25 anos de Lois Pereiro

#LP25anos #BenxaOtero #LoisPereiro #AteneoCasino #CirculoRecreoLalín #CaféCasino

Sibila

 

Cando souben que Rosa Aneiros publicaba novela, sentín unha ledicia enorme. O seu nome é sinónimo de calidade, e fun veloz a buscala. Logo, unha vez comezada, sentinme confusa, non entraba na historia e iso desanimoume... un chisco. Pero estaba tan ben escrita que tiña que seguir. Despacio, porque ultimamente as miñas lecturas son así, lentas, pero imparable. Houben mergullarme nunha illa que me desconcertaba, aínda máis os seus habitantes, aínda máis a súa protagonista. E con ese nome imaxinaba que algo había detrás, con dobres intencións, porque o nome non podía ser máis ca froito dun coidadoso estudo da nosa prezada autora. Sabendo que o nome da protagonista alude a unha muller de poderes proféticos, que significaba o que estaba a acontecer na lectura? Unha lectura chea de saltos temporais, de temas diferentes, de expresións riquísimas, mesmo dunha distopía abrumadora... As persoas que habitan na illa teñen as súas historias, pero os lugares tamén, e son nomeados, porque o que non se nomea non existe, e Rosa Aneiros insiste: Con de Armeria, Baixío de Suantes, Pena de Ouro, Rañosa Vella, Outeiro de Liáns, Laxe do Abeirado, Congostra do Alemán, Campa de Hilario, Fonte do Setestrelo, Castelo da Herba, Aguillóns de Mar de Fóra, Coído de Inverno, Pozas da Lomba, Areal do Cubelo... microtopónimos con nome propio, algo que non ten a propia illa. Unha illa que nos illa e que produce illamento, un xogo de palabras necesario que nos trae consigo, asemade, denuncia social e unha reflexión rotunda sobre a maternidade, pero tamén sobre a veciñanza e o amor, de todas as clases. Lede Sibila, publicada por Xerais.

Glitch

 

Estrita necesidade

 Deses agasallos que non agardas e converten unha tarde en momentos de felicidade. Recibir un libro de Carlos Negro da súa man é un luxo, pero descubrir que os seus versos están acompañados das fotografías de Benxamín Otero é case un exceso. Que sorte de veciñanza! Ambos asinan Estrita necesidade, publicado por Alvarellos.

As fotografías de Benxamín destilan sinceridade. Mans que traballan. Ferramentas que constrúen. Mans que pran á perfección e pousan con coidado o resultado. A pureza da imaxe. A cor e o contraste coa súa ausencia. Perfectos poemas sen versos. As palabras ponas Carlos.

Falamos en masculino, porque o libro é un reflexión sobre a parternidade, unha homenaxe que ambos, Carlos e Benxa, en versos e fotografías, realizan aos pais da posguerra.

esas maus non se herdan

nin a destreza coa garlopa

nunca adquirimos finura

ferranchar non se nos daba

A visión diferente que temos cando somos fillos de cando somos pais.

Cando somos fillos vemos aos nosos pais como entes aos que non desexamos semellarnos, porque son seres cheos de defectos que non queremos compartir. Eles, pola contra, desexan que herdemos, cando menos, as súas virtudes.

Cando somos pais dámonos conta de que anhelamos que os nosos fillos se parezan a nós. Cambia a nosa mentalidade porque xa non somos obxectivos: proxectámonos nos nosos fillos, pretendemos que sexan unha versión mellorada de nós.

A parternidade, como ser pai, é tamén unha das reflexións do poemario.

facerse home

era elaborar os domingos

unha natureza morta con cheiro a cartucho

O libro reflexiona asemade sobre como a posguerra conformou unha forma de ser, as penurias pasadas obsérvanse nalgúns poemas. Tempos de racionamento e austeridade.

en como aproveitas o carozo da mazá

en como arrodeas co coitelo parte podre

nese xesto coa peza da froita

gárdase a fame toda dos corenta

a ansia de que nunca sobre nada

de aproveitar ata a codia máis dura

unha forma de ser xa inquebrantable

 Estas marcan un silencio. O silencio desde o que os pais educan dende a resistencia a un mundo que pousou esperanzas e afectos que non se mencionan.

 o amor 

era regresar á casa 

cunha caixa de mantecadas de Astorga

e o cambio que se produce asemade sobre esta forma de educar. 

 negar a necesidade das bágoas

confundilas con líquido de freos

e o silencio carrexalo no remolque

como travesas prás minas de Asturias

 

 Deixar pasar o tempo, e canda el, o novo diálogo dos afectos

verte avó

ver tocarlle 

á banda 

outra peza

poñerlle música 

a serodios afectos

 

Cambiamos arestora ese silencio polas palabras que nos acompañan.

