Blogue de Gracia e de Anxo, blogue de pingas e de icebergs, do que nos preocupa ou nos chama a atención, de biblioteca e de aula.

31/12/10

Feliz ano

Temos moito que pedir ao novo ano que comeza. Que non sexa peor ca este. A nivel persoal, que se arranxen moitos desfalecementos. A nivel blogueiro, que sigades connosco, que a nosa voz mereza chegar a máis persoas. A nivel mundial, que haxa máis equilibrio.
Pero sobre todo queremos darvos as grazas por estar connosco este ano, por comentar, por seguirnos, por coñecernos, por compartírmonos. Que o 2011 nos traia máis momentos de intimidade e máis amigos, que saibamos proceder e cumprir as vosas expectativas. Que saibamos pór un chisco de luz nas tebras.



Hai un ano falabamos do decreto; hai dous falabamos de esperanza; hai tres dos nosos comezos... Pero o espírito segue a ser o mesmo: a nosa lingua como base e a igualdade social xunto coa lectura como meta.
Que a humanidade sexa máis humana!
Feliz ano a TODOS E A TODAS!


A caixa da nada

Percepcións e construcións masculinas e femininas: explicación de Mark Gungor.





Vía

30/12/10

Güveç

Unha estraña criatura do bosque tenta atopar o seu lugar na pirámide alimentaria.


Güveç from Gökalp Gönen on Vimeo.



Vía

Obediencia

Recoñezo que lin este libro ante a recomendación máis que afervoada de Chus Pato. Seguramente se non fose así non chegaría a el, posto que se vexo "ciencia-ficción" penso que non me vai gustar. E debo engadir que nun principio me custou, pero que procurei seguir lembrando as palabras de Chus para avanzar na lectura.

Antón Lopo en Obediencia (publicada pola editorial Galaxia) debuxa un futuro de Galicia que vén sendo unha metáfora do moito que está a ocorrer e do que é o ser humano atemporal. Estamos no século XXII e Galicia é unha república con sé en Compostela, aínda que tamén veremos os territorios do arredor baixo o nome de Alemparte. Entre as descricións detalladas para dar verosimilitude, os personaxes que alternan simultaneamente a súa historia e a importante relación entre eles, os lugares recoñecibles, a volta atrás para falar dalgúns dos nosos escritores, a importancia da matemática como nó central da acción, a reflexión sobre a antítese obediencia/desobediencia... o autor déixanos algunhas perlas que provocarán máis dun sorriso ao lector:
"Nos derradeiros anos da monarquía, o nacionalismo centralista tratara de frear os idiomas cooficiais cunha lexislación restritiva que introducía o inglés de lingua vehicular no ensino. O efecto foi o contrario do que se buscaba: a comodidade do novo idioma e o peso engaiolante da cultura anglosaxoa gañaron terreo rapidamente e acortellaron o castelán en primitivas aldeas da montaña cántabra" (pax. 210).
Así que, non podía ser doutro xeito, rematamos o ano recomendándovos literatura galega e unha novela que, de seguro, daravos moitas sorpresas.

Xa é hora

No ano 2000, 191 gobernos comprometéronse a reducir a metade da pobreza mundial para o ano 2015. No ano 2009, 8 directores uníronse á campaña www.notimeleft.org: Gael García Bernal, Abderrahmane Sissako, Mira Nair, Gus Van Saint, Jan Kounen, Gaspar Noe, Jane Campion e Wim Wenders con 8 films producidos para difundir os obxectivos solidarios. Cales son estes? : Rematar coa pobreza, A Educación, A Igualdade, A saúde da muller nai, Reducir a mortandade infantil, A SIDA, O Medio Ambiente e O Desenvolvemento.
No ano 2010 organizouse unha convocatoria aberta á participación para contidos audiovisuais, na que os directores das 8 curtas invitaban a se unir ao proxecto e difundir os seus obxectivos.
No ano 2011 coñeceremos os gañadores da convocatorio a YouTube do Proxecto 8 No Time Left. Estas pelis non só serven para concienciar ao público en xeral, senón tamén propoñer solucións concretas nunha plataforma web.







Vía Todas

29/12/10

Cadeas



Vía

Versos que el viento arrastra

O autor de Versos que el viento arrastra é Karmelo C. Iribarren, acompañándoo coas ilustracións Cristina Müller. Publicado por El Jinete Azul. Outro fermoso libro de poesía moi axeitado para todas as idades que comeza así:

los libros
no son para mirarlos,
son para tocarlos,
abrirlos,
y leerlos

que es como entrar en ellos

Entón, pouco podemos engadir, non si?. Que é un libro para gozar, para deterse nas ilustracións, para ler demoradamente, para sentir cada palabra, cada verso, cada poema. Para telo preto de nós, porque de cando en vez reabriremos algunha das súas páxinas e a nosa ollada recreará unha ilustración, unha palabra... que case se nos esquecera.
Ollo! Non vos deixedes enganar! Iso de poesía para nen@s é unha metáfora: cada lector é un neno ou unha nena que amará este libro. Porque nos fala das cousas cotiás que están ao noso arredor. Porque forman parte de nós, adultos e adultas que necesitamos da poesía para sobrevivir.

