O xogo das cadeiras

Hugin e Munin publica na nosa lingua O xogo das cadeiras de Uxue Alberdi. Tres mulleres en tres épocas diferentes da vida: infancia, xuventude e vellice. As cadeiras como metáfora da vida, un xogo que consiste en que de cada vez alguén quedará sen sitio e terá que marchar do xogo. Pois iso. Así, nunha novela fragmentada, como é tamén a nosa memoria, pululan o amor, a guerra, a liberdade, as esperanzas rotas, e as gretas da memoria. Porque de memoria e dignidade está construído libro, sobre todo, un libro no que admiramos a esta mulleres fortes, valentes, independentes, que nos transmiten a súa historia de xeito singular, que nos falan de sufrimento e de violencia, que lembran o peor episodio vivido, a Guerra Civil. Un libro para a nosa propia memoria, onde non existen heroínas para lembar, senón que, coma a nosa existencia, presenta un monllo de vivencias, do día a día, con todo o que iso supón. Pero tamén, e neste momento máis ca nunca, dá voz á vellice, esa voz que tantas veces non escoitamos, e -tamén agora- esa voz que por miles deixamos de escoitar para sempre.

 

rfg_confinamento episodio1

Poesía cromática

Andei a colocar os andeis estes días (algúns, menos dos que pensaba e quería) e topei xoias coma esta, da que non falara aínda no blogue. Poesía cromática, de Antonio G. Teijeiro e Xulio G. Rivas, publicado por Belagua, é un deses libros aos que che gusta acudir de cando en vez para lle botar unha ollada, para ler un verso, para ulilo, para admirar un cadro. A curiosidade do libro é a arte que pecha en si mesmo debido á interacción que supón unha composición poética xunta a unha acuarela, ambas espontáneas e sen correccións posteriores. Un libro totalmente sorprende e diferente que dá unha aperta á beleza, á sensibilidade, ao simbolismo... das palabras, e ás cores, á natureza... da pintura.

La Cour

La casa grande

Recoñezo que non estou eu moi lectora de poesía, pero este libro con esa portada chama... eses ollos están a che dicir que tes que achegarte a este libro. É inevitable. Rosana Acquaroni publica en Bartleby La casa grande, unha colleita froito de amor e tributo á memoria da nai. A autora constrúe neste poemario unha casa, un lugar que visitar onde a linguaxe pode facernos pernoctar, pode procurar a sororidade, a dignidade, pode achegarnos a un modo de ser, a facernos comprender como ser muller no medio da amargura ou da soidade. Construír unha casa non é doado, e menos sendo unha casa poética que pretende comprender, expoñer e converter a historia íntima nunha historia maior, unha historia calada nunha historia con palabras, unha historia falsa nunha real: esa que só a desmontaxe do patriarcado pode construír.

“la belleza que esconden los naufragios, 
Todo está en ellos
flotando
en la balanza 
de las olas, 
la pérdida y la ganancia, 
el faro y el abismo, 
el bálsamo y la herida.
 
También tu tempestad
está conmigo". 

LLEVO ALOJADA EN EL CORAZÓN
una bala de plata.
La misma que mi madre
no supo disparar.

Abducido

¡Y todavía dibujan!

 Chamoume a atención a publicación deste libro no seu momento e foi arestora cando volvín a el (en realidade, agora podo achegarme a un montón de libros mercados e esquecidos). Este libro compila unha serie de debuxos de nenos e nenas españolxs que sufriron a Guerra Civil e que debuxaron para Aldous Huxley, un libro que el publicou en Esgados Unidos para apoiar a República, ademais de ser un libro pioneiro en terapias psicolóxicas sobre traumas bélicos. Este libro, publicado por La Uña Rota, conta con prólogo, tradución e notas de Leticia Fernández-Fontecha. ¡Y todavía dibujan! amosan a indefensión, a vulnerabilidade, a desprotección ante a guerra. A nenez mira a masacre, e trata de se protexer. Pero nada está a salvo dunha guerra fratricida: nin as casas, nin as familias, nin a natureza: as bombas e o lume arrasan todo.

E o peor, é saber que non aprendemos.

