Blogue de Gracia e de Anxo, blogue de pingas e de icebergs, do que nos preocupa ou nos chama a atención, de biblioteca e de aula.

31/10/09

The end

Para esta noite de defuntos, unha curta de animación moi apropiada que nos chega vía Mangas Verdes:


Queremos

Artigo publicado por Nel Vidal na páxina web da CNTL:

Queremos que desde o goberno galego se deixen dunha vez por todas de sementar prexuízos lingüísticos baseados en falsidades como a da imposición lingüística. Queremos...

...unha radio e televisión públicas que apoien decididamente o proceso de normalización da lingua galega en todos os ámbitos. Queremos que a CRTVG cumpra a súa misión estatutaria primordial de servizo público consistente na promoción, difusión e impulso do galego.

Queremos que haxa a garantía de que calquera persoa poida ser atendida en galego na administración. Queremos que as e os aspirantes a traballadoras/es públicas/os en Galiza teñan que demostrar no proceso selectivo a súa competencia práctica para desenvolver o seu traballo na lingua propia deste país, polo tanto, na lingua na que terán que desenvolver o seu traballo na administración.

Queremos software público en galego. Queremos a tradución pública á nosa lingua do software libre e a súa difusión e distribución. Queremos Mancomún.

Queremos que a Xunta lle dedique os recursos económicos necesarios ao proceso de normalización da lingua galega. Queremos que non haxa recortes nos orzamentos para a política lingüística.

Queremos o apoio decidido á creación, difusión e promoción dos produtos e servizos culturais en galego. Queremos Cultur.gal.

Queremos que a música en galego de todos os estilos ocupe espazos primordiais da programación da canle principal da Radio Galega e tamén da televisión pública. Queremos abertos por reformas, extrarradios e lumes na palleira.

Queremos que se respecten os nomes propios das nosas institucións, entidades, consellarías, organismos, concellos, etc.

Queremos poder ler na nosa lingua obras literarias tamén estranxeiras. Queremos, tamén este ano, axudas públicas á tradución.

Queremos que nas escolas infantís as nenas e os nenos poidan xogar e ir aprendendo en galego. Queremos darlles aos nosos fillos e fillas esa oportunidade. Queremos galescolas. Queremos que se retome o programa piloto de liñas de educación infantil en galego fixado no PXNLG e que en anos anteriores tivo unha gran demanda.

Queremos apoio decidido á creación cultural galega; á literatura, ao audiovisual, á música, á comunicación, á cultura tradicional, ás artes escénicas, etc. Queremos premios nacionais da cultura galega.

Queremos escoitar os cargos públicos falar na lingua propia do país e das institucións que representan. Queremos que no exercicio das súas funcións as conselleiras e os conselleiros e demais cargos públicos se expresen normalmente en galego, tanto por escrito como oralmente.

Queremos que o galego non sexa visto desde os poderes públicos como un atranco.

Queremos cinema en galego. Queremos que, cando menos, se siga actualizando e difundindo Foclos.tv, o cineclub do audiovisual galego na rede.

Queremos que se respecten e que non se poñan en dúbida os únicos nomes lexítimos dos nosos lugares, aldeas, parroquias, vilas, concellos e cidades.

Queremos o cumprimento estrito do Decreto 124/2007, polo que se regula o uso e a promoción do galego no sistema educativo e do resto de lexislación vixente.

Queremos que desde as administracións públicas non se financien entidades que teñen como obxectivo a redución do uso –e prestixio– do galego.

Queremos a volta do Partido Popular ao consenso que supuxo o aprobado por unanimidade Plan xeral de normalización da lingua galega, pois os acordos asinados por todos só poden ser substituídos por acordos asinados por todos. Queremos que non haxa nin un só paso atrás. Queremos que os poderes públicos cumpran coa súa obriga e responsabilidade de apoiar o proceso de normalización da lingua galega.

... E os bebés non saben ler subtítulos. Si, tamén queremos Teletubbies en galego.

Queremos respecto...

Queremos Galego!

Soldados de Salamina


Última lectura de verán de Thalía Troitiño, a nosa infatigable colaboradora:

Este libro, Soldados de Salamina de Javier Cercas, gustoume moito xa que creo que reflicte moi ben o que foi a Guerra Civil, a vida de moitas persoas despois, a forma de pensar, o xeito de ver as cousas, o sentimento reacio a falar de moitos...

Sen dúbida, creo que paga a pena a súa lectura. Un libro para enriquecernos cultural e ideoloxicamente, mesmo nos axuda a comprender mellor aqueles anos. Un libro expresivo e directo que vos recomendo efusivamente.

Historia dos números

Desde un novo blogue que acabo de descubrir, rescato este vídeo no que poderedes dar un breve paseo pola historia dos números. Ademais podedes practicar o inglés... con subtítulos en galego e castelán!

30/10/09

Mes da Biblioteca Escolar

O mes de outubro é o Mes Internacional da Biblioteca Escolar. A IASL (Asociación Internacional de Biblioteconomía Escolar) propón este ano o lema "“A alfabetización e a aprendizaxe na biblioteca escolar”. O principal obxectivo é chamar a atención sobre a importancia das bibliotecas escolares na educación de rapac@s e moz@s. Todos os estudos sobre o rendementos escolar e o desenvolvemento educativo amosan que o progreso e o éxito escolar están ligados á existenza de bibliotecas con bos fondos e programas educativos axeitados.




O cartel que nos mandan desde A Asesoría das Bibliotecas Escolares Galegas realizado por Miguelanxo Prado lémbranos que a Biblioteca Escolar é un espazo de lecturas: de lecturas literarias, de lecturas poéticas, dramatizadas, en compañía, en silencio, en voz alta; lecturas de imaxe, lecturas de gráficos, mapas, cadros, ilustracións, lectura da banda deseñada, o cine; lecturas informativas: o xornal, a revista divulgativa, a enciclopedia, a monografía que amplía e profundiza, o dicionario; lecturas para contrastar, para ampliar... lectura en pantalla, lectura en papel... lecturaS. "Lectura de todo tipo de texto, en todo tipo de soporte, con todo tipo de finalidades", velaí de que falamos cando falamos de lectura nestes momentos.

No noso centro, o IES nº 1 d' O Carballiño, estamos a celebralo de diferentes xeitos: con agasallo de libros e marcapáxinas, coa posta en marcha das Mochilas Viaxeiras, coa creación dun club de lectura en 1º de Bacharelato, e no vestíbulo temos un proxector coa explicación da CDU e diferentes vídeos de promoción da lectura.