Cuando llueve sobre el mar
a las gotas les parece
que bajan a visitar
a un pariente millonario





Decrecemento

Grazas á recomendación do amigo Cibrán chego a esta interesante teoría:

Decrecimiento - Carlos Taibo from ATTAC.TV on Vimeo.

28/12/10

Audi

Non acepto libros!

Así de triste é a reacción deste neno ao recibir un libro de agasallo. Os risos dos pais son máis preocupantes:



Ano 2011: os bosques

O ano 2011 será o Ano Internacional dos Bosques. Lembrarémonos quizais de coñecelos mellor, amalos máis, tentar conservalos e reflexionar sobre a súa importancia. Esquecerémolo logo no 2012???
Constrúamos unn mundo máis equilibrado, ecolóxica e socialmente.

As fragas permiten a vida de xeito gratuito e ilimitado favorecendo o noso benestar




De paso, este documental de Di Caprio, "A última hora":

27/12/10

The Silhouettes

Videoclip dirixido por Jordan Kim con música de Sam Prekop:




Vía

¿Sabrá volar el mar?


El Jinete Azul publica este fermoso libro de poemas de José Corredor-Matheos con ilustracións de Noemí Villamuza. Os versos e as palabras logran un xogo continuo, de xeito que cada poema se converte nunha obra artística que contempla a posibilidade de ser lido unha e outra vez, ilustrados artisticamente como dobre espello de luces e cor, cada páxina convértese nun cadro poético. Sentimentos para compartir.


El mar:
siempre lo miras
mientras se evapora

A evolución das tablets

Dende Capítulo 0 chega este vídeo anuncio que "percorre as propiedades das diferentes ‘tablets’ ao longo da Historia, desde os xeroglíficos exipcios ou a ‘tablet’ dos 10 Mandamentos (moi resistente, pero non podes editar o contido), ata anunciar a nova tablet de Motorola, que desvelarán no vindeiro CES 2011".


26/12/10

The song of ours

Tema de "Zeeko":



Vía Recogedor

Caligrafía



Grazas, Cristina

Non á violencia contra as mulleres (CLXXXII)

É un vídeo diferente que topei en Facebook; agardo as vosas opinións.

25/12/10

Big Bang Big Boom

Curta animada que reflicte o inicio da vida e a fin posíbel do planeta.

BIG BANG BIG BOOM - the new wall-painted animation by BLU from blu on Vimeo.



Vía El ventano

La noche de la visita


A editorial A buen paso publica este curioso libro de Benoît Jacques, La noche de la visita, premio Baobab 2008 ao mellor libro infantil publicado en Francia. Curioso porque dando unha nova volta ao xa clásico conto da Carrapuchiña, será a avoa quen desespere ao visitante que a quere tragar, como poderá desesperar ao lector quen, intrigado, pasará as páxinas ata chegar ao desenlace. Unha álbum moi diferente en canto ao contido e ás ilustracións, facendo del case un libro surrealista.


Belén actual

El Ventano indícanos cal sería o Belén hogano:


24/12/10

Nadal con Shrek

Grazas, Biblioiris:







Solidarios Lunnis





Grazas, Chus

23/12/10

Antonio Zambujo

A gozar:

Para ler a carón da cheminea...

Desde a Biblioteca Rosalía de Castro do CPI Don Aurelio de Cuntis, traemos una nova guía de lectura: "Para ler a carón da cheminea" tanto para nenos e nenas como para mozos e mozas.

Canción de Nadal

Montaxe realizada para non esquecer a realidade do mundo:


22/12/10

Operation Secret Santa

Disney Animation creou esta curta especial para o nadal:


El expreso Polar


Ekaré tráenos este libro escrito e ilustrado por Chris Van Allsburg xa no ano 1988: El expreso Polar; editado por Ekaré. Un libro que tod@s coñecemos por ser levado ao cine que é todo un clásico da literatura para a @s máis peques. Un conto moi navideño onde un neno poderá coñecer a San Nicolás ao subirse ao tren no que, esa noite, viaxará con moitos outros nenos e nenas ata o Polo Norte.
Un libro cheo de maxia e esperanza, moi apropiado para estas épocas.



O cine de 2010

En tan só 6 minutos poderedes "ver" 270 filmes do ano 2010. Aquí a lista (por orde de aparición), por se queredes comprobar a vosa cultura cinéfila.



