Blogue de Gracia e de Anxo, blogue de pingas e de icebergs, do que nos preocupa ou nos chama a atención, de biblioteca e de aula.

30/09/18

Mamá, quero ser Ziggy Stardust

Xenial proposta esta que nos fai Iria Misa na editorial Xerais: Mamá, quero ser Ziggy Stardust -con ilustracións de Alba Barreiro- é unha lectura necesaria que vén a cubrir un oco da nosa literatura e que completa o espazo creado por 22 segundos, o tema da transexualidade.  Desta volta dirixida a un público un pouco menor que o libro de Eva Mejuto.
Si, unha nena que non se identifica co sexo e xénero asignado ao nacer e que se sente unha admiración especial por todo canto representa a figura de Ziggy Stardust, é dicir, a súa androxinia e a súa música. Resulta moi interesante porque o libro non nega os problemas que conleva, os problemas familiares, o rexeitamento dunha parte da sociedade, a actitude dos pais e nais, os conflitos escolares, os conflitos emocioniais... Imos descubrindo en cada páxina o duro que resulta esta batalla vital. A voz narradora, interesante voz que vén a ser ese amigo invisíbel necesario para seguir adiante, non rexeita falar da problemática cotiá da protagonista, e iso gustoume. Por suposto, como libro dirixido a un público infanto-xuvenil non se recrea nela nin afonda, pero coido que é un libro necesario e fantástico para dar visibilidade á diversidade.
Desde logo, lectura máis que recomendábel para os dous primeiros cursos da ESO.


27/09/18

Necesitamos nombres nuevos

Máis que interesante lectura esta que nos ofrece Salamandra: Necesitamos nombres nuevos de NoViolet Bulawayo. Unha lectura profunda que nun primeiro momento podería pasar desapercibida. Un grupo de rapaces e rapazas que viven en liberdade, pero que viven así porque conviven nun suburbio, non van á escola porque non hai profesorado, porque o seu país está en permanente conflito. A través deles imos comprobando as profundas desigualdades sociais que existen, as eleccións amañadas, a pobreza, a corrupción, a violencia, a sida. Porén, en ningún momento se nos di o lugar exacto onde viven. Por fin, a emigración a Estados Unidos. A dor desta situación centra o relato, unha dor do recordo. Se había crítica cando estaban en África, agora non para. Fala da violencia da sociedade norteamericana, pero tamén das desigualdades, do racismo, do acoso escolar.
Esteamos onde esteamos, a vida é dura, e así nola amosa. Na primeira parte dende unha visión máis infantil, máis inxenua, pero con detalle; unha vida dura onde hai unha familia e unhas amizades que acompañan. Na segunda parte cunha visión máis aceda onde a soidade reina xunto coa ausencia de expectativas.
En todo caso unha novela realista, que sen ser unha pasada está ben e que nos recorda cousas que ás veces tendemos a esquecer.


"A estos de la ONG les gusta mucho hacer fotos, como si fuéramos sus amigos y sus parientes de verdad o algo así, como si luego, al volver a sus casas, fueran a ponerse a ver esas fotos y a decirles nuestros nombres a otros amigos y parientes. No les importa que a nosotros nos dé vergüenza estar sucios y llevar la ropa rota, ni que prefiramos que no nos hagan fotos"

