Blogue de Gracia e de Anxo, blogue de pingas e de icebergs, do que nos preocupa ou nos chama a atención, de biblioteca e de aula.

31/07/16

Carta al mundo y otros poemas

Libros del Zorro Rojo publica nunha edición fabulosa estes Carta al mundo y otros poemas de Emily Dickinson con ilustracións de Isabelle Arsenault. O libro ofrece sobre todo visións de morte e desesperanza, aínda que tamén hai amor, paixon, esperanza, creatividade. E é que a poesía foi para ela unha táboa de salvamento e ao mesmo tempo un xeito de fuxir da vida.
Hai que facer mención sobre todo das ilustracións, tan acaídas aos versos, constatando o poder de ambas cando se unen, poesía visual e poesía da escritora nunha conxunción magnífica.


Non á violencia contra as mulleres (CDLXXV)




Soy una mujer independiente, fuerte, hasta inteligente. He tenido la suerte de nacer en el lado rico del mundo, en el que existen los derechos. He podido estudiar lo que he querido, viajar. He tenido unos padres entregados y atentos, una hermana mayor como referente. He contado con las mismas buenas amigas desde que tengo uso de razón. Hasta he disfrutado de un buen primer amor: un compañero, un amigo, con el que (con nuestros más y nuestros menos) compartí cuatro años de relación sana y constructiva.


Me gusta leer, informarme, soy muy joven y despierta, empatizo mucho con las causas sociales; soy crítica con las injusticias, sé qué se puede y no se puede tolerar en una relación, condeno los abusos y tengo claro que si duele no es amor, que mejor sola que mal acompañada.


A pesar de todo, he soportado durante tres años una relación de maltrato de un hombre. Parece que hay quien aún espera que un maltratador sea un verdugo que siempre está de mal humor, un hombre desagradable que te manda a fregar y te insulta desde el minuto cero. Mi maltratador era cariñoso, era atento y una de las personas con las que más me he reído. A mi maltratador le gustaba escucharme, tonta de mí, si no hubiera hablado tanto igual no le habría dado tantas pistas sobre cómo hacerme daño. Mi maltratador me destruyó desde dentro: conocía muy bien mis puntos débiles y jugaba con la baza de la confianza que yo había depositado en él.


Mi maltratador es listo, vaya si me conoce. Cuando vio que yo no pasaba por el aro de los celos y el “qué llevas puesto” lo omitió. Cuando sintió que yo iba despertando, que me estaba dando cuenta, hizo todo lo posible por destruir mis relaciones más cercanas, por hacerme insegura y pequeñita. Y lo consiguió. Hizo que sintiera que le necesitaba más que nunca, que estaba sola, que no era buena y en el fondo todo lo que me pasaba, todo lo que él me hacía era un poco culpa mía y tenía que estar contenta porque él me quería a pesar de todo y me iba a ayudar a salir adelante.


Pero yo lo tenía todo controlado, pensaba; yo sabía que había cosas en él que no eran buenas pero mientras fuera consciente era yo quien tenía las riendas de la relación, creía. Mis amigas, mi hermana, también mujeres en teoría muy concienciadas sobre la violencia machista y estructural, sobre los hombres maltratadores, en algún momento se alarmaron. Llegaron a recomendarme que me alejara de él, veían comportamientos extraños. Pero nunca le dieron la suficiente importancia porque pensaban, igual que pensaba yo, “eso nunca le va a pasar a ella, porque ella es fuerte, es independiente, ella se daría cuenta y no lo permitiría”.


Y resulta que, hace unas semanas, tuve una conversación con una de ellas. Mi mejor amiga desde hace más de diez años me dijo llorando que no podía más, que no le gustaba cómo me comportaba con ella y que si seguía así no quería volver a saber nada de mí. Mi amiga decía que, a veces, era fría y distante con ella sin motivos, que parecía que me gustaba hacerla sentir mal. Mi amiga me dijo que tenía miedo de decirme algunas cosas, no porque fuera a atacarla físicamente, sino porque tenía tal poder de convicción sobre ella que siempre conseguía darle la vuelta a la tortilla y que se sintiera mal.


Esa tarde lloré más que cualquier día de mi vida. Mi amiga, a pequeña escala, había descrito algunos de los sentimientos que mi maltratador me había provocado. No sé muy bien en qué momento até cabos, pero esa noche llamé al 016. Hablé con una psicóloga durante una hora. Al parecer no es raro que las mujeres, inconscientemente, imitemos y reflejemos el comportamiento de nuestro maltratador en otros seres queridos.