Vía Islas Cíes

Non ao fomento da prostitución no ensino

Chegoume por correo electrónico:


21/12/10

Feliz Nadal do gato Simón

Hadabruja


Barbara Fiore publicou este álbum de Brigitte Minne ilustrado por Carll Cneut: Hadabruja. Un álbum que nos fala de transgresión e da non aceptación de normas sen pelexar polo que un cre máis xusto. De ideais que convencen. De sermos diferentes sen por iso ser peores. Por que ser só unha fada se tamén se pode ser bruxa? Pero para isto haberá que pelexar e convencer coa razón da demostración.
Un álbum que combina a cor rosa da fada coas máis escuras da bruxas para unirse a un texto que ao final fala do máis importante que debe haber na sociedade: tolerancia e respecto.
Porque..., quen quere ser unha fada podendo ser bruxa?


Voces X 1 fin


O proxecto "Voces X 1 Fin" reúne músicos e caras coñecidas da televisión española co obxectivo de recadar o suficiente para construír escolas en Mali.
O proxecto ten dúas liñas de intervención:
.- Un programa para xente nova creadora que contribúa a enriquecer a súa formación artística e impulsar a súa carreira profesional.
.- Un programa para nenos e nenas en situación de exclusión social nunha zona rural a 50 quilómetros de Bamako.




Vía

20/12/10

Banana

Dautremer e Alicia

Xa me gustaría a min estar en París para ir a Galería Jeanne Robillard: alí colgan os orixinais da versión de "Alicia no país das marabillas" da miña admirada Rebecca Dautremer.




Vía Giraluna

Malena Ballena


Libros del Zorro Rojo edita este delicado álbum de Davide Cali con ilustracións de Sonja Bougaeva: Malena Ballena. Un tema difícil de tratar que xera unha personaxe entrañable e que afonda no exercicio do respecto e da autoestima. Imprescindible nos coles. Que importa o físico? Ser gordo, baixo, rubio? O álbum ensina a ser feliz asumindo como se é, digan o que digan os demais. Imposible non sorrir ao rematalo.

Somos lo que pensamos que somos. Para nadar bien, debes pensar que eres ligera. ¿Crees acaso que el pájaro o el pez piensan que pesan mucho? ¡Por supuesto que no! Así que si quieres ser ligera, piensa que lo eres. ¡Inténtalo y verás!


Lorca debuxante

Paralelamente á súa obra poética, Lorca realiza unha serie de debuxos, a maioría a lapis, conliñas imprecisas. Un xeito de achegarse á obra do poeta, xa que son unha plasmación plástica da simboloxía que recorre a súa obra.
Lede este excelente artigo do Dr. en Historia da Arte José Luis Plaza Chillón (Universidade de Granada).
A maioría dos creadores son multidisciplinares, aínda que acaban concentrando os seus esforzos e enerxías nunha faceta que é a que os fai famosos. Federico García Lorca posuía a habilidade de transformar os seus escritos en sensibles debuxos. Rafael Alberti dixo del:

"Lorca, cuando cogía unos lapicillos de colores o la misma pluma con la que escribía sus poemas, seguía teniendo una frescura de fontana, una gracia como de juego en la calle, de sonrisa de patio, de gallo de veleta, de todo aquello que había visto -u oído- no sabía cuándo con los ojos de su niñez granadina: jarrones con peces y flores, vírgenes atravesadas por puñales, niñas en las ventas y azoteas, ángeles de las torres, manolas, arlequines, bandoleros y marinerillos ebrios y enamorados, todos los temas y figuras de su poesía lírica y dramática, hasta el momento del "Romancero Gitano", un año antes de irse a Nueva York, época en que cambia su estilo, contagiado sin duda por la atmósfera surrealista que ya se expendía por casi toda Europa."

O debuxo para Lorca era unha evasión, un desafogo, unha paixón.




Vía Bajo el signo de Libra

19/12/10

Tradicións navideñas

Unha moi boa páxina sobre este tema que nos manda Mónica Muñoz do C.E.I.P. Frian - Teis (Vigo).
Caza do tesouro do Apalpador enviado por ela tamén.
A figura do Apalpador no CEIP de Andrade.
Olga lémbranos tamén outra información:
O Nadal no mundo.
Como se celebra o Nadal no mundo.
Libro: "O Apalpador" en Biblos

O Apalpador en Malpica. En Olhos Grandes. No CEIP Alexandre Bóveda.

A páxina do Apalpador. Lembrade que moitos blogues de bibliotecas escolares e de normalización andan a voltas con este personaxe:
A charca dos libros.
Medrar en galego. Algúns libros. A escolla.
No Recanto de Mik este LIM.