24/09/18

A balada dos unicornios

Estes días coñecín -ou recoñecín- a Jack el destripador. Si, unha novela de alento xuvenil transportoume ao Londres vitoriano cos seus crimes máis sanguentos. Sen concesións. Abraiante, ou non?
Foi unha sorpresa esta lectura. Claro, ler os libros de Ledicia sempre é un pracer. Sorpréndeme cada día o seu maxín e encántanme esas personaxes femininas poderosas que é quen de construír. Resulta tan agradable ver como as mulleres independentes e afoutas pasean polas súas páxinas! Este é un libro de mulleres, mulleres con poderes, mulleres boas ou malas, mulleres que poboan un universo que semella querer seguir; a protagonista é forte, pero sábese fráxil: aí radica a súa luminosidade. Seguro, seguro, que todo o seu lectorado xuvenil pedirá que este libro sexa o primeiro dunha saga.
Non estraña o premio conseguido por Ledicia Costas con este A balada dos unicornios que vén de publicar Xerais. Un xeito de aupar aínda máis a LIX. Un nivelón. Non, non errei de vogal, sei o que quero dicir.
Cando ollei a contraportada, pensei "non me vai gustar"; que equivocada estaba! A verdade é que estaba a lelo e ía pensando: "que premio máis axeitado"; estou desexando que o lea o meu alumnado de 2º da ESO.
Pasearemos por unhas páxinas máxicas, cheos de elementos disparatados, inventos de todo tipo, con ollos que non o son e corazóns mecánicos que senten. Con cans que guían humanos. Con crimes. Con maldades que semellan invencibles. Con amor. Con moito amor. Con todo tipo de amor. Seica todo isto chámase Steampunk .
Sorpresa tras sorpresa, resulta unha viaxe emocionante. Tanto, que o libro atrapa e envolve. Queremos saber máis. Aínda agora, queremos saber máis.

A tristura ten patas de araña e medra. Como tamén medran os soños, e a chuvia, cando cabalga fuxindo da súa nube

19/09/18

Senlleiras

Déixase ler Senlleiras de Antía Yáñez, publicado por Galaxia, nun salaio, nun curto espazo de tempo no que, precisamente, desaparece a noción temporal para nos centrar nas personaxes que o libro nos ofrece. Certo é que o libro nos atrapa dende o principio ata o final, xa que ten alento propio. Non sempre me convence a calidade da voz narradora nin o detalle fantástico que voa nalgunhas das súas páxinas, pero gústame sobre todo a ollada deitada no pasado, naquelas vidas miserables e tan reais que nos falan de pobreza e ignorancia -tantas veces unidas, por desgraza- como a peor lacra social. Gústame a imaxe dunha nena afouta e intelixente, lectora, con capacidades "masculinas", que é independente... ata que deixa de selo; unha moza que reclama o seu espazo de afectos, e que cando pensa topalos, estes resultan pouco reais. O que si atopa é unha violencia que naquel momento non tiña nome, porque a muller era obxecto; e os obxectos poden golpearse, racharse, esquecerse. Cos obxectos podemos facer o que nos veña en gana. Esa era a concepción que había sobre as mulleres.
Era?
Viaxemos no tempo e situémonos nas protagonistas actuais. Naquela que non é quen de falar dos seus sentimentos reais –de saír do armario- e daquela que semella telo todo. TODO. Pero que baixa esa capa de felicidade agocha outro tipo de violencia, seguramente a máis terrible porque cada día vai minando a personalidade facéndoa máis feble sen vela: a violencia psicolóxica. A manipulación é unha arte e aquí amósase claramente.
E tiremos conclusións.
Ambas historias, pasado e presente, terán un delicado fío que as une e que dá protagonismo ao espazo. Ese "cuarto propio" reclamado e non sempre obtido.
Encantoume a recuperación da figura de Corona González, articulista preocupada pola emigraicón e a educación das mulleres,  e os seus textos xornalísticos. Serve para alucinar xa de paso un libro dun médico coruñés, Roberto Nóvoa Santos, que fala da "pobreza mental da muller". En fin, sen comentarios...
Sei que vai gustar.






17/09/18

Olive Kitteridge

Elizabeth Strout tráenos unha personaxe memorable en Olive Kitteridge, libro publicado por Duomo.  Unha novela que case podería ser un libro de relatos nos cales retrátase a vida nunha pequena vila, coñecendo os seus habitantes baixo un nexo, a protagonista, unha muller que enche o libro e que nos desconcerta, nos atrae, amámola e odiámola, e sobre todo queremos comprendela. Con ela viviremos momentos cruciais da súa vida e das persoas que a rodean. Cando pechamos o libro, non deixamos de pensar nela; aínda que ten ao seu arredor personaxes importantes, como o seu home, entrañable, servicial, querido.
Asemade, a voz narrativa, próxima, detallista, sen ritmo pero cativadora.
O paso do tempo, os erros que se cometen ao longo do tempo, o deteriroro do corpo e da mente, a soidade, a vida, en fin, é o pouso do libro. Neste paso da vida quedan remosos, recordos, desilusións, amores, ledicias e tristuras, conflitos coas persoas que nos rodean. Así é a vida. E así nola conta o libro. Pero baixo esa ollada acaparadora da protagonista, preguntámonos cando se equivoca e cando non. Cando sofre as consecuencias ou cando é suficientemente forte. A vida non é doada. Nunca. E é por iso que a obra achéganos os conflitos do ser humano, coa resistencia que este posúe. E é por iso que a visión pesimista subsiste.
Un libro para saborear.