Me preguntó, en un momento de la conversación, si mi maltrato había sido psicológico o físico, mi respuesta fue convincente “no, no, yo nunca he llegado a casa con un ojo morado. No he sufrido maltrato físico”. Según avanzó la conversación dije de forma muy natural que sí, que cuando discutíamos rompía cosas para no darme a mi, decía; que igualmente me he llevado más de un empujón, que me ha agarrado y me ha retenido contra mi voluntad, que me ha obligado por la fuerza a quedarme con él en mi propio coche cuando le he pedido llorando que se vaya. Y, qué sorpresa la mía al descubrir que sí, que al parecer también había sufrido maltrato físico. Yo, que soy una mujer independiente, fuerte, hasta inteligente.


No hay patrones para las mujeres maltratadas. Todas podemos llegar a serlo, todas podemos estar siéndolo y no ser conscientes de ello. Nadie en mi entorno vio realmente qué me estaba pasando, y no puedo culparlas, ni yo misma era capaz de verlo. Hay cosas de las que no se habla: yo no sabía que esos cambios de humor, esa inseguridad, esa tristeza inmensa, esa extraña forma de relacionarme con mis amigas más cercanas tenía una explicación. No lo sabía yo y no lo sabían ellas.


Aún hay días (la mayoría) en los que me siento sola, en los que creo que ellas no pueden llegar a entender lo que me ha pasado o cómo y por qué he cambiado. Sé que hay cosas que simplemente forman parte de una misma y se deben superar sin contar con nadie más, pero en algunos momentos sientes que eres muy débil: “venga, supéralo, sólo has estado con un loco, pasa página, que todas hemos tenido malos amores”. Es que esto no es solo un mal amor, amigas mías, y ojalá pronto encuentre las palabras para explicároslo, a vosotras y al resto del mundo. Ni una mujer más maltratada.


Celia Cuevas Martín

Visto aquí

30/07/16

Crimen en el Barrio del Once

Crimen en el Barrio del Once (El primer caso del comisario Lascano) de Ernesto Mallo, publicado por Siruela, -primeira dunha serie que protagonizará o comisario Lascano- ten pouco de novela negra e moito de novela social. Por que digo que é máis unha novela social ca negra? Porque aínda que o punto de partida poda ser un asasinato e a súa investigación, o que realmente importa e lemos é o contexto social da ditadura no que se desenvolve a acción; unha sociedade rachada por un exército que pode aparecer en calquera momento e levarse vidas humanas con total impunidade. A violencia e a tristura e o medo derivados daquela é unha protagonista principal do libro. Ademais, esta tristura vese reflectida na soidade do comisario, quen non pode superar a perda do seu amor. O libro, aínda que curto, non só nos contará a historia desta soidade, senón que tamén nos contará a historia doutros personaxes que serán relevantes na investigación, por iso non hai unha trama de non sabermos quen é o asasino, senón que o lectorado saberao antes que o propio comisario; non hai por tanto intriga, non é isto o que lle interesa a Ernesto Mallo. Coido que o importante reside no contexto da ditadura, na lembranza da historia e da crueldade dos seus protagonistas. Esa historia que non debemos esquecer para impedir que se repita. O atropelo de dereitos humanos unha e outra vez, contado en presente, para que nos quede ben claro como aconteceron os sucesos.
Impresionante

“La otra noche pensé que estaba en pecado por haberlo robado. Usted no robó nada, Maisabé, usted salvó a este niño. Sí, pero la madre… La madre no fue capaz de protegerlo y se metió en cosas que no debía. Usted no es culpable de lo que le haya pasado. La única culpable es ella misma, debería haberlo pensado mejor antes de meterse en lo que se metió.”


 

Acorde para a Vida!

Podedes estar ou non de acordo...

Acorde para a Vida! E tu tens um sonho ? o o Que Fazes Para o Realizar!! www.mentemilionaria.co from Joao Tavares on Vimeo.

29/07/16

Presas fáciles

Publica en galego El Patito editorial este cómic, Presas fáciles, de Miguelanxo Prado, libro de denuncia social que vén de me encantar. Estamos ante un thriller que critica a corrupción económica servíndose das preferentes como argumento; ao mesmo tempo, tamén fala do drama da vellice, da súa indefensión social e da súa soidade. Así, e en branco e negro, pasearemos pola Coruña da man dunha inspectora espabilada que esclarecerá os asasinatos mentres reflexiona -para si- sobre a situación que provocou esta investigación.
E si, podería ser certo.




