Chofer de sandías

 Divertido álbum rimado de Antonio Rubio e Emilio Urberuaga publicado por Kalandrakahttps://www.kalandraka.com/chofer-de-sandias-galego.html: Chofer de sandías é un canto contra o cambio climático porque fala precisamente da ledicia da natureza; unha ledicia e unha ollada verde que vén, por suposto, dirixida dende a infancia, a que precisamente está máis comprometida na loita contra o cambio climático. E porque esta loita é necesaria, necesaria é a lectura de álbums coma este, que cren nun futuro máis verde dende un presente máis negro.

Ratos na escola

 

Volvesn os ratiños de Oli e Natalia Colombo que publica Kalandraka: Ratos na escola é unha divertida e fantástica viaxe agora que temos que volver ao cole: versos que nos amosan cantas actividades diferentes podemos facer na escola, porque non só aprendemos, senón que xogamos, pintamos, musiqueamos... e lemos! E coa  maxia da lectura, percorreremos o mundo...

Canto eu e a montaña baila

 Antes de tela nas mans na nosa lingua, xa tiña lido marabillas desta novela, así que cando a editorial Kalandraka a puxo nas miñas mans, levei unha evidente ledicia. Canto eu e a montaña baila de Irene Solà é unha sorpresa ambientada nunha zona dos Pirineos, entre Camprodom e Prats de Molló. Novela coral onde todos e cada un dos protagonistas teñen voz, sexan persoas ou non. Bebendo da tradición oral, as lendas conmoven dende a súa veracidade ou a súa verosimilitude: que importa que sexa lenda? Lendas que viven na quietude da natureza, no rural tranquilo que foxe da frenética actividad urbana. Nunha novela relativamente curta cabe de todo: ilusión, amores, relacións, erros, pantasmas, proxectos... e neste todo cabe -memo- unha experiencia lectora diferente. Mentres lemos cambiamos de forma como cambia quen narra, dá igual: é unha experiencia que non queremos que remate. Porque estamos en medio dun conto, e gústannos os contos. Porque estes proveñen da maxia. A maxia da lectura. E que nos parta un raio: as flores seguirán medrando!

 

Si la muerte te quita algo, devuélvelo

 Conmove a lectura de Si la muerte te quita algo, devuélvelo de Naja Marie Aidt, publicado por Sexto Piso. Como non vai conmover a morte dun fillo? Aceptala e seguir vivindo é posible, pero como percorrer ese camiño tan absolutamente impensable? Porque perder un fillo é o peor que lle pode pasar a un ser humano. E o libro só fala disto, da ausencia, da morte, pero tamén do amor e da vida. A nai, a poeta, a escritora, fala desa dor extrema, unha dor que provoca ausencia de palabras pero que só a través destas poderá seguir adiante: “El sonido apenas puede salir de mí, apenas puedo respirar. Ahora soy otra….”

A carón das súas palabras, no libro intercálanse asemade fragmentos doutros autores e autoras que tamén falaron da morte dun ser querido. A carón destes fragmentos, outros: poemas, cartas, versos, reflexións...

A dor e a palabra.

Agathe

 

Gustoume esta novela curta de Anne Cathrine Bomann publicada por Anagrama: Agathe é unha viaxe pola soidade e a dor silenciosa que pode derivar nunha angustia tremenda. Poucos personaxes son necesarios nesta novela: o propio protagonista, psiquiatra, a súa asistenta -importante no seu silencio- e unha paciente que lle dá título ao libro: será esta quen axude a curar ao médico da súa propia doenza, a súa vida. Con poucas palabras, asistimos a un proceso psicolóxico totalmente revelador; realmente, o máis importante do libro é como se fala das enfermidades mentais, con total transparencia e naturalidade.

