Animalia 3. Azul

 Logo das dúas primeiras entregas deste cómic, temos arestora un terceiro, Animalia 3. Azul,  que nos leva ata os océanos para ver as peripecias de peixes e animais que viven no mar, xunto co perigo dos seres humanos e o lixo que alí bota. Xosé Tomás segue a liña anterior para denuciar, a través do humor, a situación que se vive no mar e tamén para contarnos algunhas das circunstancias que estes animais viven. Un cómic moi recomendable para o lectorado máis novo que cumpre unha función especial: encher o gran oco que existía neste xénero en galego como lectura para a infancia. Divertido, irónico e transmisor cultural, unha oferta para non perder.

Publica Xeraishttps://www.xerais.gal/libro.php?id=6485308.

Vaia cabuxiño!

 Segue Xerais ofrecéndonos as traducións dos libros infantís de El Hematrocrítico, desta volta con Vaia cabuxiño! con ilustracións de Mar Villar. Unha demostración da importancia da intelixencia, que vence sempre á forza bruta, por moita que se exerza. 

O autor revisita algúns dos contos clásicos onde o Lobo é moi malo dándolles unha volta. Desta vez está o conto do lobo e os tres porquiños, e o lobo e os sete cabuxiños. Grazas á intelixencia e astucia do cabuxiño protagonista, os contos teñen un final tan feliz que o lobo é un lobo tan bo que nin sequera é feroz.

Selva

 Un álbum que recibe o XIV Premio Internacional Compostela de álbum ilustrado sempre é ben recibido, pero se aínda por riba non ten palabras, xa me conquista a priori. Selva é de Marina Gibert, publicado por Kalandraka, e conta un paseo incrible dun neno por lugares que semellan moi afastados... ou non tanto. Porque nada é o que parece e de aí a súa orixinalidade, que esperta no lectorado unha curiosidade especial por saber que hai detrás das cores e da xungla, xogando coa perspectiva e cun final totalmente imprevisto que nos leva a un espazo cotián que é quen de albergar todos os espazos.

 

A paso de tartaruga

 

Kalandraka agasállanos cun novo conto tradicional africano adaptado por Boniface Ofogo con ilustracións de Rebeca Luciani: A paso de tartaruga é unha fábula protagonizada polo animal máis sabio e persevarante, que neste caso consegue salvar a todos os animais. Asemade, o conto lémbranos como a supremacía irrereverente do ser humano, que exerce dende que o home é home, conleva a destrución de canto ten ao seu arredor, ultraxando deste xeito a convivencia e o equilibrio coas demais especies e coa natureza. Á vista está.

 

Antigua sangre

 

Custoume máis do habitual ler este libro de John Connolly, non sei se pola miña pouca apetencia lectora ou se porque considero que aquí xa se pasa co sobrenatural, e eu son pouco dada a este tipo de lectura. Antigua sangre, publicada por Tusquets, é case unha novela gótica, así que se anda por aí alguén que ame este xénero, que acuda inmediatamente á libraría. Porque desta volta temos escenarios por onde alternan personaxes que encarnan practicamente o mal en estado puro e a súa perdurabilidade. Asemade, este libro presenta unha complexa arquitectura novelística na que proliferan diferentes lugares e tramas, cunha galería de personaxes extensa. Tanta diversidade afástanos moitas veces do ritmo que cremos deben ter as novelas negras e mesmo nos distancia do seu protagonista en favor doutro tipo de seres. Escenas de terror e visións fantasmais conviven coas pesquisas policiais, e por suposto cuns personaxes que para quen os seguimos acaban sendo entrañables a pesar da súa fereza.

Aínda así, algúns elementos de toda a serie están presentes neste libros, como a mirada do protagonista, unha mirada humilde e clemente a esar da crueldade do mundo -e da novela-. 

 

Os Minimortos. O Día dos Vivos

 

Tiña que ter falado deste libro hai unha semana, pero o transcorrer do curso e o traballo que conleva apenas deixa tempo para andar por estes lares lectores. Se onte falei do anterior libro desta saga, hoxe volvemos cos Minimortos que celebran O día dos Vivos, por suposto. Non van celebrar eles e elas o Día dos Mortos!!! que para iso estamos ante unha especie de espello do noso mundo e viaxamos grazas a Ledicia Costas ao Outro Barrio sen medo ningún. Realmente para a rapazada ten que ser un pracer este tipo de libros que fala do que normalmente son temas tabú con toda liberdade e valentía. Porque gozar con esta panda de nenos e nenas é ben sinxelo! Sobre todo, procurando un traxe apropiado para o Samaín, cousa nada doada se non entendemos as regras dese lugar!