SonDeSeu OFG en confinamento. Mar de Vigo 2020

Versión de Mar de Vigo, tema arranxado por Rodrigo Romaní presente no 1º CD de SonDeSeu de título homónimo. A gravación foi realizada dende 62 móbiles sen edición de audio posterior agás na ecualización e panoramización. Gravado polas músicas e músicos de SDS na semana do 13 ao 19 de abril. Edición final de vídeo e mestua de audio: Rodrigo Romaní

Kokoro; El corazón de las palabras

Tiña hai tempo este libro onda min para vos falar del. Creo que non hai mellor momento ca este. Quen me coñece, sabe a razón.  Sandra de la Cruz recolle en Kokoro; El corazón de las palabras, publicado por La Galera:

“ las experiencias y emociones vividas en su viaje a Japón a través de poemas, de pinturas y de 27 conceptos nipones que no tienen traducción en nuestro idioma, como Sakurafubuki, la lluvia de pétalos de flor de cerezo; Iki, que define la sensualidad elegante y sobria; o Kokoro, la unión entre la mente, el espíritu y el corazón. 

La experiencia de un viaje revelador al Japón más ancestral.”

 

Un libro con haikus, ilustracións, textos que reflexionan sobre o amor, a tristura... a carón de proverbios xaponeses, de citas que fan referencia a Xapón, de palabras xaponesas sen tradución... Vale, tedes razón, é un libro especial para min... Pero se non vos gusta, dicídemo. Coido que é imposible.

Ollo! As ilustracións poden hipnotizarte!

Comezar de cero. Guezos

Un lume azul

Por fin, puiden coller libros máis grosos aos que durante o curso habitual non podo meterlles o dente. Pedro Feijoo volve con Un lume azul publicado por Xerais á intensidade da escrita e a ternos pegadxs ao libro mentres non rematamos a lectura. Capítulos nos que non é doado sequera respirar, pola súa truculencia (recoñezo que ás veces lin en diagonal ou saltaba algunhas liñas porque non soportaba tanta crueldade na descrición das torturas). 

O libro comeza forte, avisándonos do que vai vir despois: a bestialidade máis núa. Nesta crueza está presente asemade a crítica social, xa que a investigación policial vainos levar non aos baixos fondos, como sucede habitualmente, senón ás partes altas da sociedade, esas que dominan o poder e a corrupción. En Vigo, o seu espazo.

Como é habitual neste tipo de novelas e na man deste autor, a lectura é aditiva e mantén un ritmo trepidante (a pesar das descricións), procurando unha intriga que non descansa. Canda isto, atopamos unha vez máis chiscadelas referentes á actualidade máis actual (personaxes públicos que coñecemos, por exemplo) e unha reflexión ao que vivimos. Esta reflexión vén moi acaída polo camiño que traza a novela, que non é outro que o da maldade máis irracional que non sabemos nin explicar nin entender.

Para min, o peor é o final, un tanto previsible. Iso si, con xustiza poética.

Títulos feministas que contan

Non foi doado facer este vídeo en pleno confinamento, pero non quedaba eu a gusto sen el, despois de facer os anteriores. Se non había un vídeo que convidase a ler libros feministas, onde quedaba unha parte importante do meu traballo e do que eu son? Así que fun polo pan... e ao instituto. 5 minutos para gravar e coller os títulos. Pido perdón porque non está como me gustaría, pero aí vai... con castelanismos por mor dos títulos. Agardo que sexades benévolxs comigo!

Tampoco abras este libro

Tampoco abras este libro jamás é como unha segunda parte de No abras este libro, uns álbums moi divertidos para xogar canda a lectura de Andy Lee que podemos atopar na editorial Bruño. O monstro que nos asalta dende as súas páxinas convídanos mesmo a non ler e ver a tele, mentres loita continuamente por que non sigamos lendo, prohibíndonos pasar cada páxina. 

Un libro xogo xenial.

«ííSUELTA EL LIBRO YA MISMO!! ¿No oyes ladrar a un cachorrito? íVe a ver, corre!
¿No hueles esa PESTE? íPues sale de AQUÍ!
íEh! ¿No tienes deberes, o qué?
íUyyy, qué cara de hambre tienes! íVe a comer algo ENSEGUIDA!
íSe te pueden CAER los ojos de tanto leer! (que lo sepas).
íAnda, mira, una TELE! ¿No te apetece verla un ratito?».