Julia do Mestres Goldar envía este caderno ALFIN:


Asun do CEIP Víctor Sáenz recompilaron aquí.

Non esquezades o magnífico traballo da Coordinadora Galega de Equipos para este nadal.

O recanto de Mik, como adoita facer, ofrece unha importante recompilación de recursos para traballar o Nadal. Igualmente ocorre coa Biblioteca Milladoiro de Malpica. E dende Xinzo, estoutros.


Cassette Schwarzenegger

Canción "Play" de Cassette Schwarzenegger cun videoclip creado por Studio Shelter:




PLAY - Cassette Schwarzenegger from studio shelter on Vimeo.

O outro Nadal de Papá Noel

Non teño este libro da editorial Libros del Zorro Rojo, pero tráiovos o vídeo: un álbum que aposta por falar dunha historia real, dunha home calquera das nosas ciedades; un libro que invita a reflexionar sobre os tópicos consumistas e ofrece unha resposta á pregunta sobre a existencia de Santa Claus:

Non á violencia contra as mulleres (CLXXXI)

Xa a trouxeramos aquí hai un par de meses, pero agora podemos poñer a curta enteira, e creo que paga a pena no deixala pasar. Tal como indicabamos alí, esta curta foi dirixida por Mabel Lozano, pero agora podemos engadir que foi gañadora do premio Sal a escena outorgado polo Ministerio de Sanidade. O título: "Escóitame".




Vía El ventano

O galego segue nas aulas

Linguas que soan mal

Manuel Núñez Singala en A Nosa Terra:

Hai anos que acudo a centros de ensino de Galicia a compartir reflexións cos rapaces e –cómpre dicilo– a aprender deles. Moitas veces falamos de prexuízos, e entre outros xorde con frecuencia un moi común: a percepción do galego como unha lingua bruta, que soa mal.

Para guiar a reflexión propóñolles que fagamos unha clasificación dos idiomas en función de se os perciben como linguas que soan ben ou mal. Os resultados soen ser bastante previsibles: castelán, francés, inglés e italiano adoitan ser idiomas sobre os que todos coinciden na súa agradable sonoridade. Cando se trata de escoller aqueles que soan mal, hai sempre acordo arredor dun: o alemán. E a miúdo tamén sobre outros que soen resultar afastados ou exóticos: o árabe, o ruso, o xaponés... Non é agora o momento de lle dar voltas a este asunto que precisa de máis espazo para ser tratado con profundidade. Só quero chamar a atención sobre un feito que cada vez ocorre máis a miúdo: dun tempo a esta parte, e falo de non hai máis de dous ou tres anos, a espontánea e valiosa opinión dos rapaces comezou a engadir dúas linguas máis á nómina dos idiomas malsoantes, dúas linguas que anteriormente, durante anos, non xurdiron xamais, pero que agora agroman con insistente frecuencia: o éuscaro e o catalán.

Esta percepción non deixa de ser un síntoma claro da involución que en materia de tolerancia lingüística está a vivir a nosa sociedade, sinal dun alarmante retroceso nos avances acadados de cara á convivencia das linguas e froito do éxito de determinadas políticas reaccionarias. Trátase dun feito que cada día se fai máis patente e que precisará dun esforzo titánico para ser contrarrestado... no caso de que aínda sexa posible facelo.

18/12/10

A Santa Compaña salvará a lingua

Un deses artigos de Manolo Rivas que non teñen desperdicio:

Está a espallarse un novo esplendor da arquitectura galega: o do tanatorios. En Galicia vivimos un tempo de futuro pretérito. Por iso a arquitectura máis viva é a dos tanatorios. Ocupan os mellores locais. Os lugares estratéxicos. Agora a vangarda son os tanatorios.

A da morte é unha das máis interesantes reconversións producida en Galicia nos últimos anos. Hai quen pensa que a desaparición dos velorios no fogar é unha grave perda etnográfica. O que eu penso é que os mortos, con ese sentido solidario que adoitan ter os defuntos, levaron a etnografía aos tanatorios. Cada día nótase máis. Non é que a xente deveza ou teña présa por morrer, mais o tanatorio xa non ten esa connotación de frigorífico, de penoso presidio no camiño do Xuízo Final. Até hai pouco o defunto galego aínda rexurdía para que non o levasen ao Tanatorio. Rebulía na caixa. Oíanse toses, xuramentos. O que pasa é que todo o mundo se facía o despistado.

-E iso que foi?

-O que?

-Pareceume oír a voz do avó. Un xuramento.

-Será o aire acondicionado!

O defunto galego ía ao tanatorio como se o levasen á pensión de Psicose, de Alfred Hitchcock. Mais agora os sen-lugar son lugares de información. De encontro. De transmisión de experiencias. As esquelas fanse en castelán, pero onde máis galego se fala é nos tanatorios. E un aprende alí de marabilla o que é o "e" paragóxico. A Santa Compaña salvará a lingua! Mágoa que non teñan un bo ambigú para os brindes de despedida. Pero todo se andará.