Publicado por Xerais.

Os Minimortos. Escola de salvaxes

 

Segue Ledicia Costas deleitándonos coas aventuras destes nenos e nenas que viven ao outro lado de nós, os Minimortos. Desta volta o subtítulos que acompaña esta entrega é Escola de salvaxes e fai alusión a unha nova mestra que chega á escola desta rapazada. Pero a escola non pode ser divertida cunha mestra chamada Sinistra que os obriga mesmo a falar en rima... Coma sempre, non todo é o que semella no mundo de ultratumba.

Publicado por Xerais.

Sapiens

 

É difícil ser un bo divulgador científico, pero atopamos aquí un que leva a mellor nota: Yuval Noah Harari consegue enganchar con Sapiens. De animales a dioses. Breve Historia de la Humanidad, publicado por Debate, un ensaio que se le como unha novela (unha novela histórica que recorre os principais acontecementos da historia da humanidade, unha novela de aventuras cuxo protagonista é o "Home sapiens" e unha novela de viaxes que percorre a peripecia vital da humanidade), un ensaio que nos leva polos principais momentos da Historia do home, dende a súa aparición hai 200.000 anos ata arestora. Isto significa sinalar os momentos máis relevantes e interpretar os feitos, todo isto cunha linguaxe desenfadada e amena, o que sen dúbida resulta ser unha ferramenta eficaz para nos atrapar na lectura. Por suposto, bótanse en falta moitos outros momentos dos que o autor non escolle falar (teñamos en conta a súa orixe e o conflito con Gaza, por exemplo), pero temos claro que é imposible deterse en todos os acontecementos nun libro así; pola contra, propón moitas cuestións nas que paga a pena parar cavilar. O mellor, seguramente, sexa asemade o relativismo co que fala, é dicir, que non proclama verdades absolutas, e tamén o seu ateísmo implícito, así como o de nos deixar caer que quen reina non é a ética, senón a crueldade (miremos arredor, pois).

A nai sombra

 Promesas e novos comezos. A nai sombra é isto e moito máis. A portada, tan só, chama. Logo collémolo e non queremos soltalo. Non sabemos se o libro ten unha maxia especial ou é que o libro é máxico por si só. Pero algo ocore. Porque as palabras e as ilustracións son tan fermosas que non queremos rematalo; por non querer, non queremos abrilo demasiado non se nos vaia estragar. Así ocorre coas xoias, supoño, que aínda sabemos que non van desaparecer por moito que as admiremos, temos tanto temos a que suceda que queremos ollalas constantemente. 

A nai sombra, texto de Seán Virgo e ilustracións de Javier Serrano Pérez (algunhas páxinas pensei que pertencían ao meu prezado Cobas) publicado por Kalandraka. Non perdades ocasión de adquirilo.

Ás veces topamos sal nas súas páxinas, a humidade do mar, a brétema que o rodea. Topamos tristura. Topamos delicadeza. Topamos unha man que nos envolve acolledora. E o que máis nos envolve é a melancolía que atrapa o relato, a sombra. Porque aínda que a historia é bastante fatalista (infelicidade e engano) cun pesar mudo que enche cada palabra, é tal a sensación que nos transmite o libro que non rematamos chexs de tristura pero si nunha atmosfera sen palabras da que tardaremos en saír.

 

Poemas bestas e outros bechos

 Lembro que me encantara no seu momento Bechopoemas e outras bestas. Así que agora quedo feliz con esta especie de segunda parte, Poemas bestas e outros bechos,  que nos agasalla Leire Biblao con ilustracións de Maite Mutuberria, igual que acontecía no primeiro libro. Publica Kalandraka, claro. Volvemos ter como protagonistas dos seus versos a criaturas que viven na terra, ou na auga ou que voan. E volvemos ter ganas de ler en voz alta para non sentir a soidade, como 

A medusa necesita agarimo,

persegue os bañistas na auga

para darlles apertas e bicos.

Aí queda iso!