Mozos malos

Unha vez máis, acudo a un artigo de Barbijaputa, sempre tan atinada, para traervos unha análise publicitaria:


Esta semana Seat nos deleitó con el nuevo anuncio de un coche. Tras las críticas, la marca lo eliminó de Twitter y de YouTube. Que una marca como Seat juegue a la ambigüedad no dejando claro si estamos viendo a un personaje famoso esconderse de sus fans o a un padre avergonzado de su ‘bendita rutina’ que se esconde para que no lo vean en su papel de ‘calzonazos’ mientras aprovecha las cámaras del coche para mirar las minifaldas de adolescentes, tiene sus consecuencias.





Seat fue Trending Topic desde el momento en que sacó el anuncio, porque la mayoría no entendió lo primero, sino lo segundo. Seat podría haber hecho este mismo anuncio de mil maneras diferentes y no dejar lugar a dudas. Podría, si hubiera querido, claro, pero es mucho más divertido hacerlo así, porque no sólo tocas el sector que necesita un coche familiar donde quepan cómodamente las sillas para críos, sino también el sector ‘chicos malos’.
Qué es esto de ‘chicos malos’. Nos lo explica esta otra marca, Fiat. Testado para chicos malos. Se ve perfectamente cómo un puñado de hombres -que son los únicos que hacen coches, los hombres- testan a prueba de novias locas el chasis y las ruedas. Pataditas ridículas, bolsazos inofensivos, portazos indignados. Porque así nos defendemos nosotras, muy cabreadas pero con cuidado de no hacer demasiado daño.
Y porque así son ellos, chicos malos, no lo pueden evitar, son muy canallas, muy machos, lo llevan dentro. No pueden tratarnos bien, no pueden no humillarnos, porque entonces no serían atractivos chicos malos sino tristes pusilánimes calzonazos. ¿Y qué mujer quiere algo así para ella? ¡Ninguna!
Lo que nosotras queremos, y bien lo saben ellos -por eso no dejan de repetírnoslo no sea que se nos olvide-, es a malotes con coches grandes que corran mucho, porque eso es una muestra de virilidad. Pero los coches potentes y grandes ya se venden solos, no necesitan de ninguna campaña que apele a su masculinidad, por eso Fiat ha decidido hacer este anuncio con el coche más pequeño de su gama, porque saben que muchos hombres no lo comprarán por no ser suficientemente imponente. Vamos, por ser un ‘coche de chica’.
Era necesaria esta campaña para cuidar la virilidad y la hombría de su clientela masculina, y lanzar un mensaje que dejara claro que puede que el coche sea pequeño, pero menudos machos lo conducen.





En una cosa Fiat lleva razón: no nos defendemos jamás con contundencia. No porque no seamos capaces biológicamente de arremeter con fuerza contra ellos, de darles una paliza, no, la biología poco tiene que ver aquí. Si ellos son los que saben ejercer verdadera violencia contra nosotras no es porque tengan una anatomía diferente, lo que tienen, han tenido y tendrán, es una educación distinta por su género, sin más. De no ser así, de responder nosotras con la misma violencia que recibimos, hace tiempo que el problema se hubiera acabado o sería ya residual.
Pero no es factible, precisamente, porque mientras la sociedad los educa a ellos para dejarse llevar, para ocupar el espacio como les venga en gana, para gritar, para correr, para ser libres, a nosotras nos someten al tercer grado del “sé una señorita”, “no abras así las piernas”, “no te pongas esa falda”, “eso es demasiado escote”, “no subas tanto la voz, qué estás, ¿loca?”, “tranquilízate, mira cómo te pones”, “vaya vocabulario para una chica”, “no seas tan bruta, no seas machota”…
Reírse en un anuncio de la incapacidad de las mujeres para responder ante “chicos malos” no es más que fomentar, a través del “humor”, una visión vulnerable de nosotras. Y no sólo eso, también le da heroicidad al hecho de tratar mal a las mujeres, especialmente si son tu pareja.
Con 70 mujeres asesinadas de media al año sólo en España y miles de casos de violencia de género, se sigue normalizando esta publicidad. ¿A cuántas más tienen que asesinar para que, en lugar de potenciar la imagen del “canalla irresistible”, se le ridiculice y se le condene?
En un anuncio donde dejan claro que el malo es él, es a ella a la que intentan dejar de inestable y de nulo control de su frágil biología. ¿Sabe Fiat que quien propina los golpes que matan son los de ellos? Lo sabe, claro que lo sabe, pero no es importante. Si no le importa al Gobierno, si no le interesa a la misma clase política que es responsable de ponerle fin, ¿por qué le iba a importar a una marca que sólo busca vender y que además sabe con que este anuncio lo hará?