16/09/18

Micromachismos. Machismo invisivilizado

A Asociación Berenguela Pola Igualdade presenta "Micromachismos. Machismo invisibilizado", un vídeo colaborativo e interxeracional feito coa participación de veciñas, asociacións e establecementos de Vedra co obxectivo de facer visible o machismo cotiá, tan arraigado que chega a ser imperceptible.


15/09/18

Fun Home. Unha familia tráxica

Unha boa nova para a nosa lingua: publica Rinoceronte Fun Home. Unha familia tráxica de Alison Bechdel.
A historia que conta é moi interesante, aínda que non me acabe de convencer a súa lectura, non sei se por ter unha prosa demasiado densa ou pola inxenuidade dos debuxos. Aínda así, é unha obra a ter moi en conta, polo interese que supón a historia en si mesma (o descubrimento da propia sexualidade, a relación con seu pai, a oculta homosexualidade deste...) e polo amor pola lectura que respira a obra. Isto destaca dende un principio: a autora amósanos personaxes lectores continuamente; os libros son e serán case o único vínculo con seu pai e serviranlle á protagonista de explicación para que o lector poida entender o carácter ben difícil da figura paterna.
E como todo, TODO, está nos libros, o suicidio do pai está en Camus, a sexualidade da moza está en Colette e a relación filiopaternal en Wilde. E isto é posible porque a literatura é a vida.
Xunto ao amor á literatura está o compoñente argumentativo principal que xira arredor dun pai que resulta ser o que non se pensaba; a autora consegue presentarnos o complexo mundo no que vive con sinceridade absoluta e cunha reflexión necesaria que se fai dende a honestidade e a procura de coñecerse a un mesmo e aceptarse. O que non sempre é doado.

13/09/18

Unha historia

Encantoume este álbum que publica Kalandraka de Marianna Coppo: Unha historia lémbranos con moito humor que a vida é ante todo un reto que se nos dá dende que nacemos: a nosa actitude ante ela dependerá de como vivamos. O álbum amósanos como só un dos personaxes que temos diante decide "levar as rendas" mentres os outros agardan por algo tan especial como a historia da que van ser os protagonistas. Ou sexa, agardan a que o autor ou autora dun libro os recolla e escriba os seus roles. E así pasa o tempo, sen decatarse, sen facer nada, sen aproveitar. Ao seu carón, o personaxe "decidido" constrúe un mundo cheo de cores e aventuras, e cando os outros se decatan, pasarán a esa vida febril onde cadaquén ten a facultade de construír por si mesmo. 
E todo isto con moitos silencios, con brancos tipográficos, con diálogos telegráficos. E cunha sutil ironía que marca nas nosas faces un sorriso tenaz.

12/09/18

Matamoscas

Libros del Zorro Rojo tráenos este libro de Dashiell Hammett con ilustracións de Hans Hillman: Matamoscas é unha adaptación que supón marcar os inicos da novela gráfica, pero é ao mesmo tempo, unha homenaxe á novela negra, á novela de detectives. A trama fala con concisión e dureza dun detective sen nome que é contratdo polo pai dunha moza fuxida e logo asasinada. Pero este libro chama a atención polas ilustracións, polo impresionante traballo de Hillmann que nos trae o ambiente da novela negra coas súas abondosas ilustracións (estamos a ver cine mudo?) e que nos abraia pola súa minuciosidade e estética (a do cine negro americano daquel momento). De aí que este libro sexa unha auténtica alfaia.