The Fox and the Bird

 

Ódiame

 Nadie me mira mal por la calle. Nadie me insulta en las redes. A mí nadie me odia. Soy un hombre blanco occidental. Tú no me odias... Hasta hoy. Estoy aquí para hacerte ver que sólo odias a quien es distinto a ti.

Axente X.99

 Gianni Rodari sempre e para sempre. Non esquecermos lelo e gozar con cada novo libro. 

En Kalandraka, Axente X.99, contos e versos do espazo é unha orixinal colección de textos, contos e versos cheos de imaxinación e revolución ao mesmo tempo, acompañamos a este inesquecible axente X.99, un gardián dun asterooide que percorre diferentes aventuras no seu devir galáctico, sempre empurrado pola curiosidade e a amizade, que nos debuxa un sorriso permanente na face. Poderemos descubrir planetas descoñecidos e os seus habitantes ou tentaremos recuperar algún cadáver entre asteroides.

No mesmo volume, "Poemas para rir": si, poesía riseira chea de humor e xogos lingüísticos que nos lembran o pracer de contar, de recitar, de ler.

 E, como non, xeniais ilustracións de Federico Delicado que imprimen maior valor ao volume.

 

Chin Ban Bum!

Outro libro de Frédérick Stehr cos mesmos protagonistas e o mesmo formato publicado por Kalandraka: Chin Ban Bum! é pura música, que podería ser ruído pero que se transforma con esta lectura en marabilla acústica. Con estes personaxes queremos participar nós tamén nese xogo ruidoso de experimentación de accesorios domésticos, porque non cómpren instrumentos para crear unha banda.

Malo será que mañá non topemos outro xogo divertido para compartir cos amigos e amigas!

O día das apertas

 Unha historia para o primeiro lectorado cheo de tenrura. Quen son os protagonistas? Cinco aves de diferentes razas que nos amosan canto se queren. E que mellor maneira para demostralo que unha boa aperta? Iso é a amizade: amor sen fisuras. Unha historia sinxela que nos fala de inocencia infantil e delicadeza. As ilustracións resaltan o valor dos personaxes co seu fondo branco.

 

Frédérick Stehr, autor de O día das apertas, publicado por Kalandraka en cartoné duro e redondeado, é perfecto para comezar a lectura, e marchará de viaxe a Xapón, inevitablemente.

Especial #Nakba73

73 anos dende o inicio da expulsión dos palestinos da súa terra, logo dunha limpeza étnica que aínda perdura. Este momento denomínase como “Nakba”, Catástrofe, que significa a perda da terra e a fragmentación do pobo palestino cunha Diáspora que atopa en Chile un núcleo de poboación importante.

Nus

 Sorprendeume Manuel Gago con este libro, xa que agardaba algo ben diferente. Aínda así, debo dicir que Nus, publicado por Xerais, é unha lectura amena que fai uso da ironía, da retranca e do humor para pasearnos pola Galicia da chegada da democracia e por un acontecemento verdadeiro e abraiante: a reivindicación nudista galega de 1983. Dende este feito, o autor aborda como é a burguesía (unhas poucas familias de sempre: trescentas) quen colle a dirección do noso país coa chegada da democracia a o nacemento das institucións autonómicas. E farano sen interese ningún pola Autoonomía, senón polo control perpetuo e histórico que mantiveron e seguirán -ou deben seguir- mantendo. Esta é a parte que ofrece a crítica social (adobiada asemade coa necesaria referencia á cultura do pelotazo urbanístico que encheu de cemento as nosas costas), xa que a partir do personaxe principal, collendo como base aqueles actos reivindicativos do nudismo, o protagonista burgués recréanos as súas peripecias amatorias e sexuais dos seus anos mozos: claro que o paso desa mocidade radical á un estadío burgués é o esperado. 