Agora desde O Castro de Baronceli deixámosvos este vídeo tan marchoso porque comezamos o curso bibliotecario con moito ritmo:

A Bicycle Trip

Fermosa animación:


A bicycle trip from lorenzo veracini on Vimeo.



Vía Recogedor

Centésimas de segundo

Esta curta foi premiada en varias ocasións: mellor curta no Festival de Manhattan de 2007, premio especial do xurado no Festival de cine de Funchal no 2006. Unha reflexión sobre as pequenas ou grandes decisións a tomar en décimas de segundo, así como unha achega ao éxito que pode ser o fracaso. Imprescindible:



Vía

29/10/09

Retos matemáticos... e non tanto (XXVII)

Esta semana fun demasiado brando cos retos, seino, pero quero participación (para que o ego de bolbor non se desborde...)

Reto 1.- Dispós de 63 € que debes repartir en seis sobres de forma que ao pagar nunha tenda un produto calquera che permita pagar sen cambiar os billetes do sobre no que estean depositados independentemente do prezo do produto (que, loxicamente, terá un valor máximo de 63 €)
Como debes distribuír os cartos nos sobres?

Reto 2.- No centro dunha mesa, sobre un mantel de 30 cm de diámetro, hai unha botella de viño aberta. Como quitar o mantel sen derramar o viño e sen tocala con ningún outro obxecto ou parte do corpo e sen axuda allea?

Reto 3.- Un home foi a unha festa e bebeu algo de ponche. Despois marchou cedo. O resto dos convidados que beberon o ponche morreron a continuación envelenados.
Por que non morreu o home?

Reto 4.- Como medirías os 11 minutos que son necesarios para cocer un biscoito, con dous reloxos de area de 8 e 5 minutos respectivamente?


Sin noticias de Gurb


Novamente, Thalía Troitiño achéganos a lectura deste libro:

Un libro fácil de ler, entretido e divertido: Sin noticias de Gurb de Eduardo Mendoza.
Non creo que haxa ninguén que o empece e non o dea rematado. Eu recoméndoo polo seu carácter paródico e satírico. Un libro para rir, disfrutando mesmo de cada parágrafo. Os dous personaxes son moi cómicos.

Palabras

As palabras poden ter diferentes significados dependendo do contexto no que se usen. Esa é a mensaxe que a empresa anunciante pretende transmitir con este anuncio publicitario.



Nota: o anuncio orixinal podédelo ver aquí.

28/10/09

Seguimos a ter... Momentos

Onte foi a primeira reunión do club de lectura. Si, Momentos de silencio compartido segue con vida, noutro centro e con outro alumnado, aínda que co mesmo espírito e as mesmas finalidades: Lectura e Dereitos Humanos. Teño que recoñecer que sentía un pouco de medo: non coñezo a maior parte do alumnado, nunca houbo un club de lectura e todo resultaba unha novidade que podía saír de diferente xeito. Pero a reunión foi un éxito, a lectura escollida un acerto e o tema propiciou un debate extenso e interesante. E iso que non estabamos tod@s!!! Podedes seguirnos no noso blogue.
O libro escollido foi Enderezo descoñecido, do que xa vos falei hai un tempo.



Distraxion

Pódese traballar con música? E a mesma pregunta serve para o estudo? Semella que non, polo que lle acontece ao protagonista desta historia:



Vía Bibliomasa

O "boom" das redes sociais

Estamos a ser abducidos pola Internet e, en particular, polas redes sociais?

Grazas, Román.

Vía Retranca

Piano stairs

Thefuntheory é unha campaña publicitaria que afirma, máis ou menos, que se facemos as cousas máis divertidas, a xente usaraas máis:




Vía

27/10/09

Convencer con palabras

Cando a vexades, comprenderedes que sobran as palabras. Superboísima:



Vía Capítulo 0

Campañas de Tráfico

Estaredes de acordo comigo en que unha das maiores lacras da nosa sociedade son os accidentes de tráfico. Estamos acostumados a ver na televisión campañas da DXT que tratan de concienciarnos da necesidade de respetar as normas de tráfico usando imaxes máis ou menos impactantes. Por desgraza, este problema vai máis aló das nosas fronteiras. Estas son as campañas de Tráfico que se emiten na República checa.
Advertencia: poden ferir sensibilidades.

Con todos os defectos

Sobran as palabras...


26/10/09

La tregua


Thalía Troitiño leu este libro este verán:


Ao principio este libro, La tregua de Mario Benedetti, non me gustaba moito e facíaseme un pouco pesado, pero despois empecei a comprendelo mellor e xa me gustou máis. Creo que é un libro fácil de ler e do que podes tirar grandes cousas como por exemplo non ter medo a enfrontarte ao que pensen os demais.
Sen dúbida, recoméndoo porque paga a pena lelo.
Creo que a figura do protagonista é moi particular e á vez moi valente porque se enfronta á morte da súa primeira muller con só 28 anos, sacando adiante os seus tres fillos, e logo cando parecía topar unha muller coa que pasar o resto dos seus días, vólvelle ocorrer o mesmo. Sufriu moito na súa vida pero sempre soubo seguir adiante.

Cociña creativa

Opinións hai para todos os gustos, en todo, claro:


O camiño da Loureira

Sinxela historia de amor, real, sucedida en Boiro, enfiada nas arterias do mundo tradicional galego. Con toda a emoción dos seres humanos.

O camiño da Loureira from Toño Chouza on Vimeo.



Vía Capítulo 0

O corpo das mulleres

En Sexismo Publicitario coñecemos este impresionante documental italiano de 25 minutos sobre o uso do corpo das mulleres na televisión. Refírese á televisión italiana, pero serve para calquera outra.






Paga a pena ter todo o texto, aínda que estea subtitulado:

He trabajado y estoy exhausta... no me imaginaba tanto cansancio y tanto aburrimiento. Ahora sé que las imágenes no son solo imágenes. Son comunicación, memoria, saber, educación... Por supuesto no me imaginaba que las imágenes televisivas fueran un espejo tan preciso de algunas costumbres... he intentado mirar adentro de ese espejo para ver quiénes somos y tal vez llegar a modificarnos si no nos gustamos....

He entendido también que a veces los espejos sirven más para esconder que para revelar.

Recuerdo cuando Marco me decía que la tv tiene un poder increible. A pesar de que hable de la realidad y represente la realidad, puede disimularla.

La tv hoy, roba, afea, mina el paisaje de la conciencia de quién la consume, nos quita las raiíes y los fundamentos.

Rostros reducidos a máscaras por la cirugía estética.

Cuerpos inflados en exceso como fenómenos de circo que nos envía una idea de mujer falsificada e irreal.