11/09/18

O comezo do mundo

Fantástica narración de Soledad Felloza que nos leva emocionalmente a distintos lugares. Os lugares que se precisan para entender as historias nas que basea este relato, historias que ela mesma escoitou e que xa existen e que precisan de ser cometidas e compartidas para non seren equecidas. Ese é o seu propósito con esta charla, que nos acheguemos ás lareiras de novo a escoltar as historias que xa existen e non permitir que esmorezan. Actriz, contadora de historias, fotógrafa, escritora e dramaturga. Directora do Festival Internacional de Narración Oral Atlántica.

10/09/18

Oryx e Crake

A partir de desencontros xenéticos -a post-apocalipse-  constrúe Margaret Atwood este Oryx e Crake que publica Rinoceronte na nosa lingua. Unha historia que deixa preguntas sen resposta para que sexa o lectorado quen cavile ao seu antollo, que chegue ás súas propias conclusións.
Que sucedeu? O mundo está en ruínas, famélico. Que provocou a case desaparición da especie humana? Agora habitan estas ruínas criaturas híbridas. Ata chegar aos últimos capítulos non coñeceremos a verdade, o inicio de todo: a sociedade que nos presenta a autora antes do desastre é unha sociedade que segrega socialmente, que xa sufriu o cambio climático e a manipulación xenética
 é a maior das súas características. A autora profunda na sátira da sociedade a base de flashbacks utilizando unha ficción desacougante que nos convida a reflexionar unha e outra vez en que mundo estamos construíndo.
Porén, sorprendeume realmente que non profundara nas personaxes femininas, mesmo a que lle dá título ao libro, Oryx.
Claro está que o libro é boísimo e que a autora é unha das mellores escritoras da actualidade. Aínda así, dentre deste xénero sigo quedándome con A estrada de Cormac Mccarthy. Quizais porque supuxera un shock daquela.


Ninguna mujer nace para puta

Sonia Sánchez en TED:


09/09/18

Unha historia detectivesca de dobre canón

Moi curioso este libro de Mark Twain que publica Kalandraka: Unha historia detectivesca de dobre canón é unha sátira da novela negra e unha burla cara ao máis que famoso detective, que aquí é un incompetente. Xa sabedes que eu son gran lectora de novela negra, pero coido que este libro contén unha moi boa historia, que responde ao oficio do autor: ironía e sátira brillan con luz propia mentres a narrativa e o melodrama son excelentes. Unha lectura que se debe coñecer e que presenta rasgos moi interesantes, así como unha historia excelente.



Cómo se fabrica una puta

 "Las putas se fabrican a escala industrial porque la 'industria del sexo' las necesita"