Hamnet

 Xa me gustaran con anterioridade libros de Maggie O'Farrell, e este encantoume: Hamnet, publicado por Libros del Asteroide, é unha fermosa historia sobre a perda, sobre a familia, mesmo sobre Shakespeare (de quen non se fai referencia explícita) e a súa familia, protagonistas desta historia, facendo fincapé na cónxuxe, Agnes. O propósito do libro é, precisamente, que non importan os xenios nin as excentricidades, senón que a nosa vida cotián, os nosos acontecementos, a dor que nos rodea e que sentimos tantas veces, é o que conforma a vida do ser humano; e o que máis marca desta é a perda dun fillo: o innomeable, a dor eterna, a inxustiza sen máscara. Por suposto, esta dor e a explicación a creación de "Hamlet", esa vida que alberga a novela, está perfectamente narrada e retratada: esta é unha das calidades da autora, que nos enreda nas súas páxinas para podermos latexar canda as vidas ods personaxes, ulir, ollar e sentir canda eles e elas. Ficción e realidade acaban desdebuxadas porque non sabemos cal é cal, pero non importa, porque quedamos coa dor, coa perda, e coa tenrura que sobrevive a elas. Os sentimentos son os verdadeiros protagonistas desta fermosa novela que non vos deixará indiferentes.

Sol y sal

 Videoclip oficial de la canción de Nunatak "Sol y Sal" en colaboración con Anni B Sweet, Arde Bogotá, Ayoho, Miguel Ríos, Nina de Juan, Rozalén, Second, Shinova y Tarque.

Este é un dos exemplos, un máis, da destrución humana, esa que practicamos cada día sobre a natureza. Ten esta futuro aínda?

Superavoa

 

David Rodríguez tráenos un recoñecementos ás avoas, esas que nos fan sentir mellor e que nos coidan cando somos crianzas, un libro que está orientada a primeiras e primeiros lectores: Superavoa, publicada por Xerais, conta con ilustracións e letra doada para implicar ao lectorado máis novos nesa complicidade disposta á tenrura que sentimos polas avoas.

Rewind

 Encantoume este libro de Juan Tallón, Rewind, publicado por Anagrama. Pareceume un libro moi bo, ben escrito, que te atrapa entre as súas páxinas, que falan sobre todo da perda, pero tamén da supervivencia e da resilencia. Os personaxes que falan e que transitan entre elas son grandes supervivintes que ao mesmo tempo son testemuñas da amizade, do amor, e mesmo da violencia. A vida é difícil, pero estes personaxes teñen que asumir a vida sobrepasando a maior das dificultades, e aí está a súa loita; vivir sen esquecer, sen poder pasar páxina, pero vivir, ao fin e ao cabo. Esta vida é un empoderamento das persoas, trazando diferentes estratexias, pero procurándoas entre o lixo que perdura.

Un libro que non dá tregua,  cunha estrutura que consegue atraparnos para seguir os acontecementos; máis ben, para seguir avanzando, porque acontecementos, a posteriori, non hai máis que aquel que marcou a vida e o libro en si. Dor, tristura, impotencia. As páxinas transitan por estes sentimentos que chegar ao lectorado para andar o mesmo camiño que os personaxes e preguntarnos, asemade, cal sería o noso traxecto a percorrer. Supoño que iso só a vida podería decidilo. E mellor que non o faga, dendo logo.

 

Madre Medusa

 

Un álbum que lle dá a volta a historia: Madre Medusa de Kitty Crowther, publicado por Ekaré. Por que dicimos que a historia é diferente? Porque en lugar de falar da mamá marabillosa, o que constrúe aquí a autora é unha nai demasiado posesiva, unha nai sobreprotectora, que ten que aprender a dar corda á filla. E será esta quen llo teña que demandar. Ante este requerimento, o final é sorprendente.

El espejo de nuestras penas

 Devolveume Pierre Lemaitre a ilusión da lectura, algo que lle agradezo profundamente, pois xa tiña eu medo a tela perdido para sempre: esta crise lectora foi máis  longa que as anterioes; así que despois de comezar moitos libros e telos deixado porque me "pesaban" collín El espejo de nuestras penas -publicado por Salamandra-, que agardaba dende había tempo na mesa de noite; foi todo un acerto, porque por fin me peguei ás páxinas do libro e tiña eses anceios de volver a elas cando saía. Por fin!

