns colchóns e os sacos de durmir. No centro, dúas caixas da froita, sobre as que colocaran os alimentos e bebidas daquela noite.

    A luz dun cámping gas iluminaba aqueles rostros, máis animados conforme transcorrían os minutos. Cearon, beberon, riron; e cantaruxaron en voz baixa, non querían que ningún policía lles viñese estragar a noite.

       -Logo hoxe non queredes algún conto?- preguntou Paulo.

      Os outros xa debían saber da súa arte, porque se meteron nos sacos de durmir e se acomodaron sobre os colchóns. Fíxose o silencio e as palabras comezaron a agromar da boca de Paulo:

     -Isto pasou nun lugar preto de Fisterra. Vivía alí unha muller que...

      O relato fluía cada vez con maior lixeireza e iluminaba os ollos de todos. E Xhantl, fascinado ante aquela fervenza de palabras, comprendeu por fin por que os científicos do seu planeta se interesaban tanto polos habitantes da Terra. Posuían o don marabilloso de imaxinar, de crear outros mundos e novas vidas por medio das palabras. Si, ficaría no corpo de Paulo, aprendendo aquela habilidade marabillosa: o engado das historias, a maxia das palabras que aniña -durmida, ás veces- no interior de todas as persoas.

                                                                                          Un conto de nadal. Agustín Fernández Paz

Publicado na prensa, na véspera da Noiteboa. Un conto comprometido coa realidade actual que desprende o amor impagable ás palabras e ás historias compartidas.

23/12/12

Science Fiction: A Supercut

Science Fiction: A Supercut (Glitch Mob remix "Monday") é unha montaxe de seis minutos e medio con pequenos cortes de máis de cien películas de ciencia ficción.




Vía

El papagayo de Monsieur Hulot

Recoñezo que dende o vin de lonxe estaba desexando telo e, por fin, aquí está esta preciosidade que nos ofrece Kalandraka na súa xa habitual delicadeza para escoller publicacións: El papagayo de Monsieur Hulot é toda unha homenaxe de David Merville ao cine mudo e nas nosas mans echerase de palabras. Teño debilidade por este tipo de álbums que permite fomentar a actividade creativa do meu alumnado! Para máis beleza, o libro é de páxinas despregables. É dicir, que o ten todo para se converter nunha das miñas alfaias preferidas dos andeis da biblioteca que xa case comban co peso... Un álbum que namora onde queremos seguir os pasos atropelados dun protagonista despistado que ten un fin moi delicado e tipicamente parisino. Antes de abrir as páxinas toparedes unha explosión de cor e fantasía que vos fará sentir que estades no cine vendo unha curta de animación, xa que as ilustracións son tan minuciosas que con cada detalle poderedes pasar ben tempo e recrearvos na súa observación.



Vaia, unha auténtica marabilla!

Non á violencia contra as mulleres (CCLXXXVIII)

Un vídeo para reflexionar sobre a igualdade de xénero, base para a desaparición da violencia contra a muller:

Vía

22/12/12

Bah Bah Black Sheep

Este vídeo amosouse na Fundación Cartier de París durante unha exposición adicada ás matemáticas: “On view in the exhibition Mathematics, A Beautiful Elsewhere until March 18, 2012.”

Bah Bah Black Sheep, 2011.
Animación – David Lynch
Voz / Voice – Patti Smith
Fondation Cartier pour l’art contemporain – 2012 e-card.

Vía

Nueva York en pijamarama



Encantoume esta nova proposta de Kalandraka que me fai xogar ao mesmo tempo que ler e entretenme ben tempo descubrindo o que con algo tan "elemental" coma un libro se pode facer grazas a esta técnica cinematográfica chamada "ombro-cinéma", tan antiga como que se desenvolveu en Francia no século XIX. Esta técnica consiste en superpoñer unha lámina de acetato con raias verticais sobre a páixina, co cal se crea unha sorprendente ilusión ópica de movemento. E abofé que o consegue!  Michaël Leblond e Frédérique Bertran,  realizan neste Nueva York en pijamarama un traballo de calidade coas ilustracións e cor e un texto tan atractivo como viaxar até Nova Iorque.




A la hora de acostarse… empezamos a soñar. ¿Me acompañáis?
-Pero, ¿dónde estoy?
-Parece… ¡Nueva York!


Que aínda non sabedes que regalar? Pois esta só é unha das moitas propostas que aquí atoparedes. Imposible non acertar.

Amanda Todd

Amanda, de 15 anos, publicou un vídeo en Youtube no que pedía axuda denunciando ser vítima de bullying nas redes sociais e logo no seu centro educativo. Acosada por un pedófilo e linchada socialmente. Logo, suicidouse.
Unha historia terrible e cruel que ultimmente nos lembraron un par de veces no noso instituto: primeiro foi a policía e logo foi Ledicia Costas.
Non esquezamos que a rede é o reino dos covardes: teñamos coidado co que publicamos.

21/12/12

Flashmob WOP Today is My Future en Bilbao

O muro de Belén

Israel segue a construír un muro para afogar aínda máis a Palestina. Non esquezamos estas atrocidades.













Vía

20/12/12

Invasión

"Invasión" é un tema da banda mexicana  The Plastics Revolution gravado completamente con 1.095 fotogramas procesados a través de Instagram nun iPhone:

Este es el primer video hecho completamente en Instagram. Todos y cada uno de los cuadros de este video son fotos que procesamos en Instagram. No grabamos nada de video. Solo tomamos fotos fijas”.




Vía

A túa vida na rede

Con esta enxeñosa campaña advírtese do perigo de que vaiamos deixando na internet anacos da nosa vida con total despreocupación.




Vía

19/12/12

#recitandocelsoemilio no IES Pintor Colmeiro

Máis vale tarde ca nunca, aquí temos o vídeo do recitado poético conxunto de toda Galicia o 12-12-12 ás 12h. Participou todo o centro, nalgún momento, como podedes comprobar:


Reinterpretando a Celso Emilio (II)

Desta volta vén o traballo de Noelia Amigo, Alba Moreira, Rubén Cacheda e Jonathan Vilanova que nos dan a súa visión do poema "Espranza" de Celso Emilio Ferreiro. Grazas aos catro:

Con ilusión

Terceira campaña Migueláñez en colaboración coa Fundación Pablo Ugarte para a investigación sobre o cancro infantil. Por cada visualización do anuncio, Migueláñez aporta unha cantidade para este proxecto.




Tamén podedes botar un ollo a estoutro vídeo:

18/12/12

Get out

Charlotte Boisson, Julien Fourvel, Pascal Han-Kwan, Tristan Reinarz, Fanny Roche.

“Pola porta non”, iso é o que berra o paciente dunha institución psiquiátrico con pánico a esa abertura que nos permite entrar e saín dos sitios. 


Vía

Reinterpretando a Celso Emilio Ferreiro

Quixemos aportar o noso gran de area antes de rematarmos o ano Celso Emilio. De momento, aí van dous traballos de dous poemas do alumnado de 4º de ESO. Creo que chegarán máis.

Grazas: Andrés, Andrea, Marina, Javier:


Grazas "Pepe"!:

Neste blog utilizamos as imaxes con finalidade educativa. Se algunha delas estivera suxeita a dereitos de autor, rogamos que vos poñades en contacto connosco para retirala de inmediato.