Quen non quere ler poesía?

Imposible

 Admiro moito este home e o que escribe. Erri de Luca é unha desas persoas que só con mirar a súa face sabes que é unha boa persoa. Imposible enganarnos. E os seus libros transmiten esa sensibilidade que el posúe. Por iso escribe coma ninguén sobre as luces e as sombras do ser humano. A nosa sabedoría e a nosa inocencia. Imposible, publicado por Seix Barral, é unha novela dialogada, un interrogatorio constante e punzante que traspasa calquera límite porque é un axuste de contas entre pasado e presente, entre liberdade e a súa ausencia, entre xustiza e inxustiza. Pero tamén é un retrato da crueldade do ser humano. En Imposible atopamos todo o imposible: algo é imposible ata o momento en que sucede, é imposible tanta casualidade, hai tantas cousas imposibles!!!

Volvemos a estar ante un libro que nos fai cavilar, que nos lembra cantos prexuízos gastamos, que nos remite a que a verdade non ten unha soa cara, que ninguén posúe a verdade como arma infalible e exclusiva, que debemos saber todas as versións, que... 

En fin, sempre recomendable ler a Erri de Luca.

 

El vuelo infinito

 

Fran Pintadera anímanos a voar. Algo que sempre quixemos, claro! Pero agora poderemos realizar o noso soño cos seus versos e as ilustracións impresionantes de Alejandra Acosta que publica Kalandraka baixo o título de El vuelo infinito. Infinito porque non desexaremos baixar do ceo nin pretenderemos deixar de voar, agora que aprendemos. Emigraremos e volveremos, sempro polo ar. Que sentir durante a travesía? Haberá perigos constantes, riscos e problemas, pero triunfaremos. Liberdade, de verdade, que nos envolve na inmensidade do ceo. Un ceo de versos onde os poemas son as ás.

Escritos en la guerra

 A guerra con ilustracións de Federico Delicado. Podedes imaxinalo? Xa coa portada sabemos que queremos este libro. Logo, veñen os nomes das persoas que asinan estes relatos, nomes importantes que admiramos: Elvira Menéndez, Rosa Huertas, Antonio García Teijeiro, Mónica Rodríguez, Carmela Trujillo, Gonzalo Moure, Daniel H. Chambers. Sete nomes para sete relatos que evocan outros sete nomes importantes das letras universais. De marco, unha guerra. Calquera guerra, porque... que diferenza hai entre unha guerra e outra? A crueldade? O afastamento? A morte? A tristura? A destrución? Sexa cal sexa a guerra, o resultado é o mesmo. Por iso, estas páxinas falan da importancia que ten a historia, lembrala para non repetila, recordala para fuxir do innecesario.

 Escritos en la guerra  está publicado por  Kalandraka.

As palabras están a mirarse arredor da mesa

 

Encantoume esta proposta que nos fai Antonio García Teijeiro na editorial Cuarto de inverno con ilustracións de Lidia Cao: As palabras están a mirarse arredor da mesa  é un título dun verso da prezada Gioconda Belli, unha homenaxe que o autor realiza a ela e a outrxs poetas así como á propia poesía como catalizadora de sentimentos e de memoria. Un libro publicado anteriormente pola editorial Everest con ilustracións do incomparable e entrañable Xosé Cobas.

O mundo precisa da poesía, e así o reivindica o autor. Porque a lírica sabe de sentimentos. De cultura e do seu acubillo. Pero tamén do proceso de reflexión que ten que realizar o/a poeta para escribir. Déixao claro:as palabras son o instrumento da escrita, é preciso colocalas ben para falar da dor, da vida, dos sentimentos... As palabras poden esvarar e caer ou poden permanecer dentro dun verso, sentíndose importantes todas e cada unha delas, porque forman un conxunto nas que son importantes e perden a súa aparente sinxeleza (ou pouca importancia). As palabras son territorios, son tatuaxes na pel, son paisaxes das ventás pechas que o/a poeta abre para inmiscirse nun territorio que semellaba afastado e que do que se fai dono/a. As palabras e os silencios, ambos rotundos, ambos precisos e valiosos.

 

Ser poeta é
unha desculpa
para poder dicir,
como Pedro Salinas:
“Serás, amor,
un largo adiós que no se acaba?”
no canto
dun simple
“non sabes, amor, como
te
quero”.  