Se xa me gustaran os dous libros antriores desta triloxía, este encantoume. Ler a Pierre Lemaitre é sempre unha saborosa viaxe polo mundo!

O libro non ten un só protagonista, senón que ten varios, tanto femininos coma masculinos, aínda que sobre todo podemos falar de tres, pero creo que todos eles son importantes. A vida vainos levando por diferentes camiños cara a un final bastante previsible (o que non lle resta interese á historia) e sobre todo destaca o humor, un humor que ben cómpre dada a situación: Francia está a ser invadida polos alemáns e pronto claudica ante a forza destes; en momentos tan tráxicos destaca o humor que lle infire o autor a algúns dos seus personaxes, e tráenos un protagonista inesquecible que é quen de interpretar todo tipo de picarescas (as páxinas de portavocía do goberno, as mentiras que destaca e a crítica que agocha son destacables, porque a manipulación informativa é un tema candente tamén hoxe en día).  E aínda que non falemos de coralidade, hai personaxes secundarios realmente valiosos que dan ese toque humanitario imprescindible que Lemaitre nos quere realzar neste libro.

Coma todos os libros deste autor, imprescindible.

Sunshine

 Curta de tres minutos para recoñecer adolescentes maltratadores.

Hijos de febrero

 Unha vez que comecei con Alan Parks, tiven que seguir. O bo de collelos a destempo é que están os dous publicados e podo lelos así, sabendo que se se metese moito tempo polo medio non lembraría a metade dos personaxes. Ás veces, dá gusto chegar tarde a algunhas publicacións!!!

Así que foi o turno de Hijos de febrero, publicado asemade por Tusquets, de Alan Parks.

E se no primeiro coñeciamos un protagonista incrible, agora profundamos na súa personalidade. Así, coñecemos mellor o seu pasado e os motivos polo que é amigo dun mafioso sen escrúpulos a quen axuda constantemente, a quen lle debe lealdade. Volvemos a estar ante unha novela atípica, xa que a estrutura que mantén neste libro é a mesma que na anterior: o comezo é explosivo xa que nos presenta un crime espectacular e logo unha procura desenfreada dun culpable que sabemos quen é. Pero isto non fai que perdamos interese na historia, xa que está moi ben enfiada e destaca a construción dos personaxes e varias tramas que se van engadindo pouco a pouco, pesando nos diálogos. Logo, destaca tamén a reconstrución dunha Escocia situada en 1973, coa música e a vestimente propia do momento.

Agardamos que siga publicando.

Enero sangriento

 Non coñecía a Alan Parks, autor de novela negra publicado por Tusquets. E comecei polo primeiro da serie Harry McCoy: Enero sangriento. Rúas cheas de corrupción, drogas, perversión e moita violencia. Un detective que prefire dalo todo, a pesar do perigo. Afástase doutras novelas negras porque non é típico policía bo que remata por atrapar os malos. Que hai moita brutalidade e non toda é punible, aínda que si todo é máis tráxico e brutal. Mesmo a linguaxe utilizada.

Para seguir.

¿No queríais saber por qué las matan? Por nada

 

¿No queríais saber por qué las matan? Por nada from Mercedes Fernández-Martorell on Vimeo.

25 anos de Lois Pereiro

#LP25anos #BenxaOtero #LoisPereiro #AteneoCasino #CirculoRecreoLalín #CaféCasino

Sibila

 