#10 Save Galicia

Títulos da LIX que contan

Pareceume que o feito de facer o outro día o vídeo de Títulos que contan gustaba, xa que varias compañeiras comentaron que tamén o ían facer para o seu alumnado. Tamén pensando no alumnado máis novo e para celebrar o Día do Libro, decidín facer outro semellante pero con títulos da LIX, esa Literatura da que tanto bebemos e da que nos sentimos moi orgullosxs. É unha pequena homenaxe a esta, e, por suposto, quedáronme moitos títulos na mesa sen utilizar que me tería gustado amosar.

Cociñando con Bolboretas no bandullo

Se un título é acaído para estes días de confinamento é este que nos propuxo Xerais hai xa un tempo: Cociñando con bolboretas no bandullo de  Diana Fernández Gómez e David Díaz Díaz. É bo tempo para cociñar en familia e para divertirse mentres se fai, e isto é precisamente o que este libro propón: a diversión na cociña acompañada de poesía ou relato. Mesmo inclue códigos QR para seguir as receitas no seu canle de Youtube. Ou sexa, que non lle falta detalle. 

Eu é que odio cociñar, pero aínda así, mentres o ollaba, sentía ata ganas de me meter a facer lambetadas, que ao final é o que máis me gusta... non sei por que, nestas épocas é o que me apetece!

Educar para a Igualdade

The Rolling Stones perform "You Can't Always Get What You Want"

Todo lo que no te conté

Se queredes que vos recomende un libro sen dubidar, aquí o tedes. Todo lo que no te conté de Celeste Ng publicado por Alba, foi unha aposta dunha amiga, Luz, que sempre acerta. Tíñao na biblioteca do centro, pero non apostara tan forte ata que unha chamada telefónica mo rescatou. Así que, novamente, grazas, Paramio, porque gustoume moito... non, moitísimo. Non sei que vou ler despois desta marabilla! Porque, iso si, a sensación de afogamento familiar aínda me vai durar... A verdade, non comprendo como se pode dicir que este libro é un "thriller": desde o meu punto de vista nada máis afastado da realidade. O libro fala das relacións familiares, das relacións matrimonimais, das relacións filiais... e despois tamén do rexeitamento social se es diferente. Un drama familiar que nos absorbe e nos desgarra, que vai pouco a pouco soltando segredos en continuos flas-back e pasearemos de crequenas entre soidade e frustración para chegar á dor e á desesperanza, aínda que sempre quede, quizais, unha raiola de sol. Emocións contidas e palabras presas nos beizos, sentimentos latentes que non se permite que saian á superficie, dificultades sociais que enganamos co ruído do corazón batente, lugares inesquecibles que se agochan intermitentemente, personaxes nus que permiten que sexa o lectorado quen os xulgue... Xa digo, o libro está agardando por vós. Lédeo, e se vos defrauda, avisádeme, por favor.

Celtas Cortos - 20 de Abril (Versión 2020 Covid-19)

irmá paxaro

Se podemos dicir algo deste libro, así, de entrada, é que é fermoso. Pola súa delicadeza na edición, nas ilustracións, no contido... deses libros que só coa portada xa te demoras para recrearte. E o propio nome da editorial é delicioso: cuarto de inverno ten un grande pode de evocación. Así que a portada convida a ler pero tamén convida á abstracción, e mesmo á relaxación. Así que despois entras de crequenas nos seus versos, temendo ferir as palabras só por lelas, porque pertencen a un mundo que non é noso, pertencen a esa irmá paxaro que Tamara Andrés invoca coas ilustracións de María Montes. Un poemario que reflexiona sobre o antes e o despois dunha relación fraternal, dúas irmás que pouco a pouco van voar por diferentes camiños; de aí que estes versos nos acheguen a nostalxia dunha infancia perdida, a morriña do que foi e non volverá ser. O paso do tempo é o determinante para percatarse que este, e non outro, é o terríbel culpable do afastamento; co seu paso inexorable comezan as diferenzas, comezan as distintas preocupacións, e mesmo os segredos. E o que resultaba impensable na infancia dános un batacazo na madureza, cando ese tempo xa pasou e só nos quedan lembranzas amables que quixeramos gardan nun cofre perenne que nunca se humedeza e estrague. Pero a vida non se pode pechar aí, só podemos bogar para seguirl

ela pousou a súa ollada sobre min

e vestiume

Las chicas de negro

Collín este libro sen saber moi ben por que, pero a verdade é que a súa lectura non só foi amena e entretida, senón que foi tan lene que nin me percataba do doado que era pasar as páxinas. Las chicas de negro de Madeleine St John, publicado por Destino, non é un libro que permanecerá na memoria, non é deses libros que deixan pegada nin que recomendas encarecidamente, pero resultoume unha lectura agradable que me sorprendeu porque está ben escrita e porque nos retrotrae a un tempo pasado que nos resulta tremedamente afastado e a un lugar tan descoñecido como Sidney. Un libro cun encanto especial, simple e eficaz para a evasión.