Odiamos un pouco a Toño Figueroa (pouco porque así o quere o autor, xa que crea certa complicidade con este individuo), un home que pertence a unha saga poderosa do país, e sábeo. O seu mundo non é o noso, e as súas memorias non as compartimos. Ofrécenos de cando en vez unha loita moral que semella por veces achegada ao mundo real, ao que pertencemos a maior parte da poboación, e outras unha ética propia do seu mundo aristocrático. El, un máis, será unha persoa sen ningún tipo de problemas económicos, por máis que ás veces poida sufrir por un engano familiar que, creo eu, tampouco lle quita demasiado o soño. Un home que desenvolve a masculinidade tradicional sen ningún tipo de dúbida porque é herdeiro de toda a súa parte social.

Xela quixo ser Ela

 

Cada ano polo Día das Letras temos unha morea de libros que nos falan do autor ou da autora homenaxeada nas Letras. Hoxe quérovos recomendar esta pequena alfaia de Yolanda Castaño, dirixida a que a infancia e adolescencia coñeza a Xela Arias. Coido que non é tarefa doada, pero a autora logra achegarse a esta franxa de idade con precisión, afondando nunha figura tan esencial como é Xela Arias, presentándoa dende a súa propia nenez como ávida lectora e inconformista, como unha muller libre que quixo ser ela, como di o propio título. Abofé que ambas o conseguen.

 

 

E quen mellor para falar do libro que a súa propia autora?

Xela quixo ser Ela está publicado por Xerais.

Eu falo, penso, sinto e bailo en GALEGO!

A poesía do retrato

 A amiga invisible do instituto, que resultou moi visible, agasalloume este precioso libro de fotografías de Xela Arias, retratos realizados por Xulio Gil acompañados polos seus versos, en formato de gran tamaño. Asemade, podemos ler dous prólogos sobre a autora de Xosé Enrique Acuña e Marga do Val. A poesía do retrato está publicado por Engaiolarte.

Ateneo Atlántico de Vigo, homenaxe a Xela Arias

Intempériome

Primeiro sinxelo do EP "Hasme oír", que sairá á rúa a comezos de abril como homenaxe a Xela Arias, á que se lle dedican este ano as Letras Galega

As pombas de Bastián

 

María Canosa escribe con extrema sensibilidade As pombas de Bastián, publicado por Xerais con ilustracións de Noemí López. Falamos de sensibilidade, porque Minia, a nosa protagonista, non queda na aparencia e sabe que hai que ir máis alá, que as persoas teñen unha face oculta e non son o que semellan, ou o que a sociedade ve nelas, tan só polo xeito de vestir ou vivir. Por iso, convida ao respecto cara ao diferente. Algo que semella cada vez máis preciso nesta nosa sociedade na que estamos a contemplar indiferentes como ás veces involucionamos para non respectarmos aquilo que por "cortesía social" pode resultar estraño. Tan só se trata de iso: de respectar o diferente. Ollando doutro modo ao que estamos acostumadxs e agardando. Hai un dito que di que "hai que hibernaar a xente para coñecela"; pois si, non nos quedemos en primeiras impresións nin do outro lado da barreira. Compartir soños é posible.

A folla azul

 Encantoume este libro de Andrea Maceiras, gañador do Premio Merlín de Literatura Infantil 2020 que outorga a editorial Xerais. A folla azul achéganos, sobre todo, á necesidade de comungar e respectar a natureza. Lémbranos que a vida neste planeta non pode ter futuro se non a coidamos. Con infinita delicadez, a autora lévanos ao encontro coa maxia do afastado, do diferente; con ela, percorreremos a Amazonia fóra de estereotipos e prexuízos para acadar a crenza de que só a nosa fouteza pódenos salvar. E esta fouteza debe vir acompañada, como non, do coñecemento, da cultura, da educación, na súa máis ampla versión. Se non contemplamos todo canto temos ao noso arredor, non poderemos respectalo. Se non ollamos desde a nosa humildade, non poderemos aprender. 

Un libro para recomendar unha e mil veces: precisamos libros coma este que nos leven á singularidade de pobos que non coñecemos e precisamos coidar o noso planeta máis ca nunca.

Con ilustracións de Sonia García.