Cando souben que Rosa Aneiros publicaba novela, sentín unha ledicia enorme. O seu nome é sinónimo de calidade, e fun veloz a buscala. Logo, unha vez comezada, sentinme confusa, non entraba na historia e iso desanimoume... un chisco. Pero estaba tan ben escrita que tiña que seguir. Despacio, porque ultimamente as miñas lecturas son así, lentas, pero imparable. Houben mergullarme nunha illa que me desconcertaba, aínda máis os seus habitantes, aínda máis a súa protagonista. E con ese nome imaxinaba que algo había detrás, con dobres intencións, porque o nome non podía ser máis ca froito dun coidadoso estudo da nosa prezada autora. Sabendo que o nome da protagonista alude a unha muller de poderes proféticos, que significaba o que estaba a acontecer na lectura? Unha lectura chea de saltos temporais, de temas diferentes, de expresións riquísimas, mesmo dunha distopía abrumadora... As persoas que habitan na illa teñen as súas historias, pero os lugares tamén, e son nomeados, porque o que non se nomea non existe, e Rosa Aneiros insiste: Con de Armeria, Baixío de Suantes, Pena de Ouro, Rañosa Vella, Outeiro de Liáns, Laxe do Abeirado, Congostra do Alemán, Campa de Hilario, Fonte do Setestrelo, Castelo da Herba, Aguillóns de Mar de Fóra, Coído de Inverno, Pozas da Lomba, Areal do Cubelo... microtopónimos con nome propio, algo que non ten a propia illa. Unha illa que nos illa e que produce illamento, un xogo de palabras necesario que nos trae consigo, asemade, denuncia social e unha reflexión rotunda sobre a maternidade, pero tamén sobre a veciñanza e o amor, de todas as clases. Lede Sibila, publicada por Xerais.

Glitch

 

Estrita necesidade

 Deses agasallos que non agardas e converten unha tarde en momentos de felicidade. Recibir un libro de Carlos Negro da súa man é un luxo, pero descubrir que os seus versos están acompañados das fotografías de Benxamín Otero é case un exceso. Que sorte de veciñanza! Ambos asinan Estrita necesidade, publicado por Alvarellos.

As fotografías de Benxamín destilan sinceridade. Mans que traballan. Ferramentas que constrúen. Mans que pran á perfección e pousan con coidado o resultado. A pureza da imaxe. A cor e o contraste coa súa ausencia. Perfectos poemas sen versos. As palabras ponas Carlos.

Falamos en masculino, porque o libro é un reflexión sobre a parternidade, unha homenaxe que ambos, Carlos e Benxa, en versos e fotografías, realizan aos pais da posguerra.

esas maus non se herdan

nin a destreza coa garlopa

nunca adquirimos finura

ferranchar non se nos daba

A visión diferente que temos cando somos fillos de cando somos pais.

Cando somos fillos vemos aos nosos pais como entes aos que non desexamos semellarnos, porque son seres cheos de defectos que non queremos compartir. Eles, pola contra, desexan que herdemos, cando menos, as súas virtudes.

Cando somos pais dámonos conta de que anhelamos que os nosos fillos se parezan a nós. Cambia a nosa mentalidade porque xa non somos obxectivos: proxectámonos nos nosos fillos, pretendemos que sexan unha versión mellorada de nós.

A parternidade, como ser pai, é tamén unha das reflexións do poemario.

facerse home

era elaborar os domingos

unha natureza morta con cheiro a cartucho

O libro reflexiona asemade sobre como a posguerra conformou unha forma de ser, as penurias pasadas obsérvanse nalgúns poemas. Tempos de racionamento e austeridade.

en como aproveitas o carozo da mazá

en como arrodeas co coitelo parte podre

nese xesto coa peza da froita

gárdase a fame toda dos corenta

a ansia de que nunca sobre nada

de aproveitar ata a codia máis dura

unha forma de ser xa inquebrantable

 Estas marcan un silencio. O silencio desde o que os pais educan dende a resistencia a un mundo que pousou esperanzas e afectos que non se mencionan.

 o amor 

era regresar á casa 

cunha caixa de mantecadas de Astorga

e o cambio que se produce asemade sobre esta forma de educar. 

 negar a necesidade das bágoas

confundilas con líquido de freos

e o silencio carrexalo no remolque

como travesas prás minas de Asturias

 

 Deixar pasar o tempo, e canda el, o novo diálogo dos afectos

verte avó

ver tocarlle 

á banda 

outra peza

poñerlle música 

a serodios afectos

 

Cambiamos arestora ese silencio polas palabras que nos acompañan.