http://razonyrevolucion.org/como-se-fabrica-una-puta/
                                  
Vivimos en una sociedad que piensa que las putas son putas porque así han nacido. En una sociedad machista y patriarcal, donde teóricamente las mujeres somos iguales pero en la práctica, nacemos y nos educan para servir a los hombres. La educación sexo-afectiva brilla por su ausencia y el sexo no comercial es un tema tabú que esconde la posición que tenemos las mujeres en la política sexual de roles frente a los hombres, la inferioridad, y eso, claro, nos deja en una situación muy vulnerable.  Así es muy fácil fabricar putas. La sociedad fabrica putas para que los hombres tengan el privilegio de disponer del cuerpo de algunas mujeres.
En Rumanía, primero me topé con los hombres acosadores, después con los violadores y luego con los proxenetas (muchos de ellos son también violadores que escogen a niñas para violarlas, quebrarlas y luego venderlas: la fabricación de putas y la violencia patriarcal son inseparables).
Y todos esos hombres que conocí se movían impunes, arropados por sus familias, su comunidad más cercana y la complicidad del Estado proxeneta.
Las putas no tenemos paz. Lo pude descubrir en mis carnes después de sufrir esa violación múltiple a los 13 años. Me convirtieron en puta sin importarles que yo en realidad quisiera ser médica o profesora. Abandoné los estudios por no soportar toda aquella situación y aquel dolor. Las violaciones y la persecución se volvieron sistemáticas y yo, en la soledad y el abandono más absoluto, encontré la (falsa) solución el día que dejé de resistirme y me resigné.
Me escapaba muchísimo de mi casa porque mis padres me pegaban y me maltrataban psicológicamente acusándome de ser una niña muy mala, que solo les había dado disgustos (a pesar de que era una niña muy tranquila y muy inteligente antes de que me violaran). No recuerdo exactamente dónde estuve durante la semana que escapé, pero sí me acuerdo que era un piso y que por allí pasaron muchísimos hombres, no sé cuantos. Día y noche, sin descanso.
Después de una semana, no sé cómo, volví a casa. Mis padres me pegaron, me acusaron, me echaron en cara lo mala que era por escaparme de casa y por cómo buscaba que los hombres me violaran. Yo no decía nada, no hacía nada, no sentía nada. Estaba totalmente fuera de mí, en estado de shock. Recuerdo, paradójicamente, que no sentía absolutamente nada…nada de nada. Y tampoco hablaba. Me diagnosticaron un cuadro de mutismo y me encerraron en el manicomio. Allí me atiborraban a pastillas. Me dolía todo, estaba muy cansada. No podía ni andar 20 metros del cansancio. Allí había niñas y niños muy enfermos mentalmente. Las noches eran terribles. Éramos muchos en una misma sala o habitación. Los internados gritaban, tenían ataques, las cuidadoras les ataban a la cama, les pegaban, ellos y ellas lloraban desesperadamente hasta que se quedaban dormidos entre lágrimas, sudor y orina. Y yo no sentía nada, no pensaba nada, no articulada palabra. Solo quería y necesitaba un poco de amor y comprensión. Me soltaron al mes porque no tenía ninguna enfermedad mental.
Empecé a hablar poco a poco y solo lo mínimo. Hoy en día sigo hablando lo mínimo con mis padres. A partir de esa experiencia se rompió cualquier relación con ellos. Decían que era una vergüenza para ellos y me repudiaron. Es algo muy común en Rumanía. A los 16 empecé a trabajar en una fábrica y a intentar sacar la vida, mi vida, adelante.
El amor de mi hermana pequeña fue crucial para que no me suicidara.
Ellos me convirtieron en una puta y cuando lo consiguieron, los acosadores, los violadores y los que manejaban el lado oscuro de la ciudad cambiaron totalmente su actitud hacía mi: ¿por qué? Porque luego vendría mi entrada en el sistema prostitucional y lo que conocemos como “trata de mujeres con fines de explotación sexual”. Ya me habían doblegado con sus torturas y sus violaciones repetidas… después se dedicaron a repetirme las bondades que tenía la prostitución. Me convencieron de que mi mejor destino era empezar a ejercer la prostitución en España, me convencieron de que si era lista, en un par de años tendría la vida solucionada, poniéndome como ejemplo algunas pocas mujeres que había en la ciudad, que tenían casas, conducían coches lujosos, vestían ropa de marca y usaban perfumes caros.
Eso no ocurría de manera desinteresada ya que esas pocas “privilegiadas” les servían a los proxenetas como gancho para captar y convencer sin mucho esfuerzo a las demás. El privilegio de unas pocas era y es el yugo de todas las demás. Esa es una jugada maestra de los proxenetas. De esta forma se convierten también en salvadores y supremos protectores.
En España la demanda de prostitución es muy elevada y la prostitución es vista con total normalidad o en algunos casos como un mal necesario y como no se puede cubrir con las mujeres que están “encantadas” de prostituirse, se recurre a la fabricación de las putas:  a través de pactos entre hombres, el patriarcado de las instituciones y del comercio y las redes de proxenetas, se convierten así en una gran multinacional que traspasa todas las fronteras. Ese gran negocio y disfrute de los hombres que es la trata se consuma con mujeres violadas en su niñez, quebradas y obligadas a agachar la cabeza, mujeres a la que se las deshumaniza para que puedan venderse, como me vendieron a mí a los 17 años por 300 euros unos proxenetas rumanos a un proxeneta español.