L'Opéra Imaginaire

Títulos que contan

Despois de recibir un vídeo que me gustou moito (anónimo, non atopei a autoría), pensei que sería un bo exercicio literario para o alumnado: construír unha historia a partir dos títulos dos libros. Xa antes facían poemas cos lombos, pero claro, estabamos no instituto e era máis doado....

Probei a facer un... O malo vai ser colocar todos estes -e outros que non utilicei- no seu andel correspondente. A ver se teño tempo!!!

Espero que vos guste.

Rozalén - Aves Enjauladas

Guadi Galego - Xente Confinada

Cedeira (Guadi Galego e Banda Artística de Merza)

El amigo

Unha amiga recomendoume este libro xa hai tempo, e foi agora cando tiven azos para lelo. Sigrid Núñez publica en Anagrama El amigo, un libro que semella un exercicio de autoaxuda para sobrelevar a dó (a inesperada perda do seu amigo provocará unha especie de "perplexidade perenne") e que ao mesmo tempo é unha cita continua doutros libros e doutros autores, de filmes (boto de menos unha bibliografía final!). Unha relación entre unha moza e un can vello que herda da morte do seu mellor amigo que serve para reflexionar sobre a vida, o amor, o sexo, a amizade, a perda, a literatura... Polo libro desfilan citas literarias, pensamentos literarios, cursos de escritura, consellos, metaliteratura e reflexións sobre os animais de compañía. Arredor deste animal de compañía, do can chamado Apollo, escríbese o libro, un libro no que o único nome propio que aparece é o do can, xa que todos os personaxes humanos non o teñen. Quizais para resaltar que os animais non teñen certos defectos propios dos humanos como a envexa ou a vaidade, e quizais por iso nos avantaxan; iso si, senten tantas emocións coma nós. Amar os animais é normal.

O libro procura unha vibración no lectorado especial, de xeito sinxelo, e resalta por introducir unha perspectiva diferente para explorar os vínculos afectivos.

Coronavirus: un desafío ao noso modelo social

Fala Fernando Valladares, membro do Consello Superior de Investigacións Científicas (CSIC), quen explica con simpleza moitas cuestións relacionadas co coronavirus e as pandemias en xeral, ao tempo que incide na importancia esencial da biodiversidade para a nosa saúde e para a nosa supervivencia como especie.

La vida verdadera

Encantoume. Unha lectura intensa, aceda. Adeline Dieudonné deita en La vida verdadera, publicado por Salamandra, a voz dunha nena anónima, xa que dela nunca saberemos o seu nome, durante seis anos. O maltrato, a violencia de xénero, é a base da historia. O terror cotián na vida familiar. Inmensamente duro. A violencia está latente en todos os capítulos do libro, en cada páxina, en cada acontecemento. A violencia como forma de vida e as diferentes respostas que se pode ter ante ela: a da nai, a de seu irmán, a dela. Escenas que encollen o corazón e que nos fan preguntarnos como pode existir tanta crueldade no ser humano; pero sabemos que si é posible, que non cómpre ler un libro para sabermos que existe. O ambiente é igual de gris, como gris é a tristura e o abandono das súas páxinas. Paralelamente, o maltrato animal, como espello e reflexo, ou mesmo como fío condutor, porque son camiños paralelos: a maldade en ambos estadíos.

Unha pequena xoia.

Mother nature

Música de Hans Zimmer

Lava

Corentena con arte

Hair love

 Vía:
https://culturainquieta.com/es/cine/item/16468-hair-love-el-corto-ganador-del-oscar-que-nos-ha-robado-el-corazon.html

Sempre hai un lugar para a poesía (CLX)