The Fox and the Bird

 

Ódiame

 Nadie me mira mal por la calle. Nadie me insulta en las redes. A mí nadie me odia. Soy un hombre blanco occidental. Tú no me odias... Hasta hoy. Estoy aquí para hacerte ver que sólo odias a quien es distinto a ti.

Axente X.99

 Gianni Rodari sempre e para sempre. Non esquecermos lelo e gozar con cada novo libro. 

En Kalandraka, Axente X.99, contos e versos do espazo é unha orixinal colección de textos, contos e versos cheos de imaxinación e revolución ao mesmo tempo, acompañamos a este inesquecible axente X.99, un gardián dun asterooide que percorre diferentes aventuras no seu devir galáctico, sempre empurrado pola curiosidade e a amizade, que nos debuxa un sorriso permanente na face. Poderemos descubrir planetas descoñecidos e os seus habitantes ou tentaremos recuperar algún cadáver entre asteroides.

No mesmo volume, "Poemas para rir": si, poesía riseira chea de humor e xogos lingüísticos que nos lembran o pracer de contar, de recitar, de ler.

 E, como non, xeniais ilustracións de Federico Delicado que imprimen maior valor ao volume.

 

Chin Ban Bum!

Outro libro de Frédérick Stehr cos mesmos protagonistas e o mesmo formato publicado por Kalandraka: Chin Ban Bum! é pura música, que podería ser ruído pero que se transforma con esta lectura en marabilla acústica. Con estes personaxes queremos participar nós tamén nese xogo ruidoso de experimentación de accesorios domésticos, porque non cómpren instrumentos para crear unha banda.

Malo será que mañá non topemos outro xogo divertido para compartir cos amigos e amigas!

O día das apertas

 Unha historia para o primeiro lectorado cheo de tenrura. Quen son os protagonistas? Cinco aves de diferentes razas que nos amosan canto se queren. E que mellor maneira para demostralo que unha boa aperta? Iso é a amizade: amor sen fisuras. Unha historia sinxela que nos fala de inocencia infantil e delicadeza. As ilustracións resaltan o valor dos personaxes co seu fondo branco.

 

Frédérick Stehr, autor de O día das apertas, publicado por Kalandraka en cartoné duro e redondeado, é perfecto para comezar a lectura, e marchará de viaxe a Xapón, inevitablemente.

Especial #Nakba73

73 anos dende o inicio da expulsión dos palestinos da súa terra, logo dunha limpeza étnica que aínda perdura. Este momento denomínase como “Nakba”, Catástrofe, que significa a perda da terra e a fragmentación do pobo palestino cunha Diáspora que atopa en Chile un núcleo de poboación importante.

Nus

 Sorprendeume Manuel Gago con este libro, xa que agardaba algo ben diferente. Aínda así, debo dicir que Nus, publicado por Xerais, é unha lectura amena que fai uso da ironía, da retranca e do humor para pasearnos pola Galicia da chegada da democracia e por un acontecemento verdadeiro e abraiante: a reivindicación nudista galega de 1983. Dende este feito, o autor aborda como é a burguesía (unhas poucas familias de sempre: trescentas) quen colle a dirección do noso país coa chegada da democracia a o nacemento das institucións autonómicas. E farano sen interese ningún pola Autoonomía, senón polo control perpetuo e histórico que mantiveron e seguirán -ou deben seguir- mantendo. Esta é a parte que ofrece a crítica social (adobiada asemade coa necesaria referencia á cultura do pelotazo urbanístico que encheu de cemento as nosas costas), xa que a partir do personaxe principal, collendo como base aqueles actos reivindicativos do nudismo, o protagonista burgués recréanos as súas peripecias amatorias e sexuais dos seus anos mozos: claro que o paso desa mocidade radical á un estadío burgués é o esperado. 