Por eso estoy segura de que puedes ver tv, puedes también soportarla pero sólo aceptando que es un gran circo.

¿Quiénes somos?

¿Qué queremos?

¿Por qué todas las mujeres de Italia no bajamos a la calle protestando por la manera en que nos representan?

Las caras y cuerpos de las mujeres reales han sido escondidas. En su lugar la proposición obsesiva, vulgar y manipulada de bocas, muslos y senos. Una remoción y una sustitución con máscaras y otros materiales.

¿Dónde están las calidades del femenino en las imágenes que hoy dominan?

Entonces... ¿GUAPAS Y MUDAS EN LA TV?

¿Son así las mujeres que gustan a los hombres "un paso adelante, un paso atrás, una provocación?

Despues de años de lucha y recriminaciones para eliminar de la tv la ayudante al lado de conductores, hoy vuelve la guapa y silenciosa dama de honor... la historia se repite...

No podemos divisar en la tv una naturaleza peculiar del ser femenino, una nueva identidad original y genuina que no exista sólo en opocición a la identidad masculina, excepto en raros casos de algunos canales televisivos o en horarios de baja audiencia.

La presencia de la mujer en tv es una presencia de cantidad, raramente de calidad .

La mujer propuesta parece contentar y secundar cada presunto deseo masculino, renunciando completamente a la posibilidad de SER.

Está reducida y se reduce a ser un objeto sexual, ocupada en una lucha contra el tiempo que la obliga a deformaciones monstruosas, forzada a estar en un marco, completamente muda, o que presenta espectáculos televisivos que no requieren alguna competencia o preparación. Es como si la mujer no pudiera más mirarse al espejo, no pudiera aceptarse a si misma y aceptar su cara tal como es.

La autenticidad probablemente es uno de los derechos fundamentales de la humanidad. Pero la autenticidad requiere saber reconocer nuestros deseos y nuestras más profundas necesidades. En mi opinión creo que el verdadero problema de las mujeres hoy en día es que ya no somos capaces de reconocer nuestras necesidades y, por esto ¿cómo es posible ser auténticas?

Estamos tan acostumbradas a vernos a través de los ojos de los hombres, que ya no sabemos reconocer qué queremos realmente y qué nos hace felices.

Quiero decir que las mujeres nos miramos unas a otras con ojos masculinos, miramos nuestros senos, bocas, nuestras arrugas, como pensamos que un hombre nos miraría... el modelo corriente de belleza no nos representa y es como mínimo, curioso que la publicidad utilice imágenes con referencias sexuales atractivas para los hombres pero con finalidad de atraer a un público femenino.

Estoy segura de que sin esta presión continua del "tener que ser guapas" siguiendo cánones que no hemos elegido, nos aceptaríamos más tal y como somos. Y si es verdad que los cuerpos hablan más fuerte que las palabras, ¿qué nos están comunicando estos cuerpos?

En el programa televisivo Bagaglino, algunas semanas después del clamoroso caso Vallettopoli, Elisabetta Gregoraci confirmaba su humillante papel en el escándalo de "favores sexuales para obtener trabajo en tv, cantando "la rumba del chupachups".

¿ Necesitamos realmente de la azafata televisiva sádica?

¿ Necesitábamos de una figura cargada de un erotismo oscuro, que probablemente induce a los hombres que vuelven del trabajo en aquel momento a no querer cambiar de canal?

¿Por qué ha pasado todo esto?

Quizás porque es así como funciona el sistema. Estos son nuestros modelos de referencia. Así funciona desde la moda hasta la política, desde el deporte y la música pop hasta la medicina.

Hacer parte de todo esto te hace una mujer fuerte, te dá poder. Puesto que hemos decidido ser públicamente y mostrarnos como objetos de deseo, también cuando nos interpelan por nuestra profesionalidad y cuando en la pantalla hay mujeres adultas y preparadas que quizás tendrían mucho que decir.

Puesto que el único signo de atracción que conseguimos reconocer es una explícita alusión sexual, hemos orientado toda nuestra cultura hacia la estética de un club de striptease.

Para filmar estas imágenes (explícitas de partes del cuerpo femenino de las presentadoras o mujeres que participan en tv) es necesario disponer las telecámaras antes del espectáculo de manera que puedan filmar senos, vaginas y muslos como en una película porno, pero estamos mirando la TV PÚBLICA.

Cristina, última heroina de Gran Hermano, es hija del feminismo, pero lo interpreta a su manera. Antes teníamos que conquistar todo. Hoy utilizando también armas que una feminista hubiera aborrecido, ella ha creado un modelo de mujer nueva, que representa muchas contradicciones. Encierra en sí misma todos los símbolos del femenino que ella ha manipulado para adaptarlos al mercado, pero su carácter no es sumiso, porque " hoy para obtener éxito en este mundo hay que tener pelotas"(dice ella).

Cristina ha empezado a hablar chillando como hacian la Milo o la Biagini. Pero desde hace años las mujeres habíamos adquirido un tono de voz más adulto.

Es curioso que muchas chicas de calendario no son diferentes de la femenilidad diligente, estudiosa, ambiciosa y determinada, descrita por las estadísticas de la escuela italiana. A menudo son las mismas ex niñas bravísimas que hacían la felicidad de las maestras.

Sara Tommasi, "paperetta" , "schedina" y concursante de La Isla de los Famosos , dijo: "después de 4 años de estudios en la Universidad Bocconi , fui la directora de una gran empresa. Hoy el producto soy yo, un producto que vendo en el mercado del espectáculo.

Entre los 45 músculos de la cara, excepto los que necesitamos para masticar, besar, olfatear y soplar, todos los demás sirven para expresar emociones. Cuanto más articulado y compejo es el carácter, y como carácter quiero decir nuestra más profunda esencia, más individual es la expresión de nuestra cara.

¿ Qué están ocultando estas caras?

¿ Por qué las mujeres ya no pueden aparecer en la pantalla con su verdadera cara?

¿ Por qué no hay alguna mujer adulta que pueda mostrar su cara?

¿ Por qué esta humillación?

¿Tenemos que avergonzarnos de nuestras caras?

¿ Tenemos que esconder nuestras arrugas?

¿ Es una verguenza el paso del tiempo que deja sus huellas sobre nuestro rostro?

Esto es el enésimo abuso que los hombres no sufren.

Ana Magnani decía al maquillador que antes del rodaje no quería cubrir sus arrugas: " Déjamelas todas, no me quites ni una, he tardado una vida para procurármelas".

¿Qué vida quieres?

¿En qué mundo vives?

¡SOMOS MUJERES: además de piernas hay más!