¿Y tú? ¿Qué harías?
¿Hasta dónde llegarías?
¿Hasta dónde caminarías con los pies cansados?
Si oyeras mañana las bombas caer,
no muy lejos de tu casa.
Si al principio no querías creerlo,
pero ya tu vecino perdió a sus hijas
cuando el techo de su hogar se las tragó.
¿Qué harías?
Si te dijera: “Papá tengo miedo”
¿Acaso no matarías dragones? ¿Conquistarías castillos?
¿Escalarías montañas? ¿Desafiarías imperios?
Si ahora mismo supieras
que vienen a buscaros,
¿No agarrarías dos mudas, la documentación,
el dinero, un peluche -porque no pesa y cabe en su mano-
comida y agua…?
Piensa deprisa.
¿Echarías a andar?
¿Y cuánto andarías?
¿diez kilómetros, cien, mil?
¿Y si lloviera?
-“Papá tengo frío”.
Y su ropa está empapada.
Sus manitas frías.
-“Papá tengo hambre”.
Ya ni sientes los brazos de cargar,
se hace de noche.
Y ese calor de tu abrazo
que siempre creíste suficiente,
inagotable,
invencible,
No sirve.
se queda pequeño ante el frío del mundo.
Y llegas a la frontera.
Pero no te abren.
Porque eres invisible.
Piensas que a tu hijo lo verán, ¿cómo no lo van a ver?
Sería como no ver el cielo.
Pero no.
Sois muchos y las masas no tienen nombre.
No sois bienvenidos.
No hay recursos.
Los de las cumbres hablan de entendimiento,
De soluciones, de diálogo internacional.
Mientras tú, tienes un diálogo muy distinto,
uno que nadie más puede oír:
Su voz pegada a tu oído,
como un beso invisible y tibio:
-“Papá ¿cuándo vamos a llegar?”
-“Pronto, muy pronto”.
Mientes.
Porque quieres regalarle otra realidad.
Otro mundo posible.
¿Y tú?
¿Qué harías?


                                            Yolanda Rosado

Ochenta días

 Matthew Goodman conta en Ochenta días, publicada por Aguilar, a volta a mundo de dúas mulleres pioneiras, Elizabeth Bisland e Nelly Bly, mesturando realidade e ficción e conseguindo unha lectura interesante e atraente. Dúas mulleres arriscadas, visionarias para o seu tempo, intrépidas, que deciden facer unha viaxe contra o reloxo, contra o tempo, e contra a sociedade. E isto sucede en 1889, polo que asemade estas páxinas tamén nos achegarán o mundo do século XIX. Dúas mulleres que realizan unha carreira a contrarreloxo arredor do mundo que nos van ensinando o globo, o mundo polo que pasan: o ferrocarril dos Estados Unidos unirá o horario dese inmenso país, o poder oculto que chega a todas parte, a loita das mulleres por ir conquistando posicións masculinas en exclusiva... a historia e a xeografía de xeito ameno. 

De fondo, o inesquecible Jules Verne e os seus personaxis míticos.

Curiosamente, destas dúas mulleres unha fíxose famosa e outra non. As causas?

French Roast

Cómo ser feliz ?

Fíos Fóra. Historias de obreiras entre costuras e patróns

Por moi finos que sexan, detrás de tódolos fíos que nos rodean hai historias. As mulleres galegas que traballaron no sector téxtil dende os 60 foron a man de obra perfecta e cautiva para erguer unha industria xigante que agora se atopa deslocalizada. Este documental fai un nobelo do sector téxtil aquí e fóra, antes e agora. A historia repítese nos fíos doutros lugares, nos nós deste sistema.

Fíos Fóra. Historias de obreiras entre costuras e patróns from Illa Bufarda on Vimeo.

¿Qué me cuentas, Caperucita?

José Carlos Andrés González co ilustrador Éric Puybaret ofrecen unha nova versión da Carapuchiña en  ¿Qué me cuentas, Caperucita? publicado por Algar. Un libro que fala de cambios e ser un mesmo. O conto cambia o conto, as tradicións, racha cos estereotipos e desexa que non existan os roles impostos pola sociedade. Non esquezamos que a sociedade nos presiona, nos bombardea, nos ataca sutilmente e nos moldea. Ou iso pretende. Para que non o consiga temos que elixir o noso propio camiño, ter a liberdade par nos mover, para decidir.

Sembradoras de vida

SEMBRADORAS DE VIDA acompaña a cinco mujeres de los Andes peruanos en su lucha diaria por mantener una forma tradicional y orgánica de trabajar la tierra.
En la cosmovisión andina, las mujeres y la tierra están fuertemente interrelacionadas. Tanto el cuerpo de la mujer como la tierra son capaces de dar vida.
En un contexto actual de industrialización de la agricultura, el uso de pesticidas químicos y semillas genéticamente modificadas, son las mujeres quienes, conectadas a la tierra en sororidad, asumen el papel de protectoras.