Odiamos un pouco a Toño Figueroa (pouco porque así o quere o autor, xa que crea certa complicidade con este individuo), un home que pertence a unha saga poderosa do país, e sábeo. O seu mundo non é o noso, e as súas memorias non as compartimos. Ofrécenos de cando en vez unha loita moral que semella por veces achegada ao mundo real, ao que pertencemos a maior parte da poboación, e outras unha ética propia do seu mundo aristocrático. El, un máis, será unha persoa sen ningún tipo de problemas económicos, por máis que ás veces poida sufrir por un engano familiar que, creo eu, tampouco lle quita demasiado o soño. Un home que desenvolve a masculinidade tradicional sen ningún tipo de dúbida porque é herdeiro de toda a súa parte social.

Xela quixo ser Ela

 

Cada ano polo Día das Letras temos unha morea de libros que nos falan do autor ou da autora homenaxeada nas Letras. Hoxe quérovos recomendar esta pequena alfaia de Yolanda Castaño, dirixida a que a infancia e adolescencia coñeza a Xela Arias. Coido que non é tarefa doada, pero a autora logra achegarse a esta franxa de idade con precisión, afondando nunha figura tan esencial como é Xela Arias, presentándoa dende a súa propia nenez como ávida lectora e inconformista, como unha muller libre que quixo ser ela, como di o propio título. Abofé que ambas o conseguen.

 

 

E quen mellor para falar do libro que a súa propia autora?

Xela quixo ser Ela está publicado por Xerais.

Eu falo, penso, sinto e bailo en GALEGO!

A poesía do retrato

 A amiga invisible do instituto, que resultou moi visible, agasalloume este precioso libro de fotografías de Xela Arias, retratos realizados por Xulio Gil acompañados polos seus versos, en formato de gran tamaño. Asemade, podemos ler dous prólogos sobre a autora de Xosé Enrique Acuña e Marga do Val. A poesía do retrato está publicado por Engaiolarte.

Ateneo Atlántico de Vigo, homenaxe a Xela Arias

Intempériome

Primeiro sinxelo do EP "Hasme oír", que sairá á rúa a comezos de abril como homenaxe a Xela Arias, á que se lle dedican este ano as Letras Galega

As pombas de Bastián

 

María Canosa escribe con extrema sensibilidade As pombas de Bastián, publicado por Xerais con ilustracións de Noemí López. Falamos de sensibilidade, porque Minia, a nosa protagonista, non queda na aparencia e sabe que hai que ir máis alá, que as persoas teñen unha face oculta e non son o que semellan, ou o que a sociedade ve nelas, tan só polo xeito de vestir ou vivir. Por iso, convida ao respecto cara ao diferente. Algo que semella cada vez máis preciso nesta nosa sociedade na que estamos a contemplar indiferentes como ás veces involucionamos para non respectarmos aquilo que por "cortesía social" pode resultar estraño. Tan só se trata de iso: de respectar o diferente. Ollando doutro modo ao que estamos acostumadxs e agardando. Hai un dito que di que "hai que hibernaar a xente para coñecela"; pois si, non nos quedemos en primeiras impresións nin do outro lado da barreira. Compartir soños é posible.

A folla azul

 Encantoume este libro de Andrea Maceiras, gañador do Premio Merlín de Literatura Infantil 2020 que outorga a editorial Xerais. A folla azul achéganos, sobre todo, á necesidade de comungar e respectar a natureza. Lémbranos que a vida neste planeta non pode ter futuro se non a coidamos. Con infinita delicadez, a autora lévanos ao encontro coa maxia do afastado, do diferente; con ela, percorreremos a Amazonia fóra de estereotipos e prexuízos para acadar a crenza de que só a nosa fouteza pódenos salvar. E esta fouteza debe vir acompañada, como non, do coñecemento, da cultura, da educación, na súa máis ampla versión. Se non contemplamos todo canto temos ao noso arredor, non poderemos respectalo. Se non ollamos desde a nosa humildade, non poderemos aprender. 

Un libro para recomendar unha e mil veces: precisamos libros coma este que nos leven á singularidade de pobos que non coñecemos e precisamos coidar o noso planeta máis ca nunca.

Con ilustracións de Sonia García.