Stella

 Sorprendida porque realmente non sabía que ía atopar, así foi o primeiro achegamento a esta lectura, unha obra que me atraeu e me disgustou a un tempo. Obviamente, rematada a lectura, e comprendida a dimensión adquirida, mergulleime na indagación para saber máis. E acabei de comprender. Stella é unha personaxe real e Takis Würger inventa unha historia para achegárnola: el mesmo di que se "inspira" na vida de Stella, pero logo crea unha historia de amor ficticia entre ela e o protagonista, un mozo suízo inocente que tarda en comprender a dimensión do drama humano que supón vivir no medio dunha guerra cruenta. Por iso, esta non é unha novela máis sobre o nazismo.

Cada capítulo comeza cunha rápida información do tempo no que se sitúa e os acontecementos reais daquela. Asemade, en cursiva atopamos anacos de expedientes xudiciais reais -actualmente conservados no arquivo histórico de Berlín- que nun principio nos desconcertan ata que pouco a pouco imos entendendo o que se agocha detrás.

A pesar de que falamos dunha historia de amor entre un mozo e unha moza, hai un terceiro personaxe en discordia, un mozo alemán enigmático que pertence ás SS pero que goza dunha vida pouco ortodoxa segundo os cánons do momento. E que tamén deberá pagar as consecuencias. Porque a novela é dura como a vida mesma. Como a vida da protagonista rela, unha muller xudía colaboradora da SS que delatou a centos de persoas. Pero quen somos nós para xulgar a ninguén? Ela quería salvar a seus pais. Que faría calquera no seu lugar? Independentemente de que a acción que aquí se nos conta sexa ficticia, a novela deixa un pouso de reflexión importante. Por iso a sensación que nos queda é agre e doce a un tempo. Pola disparidade dos dous personaxes, porque a inxenuidade e o amor semellan infinitas, pero tamén o é a maldade.

 

Fahrenheit 451

 

Obviamnete non vos vou falar deste famosísimo e imprescindible libro que todx vós coñecedes de Ray Bradbury, Fahrenheit 451, senón desta edición ilustrada por María Corte que publica Reservoir Books, que me chegou vía unha "amiga visible" o Día do Libro. Non coñecía esta ilustradora nin esta edición, pero paga a pena achegarse a este libro potente e convincente da man desta edición.

Ética para inversores

 

Como resistirse a Petros Márkaris? Imposible rachar coa tradición de ler as súas novelas negras adobiadas con crítica social e con humor, ademais dun sentido de humor grego que nos leva a pasear polas rúas da capital grega incrementando a ganase de irmos alá. Ética para inversores, publicada por Tusquets, trata precisamente da falta de ética do mundo actual no que as grandes riquezas aproveitan as crises para enriquecerse aínda máis. Son especuladores, inversores con aparencia beatífica que para nada son filántroopos. Os saqueadores non andan polas rúas, senón que habitan en grandes despachos e nas sombras. Márkaris ten como obxectivo nesta nova entrega a inversión inmobiliaria que acapara bens con fins turísticos aproveitándose da pobreza provocada polas sucesivas crises vividas en Grecia.

Pero ademais desta trama temos o mellor amigo do comisario Jaritos, Lambros, ese vello comunista desencantado, organizando folgas para defender os pobres, eses que ninguén lembra. Vivmos nun mudo globalizado onde a diferenza entre ricos e pobres é cada vez meirande.

E sempre paga a pena ler e reflexionar con estas novelas, negra, pero non tanto. Porque o autor sabe ir máis alá. E desexamos que non pare.

El Rey

 

O malo das triloxías é que pasa demasiado tempo entre a lectura dun libro e outro e aquí tamén fai acto de presenza miña mala memoria. De aí que ao principio me custase tanto situarme na acción de El Rey, terceira parte de No está solo e El Ángel, de Sandrone Dazieri, publicado asemade por Alfaguara, libros que me atraparan de vez: pero, claro, xa pasaron dous anos. Iso si, é imprescindible telas lido para ler este. 