Sembradoras de vida (2019) from HDPERU on Vimeo.

Pueblo frente al mar

Minas de carbón en Cabo Bretón, Canadá. 1950. Este é o argumento deste insólito álbum ilustrado que publica Ekaré: Pueblo frente al mar de Joanne Schwartz con ilustracións de Sydney Smith. Un neno (8, 9 anos?) goza do seu último verán antes de ir traballar ás minas, porque ese é o seu destino, a herdanza do seu pai mineiro; o rapza goza durante o día e ofrécenos a liberdade do ar para contrastalo coa claustrofobia da mina. No libro non se propón ningunha outra alternativa, de aí a tristura que destila. É unha homenaxe a todos os homes que traballaron nas minas baixo o mar en condicións ínfimas, deplorables; eses mesmos homes que se sindicalizaron par pedir mellores soldos e que foron pioneiros na súa loita. Unha homenaxe calada que nos deixa unha sorte de abandono na alma. Porque "as cousas son así".

As ilustacións xogan coa dobre páxina, con viñetas diferentes, e son quen de dar ritmos diferentes á narración, porque son elas as que nos mandan deter na lectura, as que nos mandan seguir. Non son as palabras, senón elas, as que imprimen de negro ou de cor a lectura. O negro da mina ou a cor da luz de fóra.

Erick Pescador denuncia os problemas de xénero en nenos e nenas

Día Internacional do Libro Infantil e Xuvenil

FAME DE PALABRAS

"A finais do mes de abril, ou a comezos de maio, no meu país reverdecen os arbustos. Ao pouco tempo, as crisálidas das bolboretas prenden neles. Locen coma boliñas de algodón, mais as eirugas devoran folla tras folla ata que os arbustos perden o seu verde por completo. Cando as bolboretas saen das súas crisálidas botan a voar; pero malia todo, os arbustos non quedan arruinados: dentro dun ano volverán agromar, e así unha e outra vez.
Esta é a imaxe dunha escritora, a imaxe dun poeta: os contos e os poemas aliméntanse deles, ríllanos, esgótanos... E cando xa están escritos, saen voando para acabaren nos libros, para aterraren nos oídos daqueles que os escoitan. E isto non deixa de repetirse nunca...
E que ocorre cos poemas e cos contos?
Coñezo un rapaz ao que operaron dos ollos. Logo da intervención tivo que estar dúas semanas deitado sobre o seu costado dereito; e despois, durante un mes máis, non puido ler. Non puido ler nada. Cando, tras un mes e medio de repouso, volveu coller un libro, tivo a sensación de estar arramplando coas palabras a eito dunha tarteira. Como se as comese, como se as comese de verdade.
E coñezo unha rapaza que agora é mestra, e que dixo: “Pobres daqueles nenos aos que os seus pais non lles lían libros!”
As palabras, nos poemas e nos contos, son alimento. Non son alimento para o corpo, porque ninguén podería encher o estómago con elas. Son alimento para o espírito e para a alma.
Cando alguén ten fame e sede, o seu estómago encóllese e sécaselle a boca. Busca encontrar cando menos un codeliño de pan, unha cunca de arroz, un peixe ou unha froita. Canta máis fame, tanto máis se lle estreita a mirada, ata que xa non ve máis ca un bocado ou un grolo que o deixarían farto.
Pero a fame de palabras non se presenta deste xeito, senón que toma forma de abatemento, de apatía, de arrogancia. A xente que sofre deste tipo de fame non é consciente de que na súa alma reina o frío, non se decata do que está a pasar a carón de si mesma e non se ve. Unha parte do mundo váiselle das mans sen sequera notalo.
Esta fame unicamente poden saciala os poemas e os contos.
Se nunca o fixemos, existe a esperanza de que poidamos acalmar este tipo de fame?
Si. Aquel mozo le, raro é o día en que non o fai. E a moza que é mestra le contos para o seu alumnado. Cada venres. Cada semana.
E se algunha vez lle esquece, son as nenas e os nenos quen llo lembran.
E a escritora? E o poeta? Ao ano seguinte, reverdecerán. E volverán roelos os contos e os poemas que logo, transformados en bolboretas, botarán a voar. Unha e outra vez."
Escrito por Peter Svetina (Eslovenia)
Ilustrado por Damijan Stepancic (Eslovenia)
Traducido por Héctor Cajaraville

Hai unha liña

Hoxe é o Día Mundial de Concienciación sobre o Autismo.