Stella

 Sorprendida porque realmente non sabía que ía atopar, así foi o primeiro achegamento a esta lectura, unha obra que me atraeu e me disgustou a un tempo. Obviamente, rematada a lectura, e comprendida a dimensión adquirida, mergulleime na indagación para saber máis. E acabei de comprender. Stella é unha personaxe real e Takis Würger inventa unha historia para achegárnola: el mesmo di que se "inspira" na vida de Stella, pero logo crea unha historia de amor ficticia entre ela e o protagonista, un mozo suízo inocente que tarda en comprender a dimensión do drama humano que supón vivir no medio dunha guerra cruenta. Por iso, esta non é unha novela máis sobre o nazismo.

Cada capítulo comeza cunha rápida información do tempo no que se sitúa e os acontecementos reais daquela. Asemade, en cursiva atopamos anacos de expedientes xudiciais reais -actualmente conservados no arquivo histórico de Berlín- que nun principio nos desconcertan ata que pouco a pouco imos entendendo o que se agocha detrás.

A pesar de que falamos dunha historia de amor entre un mozo e unha moza, hai un terceiro personaxe en discordia, un mozo alemán enigmático que pertence ás SS pero que goza dunha vida pouco ortodoxa segundo os cánons do momento. E que tamén deberá pagar as consecuencias. Porque a novela é dura como a vida mesma. Como a vida da protagonista rela, unha muller xudía colaboradora da SS que delatou a centos de persoas. Pero quen somos nós para xulgar a ninguén? Ela quería salvar a seus pais. Que faría calquera no seu lugar? Independentemente de que a acción que aquí se nos conta sexa ficticia, a novela deixa un pouso de reflexión importante. Por iso a sensación que nos queda é agre e doce a un tempo. Pola disparidade dos dous personaxes, porque a inxenuidade e o amor semellan infinitas, pero tamén o é a maldade.

 

Fahrenheit 451

 

Obviamnete non vos vou falar deste famosísimo e imprescindible libro que todx vós coñecedes de Ray Bradbury, Fahrenheit 451, senón desta edición ilustrada por María Corte que publica Reservoir Books, que me chegou vía unha "amiga visible" o Día do Libro. Non coñecía esta ilustradora nin esta edición, pero paga a pena achegarse a este libro potente e convincente da man desta edición.

Ética para inversores

 

Como resistirse a Petros Márkaris? Imposible rachar coa tradición de ler as súas novelas negras adobiadas con crítica social e con humor, ademais dun sentido de humor grego que nos leva a pasear polas rúas da capital grega incrementando a ganase de irmos alá. Ética para inversores, publicada por Tusquets, trata precisamente da falta de ética do mundo actual no que as grandes riquezas aproveitan as crises para enriquecerse aínda máis. Son especuladores, inversores con aparencia beatífica que para nada son filántroopos. Os saqueadores non andan polas rúas, senón que habitan en grandes despachos e nas sombras. Márkaris ten como obxectivo nesta nova entrega a inversión inmobiliaria que acapara bens con fins turísticos aproveitándose da pobreza provocada polas sucesivas crises vividas en Grecia.

Pero ademais desta trama temos o mellor amigo do comisario Jaritos, Lambros, ese vello comunista desencantado, organizando folgas para defender os pobres, eses que ninguén lembra. Vivmos nun mudo globalizado onde a diferenza entre ricos e pobres é cada vez meirande.

E sempre paga a pena ler e reflexionar con estas novelas, negra, pero non tanto. Porque o autor sabe ir máis alá. E desexamos que non pare.

El Rey

 

O malo das triloxías é que pasa demasiado tempo entre a lectura dun libro e outro e aquí tamén fai acto de presenza miña mala memoria. De aí que ao principio me custase tanto situarme na acción de El Rey, terceira parte de No está solo e El Ángel, de Sandrone Dazieri, publicado asemade por Alfaguara, libros que me atraparan de vez: pero, claro, xa pasaron dous anos. Iso si, é imprescindible telas lido para ler este. 