Mujeres, mujeres, un universo inmenso y más.

Cuando escondemos nuestra cara renunciamos a nuestra unicidad y entonces a nuestra alma.

La cara expresa nuestra autenticidad. En primer lugar consideremos su exposición directa, sin defensas, en la que aparece su digna desnudez. Es la cara que empieza y hace posible cada discurso y también es el fundamento de las relaciones humanas.

¿Estas caras (manipuladas) hacen que la conversación sea posible?

La cara del otro/otra nos envuelve, nos pregunta, nos hace responsables. La cara lleva un mensaje consigo: Vulnerabilidad absoluta. Y es por eso que la camuflamos, la escondemos, la decoramos y hasta la modificamos con cirugía. Esto explica por qué es tan dificil aceptar nuestra cara: es como mirar fijamente su vulnerabilidad absoluta.

Entonces ¿cómo podemos permaneces vulnerables, cómo podemos permanecer iguales a nosotras mismas en un mundo donde eres un vencedor solo si eres invulnerable y feroz? ¡Qué dificil elección!

¿Invulnerables entre los/las vencedoras o vulnerables y que te olviden?

Sin embargo la vulnerabilidad es lo más fascinante de la cara. Pier Paolo Pasolini había entendido hace ya tiempo que la tv estaba a punto de destruir la poética potencialmente expresada por el rostro humano. Pasolini tenía un sentido agudo de la realidad del rostro humano, como un lugar donde se encuentran las energías vitales que explotan en la expresión , es decir en algo que es asimétrico, individual, impuro, compuesto, en fin, el contrario del típico.

¿Qué ha pasado a las caras de las mujeres ?

¿ Y al femenino expresado por cada rostro en su unicidad?

Mientras envejezco, yo rebelo mi carácter y por carácter entiendo decir todo lo que he vivido y queda plasmado en mi cara y la cara la creo yo misma con mis costumbres, con las amistades que he tenido, con mi peculiaridad, con mis ambiciones, con los amores que he encontrado y que he soñado, con los hijos que he criado .

"Honra el rostro del anciano" escrito en el Levítico 19.32 .

De hecho es un deber de la ciudadanía mostrar su rostro en público, sin esconderlo como hoy se hace con la cirugía estética. No es poca cosa el daño que se produce cuando las caras que envejecen tienen escasa visibilidad, cuando se exponen al público sólo las caras depiladas, maquilladas y convertidas en telegénicas para vender un producto mercantil o político.

Hoy hay muchas mujeres que han conseguido poder y fama en la tele y muchas son mujeres maduras con una historia personal , pero ¿qué tipo de verdad nos proponen sus caras?

¿Qué modelo de femenino pueden proponer a las mujeres más jóvenes con las que parecen competir cuando de estética se trata?

No hay ni una mujer que proponga una alternativa a la dictadura de los cuerpos perfectos. Las escasas imágenes de mujeres adultas no artificiales son feroces. Hienas que se ensañan con mujeres jóvenes cuando la comparación estética es desigual, asistimos al escarnio, a la humillación de la joven por la mayor.

Si las caras no muestran más su vulnerabilidad ¿dónde podemos encontrar las razones de la comprensión, la exigencia de sinceridad, la necesidad de respuestas sobre las cuales se funda la cohesión social?

Entonces no hagamos el lifting a nuestra cara, sino a nuestras ideas y así descubriremos que muchas ideas han madurado en nosotras mientras veíamos cada día en tv el espectáculo de la belleza, de la juventud, de la sexualidad y de la perfección corpórea que en realidad sirven para esconder a nosotras y a los demás la calidad de nuestra personalidad. Tal vez esta es la parte nuestra, porque desde la infancia nos han enseñado que parecer es más importante que ser, corriendo así el riesgo de morir desconocidas por nosotras mismas y por los demás.

En la escuela primaria para separar un escrito de otro la maestra nos aconsejaba que dibujáramos "greguitas", elementos decorativos, marcos para mi trabajo. La tele pulula de muchas mujeres "grechine". Algunas proponen el leiv motiv erótico, otras son simplemente un agradable decoro, caras jóvenes y frescas que hacen de adorno, de figuritas, de marcos...

Loredana Lipperini autora del libro "Aún de la parte de las niñas", nos recuerda que, escondidas debajo del sostén y de los labios inflados, que también la más inteligente de las huéspedes de un debate se siente obligada a mostrarse, a diferencia de los colegas varones, hay el malentendido concepto, según el cual una persona libre de los estereotipos, pueda así utilizar estos mismos para divertirse. Pero jugar con los símbolos y los estereotipos requiere un conocimiento tan potente y grande del mismo juego que es muy dificil no quemarse.

¿Se puede permitir que nos introduzcan debajo de una mesa transparente de plástico?

¿Se puede hacer de patas de mesa, pasar horas acurrucada ahí debajo manteniendo la superficialidad del juego sin que en alguna recóndita parte de nuestro interior no se produzca una herida?

¿ Y quién está del otro lado de la pantalla , qué sentimos?

En la tele hay un hombre que pone a una mujer debajo de una mesa... en aquella época alguien intentó protestar, pero los autores y el presentador Mammuccari se indignaron porque "la chica es una escultura viviente" y en la caja-mesa transparente tenía agujeros para respirar.

Era un programa donde se humillaban mujeres del público o a las que trabajaban en el programa continuamente.

Una alternativa a la humillación es la incompetencia. Chicas conductoras de programas, sin ninguna experiencia, sin algo que decir, que están allí por ser atractivas, inconscientes y que contribuyen a dar una imagen femenina de extrema superficialidad e inconsistencia.

Muchas de las mujeres adultas de la tv italiana son tan experimentadas como los hombres y por eso parecen sentirse obligadas a adoptar el mismo modo brusco. Al punto de llegar a tratar con sútil desprecio a sus colegas más jovenes y con menos experiencia como haría un prevaricador, pero con diferentes modalidades.

Siempre he creído que la tv no me interesaba, que no interesaba a los millones de mujeres que trabajan, se esfuerzan, que tienen una finalidad en la vida. Pero estas imágenes saltan fuera de la tv y entran en nuestras casas, alimentan las fantasías, ocupan los ojos de nuestros hijos e hijas, invaden el mundo .

Entra en juego así la supervivencia de nuestra identidad.

¿Por qué no reaccionamos ?

¿Por qué no nos presentamos en y con nuestra verdad (física)?

¿Por qué aceptamos esta humillación continua?

¿Por qué no nos ocupamos de nuestros derechos?

¿Qué tememos?