Aquí a crise non é da construción, senón do enfoque. E é que se orientaron mal as cousas. Veña masa, veña tixolo, veña urbanizacións. O negocio só pensaba nos vivos. Tiña esa miraxe colonial. Esa cousa da imitación da gran soleira mediterránea ou dos formigueiros metropolitanos, onde pousan as grandes migracións. Mais en Galicia, os vivos van a menos. Os vivos son o pasado. Como quen di, os vivos en Galicia son unha minoría. Unha minoría minoritaria.

Os mortos, dalgún xeito, son os que mellor resisten a crise. Os que nos botan unha man. Un dos propósitos do capitalismo foi converter os mortos en eliminados, romper a conexión entre as dúas parroquias, as dos vivos e as dos mortos.

Durante anos de confusión, a maior produción foi a de Baleiro. A xente pensaba que se estaban a facer edificios, polígonos, casas. Pois non. O que se estaba a construír era o Baleiro. Hoxe temos un excedente brutal de Baleiro. O problema do Baleiro e que é un produto moi difícil de colocar. É un produto triste. Unha cousa son os metros cadrados de esperanza e outra os metros cúbicos de baleiro.

O baleiro, ademais, é caro. Moi caro.

Unha das cousas máis impresionantes na Galicia de hoxe son os polígonos industrias desertos. Non é que pecharan ou marcharan as industrias. É que nunca estiveron. Talvez esa era a idea inconsciente. Que a terra criase industria. Se non hai fábricas, xa naceran. Hai que ter paciencia. O caso é facerlle sitio. Hoxe sae unha toxeira no polígono, pero se cadra mañá medra unha colleita de pneumáticos Pirelli con calendario de nus e todo. Esa é unha confianza cega. O que vai medrar é o baleiro.

Producimos menos leite. Menos barcos. Menos investigación. Mais somos os campións na produción de baleiro.

O grande monumento ao baleiro é, claro, a Cidade da Cultura. Velaí vemos o determinismo histórico. O baleiro, que é a Nada, facéndose co Todo. O gran espectáculo do goce sadomasoquista: todo un país a debater o como se enche algo que naceu para albergar... o baleiro. Todo este absurdo teríase solucionado de sermos realmente informados do que se pretendía facer. Agora todo o mundo di que non se sabía o porqué da obra de Gaiás, o que sería un auténtico delito merecente de "estado de alarma": gastar centos de millóns de euros, o que non temos, en algo que non se sabía o que era e para que!

Mais non é así. Fraga sabía o que quería e Peter Eisenman, tamén. Sendo diferentes os intereses, a coincidencia era tácita. Houbo quen o suxeriu, mais foi acalado. Non se recoñeceu a verdade. E até certo punto era lóxico. A natureza da Cidade da Cultura é o segredo. Como nas pirámides. Fraga quería o mausoleo, sen proclamalo. E Peter Eisenman quería elevar o concepto e a sensación do baleiro a sublime arquitectura. No fondo, a sintonía de obxectivos era perfecta, sen necesidade de ser expresada: tratábase de construír a Catedral do Baleiro, o perfecto Mausoleo da Postmodernidade. A funcionalidade nunca foi contemplada. Iso é cousa da arquitectura de Niemeyer, o autor brasileiro que vén de revolucionar Avilés transformando a vella siderurxia en epicentro internacional de cultura. O mundo á espreita desa obra, feita con sentido, a escala, e con imaxinación, e non a golpe de talonario. Mais Óscar Niemeyer é comunista e ten 103 anos. E pensa no destino da obra. As desgrazas nunca veñen soas. Que importaba o destino da obra en Gaiás? Estaba á marxe, ou era o de menos, nesa arquitectura da Nova Idade Media, obxecto de feitizo, de adoración, símbolo de si mesma e do concepto do poder que a pariu. O mestre Mateo levou o universo do ben e o mal, mediante a Apocalipse, ao Pórtico da Gloria. Rosalía de Castro escribiu: "Como me miran estes demos, /e aqueles mortos!". Só hai un xeito de encher de verdade o inmenso baleiro de Gaiás. Cos demos e cos mortos. Co falar e co mirar da pedra. Si, só hai un xeito de acabar con Baleiro Totalitario. Coa Santa Compaña. E o resto xa se irá dando. Cando estaba no sanatorio en Santiago, a Valle-Inclán encontráronlle un cesto de nécoras debaixo da cama. O médico pregúntolle: "E este marisco?". E don Ramón, que mesmo de enfermo era xenial, respondeu con naturalidade: "Aquí, con este clima, cría de todo". Ese é o medo que eu teño. Que en Gaiás metan moito deshumidificador. Hai que deixar á natureza que traballe. Que críe. Que encha o baleiro.