Xa pasou ano e medio dende os terribles sucesos acontecidos no anterior libro. A protagonista pretende vivir afastada do mundo, preocupada tan só pola vida do seu amigo. Pero as cousas complícanse. A partir dese momento, o ritmo da novela irá in crescendo, sen descrición superfluas e cun suspense e unha tensión que nos acompañará en cada páxina. Un libro que medra a medida que imos avanzando páxinas e ímonos poñendo en situación. Porque, xa digo, ao principio custa -ou a min custoume-retomar a historia. Por suposto, tal como acontecía nos anteriores libros, o autor sabe manternos co libro aerto, con moitos ángulos e paredes polas que rubir. E cun final que consegue un golpe de efecto. Por suposto, o libro constitúe un broche perfecto, aínda que considero que non é a mellor novela das tres, é moi recomendable se vos gusta a novela negra. Por suposto, ao dúo protagonista, ou ámalo ou non: non hai termo medio.

Dormente

 Raquel Castro dá a volta a historia da Bela Durminte, e faino con acerto teatral. Publicada por Galaxia, Dormente fala dunha princesa que dorme (?) por mor dun feitizo e que segundo a lenda só espertará se un príncipe chega para bicala. Pero son os príncipes os donos do destino das mulleres? Hai asemade amores diferentes? A obra achéganos con humor a estes puntos de vista para reescribir a historia dun xeito axeitado para nenos e nenas que poderán representala e entender que xa é hora de que mudemos a historia e os contos que sempre nos contaron onde as mulleres nada tiñan que dicir e os príncipes debían ser valorosos e imprescindibles.

El lunes nos querrán

 Gustoume moito esta proposta de Najat El Hachmi, Premio Nadal 2021 que publica Destino: El lunes nos querrán é unha longa carta que a protagonista dirixe á súa mellor amiga, unha carta que de xeito retrospectivo volve á adolescencia, a unha época de sufrimento pola educación recibida e pola cultura e relixión na que se crían. A procura da liberdade e o desexo de rachar coas tradicións que as converten en persoas de segunda, polo feito de seren mulleres, é o eixo sobre o que xira a historia. Unha historia que marca un abismo entre as posibilidades que ten calquera outra moza da súa idade e a delas. Aínda que nos enmarca nunha determinada cultura e relixión, o relato da discriminación de xénero ocupa toda a novela, xa que feminismo e identidade son os grandes temas argumentais que nos levarán a un desasosego profundo a medida que pasamos as páxinas e que comprobamos as dificultades polas que deben pasar as mulleres para loitar polo seu destino e para loitar asemade contra un sentimento de culpa que chega a ser tan grande como o anceio de liberdade.

Un libro que nos marca e que nos leva a reflexionar e caer na conta de que as mulleres non só son mulleres que loitan senón que a raza, a cultura ou a relixión poñen moitas máis pedras no camiño da igualdade. E isto indígnanos dobremente. De feito, a identidade da protagonista non é descuberta ata o final, porque o anonimato das mulleres é un xeito de facelas desaparecer

Ernesto o elefante

 
Outro dos grandes da Literatura infantil mundial é Anthony Browne. Agora Kalandraka tráenos Ernesto o elefante, un bebé curioso que decide explorar a selva pola súa conta. Cando pide axuda a diversos animais, atópase indiferencia e incomprensión, ata que topa a solidariedade en quen menos esperaba.

 

Álbum de familia

 Encantoume este novo Premio Internacional Ciudad de Orihuela de Poesía para Nenas e Nenos, xa o XIII, publicado por Kalandraka,  de Alejandro Pedregosa con ilustracións de Carole Hénaff. Sorprendeume porque resultou moi diferente, unha poesía que fala do mundo, da diversidade étnica e faino en versolibrismo, algo que non acostumamos a ter na poesía infantil, onde semella que a métrica é clave para este público. Sen rima pero con harmonía, imaxes que nos levan a ensoñacións e palabras suxestivas, protagonistas que nos levana a afastados países a quefaceres reais, atrapándonos nos poemas.