25/10/09

Ler (XIV)

Os libros, outros usos... como di o creador desta presentación, Antonio Alonso, sobre todo hai que lelos:

Shoes for Africa

A campaña "Shoes for Africa" recollerá durante os meses de outubro e novembro en Hipercor e El Corte Inglés zapatos de segunda mano, ou novo, para repartilos no continente africano. Este proxecto asínao Kiwi, e está apadriñado polo sempre famoso Samuel Etoo (que ten 14 -ou algo así- coches de luxo), quen por suposto rodéase de xente tamén famosa para conseguir un maior apoio para esta iniciativa.
Ata o 30 de novembro.

Non á violencia contra as mulleres (CV)

24/10/09

Jesús 2000

Traballo de graduados de Gobelins:


JESUS2000 from jesus 2000 on Vimeo.



Plan Ceibal

Vídeo publicitario do Plan Ceibal de Uruguay: un ordenador por alumno e por mestre con conexión a Internet. Realizado por Claudia Abend con música de Jorge Drexler:

Día das Bibliotecas



Desde 1997, grazas á iniciativa da Asociación Española de Amigo do Libro Infantil e Xuvenil, cada 24 de outubro celébrase o Día da Biblioteca. O obxectivo principal é o de fomentar a utilización de bibliotecas como un servizo fundamental do dereito ao libre acceso á información.
Un anaco do pregón deste ano:

Entraron en una Biblioteca.

¿Encontraron allí la máquina maravillosa y lacomposición química que deseaban? No, sólo hallaron estanterías repletas de libros. Si,páginas blancas llenas de letras negras. Terrenode papel sembrado de signos que eran semilla depensamientos, experiencias, sueños y memoriasde hombres y mujeres de todas las épocas de laHumanidad que escribieron para ti lo que sentían,lo que pensaban y lo que veían.

Tomaron uno, luego otro y otro… Comentaron loque leían, intercambiaron ideas. Imaginaron,disfrutaron y, finalmente, conocieron y aprendierona la vez que hacían realidad sus sueños escuchandoel concierto universal de las letras que suenan enla Biblioteca.

¿Percibes sus compases? ¿Compartes su armonía?

Tú que me escuchas con el sonido mudo de lasletras, dime: ¿Lo oyes también?


Vía

E lembra que agora temos a Biblioteca Dixital Mundial: o seu obxectivo é dar a coñecer e preservar o patrimonio de moi diversas culturas de todos os rincóns do planeta, tentando non centrarse só nos contidos da cultura occidental.


Grazas a Más que Libros deixámosvos unhas fotos daqueles lugares aos que quixeramos ir... xa!:




Siempre imaginé el paraíso como una especie de biblioteca.
Jorge Luis Borges

23/10/09

Tomalo ben

Monólogo de George Carlin sobre a morte, unha xoia do humor:






Vía Mangas Verdes

Vin bandeiras do Bierzo

Artigo de Xosé Luís Méndez Ferrín no Faro de Vigo:

Estivemos na Quintá, como quería Victoriano Taibo que dixesemos, ou na Quintana que hoxe toda a xente, incluíndo Lorca, escribe ou di. Na manifestación Queremos Galego! Habería 50.000 ou seguramente 100.000 humanos. Así como hai Quintana de Vivos e Quintana de Mortos, eu vin todos eses vivos pro tamén unha manifestación innumerabel de mortos. Estaban todos os mortos que nós temos e eles non teñen porque os seus mortos son de lonxe. Mortos e mortas entre os que, por proximidade destacaba a presenza da ánima de Rosalía e a do xenio de Domingos Antonio de Andrade, que na manifestación traducía os seus hexámetros latinos ao galego materno. Non podemos nomear todos os defuntos que estaban na Quintana no corazón e na lembranza dos manifestantes: eran todos os do 1846, os do Banquete de Conxo, cada un dos que votaron si no Estatuto do 36, meu camarada X.R. Reboiras Noia, Martín Sarmiento, Manuel Antonio. Aí, na nación dos finados, é donde a policía municipal non pode facer cálculos nin pór a concorrencia en algarismos.
E por que se moveu tanto pobo? Moveuse por valores inmateriais en tempos de crise e de penuria. "Todas as medidas gobernamentais executadas e anunciadas estes meses no ámbito da lingua foron dirixidas a anular as positivas para o noso idioma e os dereitos lingüísticos que nos asisten ou frear proxectos destinados a tales fins. Algúns exemplos son o anuncio de derogación do decreto do 50% no ensino en galego (a mal chamada "consulta" ás familias e todo o seu ronsel de irregularidades); a supresión das axudas á traducción de libros para o noso idioma; ou a contrarreforma da Lei da Función Pública, só para que o galego non sexa igual de necesario que o castelán para acceder a un posto de traballo na administración galega". Así expuñan os motivos da protesta os organizadores da manifestación do 18 de outono.
A política contra a lingua galega da actual Xunta parte dunha mentira unha e outra vez repetidas. Segundo eles, o galego viña sendo "imposto" e os falantes do castelán víanse "asoballados". Calquera espectador alleo do conflicto sabe que o 50% de galego no ensino é o que a dereita chamaba antaño "bilingüismo harmónico". E como pode interpretarse como imposición a esixencia de que os funcionarios que traballen nesta magra autonomía coñezan a lingua que o seu Estatuto declara como propia? E así seguiríamos.
Existe un programa oculto e un plan de actuación contra o galego, idioma que nos laboratorios neofranquistas do FAES se considera un miasma disolvente cuxa restauración só pode conducir as masas ao nacionalismo que, á súa vez, non pode senón dirixirse a romper España. Non queren que Galicia se xeneralice a "doenza" que avanza en Cataluña e que non retrocede en Euskadi. Logo, a misión que España lle ensixe ao PP en Galicia é a de devaluar o galego e a de sentar os alicerces da súa extinción. E o PP cumpre as ordes dimanantes da rúa Génova, Madrid: demoler o pouco que se leva edificado institucionalmente en favor do galego. Que as medidas reaccionarias contra o idioma noso non son iniciativa de Núñez Feijóo e da súa equipa de goberno senón da Xefatura Central, é cousa que se demostra coas políticas antigalegas que, poño por caso, na deputación de Pontevedra ou o Concello da Coruña se están a executar cada día. Aínda voltaremos sobre tales extremos.
Vin bandeiras do Bierzo na manifestación do pasado día 18. Elas non nos deixaron esquencer que o noso idioma sofre marxinación máxima na Terra Eo-Navio de Asturias, no occidente das provincias de León e Zamora e nas Ellas de Cáceres. Na Galicia Exterior son tantos falantes do galego sen dereitos ningún como eran os manifestantes se fixeron presentes na Quintana.

