Este libro constitúe unha homenaxe de Eric Carle ao pintor expresionista alemán Franz Marc, quen pintaba retratos de animais nos que a cor é utilizada para denotar un significado: o azul para a austeridade masculina, o amarelo para a ledicida feminina ou o vermello para a violencia. O seu desexo de expresar a espiritualidade a través da arte lévao a dar sentido ao espontáneo e intuitivo. Un artista rexeitado polo nazismo.
Os libros de Eric Carle recollen dos expresionistas a espontaneidade e intuición infantil. Este libro é unha mostra disto. A súa intención é a de achegarnos á arte a través da emoción e do visual enriquecéndonos coa cor. Este libro é unha indicación clara de que podemos ver o mundo de calquera cor. Somos libres para pensalo, para pintalo, para amosalo.
.
Dilemas morais e debates éticos que nos provocan sensacións incómodas que nos perseguen ao remate da lectura.
Publicado en castelán.
Falamos do álbum publicado pola editorial Kalandraka, Na cola para a arca, de Antonis Papatheodoulou e Iris Samartzi, un formato precioso para un libro xenial que vén sendo unha homenaxe ao xénero teatral (que importancia cobra hoxe en día!) e asemade unha homenaxe ao humor cos dobres sentidos e os malentendidos -e as emocións que estes provocan-.
Momo é un adolescente xudeu, desorientado e orfo de agarimo. Ibrahim é un tendeiro musulmán. Ambos viven rúa Azul, no París dos anos 60, e traban unha entrañable amizade que trascende as súas respectivas crenzas.
Volve o Hematocrítico da man da editorial Xerais, para gozalo asemade na nosa lingua. Porque ler calquera libro de o Hematocrítico coma este de O meu irmono é en si mesmo un goce. Desta volta, un libro para primeirxs lectorxs (pronto viaxará a Xapón, xaora) que fala das diferenzas dende o humor máis fabuloso. As ilustracións de Alberto Vázquez axudan a profundar neste humor e no valor do libro para nos falar precisamente do respecto a canto é nos semella diferente e aporta detalles á lectura infantil.
Pero esta conversa ten tres voces, engádese a artista Laura Romero que ilustra combinando colaxes e debuxos con forza o libro para ofrecernos asemade unha lectura gráfica emocionante.
Marosa e Mariña camiñan a Compostela, álbum ilustrado de Iago López e Macus Romero publicado por Xerais, é unha homenaxe ao ano santo que comeza. Unha catedral que se viste coas súas mellores galas para recibir os milleiros de visitantes que poidan vir por este motivo. Ilustracións profusas e coloridas para chegar a Compostela!
Paseemos por Ourense da man das irmás Pura e Dora Vázquez Iglesias. Arancha Nogueira, xunto coas ilustracións de Ana Varela, rende unha fermosa homenaxe a estas dúas mulleres afoutas e escritoras que creron no noso país, no ensino e na escrita. Publica Cuarto de Inverno este A mestra corremundos, biografía de ambas autoras aínda que en primeira persoa, xa que é a voz de Dora a que nos guía, unha voz que atravesa espazos e tempos para homenaxear á súa irmá, Pura; unha homenaxe non só á poeta, senón tamén á mestra e á persoa; unha homenaxe á amizade e á querencia por riba de todo das dúas irmás.
Unha reflexión sobre a procura do equilibrio natural dende a ollada infantil.
E unha outra vez, grazas Antón
Diría que este é un manual co que introducirse sobre outras formas de amar, fuxindo, como non, do concepto de amor imperante que é o romántico. Poliamor, asexualidade, agamia, anarquía relacional e moitas máis definicións e reflexións sobre o que supón o amor dende unha perspectiva revolucionaria. O persoal é político e este libro dá boa conta desta frase. Para cambiar a sociedade comecemos polo persoal. Como tratarnos entre nós, como traballar a empatía, como romper as xerarquías que establecemos nas relacións, como entender a diversidade sexual e afectiva... E todo dende unha visión feminista porque non hai outra, a verdade.
Agora é a quenda de lle dar as grazas a Antón e a súa ideoloxía feminista acompañada das lecturas
No prólogo do libro, Irantxu Varela resume o contido deste cunha frase de Tracy Chapman:”Don´t you know they´re talking ´bout a revolucion it sounds like a whisper.” (Non sabes que están a falar dunha revolución?, isto semella un susurro)
Cristina Lizagarra fai un traballo de recompilación de historias de compañeiras, amigas e anónimas que contan as súas vivencias sobre o amor, un non idealizado e si moi violento que acontece todos os días ao noso arredor. Dende o ghosting, ata a violencia física, pasando polo gaslighting ou a síndrome da impostora. Moitas mulleres, de diferentes idades, reflexionan, partindo da súa experiencia, sobre os transos que pasaron en momentos da súa vida a causa das súas relacións.