Xa pasou ano e medio dende os terribles sucesos acontecidos no anterior libro. A protagonista pretende vivir afastada do mundo, preocupada tan só pola vida do seu amigo. Pero as cousas complícanse. A partir dese momento, o ritmo da novela irá in crescendo, sen descrición superfluas e cun suspense e unha tensión que nos acompañará en cada páxina. Un libro que medra a medida que imos avanzando páxinas e ímonos poñendo en situación. Porque, xa digo, ao principio custa -ou a min custoume-retomar a historia. Por suposto, tal como acontecía nos anteriores libros, o autor sabe manternos co libro aerto, con moitos ángulos e paredes polas que rubir. E cun final que consegue un golpe de efecto. Por suposto, o libro constitúe un broche perfecto, aínda que considero que non é a mellor novela das tres, é moi recomendable se vos gusta a novela negra. Por suposto, ao dúo protagonista, ou ámalo ou non: non hai termo medio.

Dormente

 Raquel Castro dá a volta a historia da Bela Durminte, e faino con acerto teatral. Publicada por Galaxia, Dormente fala dunha princesa que dorme (?) por mor dun feitizo e que segundo a lenda só espertará se un príncipe chega para bicala. Pero son os príncipes os donos do destino das mulleres? Hai asemade amores diferentes? A obra achéganos con humor a estes puntos de vista para reescribir a historia dun xeito axeitado para nenos e nenas que poderán representala e entender que xa é hora de que mudemos a historia e os contos que sempre nos contaron onde as mulleres nada tiñan que dicir e os príncipes debían ser valorosos e imprescindibles.

El lunes nos querrán

 Gustoume moito esta proposta de Najat El Hachmi, Premio Nadal 2021 que publica Destino: El lunes nos querrán é unha longa carta que a protagonista dirixe á súa mellor amiga, unha carta que de xeito retrospectivo volve á adolescencia, a unha época de sufrimento pola educación recibida e pola cultura e relixión na que se crían. A procura da liberdade e o desexo de rachar coas tradicións que as converten en persoas de segunda, polo feito de seren mulleres, é o eixo sobre o que xira a historia. Unha historia que marca un abismo entre as posibilidades que ten calquera outra moza da súa idade e a delas. Aínda que nos enmarca nunha determinada cultura e relixión, o relato da discriminación de xénero ocupa toda a novela, xa que feminismo e identidade son os grandes temas argumentais que nos levarán a un desasosego profundo a medida que pasamos as páxinas e que comprobamos as dificultades polas que deben pasar as mulleres para loitar polo seu destino e para loitar asemade contra un sentimento de culpa que chega a ser tan grande como o anceio de liberdade.

Un libro que nos marca e que nos leva a reflexionar e caer na conta de que as mulleres non só son mulleres que loitan senón que a raza, a cultura ou a relixión poñen moitas máis pedras no camiño da igualdade. E isto indígnanos dobremente. De feito, a identidade da protagonista non é descuberta ata o final, porque o anonimato das mulleres é un xeito de facelas desaparecer

Ernesto o elefante

 
Outro dos grandes da Literatura infantil mundial é Anthony Browne. Agora Kalandraka tráenos Ernesto o elefante, un bebé curioso que decide explorar a selva pola súa conta. Cando pide axuda a diversos animais, atópase indiferencia e incomprensión, ata que topa a solidariedade en quen menos esperaba.

 

Álbum de familia

 Encantoume este novo Premio Internacional Ciudad de Orihuela de Poesía para Nenas e Nenos, xa o XIII, publicado por Kalandraka,  de Alejandro Pedregosa con ilustracións de Carole Hénaff. Sorprendeume porque resultou moi diferente, unha poesía que fala do mundo, da diversidade étnica e faino en versolibrismo, algo que non acostumamos a ter na poesía infantil, onde semella que a métrica é clave para este público. Sen rima pero con harmonía, imaxes que nos levan a ensoñacións e palabras suxestivas, protagonistas que nos levana a afastados países a quefaceres reais, atrapándonos nos poemas.

El artista que pintó un caballo azul

 

Outro deses libros que viaxarán proximamente para Xapón. Falar de Eric Carle é falar de Literatura infantil de calidade, publicado por Kalandraka en cartoné, con páxinas grosas para que as mans dxs nenos e nenas pequerrechas poidan manexalos e gozar con todos estes animais pintados de cores "imposibles" grazas ao artista que os pintou. Indispensable a información que temos canda o libro, e que nos fai cavilar tanto sobre a liberdad individual e social:

Este libro constitúe unha homenaxe de Eric Carle ao pintor expresionista alemán Franz Marc, quen pintaba retratos de animais nos que a cor é utilizada para denotar un significado: o azul para a austeridade masculina, o amarelo para a ledicida feminina ou o vermello para a violencia. O seu desexo de expresar a espiritualidade a través da arte lévao a dar sentido ao espontáneo e intuitivo. Un artista rexeitado polo nazismo.