Os mortos aquí sempre foron por diante. A comezar polo último rei de Galicia, amante das artes, tamén da ars amandi, e que aborrecía a guerra, aquel Don García que morreu traizoado e cuberto de cadeas no castelo da Lúa. E Valle-Inclán, ao seu xeito, tamén era un rei galego. Non é casual que o enterro fose o día de Reis de 1936. E na comitiva, baixo a chuvia, ía o pobo e non os das cadeas. Na fosa, o caixón de táboas aboiou como unha barca. E cando un mozo tirou do crucifixo, destapouse o cadaleito e alí estaba don Ramón como un céltico rei Lear a botar a última ollada dende a última nave. Aquela ollada ía do tempo ao intemporal.

A mellor historia de Galicia, e da humanidade, é a dos que combateron o baleiro con retallos de luz.

O poema de Nazim Hikmet:

"Estes homes, Dino,

con retallos de luz nas mans,

u-lo van

nesta penumbra, Dino?"

Na Coruña, na mañá do sábado, día 18, no cemiterio de Santo Amaro, vaise lembrar cun roteiro organizado pola Academia Galega vaise homenaxear a Luís Seoane e as portadores de retallos de luz que alí repousan. E ao día seguinte, moi perto do camposanto, vaise inaugurar o memorial, impulsado pola Asociación para a Recuperación da Memoria Histórica, no que figuran os nomes de seiscentos loitadores pola liberdade asasinados polo fascismo na bisbarra coruñesa. O último libro de John Berger títulase Coa esperanza nos dentes. Así viviron eles, coa esperanza nos dentes, para encher o noso baleiro.


Agasalla en galego

Nova en Galicia Hoxe: Agasallo inclúe unha selección de novas creacións e produtos, de libros, discos, aparellos electrónicos, fragrancias, camisolas, cinema, xogos, etc. Todas as ideas que inclúe este catálogo teñen unha cousa en común: a lingua galega.


El invierno del dibujante

Un cómic que pretende, conseguíndoo, ser unha homenaxe aos comiqueiros dos anos 50-60. Paco Roca en El invierno del dibujante, publicado por Astiberri, recrea unha historia de dignidade. Ambientada no franquismo, con todo o que iso supón, un grupo de homes que pretende ser máis independente e dar forma a un soño de autonomía que daquela era imposible, porque, ao cabo, hai que comer. E para comer hai que andar os camiños que xa veñen marcados. Interesante tamén para coñecer as trastendas que os lectores apenas entrevemos: editorias e distribuídoras poden acabar ou non co talento dos autores.
Sorprendeume desagradablemente a cor da edición: demasiado forte e escura, ás veces ata semella difícil a lectura, o que resta calidade ao cómic. Se ben é orixinal o cambio de cor segundo as épocas, segundo a estación e a época, boto de menos que o tamaño do libro non sexa meirande. Por iso, aínda que a idea me gusta e me resultou moi interesante coñecer os nomes e as dificultades destes homes que tanto humor nos agasallaron na infancia, quédome con outras obras deste mesmo autor. Porén, penso que é un traballo moi interesante, hai escenas moi chamativas (a do bar, as croquetas...) e, como xa dixen, a historia que nos conta, así como os diálogos.


El león que no sabía escribir


Da editorial Lóguez este case clásico e precioso, divertido, delicioso, axeitado, intelixente álbum de Martin Baltscheit, El león que no sabía escribir. Chama a atención desde o momento en que o colles: semella máis ca un libro un sobre postal, incluídos os selos, e mesmo a pegada do león.
Logo, o contido. Pareceume ideal para o meu alumnado de Diver, a importancia de "como contar", a importancia da escritura e da lectura. Porque a "chulería" non é de recibo, e con esta historia confírmase. As ilustracións cégannos co seu colorido e caricaturización, agrandando o ton humorístico da historia, mesmo cun xogo tipográfico moi interesante ao servizo da historia.

É de verdade un libro ao que tirarlle partido: escribide vós a carta que encomenda o león. Que poñeriades?

Yo escribiría lo hermosa que es. Le escribiría lo mucho que me gustaría verla. Sencillamente, estar juntos. Estar tumbados, holgazaneando, bajo un árbol. sencillamente, ¡mirar juntos el cielo al anochecer! ¡Eso no puede ser tan difícil!