Hai historias de dependencia emocional, de control abusivo por parte da parella, de illamento do mundo por causa desta, de falta de empatía ante o sufrimento, da culpa, do amor propio, de quererse a si mesma, de “moñoños” (como diría Isa Calderón), de manipuladores, de relacións tóxicas baseadas en contos de Disney que rematan moi mal, de verdadeiros psicópatas… En resumo, este é un libro para falarse e escoitarse, é un libro necesario que trata desa revolución da que falamos en baixiño, que nos toca e nos define.
https://www.pikaramagazine.com/2020/04/quitame-la-culpa-el-fanzine-de-de-cristina-lizarraga/
Unha outra vez, agardamos que non sexa a última, graciñas, Lara
Comer a Andrea Abreu
Panza de burro é unha revelación, unha éxtase; é poesía, é narrativa, é reivindicación cultural, pero tamén é dor, atrocidade, tristura. Por momentos, o libro esgázate, e faino grazas á forza da linguaxe e á forza do relato. Andrea narra dunha forma sinxela e poderosa; controla cada palabra, cada coma, cada minúscula... sabe onde dispara e coñece o lugar no que poñer a bala.
A historia de Isora e da súa amiga, a narradora, é un encontro coa adolescencia, pero tamén é o descubrimento da cultura canaria aínda que, como poderedes comprobar cando leades esta marabilla, dá un pouco igual que nós sexamos de Palmaz e que elas sexan dunha vila pequena do norte de Tenerife, porque falamos o mesmo idioma. Sentímonos estranxeiras nos nosos corpos, non comprendemos os nosos sentimentos, reprimimos o desexo, temos a necesidade de agocharnos tras alguén que admiramos.
Recordaremos por sempre estas dúas rapazas e tamén a súa creadora, a quen lle daremos as grazas infinitas por contribuír a que medre o noso pensamento recorrente: existe o talento literario e nunca tanto lle pertenceu ás mulleres, porque el pelo de isora olía a molino de gofio a almendras tostadas a pan bizcochado ver a isora llegar me hacía sentir tranquila como cuando escuchaba el potaje hirviendo a las doce.
Este documental, dirixido por Carmen Barrios Corredera, recolle a experiencia vital de mulleres que, desde distintos ámbitos sociais, políticos, laborais e culturais, loitaron por restablecer a liberdade e a democracia en España.
Volve Lara coa potencia das súas lecturas feministas e conseguintes reflexións. Graciñas!
Desde o primeiro momento no que nas miñas pernas floreceron eses pelos negros e violentos, quixen arrincalos. Con 11 anos os nenos da miña clase querían saber se debaixo do brazo asomaban xa algúns dos indicadores da madureza sexual. Con 12 dábame vergoña facerme fotos de tamaño carné porque non se sabía ben se era eu ou unha imitadora de Cantinflas. Consideramos que o feito de non controlar os pelos do noso corpo é un fracaso da nosa feminidade, conformámonos co canon porque nos resulta fácil facelo, e por iso nos parece menos violento o que se nos impón. A contrapelo, de Bel Olid, publicada por Capitán Swing. Unha lectura obrigada.
Cunha linguaxe accesible, cunhas palabras próximas, cunhas reflexións lóxicas e cheas de significado, esta autora ofrécenos un ensaio breve, lúcido e contundente arredor da depilación feminina e de todo o que esta implica. Porque si, a depilación feminina non consiste só en arrincarnos os pelos das inguas, esta trae consigo submisión, autoodio, desigualdade, cousificación, sexualización das nenas e infantilización das adultas... Quen nos ía dicir que o que nun principio parece un acto tan nimio e asociado incluso á hixiene, implicara todo isto? Pois si, e para que o poidas comprobar por ti mesma/o, xa sabes, le A contrapelo.
Decir que la depilación es una opción personal, que lo hacemos libremente y que nadie tiene que meterse en eso puede darnos una cierta sensación de libertad, pero nos estamos engañando a nosotras mismas. Sería una decisión personal sin mayor trascendencia si las consecuencias que comportara hacerlo o no hacerlo fuesen equivalentes. Cuando depilarse tiene premio social (<<qué guapa estás>>) y no depilarse trae castigo (<<qué asco>>), la decisión deja de ser inocente y pasa a ser política.
Por suposto, como en todo libro de relatos, hai algúns que me gustan máis e outros menos, e teño que constatar que o meu preferido pasou a ser "Área de servizo"; agora ben, non me preguntedes cal foi o que menos me gustou, porque non sabería dicilo; quizais o que máis me arreguizase fose o de "Selenochlamys estadea": non quero volver a ver unha lesma por un tempo!