Un muro diante dos ollos.

Palabras coma fíos invisibles.

Esas mans que escriben na terra.

Coitelos abandonados nos versos.

Pombas que semellan bandeiras.

e beizos que reclaman uns beixos.

Xa alguén escribiu na parede:

Todos somos poetas.

A cidade do átomo

 

Sorprendeume a lectura do novo libro de Iria Misa e a súa Cidade do átomo, publicada por Xerais, IV Premio Agustín Fernández Paz pola Igualdade 2021 con ilustracións de Sonia García. Aínda que a protanista é unha rapaza, creo que a verdadeira protagonista é a Soidade, xa que a nena desexa e busca a amizade por riba de todo, unha nena que vive soa, entre as ruínas, e que persegue sobre todo atopar un acubillo que a defenda desa soidade inmensa que a envolve nunha cidade decrépita. Á marxe disto, chama a atención a coidada documentación que a autora realizou para esta escrita: temos unhas coordenadas espazo-temporais precisas que nos levan moi lonxe, a Pripiat, un lugar a carón de Chernobil que quedou devastado e que é un elemento importantísimo no libro, así como o seu folclore e tradicións. 

O libro acompáñase de extras e códigos QR que son elementos enriquecedores para que o lectorado máis novo acuda a unha información disponible na rede.

Inesperadas

 

Publica Barbara Fiore esta marabilla de libro de poesía: Inesperadas. Antología de poetas imprescindibles, unha selección de Paula Carbonell cun poema visual da ilustradora Alejandra Acosta. Unha viaxe de séculos para coñecer mulleres que foron silenciadas por ser iso, mulleres.

Este libro namora pola edición, polo coidado, polo contido, pola delicadeza. Un libro para agasallar e para autogasallar, para ler e para volver a el de cando en vez a el. Como obxecto e como lectura.

35 autoras máis descoñecidas e máis coñecidas comparten páxinas para ser degustadas con atención e deleite.

Viaxes

 

Está claro que este libro vai viaxar a Xapón. Antonio Rubio e Óscar Villán  publican en Kalandraka Viaxes, un libro en cartoné ideal para a máis tenra infancia. Xogando cos nomes de tres nenos e nenas diversos, o autor converte unha pequena rima nunha viaxe en diferentes medios de transporte, dun xeito ameno e lúdico. Un xeito marabilloso de viaxar!

Xoguetes

 Antonio Rubio e Óscar Villán  publican en Kalandraka este Xoguetes versificado con nenos e nenas protagonistas e xogos tradicionais para @s máis pequerrech@s. Un libro ideal para compartir con eles e elas cando comezan a coller os libros e contárllelos mentres os miran!

Las voladoras

 

Publica Mónica Ojeda Las voladoras, en Páginas de Espuma, un monllo de relatos que atrapan nas súas páxinas personaxes golpeados pola vida, pero que son capaces de soñar coa forza da natureza, cos mitos, para cambiar o seu destino, xa que a maxia do libro reside na mestura do fantástico co cotián dun xeito tan natural que nada nos sorprende. Será deste xeito, con esa mestura, como nos acheguemos á reflexión social, á violencia, ao medo, á represión... para logo pensarnos se somos quen de loitar pola liberdade. A autora é capaz de denunciar a violencia machista utilizando a mestura entre a luz e a monstrosidade, ambas tinguidas de sangue, xa que a atmosfera do horror trata de tapar a luz, pero nesta hai lugar para a resistencia. Quizais nesta última resida o máis importante do libro: pensármonos como mulleres capaces de nos encher de loita para recontruírmonos.

Oh!

Reedita Kalandraka nun novo formato este libro marabilloso de Josse Goffin do que xa falei hai anos:  Oh! 

Deses álbums imprescindibles en toda casa e biblioteca que se precie. Un libro de descuberta e de arte. Xoga cos dobres sentidos e as adiviñas visuais. As páxinas sen despregar ofrecen un obxecto anticipado na ilustración anterior permitindo que as imaxes estean encadeadas e convidando a que o lector prevea o que vai vir pero cunha nova sorpresa. 

Un millón de puntos

 En Océano Travesía podemos atopar este Un millón de puntos de Sven Völker. Os números substitúen as letras para contar unha historia aritmética; a través de sumas e restas existe unha trama que se basea na visualización dos resultados destas operacións. 