O Nadal na rede

Divertido vídeo que conta o Nadal a través de diversos servizos de Internet:




Este, en inglés, vívese en Facebook con todos os protagonistas:




Vía

Agora xa subitulada:

A Nave das Ideas

Extraído do seu blogue:

"Vigo é unha cidade na que as naves, nas súas dúas acepcións, son ben visibles. Do seu pasado —e presente— industrial a cidade acolle as naves nas que se crea e se constrúe. Destas a nós interésanos o que simbolizan de lugares de produción da achega máis xenuína do país ao resto do mundo. Do pasado —e presente— mariñeiro e comercial, aparecen as naves que inzan o noso porto e destas a nós interésanos o que simbolizan de pontes entre distintas realidades culturais; xa se atopen estas próximas ou afastadas no espazo. Así, o colectivo A Nave das Ideas nace coa vontade de unir, mediante redes, a visión do mundo imaxinada e conformada nesta beira do Atlántico cos remuíños e correntes de pensamento e cultura que circulan polo resto dos océanos.

A lingua galega é o noso vehículo de comunicación e fonte inesgotable para as nosas actividades socio-culturais. Apostamos pola súa vitalidade en todos os ámbitos de coñecemento. O noso é un compromiso coa lingua, co seu presente e o seu futuro. E se A Nave das ideas se define coma un colectivo galego, se nace coa vontade de permanecer vencellado á realidade do país e de participar —cunha visión transformadora da sociedade— nos debates que se produzan no seu interior, é porque está convencido de que só sendo galegos é que podemos ser verdadeiramente universais."

O primeiro acto organizado foi unha charla-coloquio: "Pero... que raios é iso dos neofalantes?". Estes son os vídeos:






Neofalantes. Belén Regueira from Sr. Verme on Vimeo.






17/12/10

Tempos modernos

Descúbroa en Capítulo 0 onde di textualmente:

“Feito sen diñeiro, cun pouquiño de tempo e unha chea de paixón”, di o director desta curta, Richard Mountney. Se chega a ter diñeiro o que podería ter feito!

MODERN TIMES from BC2010 on Vimeo.

1€


Encantoume esta novela gráfica sen palabras de Federico Delicado publicada por El Jinete Azul. Curiosamente, o apelido do autor coincide co reusultado da novela: delicada. E non pensedes en pasar as páxinas con toda présa para "lela" deseguida; non, 1€ merece unha lectura sosegada, onde a vista debe deterse en cada páxina para gozar de cada viñeta e reparar en todos os detalles para non perderse ren da historia. Unha historia de orixes diferentes cunha fin común. Sensible, fermosa.
Os trazos son sinxelos, de xeito que axudan á narración, que precisamente por ese minimalismo será doada de comprender.


¡Vamos a ver a papá!



Ediciones Ekaré agasállanos con este fermoso álbum de Lawrence Schimel ilustrado por Alba Marina Rivera: ¡Vamos a ver a papá! fala do drama da emigración: nostalxia, medo, dúbida, tristura, sensabores, morriña, dor, ilusión, baleiro... miles de sentimentos, algúns deles encontrados, reflíctense neste fermoso álbum que debe estar presente nas bibliotecas escolares. Porque os álbums infantís tamén teñen que tocar este tipo de temas, e este faino con gran delicadeza e sensiblidade. Quizais porque os autores coñecen de primeira man o que se sente. As ilustracións complementan perfectamente o texto, sendo esenciais na súa delicadeza e claridade.



Chismes

Porque as aparencias enganan:


16/12/10

Vinamilk: Kite e Jump

Publicidade creada polo estudo madrileño The Frank Barton Company para a compañía vietnamita leiteira máis grande dese país: Vinamilk.

Vinamilk "Kite" from Frank Barton on Vimeo.



Vinamilk "Jump" from Frank Barton on Vimeo.

La vida en la puerta de la nevera

Lembrades que o outro día comentaba que a maior parte dos libros que lemos son tristes? Aquí temos outro exemplo.

Alice Kuipers é a autora de La vida en la puerta de la nevera publicada pola editorial Salamandra (que raro!) no ano 2007. Un libro de 234 páxinas que se le deseguida xa que cada páxina representa unha nota que nai e filla se deixan na súa vida diaria na porta da neveira. Así, leremos a lista da compra, os encargos, os esquecementos, os reproches... ata que comecen tamén os desasosegos da enfermidade e da súa evolución. Chama a atención a incomunicación oral que deixa paso a esta mensaxería rápida entre dúas persoas que conviven na mesma casa pero que apenas se ven. Nin sequera cando a enfermidade se fai presente como unha inquilina máis da casa, sen notas pero cunha presenza continua. A adolescencia cos seus problemas particulares será tamén unha chamada de atención no libro. Como actuar ante ela?
Un libro sobre a fraxilidade da existencia e sobre as relacións familiares que conmove usando unha estrutura novidosa que encaixa perfectamente. Non é un libro inesquecible nin un libro que digas "tes que lelo", pero deixa un pouso de reflexión moi interesante.
Un libro moi apropiado para un club de lectura porque pode dar moito de si e lese facilmente.