Por certo, estou a falar do último libro do meu prezadísimo Carlos Negro, que aparca a poesía -espero que por pouco tempo- para nos ofrecer un monllo de retalos que son moi do seu gusto e que constitúen -creo eu- unha homenaxe aos seus autores de referencia, entre os que se atopan Agustín Fernández Paz. Non cantan paxaros neste bosque está publicado por Xerais.
Sara (Amaia Salamanca) asiste a la última sesión de terapia psicológica organizada para un grupo de mujeres maltratadas física y psíquicamente. Por fin, tras años de terapia, consigue verbalizar su propia historia, sin que el miedo, las emociones y los recuerdos se lo impidan. Unos años antes, Sara era una chica feliz: estudiaba periodismo, le gustaba maquillarse, comprarse ropa, ir al cine, leer y divertirse. Una noche conoce a Javier (Ricard Sales), un chico de su edad, guapo, educado, tímido y lleno de encanto, que la enamora poco a poco, llenándola de atenciones. Pero llega un día en que Javier le aconseja que no vuelva a ponerse minifalda. Ese es el punto de partida de una pesadilla llena de violencia.
"La maternidad es el tatuaje que te fija y te numera la vida en el brazo, la mancha que inhibe la libertad"
Andei detrás desta moza para que colaborase coas súas lecturas, que son moitas, pero nunca se me animou. Ata agora, impulsada por unha lectura que quere compartir convosco. Trátase de Lectura fácil, de Cristina Morales, publicada por Anagrama.
Grazas, Lara.
Lectura fácil para min é un libro imprescindible porque remove. A súa escrita fascina, o control da linguaxe que ten Cristina Morales provoca en quen a le un pracer desmedido; cada frase, cada enunciado, cada subordinada, ten unha carga semántica tal que fai que a súa lectura sexa inesgotable. É, ademais, unha novela heteroxénea, cambiante, con narracións diversas e estilos diferentes que se van adaptando ás personaxes. Ou será ao revés?
Sobre todo, Lectura fácil é política, é compromiso, é ideoloxía. Coonverte en visíbel a discapacidade intelectual ou, como di Morales, visibiliza esa etiqueta aséptica e politicamente correcta das institucións, un feito non novidoso pero si innovador, non só porque as protagonistas sexan mulleres, que tamén, senón porque a autora narra dende as marxes, reflexiona sobre a okupación, sobre a sexualidade, sobre "el yayo Karl"... a través de persoas que socialmente son consideradas residuos humanos, seres inferiores, vermes.
Non só a novela senón a propia Cristina é alguén que paga a pena coñecer. É un ser subversivo, interesante, cun talento innegable para a escrita. A palabra perténcelle de tal xeito que é capaz de crear significados cheos de beleza. A súa linguaxe é forza, é combativa, un exercicio de talento e intelixencia delicioso.
Hoxe un amigo vén a recomendarnos un libro que o enfeitizou: Nuestra parte de noche de Mariana Enríquez, publicado por Anagrama.
Grazas, Antón.
Comecei a ler sen saber de que ía e atopei unha paisaxe muda e fermosa na que a escuridade é a protagonista. Xente malvada, o diaño, invocacións, o medo, a herdanza envelenada, o eterno retorno da familia, o amor sen ambaxes, o amor dorido, o sexo sen lindes, a fraternidade...
Mariana fálanos de como levar unha carga toda unha vida sen compartir, asumindo a culpa e a responsabilidade soa. Mariana fálanos do poder da beleza, que é quen de conquistar as tebras. Mariana fálanos de desinhibición sexual. Cóntanos sobre a impronta das nais e pais abusivas. O seu estilo é aterrador e encantador a partes iguais, capaz de debullar a psique de persoas en horas baixas, de monstros amorais, de demos doutros mundos.
Sempre foi un tabú falar da morte coa rapazada. E Ledicia, curiosamente, consígueo con humor e tenrura, dun xeito tan estrañamente doado que aínda resulta moi chocante para as persoas adultas. Lembro que cando estaba a ler a primeira entrega, alguén ollou a miña lectura e comentou "que desagradable" ou "que inapropiado" e eu retruquei "non tes nin idea". Si, non é doado derrubar tabús e temos unha autora que o consegue por medio da Literatura. Vaia, que a Literatura volve a demostrar unha vez máis que calquera tema ten cabida se hai unha autora (e témola) que sabe como enfrontarse a un tema tan doloroso.
Nesoutra vida calquera cousa estraña pode pasar!
"No" es la historia de Celia (Paula Utrilla) , una joven cuya tóxica y autodestructiva relación con Juan Carlos (Alejandro Vergara) afecta a todo el círculo familiar y cercano de la joven, sin embargo, todos compartimos una incómoda responsabilidad... pero solo Celia puede dar el primer paso.
Si, o mellor é a ausencia.
.
  | |
 | |