Os libros de Eric Carle recollen dos expresionistas a espontaneidade e intuición infantil. Este libro é unha mostra disto. A súa intención é a de achegarnos á arte a través da emoción e do visual enriquecéndonos coa cor. Este libro é unha indicación clara de que podemos ver o mundo de calquera cor. Somos libres para pensalo, para pintalo, para amosalo.

.

A transformación

 Hai libros que son absolutamente imprescindibles para sabermos máis sobre a Historia da Literatura e mesmo para coñecer e comprender mellor o noso legado literario, como é o da Nova Narrativa Galega. Se un libro ten influído noutros, ese é A transformación, publicado en galego por Kalandraka con tradución de Laureano Araujo. A Kafka hai que lelo, aínda que teñamos que utilizar unha perífrase de obrigatoriedade que tan mal pega co fomento da lectura. É unha ledicia ter este libro nas mans, tan só 96 páxinas da literatura do absurdo, o confrontamento do home ante un mundo que o oprime e que o cuestiona. A soidade máis certeira.

Un amor

 
Sara Mesa é a autora de Un amor, publicado por Anagrama. Un libro interesante e, por veces, estresante, que vos recomendo. Unha novela que nos presenta un ambiente cheo de tensión onde o espazo é un dos personaxes principais, xa que o drama que vivimos non sabemos se sería posible noutro escenario, con eses estados oníricos que son tormenta e calma, son tensión dentro dun amor duro e nun ambiente agobiante que nos atenaza. Como lectora síntome igual de intrusa que a protagonista nesa aldea que me provoca claustrofobia a pesar dos seus espazos abertos. Semella unha contradición pero mentres escribo máis clara me parece: espazos abertos con mentes pechadas que se apoderan dos sentimentos da protagonistas, que a succionan e mesmo temo que desapareza, coma pantasma, nesa amor "romántico" onde os celos mandan e dan paso á humillanción, ao rexeitamento, á crueldade.

Dilemas morais e debates éticos que nos provocan sensacións incómodas que nos perseguen ao remate da lectura.

Kashtanka

 Falar de Antón Chéjov é falar dun dos autores rusos máis importantes de relatos de finais do século XIX. Neste fermoso libro recuperado por Kalandraka, con ilustracións de Rebeca Luciani, cóntanos a historia dun cadeliño que semella un raposo perdido nunha rúa no medio do frío invernal. Esta escusa é a historia dunha aventura marabillosamente estraña que levará a que este cadeliño de nome Kashtanka viva e coñeza lugares inesperados. Seguramente xa coñezades esta historia ou cando menos coñezades o autor; se non é así, tedes arestora unha oportunidade de ouro: procurade este magnífico libro presentado agora nunha boísima edición, tal como Kalandraka nos tes acostumadxs, con coloridas ilustracións acompañando un relato absolutamente delicioso.

Publicado en castelán.

 

Contos de obxectos

 Imposible tocalo sen emocionarse. Imposible lelo sen escoitar a súa voz.

Xerais recupera a tenrura e o humor de Xabier P. DoCampo con oito relatos reunidos neste libro (Contos de obxectos) coas fotografías coas que Daniel Puente Bello, DNL, ilustra cada un dos relatos. Misterio, ambientes inquietantes, historias da emigración, amor... E por riba de todo, o humor sempre magnífico do narrador, do contista. Daquel que nos agasallaba coas súas historias vencelladas coa oralidade e cunha trama arredor dun obxecto que nos amosa o libro mediante as fotografías e que el amosaba ao seu auditorio

 

Spring

#NanismoNani

La culpa NO es de las mujeres, la reivindicación de Henar Álvarez

Animando a menstruación en 1946

Así contaban a menstruación:

Na cola para a arca

 Sorprendente e orixinal, cun final sorpresivo e que nos encanta. A verdade, nun principio temín o peor: unha recreación da escena bíblica!!! Como podía ser posible? E as páxinas foron cambiando a miña percepción ata chegar á traca final: un despregable que vén a ser a representación dunha obra de teatro!!!