28/07/16

El lector del tren de las 6.27

Gustoume sen excesos esta novela de Jean-Paul Didierlaurent que publica Seix Barral, El lector del tren de las 6.27, unha homenaxe á palabra literaria, aos libros, á literatura. Claro, con este tema, tiña que me gustar! O máis curioso é que o autor realiza esta homenaxe a través dun personaxe que non é destacable, que representa o "fracaso" da sociedade, un rapaz anódino que odia o seu traballo. Pero este rapaz ama a palabra escrita. E a través deste amor desenvolverase a novela e canto sucede nela. Coido que o malo é o final, quizais non podería haber outro, pero é demasiado previsible e demasiado "bonito" ou inxenuo; iso si, o libro lese dun tirón porque engancha, pero recoñezo que esperaba algo máis desta homenaxe literaria. Por tanto, non estamos ante unha obra mestra, mesmo hai personaxes que pululan polo libro sen sabermos moi ben por que e que deberían terse desenvolvido máis, pero é un conto de fadas -tal cal- que vos recomendo.

27/07/16

La primavera de los árabes

Jean-Pierre Filiu e Cyrille Pomès tentan explicar neste cómic publicado por Norma, La primavera de los árabes, as revolucións que se levaron a cabo en moitos países árabes nos últimos anos. Así, os autores levarannos por Túnez, Exipto, Yemen, Siria, Baréin, Libia, Marrocos, Arxelia, Arabia Saudí e Gaza. En todos estes lugares heroes e heroínas ergueron as súas voces para perdir cambios nas súas sociedades respectivas. Para min ten un ritmo demasiado frenético pois en moi poucas páxinas pretende explicar demasiado, pero é unha gran obra para achegarse a todo canto pasou ultimamente, de feito coido que cada capítulo tería a capacidade de se transformar nunha soa obra completa que nos achegara a esa realidade dun xeito profundo. O máis chamativo é que os autores procuran uns personaxes e dende eless amosan a brutalidade da represión; é importante darlles voz a estes heroes anónimos que tiveron unha importancia tal que foron a chave do inicio das revolucións, pero que non coñecemos; con eles e elas como escusa leremos un repaso rápido de todos eses días claves do mundo árabe.






Fuiste mía

Con esta canción Gerardo Ortiz non só consegue facer apoloxía de violencia de xénero, senón mesmo de terrorismo, digo eu.
Conta unha historia de infidelidade na que mete a moza nun coche para queimala viva despois de asasinar ao "outro".
Esta barbaridade só lle custou 2.600 dólares de multa.
E falamos dun país no que cada tres horas morre unha muller por violencia machista. 
O vídeo non ten desperdicio. Que medo!