Historia da Muller

22/10/09

Retos matemáticos... e non tanto (XXVI)

De novo cos retoadictos para se espreman os miolos!!

Reto 1
.-O número de teléfono de Andreia ten 8 díxitos 5ABCDEFG. Ao sumar os números ABCD con EFG obtense 9.063 e ao sumar ABC con DEFG obtense 2.529.
Cal é o número telefónico de Andreia?

Reto 2.- É posible mediante cinco cifras impares sumar 20?

Reto 3.- Este é un vello que está durmindo a carón da súa muller (tamén maior), a cal está tecendo. O vello soña que está na guerra e que o van matar cortándolle o pescozo. A muller, ao velo asustado, pasa a agulla de tecer polo pescozo do vello co fin de espertalo. De súpeto, o vello morre do susto.
Por que esta historia non pode ser verdade?

Reto 4.- Se sumas un cuarto do tempo transcorrido desde o mediodía ata agora á metade do tempo que trascurrirá desde agora ata o mediodía de mañá terás a hora exacta.
Que hora é?

El PP despierta al monstruo

Artigo de Xosé Manuel Pereiro hoxe no País:

Entre los muchos logros del proceso autonómico gallego no está precisamente la normalización de la lengua propia. La consolidación del idioma ha sido un fracaso -o un no éxito, si quieren- similar al del mantenimiento de la sociedad y la economía rurales o al del desarrollo urbanístico civilizado. Habrá muchas razones, aunque ignoremos la mayoría, porque la sociolingüística ha discurrido más por caminos de la corrección política que del análisis científico, y la política ha echado mano de la literatura de evasión para ahorrarse el debate. Atribúyanlo si quieren al calentón del momento, pero creo que la manifestación del pasado domingo puede constituir un punto de giro sobre los pasados 30 años.

Sobre el fracaso, el principal es que pese a esas tres décadas de uso oficial y litúrgico (o quizás por ello), todavía sigan vigentes los estereotipos más rancios. Desde el autoodio en viejos y jóvenes al clasismo. Permítanme ilustrarlos con unas anécdotas recogidas vía redes sociales. "O ghallegho non sirve para nada! Que vas a Madrid e non te entenden!", les chilló un patrón a unos jóvenes que le preguntaron por un camino en una aldea. En un campamento de la Xunta, en Viveiro, el pasado verano, ninguno de los adolescentes participantes hablaba gallego. A uno que cometió el error de contestar una vez en ese idioma a un monitor, le quedó el apodo de El gallego. Una logopeda viguesa contaba la reacción de la médica a la que se le dirigió en gallego: "Ah, puedes hablarlo sin problema... pero, ¿tú tienes estudios, verdad?".

El segundo de los fenómenos inexplicados es la discreta popularidad de la asignatura de gallego entre los estudiantes. Quizá pueda deberse a la actitud de muchos padres, desde el menosprecio manifiesto a los puntuales, pero constantes resoplidos por cosas como que "abogado" o "móvil" se escriban respectiva e inexplicablemente con V y B (igual, por otra parte, que en el idolatrado inglés). O quizá a la de algunos profesores, que tratan a los alumnos como rehenes o cobayas de filias y fobias que no debieran salir del ámbito filológico universitario.

Todas estas cosas se sabían, pero no se decían, hasta que vino el efecto cocacola. Contaba ese mismo domingo Elvira Lindo en este periódico la reacción de las industrias de bebidas azucaradas ante la pretensión de subir los impuestos que las gravan en Estados Unidos. Hicieron una masiva campaña publicitaria, centrada no en defender las posibles excelencias de los refrescos, sino la libertad de la gente para beber lo que quiera sin injerencias del Gobierno (de momento, los cárteles colombianos no han tomado nota). Esa misma fue la estrategia que siguieron aquí los castellanistas antes de que el éxito los impulsara al matonismo perdonavidas. Y frente a ella no hubo mucho más que el torpe recurso de exigir el cumplimiento de las leyes, como si las leyes no las cambiasen los parlamentos y los gobiernos a conveniencia suya, o de los ciudadanos.

La manifestación del domingo puede significar un cambio de rumbo. El BNG reprimió la habitual y humana tendencia a capitalizar las movilizaciones, aunque el esquema era calcado al del Día da Patria, empezando por la terquedad en convocarla en Santiago, símbolo de lo oficial y entramado urbano en el que cualquier manifestación que supere los 20.000 asistentes queda desdibujada. El PSdeG participó en ella, aunque sin más alardes que incluir un ministro. O sea, abandonó la propensión tradicional a nadar entre dos aguas y pretender además guardar la ropa, y se supone que también la tentación de apuntarse a una inexistente tercera vía entre unos y otros.

Los organizadores tuvieron aciertos argumentales, como explicitar que el gallego une hasta a los que hablan castellano. Y errores estratégicos, como la consabida manía de culpar a los medios de comunicación, cuando además quien se retrató el domingo no fue precisamente TVG, sino el lunes los periódicos que tuvieron el valor de relegar 50.000 manifestantes al último lugar de una portada y a página par interior. O los llamados medios nacionales, que parecen no haber reparado en que, comparando poblaciones y estimaciones de la policía, la manifestación de Santiago fue al menos tres veces más numerosa que la de Madrid contra el aborto.

Lo del domingo es, además, únicamente la punta del iceberg de todo lo que está pasando. Ignoro qué compromisos, aquí o allá, han llevado al PP de Galicia a tomar ese rumbo, pero creo que ha despertado a un gigante dormido. Y además le ha devuelto la ilusión. Hay múltiples iniciativas de la sociedad civil, a veces torpes, quizás duplicadas y dispersas, imaginativas o no, que crecen exponencialmente. Miles de personas que se apuntan para hacer algo, aunque no sepan de momento qué. Artistas y escritores que quedan para dedicar fines de semana a patear calles y llamar en puertas a favor de la vieja nueva lengua. Como decía el verso de Uxío Novoneyra que me pisó el domingo Carlos Callón, a forza do noso amor -de tanto amor- non pode ser inútil.