Ideal para profesorado de Matemáticas.

Seis cuatro

 Non diría eu que estamos ante unha novela negra ao uso despois de ler a Hideo Yokoyama en Salamandra: Seis Cuatro é un libro lento, moi lento, como ben sabemos das lecturas ou dos filmes que veñan do país nipón, quizais demasiado lento para o ritmo frenético que nos aporta a novela negra actual. Recoñézoo.

Sabemos que o xénero negro serve arestora para reflectir e denunciar os problemas da sociedade actual. E esta novela consegue o seu propósito: a denuncia é maior que a propia trama criminal. O autor detense maioritariamente na análise xornalística: cal é a feble liña que separa o xornalismo do amarilismo? Onde empeza e onde remata a privacidade das vítimas?

Que temos entre as mans? Un monólogo interior constante que serve para coñecer intimamente ao protagonista, e de paso, un xeito de entender a sociedade xaponesa: unha cultura onde a cortesía está por riba de todo, as xerarquías, as tradicións. De aí que o libro máis que unha novela negra sexa un achegamento á cultura de alén que eu agora aprecio tanto.

Campo de plumas

Celebramos a publicación deste libro en Sushi Books: Campo de plumas. Poemas LGBT+ para a mocidade dende a Antigüidade ata hoxe, unha escolma e tradución de Jesús Castro Yáñez. Unha antoloxía dende a Antiga Grecia (con Safo) ata Gloria Fuertes, incluíndo a sor Juana Inés de la Cruz ou Wal Whitman. Unha compilación que se dirixe á mocidade, pero non só. Lémbranos o escolmador que a homosexualidade non aparece con ese nome ata a seguna metade do século XX, ao igual que o termo heterosexualidade, xa que a sexualidade -anteriormente- non se correspondía cunha identidade, senón que era o resultado dunha serie de actos ou posicións. 

Deses libros apropiados para clubs de lectura!

Voces de escritoras olvidadas

 Mercamos este libro para a biblioteca en canto soubemos del. Voces de escritoras olvidadas é un proxecto dirixido por Carmen Mejía e editado  por María Jesús Piñeiro. Artigos e ensaios de numerosas escritoras esquecidas vinculadas coa guerra civil e mais o exilio. A importancia do libro reside no rescate dun monllo de voces femininas que, non só polo momento histórico senón tamén por ser mulleres, foron esquecidas e que abraian pola calidade que amosan. Unha vez máis, vítimas da dobre inxustiza de ser muller e de seren exiliadas por ideas políticas nunha España que non permitía que se pensase diferente ao mandato oficial. Que non volvan eses tempos!

 

 

Cartilla escolar antifascista

 Libros del Zorro Rojo é unha das miñas editorias fetiche e por suposto adquirín un exemplar deste curioso libro, non só para min senón tamén para a biblioteca, que conta cun epílogo a cargo de Pedro G. Romero, moi recomendable. Falamos dunha reprodución dun método de aprendizaxe lector que se utilizaba naquela época, un documento que resulta un símbolo de resistencia ante o fascismo, como tamén é asemade un manual de lectoescritura fundamental na alfabetización da poboación. Algo fundamental que resaltaba o ideario dos republicanos. Divulgaba tamén os postulados de resistencia antifascista en plena guerra, incluíndo  imaxes que reiteraban as consignas da II República.

A cámara escura

 

J. L. Baños de Cos é o autor da obra de teatro A cámara escura publicada por Galaxia. Unha obra dirixida á xente nova cunha linguaxe moi próxima e utilizada por esta, incluíndo palabras que a mocidade utiliza constantemente como crush, best friend forever, influencer, superlike… . Lemos un texto áxil e rápido como as mensaxes que enviamos por WhatsApp. Quince escenas compoñen o drama de Alicia nun ritmo frenético onde o móbil é o gran protagonista. Xunto a este permanece o "Coro", personaxe colectivo que se manifesta nas redes sociais, dende o Instagram inicial ao WhatsApp final. Este personaxe colectivo xulga pero non aporta, e mesmo desaparece.