Vía

26/07/16

La niña perdida

Remato con nostalxia esta saga que me mantivo xunguida ao sofá nestes últimos días, un diario de vida, de vidas, de cidade. La niña perdida céntrase na dor da perda, pero tamén é unha descrición detallada de Nápoles, da corrrupción política, de reviravoltas do poder que podemos importar ao noso país; se no anterior libro falabamos de teorías feministas e políticas, neste falaremos tamén da cidade como espazo indivisible de canto suceda, de protagonista de corrupción, de morte, mais tamén de amor. É tamén un diario de tristura porque a amor dunha nai será sempre o máis grande. E é tamén a ilusión da amizade eterna. Supoño que é todo isto e moito máis.
Elena Ferrante pecha unha saga memorable con este La niña perdida que publica Lumen. Sei de feito que moitas destas personaxes veñen de apoderarse de min e permanecerán convivindo comigo durante un tempo. Porque deixa unha asemade unha sensación irremplazable de mudanza, de reflexión. E unha bocanada de pesimismo, porque non hai connivencia con personaxes de papel, senón que a vida é dura, e durá será a vida destas mulleres que tensan demasiado dun fío que non sempre é fiable. Por iso hai miseria humana, e tanto que a hai, por ser unha característica de noso que nos mergulla naquilo que tantas veces pretendemos evitar e non sempre somos quen de facelo.  Son moitas páxinas intensas como para esquecer facilmente a Lenu e a Lina.
Outra das cualidades que presenta este libro -xunto cos anteriores- é a evolución psicolóxica dos e das personaxes, dos cambios de opinión, das desavinzas interiores. A narradora que escribe, e se confesa ante o lectorado, quere crer nun amor romántico ao mesmo tempo que é consciente de que este non existe, é tan valente que confesa amar un home máis cás súas propias fillas, pero tamén é quen de evoluír e deixar atrás un conto de fadas do que xa non é protagonista. A maternidade, con todos os seus claroescuros, é peza reinante nas páxinas deste libro.
Outro tema fundamental é como a sociedade culpabiliza sempre á muller. Neste caso porque é ela a que pide a separación, porque é ela a que comete o adulterio... non é doado nunha sociedade tradicional como a italiana -ou a galega- dos anos setenta. O traballo da muller como tema está moi ben reflectido, a necesidade de ser autónoma economicamente, a sociedade que culpabiliza, o coidado dos maiores... hai moitos temas que ao longo das páxinas fanse importantes e non debemos desdebuxalos entre unha trama que, iso si, mantense apaixoante.
Coido que é, sobre todo, unha saga de mulleres. Son elas as protagonistas, e dentro dese coro de personaxes, son as mulleres quen toman iniciativas, quen fan e desfan, quen mandas e reprenden. Son elas as importantes, a pesar dos mafiosos -homes- que herdan, por certo, un libro vermello da súa nai. Elas teñen a voz e así nolo transmiten. Unha voz propia e intransferible.


Detrás do mate



Un documental que fala da intimidade destes lugares nos que menores de catro anos viven desnutridos e expostos a agroquímicos. Nunha das sete marabillas do mundo, o que non se ve nin queremos ver, sucede: traballo infantil e extrema pobreza.




As sinaturas de apoio á petición on line para pór fin ao traballo infantil en Misiones, promovidas mediante a plataforma Change, súmanse tras a difusión do documental.

Aquí foi onde o vin eu. 

25/07/16

Busco Amante Galegofalante

Busco Amante Galegofalante from as candongas do quirombo on Vimeo.

Grazas a Dores Asorei

Sempre hai un lugar para a poesía (CXXXV)


Para Francisco Leiro

O escultor sae a escena coa súa camisa nova,
pousa as mans sobre o atril, tira o papel do peto
e antes de dicir nada lembra os mortos de Angrois.
Neste verán de bronce e non de ouro vexo o corpo
dun tren abandonado e aqueles dous cativos
de camisa vermella a xogar no vagón da vila
ferroviaria. Aqueles dous cativos que ollaban
para a cámara no medio da ferruxe, cun sorriso
de dentes asimétricos. Imaxes que gravou o home
que tanto amei. Imaxes que ninguén montou
aínda, igual que os nosos ollos non precisan montar
ningunha das imaxes que pasan pola retina
desde a hora do nacemento até a hora da morte.
Desconfiade ante todo da intelixencia humana.
Volvede crer, como as mans do escultor,
nunhas poucas palabras. Lembrade a policía
pola rúa, o son dos helicópteros, os parentes
saudando os seus mortos no Multiusos do Sar,
ringleiras de persoas na Alameda para dar
o seu sangue e as luces e as cantigas do campo
da festa, que en toda a noite non pararon de soar.
No seguinte verán subín a Angrois pero nunca
cheguei a ver a curva. Cando volvín á casa
o home que tanto amei lía de novo os poemas
que escribín o verán no que nos coñecemos.
A historia ás veces é un camiño de dobre dirección
e outras veces parece unha vía morta. O escultor
mete o papel no peto, que nas súas mans parecía
un pano branco, e antes de rematar lembra
unhas poucas palabras de Asorey nos anos trinta,
case mudo despois de oír falar a Bóveda. “Terra
a nosa!”. Pero nós non amamos a posesión
da terra. Amamos a verdade da súa voz,
o tacto da verdade que os poderosos temen
e que nin tan sequera eles poden silenciar.