Falamos do álbum publicado pola editorial Kalandraka, Na cola para a arca, de Antonis Papatheodoulou e Iris Samartzi, un formato precioso para un libro xenial que vén sendo unha homenaxe ao xénero teatral (que importancia cobra hoxe en día!) e asemade unha homenaxe ao humor cos dobres sentidos e os malentendidos -e as emocións que estes provocan-.

Elmer e Wilbur

 Un clásico infantil que agora temos na nosa lingua grazas ao labor da editorial Kalandraka. Elmer e Wilbur de David McKee lévanos a unha selva onde un elefante é diferente aos demais grazas as súas vivas cores e que nos lembra que cada un de nós ten algo de especial e diferente das demais persoas. Nesta ocasión, agarda polo seu curmán, un elefanto moi cachondo que sempre fai moitas bromas e que tamén é diferente. Canda Elmer, andaremos na súa procura por lugares insólitos, xa que será moi difícil de topar. Que ben sabe agocharse!!!

O señor Ibrahim e as flores do Corán

  Celebramos a reedición deste fermoso libro na editorial Kalandraka: O señor Ibrahim e as flores do Corán, de Eric-Emmanuel Schmitt, traducido por Emma Lázare Rodríguez. Se non o lestes, facédeo xa: apenas 65 páxinas de boa literatura,  é un texto iniciático que apela ao multiculturalismo, á tolerancia e ao entendemento entre iguais. A súa lectura afortala a nosa confianza na especie humana, abrindo a porta a unha reflexión esperanzadora sobre o futuro do mundo no que vivimos.

Momo é un adolescente xudeu, desorientado e orfo de agarimo. Ibrahim é un tendeiro musulmán. Ambos viven rúa Azul, no París dos anos 60, e traban unha entrañable amizade que trascende as súas respectivas crenzas.

Mujeres inventoras

Un can

O outro libro de similares características que nos trae desta volta a editorial Xerais do Hematocrítico é Un can, novamente un libro divertido sobre as diferenzas e o respecto. Asemade, un libro de primeira lectura con onomatopeas e humor, en maiúsculas para nenos e nenas que andan a facer ese traballo primeiro de aprender a ler. Con ilustracións de Alberto Vázquez.

O meu irmono

 Volve o Hematocrítico da man da editorial Xerais, para gozalo asemade na nosa lingua. Porque ler calquera libro de o Hematocrítico coma este de O meu irmono é en si mesmo un goce. Desta volta, un libro para primeirxs lectorxs (pronto viaxará a Xapón, xaora) que fala das diferenzas dende o humor máis fabuloso. As ilustracións de Alberto Vázquez axudan a profundar neste humor e no valor do libro para nos falar precisamente do respecto a canto é nos semella diferente e aporta detalles á lectura infantil.

 

Castaway

Fermosa curta sen palabras:

Coplas por la muerte de su padre

 Temos debilidade polas publicacións de Nórdica na súa sección de Ilustrados. Non podía ser doutro xeito! Desta volta, traémosvos a coidada edición de Coplas por la muerte de su padre de Jorge Manrique baixo a ollada contemporánea de Antonio Santos: unha auténtica gozar reler este clásico acompañado das súas ilustracións, que fan que o libro non só sexa atractivo, senón gozoso

Float

Fermosísima curta sen palabras

XelArias. Palabra á intemperie

 

Encantourme este trío de voces: Emma Pedreira, Laura Romero e Xela Arias asinan este magnífico libro para achegarnos á figura que protagoniza este ano 2021 o Día das Letras Galegas, Xela Arias: XelArias. Palabra á intemperie publicado por Baía. Desde logo, non é unha biografía ao uso nin é un libro de poemas da autora, vai máis alá de ambos xéneros, e faino dun xeito innovador e poético, posto que estamos ante unha encrucillada de diálogos, de propostas artísticas, un diálogo coa propia Xela a través dos seus versos. É con estes versos con quen dialoga Emma Pedreira para mergullarnos nun percorrido biográfico da propia Xela, abranguendo as artes que dominou esta: poesía, tradución, docencia, feminismo e compromiso co país. 

Pero esta conversa ten tres voces, engádese a artista Laura Romero que ilustra combinando colaxes e debuxos con forza o libro para ofrecernos asemade unha lectura gráfica emocionante.