El barranco



Thule agasállanos cun deses libros de formato especial que semella só eles saiban editar: El barranco está escrito por Grassa Toro e ilustrado por Diego Fermín. Pero se chama a atención por fóra agardade a abrilo: tanto a historia como as ilustracións atraparanvos de tal xeito que será difícil que o esquezades. É un deses álbums que son unha demostración vívida de que este tipo de libros non é infantil, todo ao contrario, xa que os nenos protagonistas terán que madurar en pouco tempo para sobrevivir.
Imposible non emocionarse coa súa lectura sen deixar de admirar a súa forma suxerente...


Pisa con humor

Xa sabedes que estes días estase a falar continuamente dos resultados do famoso Informe. Esta é outra volta, con humor:



Vía No solo libros

Manel Fonstdevila, en Público:

15/12/10

Copiar non é roubar

Coa recomendación dunha persoa moi especial:

Rosa Blanca

Editado por Lóguez e escrito por Christophe Gallaz, a idea e a ilustración é do meu admirado Roberto Innocenti, un home que nos namorou dende o primeiro libro que coñecemos. E do que temos, editado por Kalandraka, As aventuras de Pinocho, A historia de Erika e La casa, ademais de El último refugio: todos e cada un deles son especiais e fantásticos.
Temos en Rosa Blanca o hiperrealismo de Roberto Innocenti, como non podía ser doutro xeito, ao servizo da emoción e da reivindicación da paz, como forma de vida imprescindible. O final non é común entre os álbums chamados infantís, aínda que era o único final posible nun libro realista e minucioso coma todos os que nos ofrece este ilustrador-autor: un final que axuda na mensaxe que transmite o libro e que dá pé a unha profunda reflexión sobre a imbecilidade de calquera guerra que o ser humano provoca e mantén. Porque tamén aos máis pequenos hai que lles falar claramente, e porque este é -coma moitos outros- un álbum non infantil que non ten idade: outra das súas grandezas.
Un libro deses que, irremediablemente, colles do andel para follear, e en cada volta toparás nas ilustracións un novo detalle que se che pasara anteriormente.


El hombrecito Ix


Da editorial Nostra, curioso libro de Jorge Luján con ilustracións de Manuel Monroy El hombrecito Ix desprégase coma se fose un acordeón, o que o fai máis atractivo e novidoso. Metáfora dun home que non encaixa onde vive a pesar de ser a mellor persoa e veciño que se pode desexar. Debe converterse noutro tipo de persoa para ser aceptado? As ilustracións complementan un texto rico con trazos sinxelos que evocan o misterio metafórico que aporta o texto.


Por levar pantalóns

Unha moza de xeonllos, berrando e chorando mentres dous policías danlle latigazos por todo o corpo mentres un bo grupo de persoas observan.
As palabras? Un dos policías di "deben ser 53 latigazos". Non sei se o mesmo ou o outro: "Encerrarémoste no cárcere dous anos se non te pos de xeonllos no chan".
Webs locais de Sudán apuntan a que este cruel castigo foi imposto porque a moza levaba pantalóns.
Ah! Si, estamos no século XXI... case o esquezo.


14/12/10

O bosque prohibido

Dende Capítulo 0 chéganos esta especial curta moi diferente ás que aquí levamos colgado baseada no relato de Arthur Machen "The white people". Realizada por Woodhouse.


The Forbidden Forest from Woodhouse on Vimeo.



Yo las quería


Triste conto este de María Martínez i Vendrell con ilustracións de Carme Solé Vendrell publicado por El jinete Azul, que o reedita tras moitos anos, posto que Yo las quería é un clásico do álbum ilustrado español. É un libro complexo que afonda nos sentimentos, neses sentimentos dunha nena que debe ir madurando porque a vida non sempre é fácil. As ilustracións complementan o texto porque transmiten o mesmo que as palabras: tenrura, sensibilidade, emoción, tristura, toda a gama de sentimentos que as bágoas e os risos nos proporcionan.



Historia de un erizo


Con Premio Nacional de Literatura Infantil e 2º Premio ao Mellor Labor de Ilustración en 1978, chega da man da editorial El Jinete Azul este pequeno álbum de Asun Balzola: Historia de un erizo. Unha fermosa metáfora sobre a soidade, as aparencias, a amizade, a necesidade de convivencia e harmonía. As ilustracións chaman a atención pola sinxeleza chea de expresividade, que saber aumentar maxistralmente a tristura do ourizo na súa soidade primaveral.


Neste blog utilizamos as imaxes con finalidade educativa. Se algunha delas estivera suxeita a dereitos de autor, rogamos que vos poñades en contacto connosco para retirala de inmediato.