Némesis

Unha vez comenteivos que Jo Nesbo é, para min, un dos mellores autores de novela negra. Daquela, o libro que viña de ler era Petirrojo. Agora quero falarvos do segundo que del temos en castelán: Némesis. E non vos defraudará. Por emocionate e apaixoante. Porque estamos ante un detective débil, orixinal, humano. Porque o autor sabe manter o ritmo, o interese e a tensión desde a primeira ata a última páxina, sen que decaia a emoción.
Nesta obra fala da vinganza e o castigo, con referencia explícita ao mundo dos xitanos; o título fai alusión á deusa da vinganza na mitoloxía grega.
Asegúrovos que o tempo detense en compañía do protagonista, Harry Hole, e tamén que quedaredes, coma min, coas ganas de que sigan a traducir os libros deste autor, que converte a novela negra nunga arañeira chea de elegancia e intelixencia. Non hai dúbida da capacidade do autor en crear un ritmo trepidante que non decae nin nos diálogos nin na narración.
Se vos gusta este xénero, non o dubidedes: Jo Nesbo vai engancharvos.


21/10/09

Anxo e Os Megatoxos

Hoxe visitou o noso centro Anxo Fariña para impartir unha charla taller sobre a creación de personaxes e historias. O alumnado de 2º de ESO e de 3º de Diversificación anteriormente recibira de agasallo un exemplar do libro Os Megatoxos e a Espada Esmeralda -do que falan no noso blogue "Diverlendo"-. Hoxe puideron preguntarlle ao creador as dúbidas que tiveron na lectura e sobre o traballo creador; ademais, crearon eles unha pequena historia.
Unha hora que quedou curta e que rematou cun agasallo de Anxo para o centro. Ah! Xa está á venda a terceira entrega!!!
Esta actividade encádrase dentro do programa "Bocaberta", subvencionada por Política Lingüística en colaboración coa editorial A Nosa Terra: "Creando historias".



Ryan

Óscar no ano 2005 como mellor Curta de Animación. De Chris Landret:



Vía

Sempre hai un lugar para a poesía (LXVI)

Germán Machado: Elegía de Artes Adivinatorias

abrazaste daños que no correspondían
y una causa doliente
túmulo, tumba

seca mujer que en tus aliños desfiguras
al que mira de lejos y maldice
decir de fruta seca, árbol caduco
ramo siniestro de flores y cenizas

estropicio de épocas mejores
cuando el viento rozaba
la piel como una dicha
de estar al sol, saber
que era posible
el cuerpo erguido
los pechos garbos
esa forma de esbelta gallardía

dije mujer
y ahora me corrijo:
nombré la macilenta
dolencia del que vive

Vía

20/10/09

Gopher Broke 3D

Curta de Blur Studios nominada ao Óscar no ano 2005 como Mellor Curta de Animación. O protagonista é unha toupa famélica con moito enxeño para conseguir comida



Vía Más que Libros

Ler (XIII)

Mona Lisa Revealed

Documental sobre o traballo do fotógrafo-inventor Pascal Cotte, quen logrou fotografar a "Mona Lisa" de Leonardo da Vinci cunha resolución de 240 millóns de píxeles, é dicir, unha resolución 8 veces máis alta que calquera cámara profesional até agora.




Estas imaxes avanzan os segredos descubertos tras cinco séculos:



Vía Todas

19/10/09

Ler (XII)

Contra a manipulación


Convocada unha ciberacción conxunta para denunciar a terxiversación da Radio Televisión de Galicia en relación á manifestación celebrada onte, sumámonos a ela:

O domingo 18 de outubro entre 50.000 (cifra dada pola Policía Local de Compostela) e 100.000 (cifra dada pola organización) galegas e galegos, de diferentes adscricións ideolóxicas, estratos sociolóxicos, e usos da lingua, manifestámosnos na defensa do noso idioma fronte o reiterado ataque que está a sufrir por parte do goberno da Xunta de Galiza presidido por Alberto Núñez Feijóo (PP), convocadas e convocados pola Plataforma Cidadá Queremos Galego integrada por unha diversidade plural de centos de colectivos e persoas.

Os medios de comunicación públicos do noso país (a Radio Galega e mais a Televisión de Galicia) non ofreceron unha información veraz que se axustase á realidade do verdadeiro impacto que tivo a mobilización, que contou cun resultado histórico en participación. Nese senso é preciso denunciar a obscena manipulación que por parte dos Servizos Informativos da TVG se quería levar a cabo, pretendendo iniciar unha conexión en directo coa manifestación, no momento xusto en que a primeira lectura do manifesto rematara, e as xentes que ateigaban a Praza da Quintana ían abandonándoa paulatinamente para permitir a entrada dos milleiros de persoas que inda non puideran entrar, e que agardaban nas Praza das Praterías e os seus arredores, e que finalmente encheron por segunda vez a Quintana. É evidente que a distorsión informativa tiña a intencionalidade de ofrecer unha imaxe minorizada dunha mobilización masiva, nun intento claro de manipulación que os milleiros de persoas presentes contestaron berrando, durante preto de dez minutos e con notábel indignación, a consigna "Televisión, manipulación", o que provocou que o equipo da TVG abandonase a praza.

Fronte a esa situación é preciso denunciar e difundir publicamente o acontecido, ao tempo que esixir que os medios de comunicación que pagamos todas e todos os galegos, deixen de ser un instrumento para a deformación interesada, cando non para a propaganda, en beneficio do Partido Popular no goberno do país.



Toca multiplicar...

Definitivamente parece que os tempos están a cambiar. Onde quedou aquel son tan típico das táboas de multiplicar? Dous por un, dous; dous por dous, catro; dous por tres, seis... A que molaba? Ou ides negarme que nestes mesmos intres non o estades a cantaruxar?

Pois sinto defraudarvos, pero parece que as técnicas de aprendizaxe das táboas de multiplicar cambiaron considerablemente. Escoitade esta curiosa forma de aprender a táboa do sete, e xa me comentaredes.


18/10/09

Los tristes

Artigo de Suso del Toro hoxe no País:

Es un día magnífico. Tengamos dificultades o nos vayan las cosas bien el sol luce con una medida de calor justa, todo brilla y es un día hermoso. Y debo sentarme aquí a escribir de cosas tristes, no porque no haya problemas sino por causa de quienes nos traen tristeza sin darnos nada a cambio. Este domingo caminarán personas por las calles de Santiago porque hay quien disfruta creando problemas y trayéndonos tristeza. Una cosa es ser serio y otra ser alma triste, las personas de alma triste no debieran gobernar nunca ningún país, tampoco Galicia.