El prostíbulo, mi campo de concentración
¿Cómo fueron los cinco años dentro de los más de 40 prostíbulos en los que viví? Lo transmito con una imagen, un reloj sin agujas. La esclavitud es una vida sin sentido del tiempo. Sin voluntad para reconocerte a ti misma como persona. Cuando el proceso de deshumanización es constante, la disociación y el olvido son necesarios, es más, son un mecanismo muy poderoso de supervivencia dentro del campo. Describo los prostíbulos como campos de concentración de mujeres, porque tenía todos los sentidos puestos en sobrevivir. Recuerdo lo difícil que se me hacía pensar allí, cuando me recuerdo a mí misma teniendo que tomar decisiones, el miedo me invade y me paraliza igual que lo hacía entonces. Me estremece el recuerdo de nosotras en fila esperando nuestro turno para cobrar el dinero que nos tocaba después de 12 horas de lo que la industria del sexo llama “trabajo”. Nosotras en fila esperando el cambio de sábanas, nosotras en fila dirigiéndonos a la sala del bar, nosotras en fila hablándoles a los puteros, en fila esperando el turno para comer, nosotras en fila haciendo cola para entrar a un cuarto con un putero. Aún recuerdo el olor a ambientador, el humo de nuestros cigarros, el alcohol, la cocaína, la música alta y esas canciones de amor que nos poníamos con monedas, las películas porno que ellos ponían con monedas, las luces rojas de neón… Recuerdo nuestras risas, llantos, peleas, nuestras pequeñas conversaciones y planes de futuro. Todas, absolutamente todas, soñábamos con salir de esa vida cuanto antes.
Todo formaba parte de la experiencia concentracionaria: estar las 24 horas del día obligadas a ver películas porno, a no dormir cuando quieres, a no comer cuando quieres, a ser y a actuar en relación a lo que los puteros exigen, a vestir como ellos lo desean, a tener otro nombre, a dormir en la misma cama en la que durante horas los puteros han hecho posible que la repetición del acto sexual se transforme en una de las formas de torturas más brutales. Además, el dinero que ganamos en supuesta libertad es usurpado por los proxenetas y que ese dinero beneficia a ayuntamientos, a Hacienda, al Estado proxeneta.
En el prostíbulo pierdes tu identidad y te conviertes en una mujer en serie: intercambiable y utilizable sin medida. El campo te aliena, te despersonaliza. Muchas mujeres prostituidas mueren por enfermar gravemente a causa de las adicciones, los abusos y la tortura; las que son asesinadas, las víctimas de feminicidio por prostitución son las grandes olvidadas de la violencia machista. Mujeres desechables, hermanas nuestras atravesadas por múltiples violencias durante su -por lo general- corta vida, son asesinadas con brutalidad y saña, sus cuerpos destrozados son encontrados con frecuencia en descampados, o en contenedores, o en bolsas de basura. A pesar de que se trata de crímenes machistas por antonomasia, no son reconocidos como tales, ni por las leyes, ni por la gente. En la base de datos de Feminicidio.net hemos documentado 42 feminicidios en el sistema prostitucional, cometidos entre los años 2010 y 2018. Sin contar con las desaparecidas por trata. Si apenas importan las prostitutas asesinadas: ¿A quién le importa las putas desaparecidas? El campo de concentración nos abduce, nos explota, nos extermina, nos desaparece o nos aniquila poco a poco.
La alianza putero-proxeneta es de las más fuertes y leales en el patriarcado, entre estos dos roles de machos no hay fisuras, protegen la masculinidad hegemónica y por eso necesitan resguardarse en lugares físicos donde las únicas mujeres que estén allí sean cosificadas, sumisas y estén dispuestas a ser humilladas, usadas y torturadas por ellos, bajo la “legalidad” que le concede el Estado proxeneta. El prostíbulo es el símbolo más contundente y claro de que el patriarcado no está dispuesto a que las mujeres alcancemos la igualdad. Mientras haya prostíbulos, no solo se garantizará que siempre hay un lugar en el que la masculinidad hegemónica está a salvo sino que los hombres como ciudadanos, con la ayuda del Estado, las leyes, los jueces, la policía, los partidos políticos, las religiones y la indiferencia social, pueden disponer de mujeres desechables y explotables.
Conocí tres tipos de puteros
Algunos iban de buenos y me hacían preguntas, me contaban cosas, yo tenía que ser muy amable con ellos y sonreírles, escucharles y aprobarlos con cariño y admiración. Para mí esa situación era una de las más enloquecedoras. Ellos me obligaban a estar allí presente, no sólo en cuerpo sino también en mente. Aquello era una tortura para mí y sé que también para la gran mayoría de mujeres prostituidas. Mientras estaba con ese tipo de putero no podía contar el dinero que había ganado ese día y cuánto me quedaría a mí. Tampoco podía contar cuánto me faltaba para comprar esa casita con jardín. Tenía que estar allí, verle la cara, sentir sus sucias caricias y su aliento. Y abrazarle y acariciarle. Eso y sonreír. ¡Muy importante! La impotencia y la rabia que me producía eso no puedo describirlo en palabras. Babosos que querían mi cuerpo, mi alma, mi mente y todo mi ser por un miserable billete. Además, pareciera que debía estarles agradecida porque ellos supuestamente me trataban bien. Solía acabar desquiciada diciéndoles que follaran de una vez y se largaran. Se ofendían muchísimo y pasaban de ser los novios más amorosos a llamarme puta asquerosa, mentirosa y estafadora de la manera más violenta. Eso me traía siempre mala fama y tuve que dejar de hacerlo así y tragar en silencio esos ataques de locura que me daban cada vez que estaba con un putero “majo”.