Letra: Adaptación do conto "El día de Manuel #1", de María José Ferrada. Tradución ao galego e letra adicional de Seso Durán. Música de Seso Durán.

Symphonie confinée - La tendresse

 Grazas a Pilar Aguilar Carrasco por agasallarnos tenrura no seu Facebook:

Asemade, ponnos a letra coa tradución:


On peut vivre sans richesse/ Podemos vivir sin riqueza

Presque sans le sou/ Casi sin dinero
Des seigneurs et des princesses/Señores y princesas
Y'en a plus beaucoup/No quedan muchos
Mais vivre sans tendresse/Pero vivir sin ternura
On ne le pourrait pas/ No podríamos
Non, non, non, non/ no no no
On ne le pourrait pas/ No podríamos
On peut vivre sans la gloire/Podemos vivir sin gloria
Qui ne prouve rien/ Quien no prueba nada
Etre inconnu dans l'histoire/Ser desconocidos en la historia
Et s'en trouver bien/ y sentirnos bien
Mais vivre sans tendresse/ Pero vivir sin ternura
Il n'en est pas question/ ni hablar
Quelle douce faiblesse/Qué dulce debilidad
Quel joli sentiment/ Qué lindo sentimiento
Ce besoin de tendresse/Esta necesidad de ternura
Qui nous vient en naissant/que tenemos desde que nacemos
Vraiment, vraiment, vraiment/ de verdad
Le travail est nécessaire/ El trabajo es necesario
Mais s'il faut rester/ Pero si tienes que quedarte
Des semaines sans rien faire/ algunas semanas sin hacer nada
Eh bien... on s'y fait/ Bueno ... te acostumbras
Mais vivre sans tendresse/ Pero vivir sin ternura
Le temps vous paraît long/El tiempo parece largo
Long, long, long, long/ Largo, largo, largo, largo
Le temps vous parait long/El tiempo te parece largo
Dans le feu de la jeunesse/En el fuego de la juventud
Naissent les plaisirs/ nacen los placeres
Et l'amour fait des prouesses/Y el amor hace proezas
Pour nous éblouir/Para deslumbrarnos
Oui, mais sans la tendresse/ Si, pero sin ternura
L'amour ne serait rien/El amor no sería nada
Quand la vie impitoyable/Cuando la vida implacable
Vous tombe dessus/ Te cae encima
On n'est plus qu'un pauvre diable/Solo somos pobres diablos
Broyé et déçu/ machacados y decepcionados
Alors, sans la tendresse/ Entonces, sin la ternura
D'un cœur qui nous soutient/ De un corazón que nos apoye
On n'irait pas plus loin/ No iríamos más lejos
Un enfant vous embrasse/Un niño te besa
Parce qu'on le rend heureux/Porque lo hacemos feliz
Tous nos chagrins s'effacent/Todas nuestras penas se desvanecen
On a les larmes aux yeux/Tenemos en lágrimas los ojos
Mon Dieu, mon Dieu, mon Dieu / Dios mío, Dios mío, Dios mío ...
Dans votre immense sagesse/ En tu inmensa sabiduría
Immense ferveur/Inmenso fervor
Faites donc pleuvoir sans cesse/ haz que sigan lloviendo
Au fond de nos cœurs/ en el fondo de nuestros corazones
Des torrents de tendresse/Torrentes de ternura
Pour que règne l'amour/Para que reine el amor
Jusqu'à la fin des jours/Hasta el final de los días

Cigarra

Encántame Shaun Tan, e este libro confírmame a miña admiración por el. Barbara Fiore tráenos  Cigarra, un álbum filosófico, un libro que nos lembra a Kafka sen ningunha dúbida. Unha cigarra que traballa nun mundo inhumano que non o respecta nin quere, un traballo desorbitado que non recibe recompensa. Ao final, ao límite, algo extraordinario ocorre. Porque o anceio máis importante de calquera é a liberdade

O álbum ten poucas palabras, porque o que ten máis forza son as ilustracións e a cor que as acompañan. Porque a explosión de cor final é a mellor explicación que as palabras ausentes, ou sexa, o silencio, poden dar.