Hay explicaciones para la política de Núñez Feijóo de desmantelamiento de la legislación que protege a la lengua gallega, desde explicaciones sicológicas, autoodio, a cálculos para obtener beneficios personales y partidistas. Es una política muy racional para conseguir los dos objetivos que se pretenden: el principal, dividir a la sociedad gallega, y el secundario actuar con decisión para acabar con el gallego como lengua realmente existente entre nosotros. Probablemente calcularon que les basta una generación más para que el gallego desaparezca sin vuelta atrás: en dos legislaturas, ocho años manteniendo la presión, dejaría de oírse el gallego a nuestro alrededor y sólo se mantendría como una lengua ritual en ceremonias. Es triste esa intención. Uno acaba trabajando de cualquier cosa pero cuando se le pregunta qué quiere ser de mayor casi ningún niño responde, "verdugo". (Ni siquiera la profesión de enterrador o incinerador, que no nos falten, tiene muchas vocaciones). Qué extraña atracción por la soga y la tijera. Y por las bofetadas, bofetadas al niño y la niña que ahora son hombres y mujeres.

La mujer de las bofetadas llama al programa de una emisora de radio coruñesa en la que vuelven a discutir, otra vez, si A Coruña se debe llamar otra vez oficialmente La Coruña. Es una voz alterada y llena de pathos, no se puede discutir con ella. Está llena de rabia y no negocia, se trata de su vida y su vida no es negociable, como todo el mundo necesita que su vida tenga sentido por eso grita que a ella le "quitaron el gallego a bofetadas" y que está muy bien. Y no se le puede discutir porque habla de su herida y su herida y su rabia son suyas. "Tengo 73 años y llevo toda la vida viviendo en La Coruña. Pues mira, cuando yo era niña, hablaba en gallego, como todos los del barrio, pero cuando fuí a la escuela, me lo sacaron a base de castigos y sopapos. Pero claro, ahora que hablamos castellano, pues a La Coruña le llamamos así, La Coruña, en castellano; y si le llamamos así, por qué nos quieren meter ahora A Coruña?, pues porque nos quieren meter el gallego..." Ese dolor y humillación y la de tantas generaciones de niños y niñas alimenta ahora de nuevo la caldera de la máquina de sumar votos en esa ciudad y en toda Galicia. Generaciones de gallegos han sido tratados como perros, como al perro se les castigó para que aprendiesen los trucos que quería el amo y aprendieron a hacer las gracias que se les mandó. Esos somos nosotros, nosotras, la mujer de las bofetadas es la madre de todos los gallegos y gallegas. Sólo cabe decirle: "No te preocupes, no te harán más daño, descansa. Y puedes hablar lo que quieras, lo que te pete. No consentiremos que te den más bofetadas, ni a ti ni a tus nietos. Descansa". De esa vieja y triste rabia ahogada en el pecho se alimentan esta nueva generación de los de la tijera, confían en nuestra vergüenza.

Confiados en que seguiríamos cargando la vieja vergüenza de ser quien somos, utilizaron la escuela y a nuestros hijos para que trajesen a casa la más triste papeleta. Nuestros hijos carteros de su matonismo, preguntándonos de nuevo si queremos que nuestros hijos sean gallegos así o asá. La utilización de los niños fue la suprema frivolidad, la irresponsabilidad sin límites. ¿Con qué juegan?¿Juegan con todo, con la convivencia, con los niños...? ¿No hay límites?

Mientras, en la vieja Casa Blanca un joven presidente negro juega en la yerba con su perro, se llama Bo. Su nombre es gallego, viene del latín "bonum", y le llegó desde Brasil. El mismo Brasil donde los brasileiros hablan con orgullo la misma lengua que aquí pretenden que nos avergüence. Pues no, no nos avergüenza ser la cuna de esa gran lengua de los juegos olímpicos de 2016, y no van a conseguir humillarnos para que nos avergoncemos. Si no les gusta ser gallegos, váyanse con su tristeza.

A tope en Santiago

Foi emocionante hoxe a manifestación, estar rodeados da nosa lingua, e, sobre todo, ver xente nova, algo que botara moito en falta na manifestación do 17 de maio. Pola defensa da nosa lingua, que todo cómpre. Seguirán xord@s aínda así?





Se queres o pin de ProLingua, mércao nun destes lugares:




Libraría TRAMA de Lugo
Livraría TORGA de Ourense
Libraría NOVA de Ponteareas
Libraría LUME d'A Coruña
Libraría SISARGAS d'A Coruña
TIPO (Comercio de música) da Rúa López Mora, 47 de Vigo


Videogioco

VIDEOGIOCO by Donato Sansone from Enrico Ascoli - Sound Design on Vimeo.



Vía Recogedor

Non á violencia contra as mulleres (CIV)

17/10/09

Ler (XI)

Cleca

Grazas ao blogue Pasa Páxina coñecemos esta curta de Julio Medem protagonizada pola súa filla Alicia

Contra a pobreza

Esta fin de semana organízanse actividades para lembrarnos que debemos loitar contra a pobreza.
A Alianza Española contra a Pobreza é a resposta de numerosos colectivos ante as desigualdades sociais: reivindica medidas concretas para aumentar a cantidade e calidade de axuda aos países empobrecidos, a cancelación da débeda externa e novas normas comerciais que permitan aos países acabar coa inxustiza e a discriminación.



Vía Islas Cíes

16/10/09

Efecto dominó

Tentar construír un mundo mellor:

WWF Knock-on effects (Dominoes) from Wyld Stallyons on Vimeo.



Vía Recogedor

Ler (X)

Onde viven os Monstros

Tráiler da película "Onde viven os Monstros", do libro co mesmo título de Maurice Sendak. Hai un tempo amosámosvos unha curta animada. Que ganas de vela!:

15/10/09

Obreiro

Boísimo spot co que Rafa Cortés promocionou PhotoEspaña 2008:

















Vía Capítulo 0


Retos matemáticos... e non tanto (XXV)

Despois da polémica xurdida nos anteriores retos por culpa dun billete falso, propóñovos estes catro para que sigades a pensar e a poñerme en evidencia:

Reto 1.- Como se pode obter o número 19 empregando unha soa vez os números 1, 2 e 3?
Nota: non está permitido usar decimais nin números concatenados (12, 13, 23...)

Reto 2.- Atopei cinco números consecutivos coa seguinte particularidade: o primeiro é múltiplo de 5, o segundo múltiplo de 7, o terceiro múltiplo de 9, o cuarto múltiplo de 11 e o quinto múltiplo de 13. Cales son os menores números que cumpren estas condicións?

Reto 3.-
Temos catro obxectos exactamente iguais e querémolos ordenar dunha maneira na que todos estean exactamente á mesma distancia uns de outros.
De que maneira hai que ordenalos?

Reto 4.- Nunha estrada un home ía no seu coche a 147 km/h ao xirar nunha curva a esquerdas de 215º. Que roda non tocou o chan?

Neste blog utilizamos as imaxes con finalidade educativa. Se algunha delas estivera suxeita a dereitos de autor, rogamos que vos poñades en contacto connosco para retirala de inmediato.