Luego estaban los que iban al grano. Ellos pagaban, penetraban y se iban. Por lo menos así podía evadirme y estar mentalmente allí donde quería estar. Para ese tipo de puteros las putas somos solo un cuerpo con orificios para penetrar. No hay deseo y poco les importa en lo que estamos pensando. Debemos hacer una performance igual que en las películas que vemos en esos televisores las 24 horas del día. Gemir, sonreír y hacer como que estamos participando. Con eso ya les parece satisfactorio. Después se van y nos quedamos con nuestro cuerpo violentado y dolorido. ¡Pero ya falta menos para cumplir el sueño!
También están los sádicos y misóginos. Las prácticas de tortura física y psíquica que llevan a cabo para sentir satisfacción son difíciles de narrar. Ser mordida, pellizcada, golpeada, insultada, vejada y reducida a nada. En cuanto más dolor, humillación y miedo te hacen pasar, más disfrutan.
Al principio pensaba que podía identificarles antes de entrar al cuarto pero la experiencia me demostró lo contrario. Daba igual si el putero era político, juez, policía, fiscal, periodista, sindicalista, obrero, empresario, deportista, casado, soltero, joven o mayor. Nunca sabía con cuál de esos tres tipos de puteros me iba a encontrar una vez que se cerraba la puerta de la habitación.
Todos eran repulsivos.
En cualquiera de los casos, debía “ser lista y sacar el máximo dinero posible en el menor tiempo posible”. Me lo recordaba una y otra vez mi proxeneta. Añadiendo que yo era libre de hacer lo que quisiera pero mejor ser lista y actuar de forma inteligente. Manejar a los hombres, sacarles la pasta, tener el poder sobre ellos. Es curioso cómo este mismo discurso lo tienen los y las que dicen estar en contra de la trata pero defienden la prostitución en nombre de la transgresión y la liberación de las mujeres. Los mismos argumentos que han utilizado y utilizan los proxenetas y los tratantes para explotar sexualmente a miles, millones de mujeres en todo el mundo son los que utilizan algunas activistas que defienden la prostitución como un trabajo que empodera y libera.
Me escapé del proxeneta español que me compró porque pronto descubrí que se estaba aprovechando de mí y siempre me quitaba casi todo el dinero. Mis cálculos no salían después de pagar la deuda, la habitación, la manutención, el alcohol, la cocaína, la ropa, los cosméticos, las multas… todo estaba montado para quitarnos casi todo el dinero y lo poquito que nos quedada debíamos invertirlo en seguir siendo putas y cumplir con los mandatos que los puteros exigían.
Me escapé y decidí seguir persiguiendo mi sueño. Me quedé atrapada en el sistema prostitucional durante cinco años. La verdad es que en todos los sitios la situación era exactamente la misma. No tenía un proxeneta oficial pero seguía siendo explotada sexualmente por cada uno de los proxenetas dueños de prostíbulos, legalmente llamados “empresarios de ocio” y que integran una gran red mafiosa a lo largo y ancho del Estado español.
En ningún momento llegué a identificarme como víctima de trata. Primero, porque no sabía qué era la trata. Y segundo, porque tenía una idea equivocada de la trata que no iba conmigo. Hasta a mí me daban pena las mujeres engañadas, obligadas, encadenadas.
Cada año que pasaba me era más difícil salir de allí. Me producía mucho dolor salir sin nada después de todo aquel sufrimiento así que me prometía a mí misma que iba a estar solo un año más. Y luego otro y otro. Fui capaz de decir “¡Basta!” y de no alargar más la agonía cuando asumí que me habían engañado y que jamás iba a conseguir mi sueño. Que iba a ser pobre y que no me llevaría nada material de esos cinco años de experiencia concentracionaria.
Salí (y muchas otras salen) cuando ya no son lo bastante “nuevas” o lo bastante “disponibles las 24 horas”. La gente se suele extrañar cuando digo que nos dejan marchar en el momento en el que ya no aguantamos esa vida y cuando ya dejamos de creer que algo bueno va a pasar allí dentro. No debería extrañar que por una mujer que se retira en silencio absoluto y sin el menor apoyo y reparación, en su lugar hay tres nuevas disponibles. Las putas se fabrican a escala industrial porque la industria del sexo las necesita y esta invierte muchísimo dinero en hacer ver a las jóvenes mujeres que su mejor destino es ser putas. La historia se repite una y otra vez, sin parar.
En la actualidad, me siento privilegiada por muchas razones, pero principalmente por poder pensar. Pensar me parece un acto de rebeldía.
¡El feminismo y la sororidad me salvó la vida!