MARÍA DO CEBREIRO

Je suis le machisme ordinaire

Unha nai que pon as cousas no lugar correspondente e un profe patético. Non está subtitulada pero enténdese perfectamente:

24/07/16

El dragón rojo

En Libros del Zorro Rojo poderemos atopar este álbum de Max Velthuijs El dragón rojo, un clásico máis a ter en conta nas nosas bibliotecas. Esta é a historia dun dragón, un dragón bo que non entende aos humanos, que son ben estraños, ben é certo. A estrutura é moi de conto tradicional ("érase unha vez") e gústanme sobre todo as chiscadelas que atopamos, máis, por suposto, ao do final. As ilustracións súmanse ao texto para contar un conto case necesario, xa que falar de prexuízos sempre innecesarios, pero tamén de paz, de xustiza, de respecto, de convivencia.
Máis que claro.





Non á violencia contra as mulleres (CDLXXIV)

 Deberiades ir ata aquí para ver os MITOS SOBRE O MALTRATO.
Gráfico explicativo realizado por Bosch e Ferrer (2012)



http://noviolenciaactiva.com/category/violencia-de-genero-mitos-conceptos/

23/07/16

Verdiciu. Rodrigo Cuevas

Glup

Precioso cómic sen palabras de Daniel Piqueras Fisk que publica Narval: Glup é un libro ideal para todas as bibliotecas escolares dos coles que fala sen falar do paso do tempo; comeza coa fecundación dunha nena, amosando o espermatozoide que consegue chegar de primeiriño ao óvulo ata que a moza faise maios e ten descendencia. Pero esta nena que se fai moza ten unha característica especial, que naca na praia, e iso significará que toda a súa vida estará marcada por ese vínculo que a marcará sempre; ademais, haberá un obxecto que tamén servirá de liña condutora, un colar que perde de nena e que buscará sempre, o encontro marcará, por tanto, a fin da historia.
A min pareceume visualmente magnífico. Sobran as palabras cando as ilustracións guíannos sobradamente, e as cores están empregadas dun xeito particular, xa que principalmente só hai branco e negro, combinado co azul do mar, claro, e cando atopamos algo de cor sabemos que implicitamente é porque a nosa vista e a nosa curiosidade vai ir directamente a esas viñetas, algo que sen dúbida ningunha era procurado polo autor.
Precioso.




Tergo

Curta sen palabras. Un robot máis limpo cós humanos:


Tergo from Charles Willcocks on Vimeo.

Vía

22/07/16

Mil orejas

En Libros del Zorro Rojo poderemos atopar este pequeno álbum tan necesario de Pilar Gutiérrez Llano e Samuel Castaño Mesa, Mil orejas. Un libro que fala da necesidade de comunicación, de como escoitar a aquelas persoas con discapacidade auditiva. Así, no libro atopamos tren linguaxes, o de signos xa na dedicatoria, o escrito e o visual. E fai fincapé que as persoas xordas teñen outras capacidades sensoriais que moitas veces nós nin temos nin notamos, atentos como estamos aos ruídos do mundo que nos entran polas orellas, desperdiciando a ocasión de entender doutros modos. As magníficas ilustracións resaltan o diálogo que se establece entre o son e o silencio. E para colmo o libro ofrece unha tarxeitña con alfabeto de signos.
He querido explicar que
tengo mil orejas diminutas regadas por todo el cuerpo
que una mano rozándome la espalda
grita que me quiere […]


Deses libros que deben existir, e que debemos ter en conta.


Mil orejas en lengua de señas from Tragaluzeditores on Vimeo.

La veleta y el espantapájaros

Pablo Albo e Pablo Auladell crean en La veleta y el espantapájaros publicado por Thule unha fermosa historia de amor perdurable no tempo a pesar das inclemencias e o paso do tempo, ou quizais deberiamos dicir que grazas a eses factores é polo que o amor persiste. En letras maiúsculas, para facilitar a lectura a quen comece nesta arte milagreira, este pequeno álbum encerra nas súas páxinas unha fermosa historia onde as ilustracións sempre en tons opacos chaman a atención pola súa forza.



21/07/16

Convidando a ler

Veño de ver neste blogue "Soy bibliotecario" estas ilustracións que xa publicaron hai tempo convidando á lectura. Aquí volas deito eu tamén.