08/09/18

Fábulas de Esopo

Lembro un libro de Fábulas que lin e relin cando era pequerrecha. Tiña un raposo na portada e un anaco de queixo, creo. Desde logo, é un deses libros que recordo na miña temperá afección á lectura. Agora teño a sorte de que Kalandraka nos agasalla cunha fermosa edición de Fábulas de Esopo na nosa lingua acompañadas das expresivas e mesmo humorísticas ilustracións de Dani Padrón. Non teño moito que dicir sobre un libro tan absolutamente coñecido e famoso como é este que temos nas mans. Só que paga moito a pena lembrarlle á rapazallada que un clásico coma este nunca pasa e que lelo está cheo de ensinanzas que nos lembran que hai certas virtudes como o esforzo ou a prudencia que son moi humanas e que non deberiamos esquecer.

07/09/18

Unha longa viaxe

Tan pronto ollas a portada sabes que che agarda un libro magnífico. Nela están os dous protagonistas paralelos da historia, e sospeitas que agarda. Tamén coa portada sabemos que dentro imos rebordar de sensibilidade e sentimentos. Tal como sucede. Porque primeiro apértalo, úlelo, e logo pasas a lelo inmediatamente, non podes esperar máis. E as ilustracións de Federico Delicado posúente. Case podes adiviñar o texto de Daniel H. Chambers. Ambos realizan unha comuñón perfecta. Unha longa viaxe é, si, o testemuño dunha realidade que millóns de persoas viven cada día e que preferimos esquecer unha e outra vez porque é máis doado vivir entre os noso soños e o noso mundo doado. Para que botar a ollada tan alá? Por iso sempre son tan importantes estes libros: para nos lembrar unha e outra vez que calquera podería vivir esa mesma situación, e que aquí xa a vivimos aínda non hai tanto tempo. Que debemos tender unha man e non agochala. Que somos máis xenerosos cos animais que cos nosos conxéneres. Que o noso egoísmo non ten límites. Que as fronteiras marcámolas sen necesidade da súa existencia.
Grazas, Kalandraka.

Neste blog utilizamos as imaxes con finalidade educativa. Se algunha delas estivera suxeita a dereitos de autor, rogamos que vos poñades en contacto connosco para retirala de inmediato.