Ilustración de Anna Forlati


Ilustración de Alberto Ruggieri

Ilustración de orige descoñecida

Ilustración de Loujaina Al-Assil

Ilustración de Sarah Massini

Ilustración de orixe descoñecida

Ilustración de Soizick Meister

Ilustración de David Pintor

Ilustración de Mónica Carretero

Ilustración de Chapter 56

Ilustración de Montse Tobella

Ilustración de Charles Santoso

Ilustración encontrada a Creators Bank

Ilustración de Oliver Jeffers do libro “O incrible neno devoralibros”

Ilustración de Selçuk Demirel

Ilustración de orixe descoñecida

Ilustración de Emilia Dziubak

Ilustración de Ines Huni

Ilustración encontrada a Radhusets Julkalender

 Ilustración de Juan Sebastian Amadeo

20/07/16

Las deudas del cuerpo

Sigo avanzando na saga de Elena Ferrante con este terceiro título Las deudas del cuerpo publicado por Lumen. Aínda que seguimos os pasos destas dúas mulleres camiñando pola vida adulta, resulta moi interesante o encadre do tomo, as revoltas sociais, a camorra, o fascismo, e sobre todo o feminismo. Descubrín moita información non sabida das revoltas sociais desta época en Italia, os movementos obreiros e estudiantís, o papel do comunismo e o da extrema dereita. Hai asemade moitas reflexións  sobre o papel da muller na sociedade. Como o libro non é meu, non puiden subliñar algunhas frases que me gustaría destacar e que agora non atopo, aínda que lembro unha que viña a denunciar "mientras los dos toros hablaban las vaquillas teníamos que escuchar", ou algo así, denunciando a invisibilización da muller e o estigma que sobre ela pesa e a súa intelixencia mesmo en círculos considerados cultos. Por iso esta cuarta entrega pareceume particularmente oportuna. Tamén o é o feito de que todos os personaxes evolúen, en cada entrega imos admirando como medran todos e todas elas, ninguén permanece tal cal se nos informara na anterior entrega literaria.
Segue a ser moi interesante esta loita de clases, ese querer deixar se pertencer a un determinado lugar, a unha determinada estirpe familiar. Pódese conseguir? Consegue Elena fuxir de si mesma e ter o seu propio espazo vital? Leremos con ela do seu sufrimento, da súa angustia, dese querer ser ela e non verse eclipsada por canto a rodea; e leremos sobre o machismo, como non, ese que non permite que unha muller teña luz propia e que esa luz poida brillar máis cá do seu cónxuxe; por iso Elena deberá apagarse no seu matrimonio, porque casa cun home temeroso de non ser máis intelixente cá esposa. E saberemos, claro está, da amiga, de Lina, non son nada a unha sen a outra, pero cada vez que unha brilla, a outra apágase.
Destacar tamén a ollada que deita a autora sobre determinados problemas sociais: o divorcio, o feito de ser unha nai soa, a soidade na que te mergulla unha sociedade que non permite fuxir das súas convencións máis primarias... Leremos que nesta época xa existía a pílula anticonceptiva (tamén aquí? nin idea), pero que precisamente a sociedade non permitía achegarse a ela con liberdade. Cantos pasiños temos dado!
Son moitos os aspectos destacables desta novela. Ansío ir pola cuarta e a ver que ocorre.


Este texto es una creación de Devoradora de libros y no está permitida su copia.


19/07/16

Blast 4. Ojalá se equivoquen los budistas


Cheguei ao final da saga con esta entrega, Blast 4. Ojalá se equivoquen los budistas de Manu Lacernet publicada por Norma, o que non fai máis que confirmar que é un gran autor que non decepciona. O final é máis inesperado, xa sen a voz do protagonista, e neste tomo destacan máis as irrrupción das tiras en cor. Se nalgún momento anterior pensara desfalecer, esta última entrega pareceume que lle daba a toda a tetraloxía unha nota máxima, unha tetraloxía na que a bestialidade do home queda reflectida de todos os xeitos, xa que o autor chega a esa irrespectualidade que só o ser humano pode ter cara a si memso, por iso por estas páxinas pasean a violencia e as drogas, a violencia e os traumas. O final, que non deixa lugar a dúbidas, e que nos ofrece unha visión tan afastada da melancolía do acusado, de quen coñeciamos soamente a súa declaración nos anteriores tomos, déixanos un gusto amargo por ser nós mesmos, non, desde logo, pola lectura. 
Aínda que este autor afástase de certo das outras obras que eu coñezo, paréceme marabilloso!






Neste blog utilizamos as imaxes con finalidade educativa. Se algunha delas estivera suxeita a dereitos de autor, rogamos que vos poñades en contacto connosco para retirala de inmediato.