Alicia, a protagonista, comparte unha foto co seu crush, sentiuse obrigada a facelo. A presión social pode ser moi forte. Hai que ser aceptada polo grupo. Tal como Alicia no país das marabillas, esta Alicia, entra no tobo -móbil- do coello e xa non hai escapatoria. Entra no móbil, no grupo, e xa deixa de ser ela, xa é de todos, dese Coro que se cre co dereito de xulgar. Un tobo que é unha cámara escura da que é difícil saír e  illa ao mesmo tempo que expón.  Unha Alicia que se duplica, que se observa a si mesma a través dun espello no que non se recoñece, que a mantén atrapada sen poder comunicarse nin con súa nai, tan próxima e tan afastada.

Distancias

 

Tamara Andrés e Marcos Viso asinan Distancias, álbum poético publicado por Galaxia. Un libro onde poesía e ilustración  camiñan da man, interrelacionándose entre si de xeito que a mensaxe nace da interconexión da arte poética e a iconografía visual. O libro é unha gozada, un xogo literario que nos leva da ilustración á palabra e viceversa. De lectura lenta e goce inmenso, podemos e debemos mergullarnos lentamente, deleitándonos con cada páxina, comezando no punto que nós queiramos. Illemos a tristura e deixémonos levar perdéndonos no noss interior para enfrontar preguntas labirínticas que nos arrastran por diferentes camiños.

Verano de lobos

 

Con Verano de lobos comeza unha nonva serie, a de Haparanda. Publicada por Planeta, o seu autor é Hans Rosenfeldt. O libro é entretido e, por veces, orixinal, pero non me acabou de convencer, xa que nalgúns momentos facíase pesadamente lento e asemade pérdese nalgunhas subtramas que non viñan moi a conto. Supoño que o feito de que sexa a primeira entrega tamén é importante porque o autor nesta pretende presentar moitos personaxes e deixar clara a ambientación. Quizais a evolución destes dea máis de si en próximas entregas.

Douche a miña palabra

 A sensibilidade especial de Fran Alonso tiña que ser quen nos explicara de xeito tan claro e contundente a importancia da palabra, da lectura, da escritura... un ensaio para un público non acostumado a ler este tipo de libros pero que entenderá perfectamente pola linguaxe e o ton utilizados.  Publica Xerais Douche a miña palabra con ilustracións de Bea Gregores, un texto que coido debe lerse en cursos como 1º de ESO como axuda para fomentar a lectura, non de calquera xeito, senón con fundamentos tales como o poder que nos dá a palabra e o seu uso.

Asemade, o libro presenta a autores e autora como seres humanos, coma nós, que se equivocan e deben volver comezar, que pescudan unha e outra vez para atopar as palabras correctas e que, sobre todo, son obreirxs da palabra.

Ogallá que a rapazada sinta que grazas a este libro hai un mundo de letras agardando. Un libro con "superpoderes" garante que sexa un libro de referencia para o profesorado que ama a lectura e pretende que o alumnado sinta o mesmo. Un libro onde as reflexións dun escritor convencen porque nacen da emoción do seu traballo coa sinceridade máis absoluta.

A poesía é coma A illa do tesouro, algo moi misterioso; unha aventura. Está chea de mapas do tesouro que forman as palabras. Así que o que temos que facer cando lemos é tratar de reunir as pistas para dar co tesouro. Pero... sabes o que che digo? Que o importante é que as palabras nos digan algo. Que nos emocionen, que nos impacten, que nos violenten ou desagraden, que nos fagan sentir algo... Esa é a maxia da poesía.

Los viajes. Europa

 

Mitsumasa Anno é un referente que debemos ter en todas as casas que nos preciamos dos nosos libros. Publica Kalandraka un seu álbum Los viajes. Europa, onde con toda a delicadeza e detallismo propia del amosa os escenarios que percorreremos a vista de paxaro tentando adiviñar ante que lugar estamos. Para non perdernos, o propio autor comenta ao final do libro as súas impresións e reflexións, como o choque cultural que supuxo a súa chegada a Europa e onde nos comenta a súa paixón pola arte, que vén ratificada con este libro que temos entre as mans.

Un espléndido mundo novo

 Lin hai moitos anos este libro de Aldous Huxley e sempre constitúe un agasallo necesario telo na nosa lingua. Publica Kalandraka esta tradución de Alejandro Tobar dun dos libros fundamentais da historia da literatura contemporánea en forma de distopía.  Un espléndido mundo novo é un libro arquicoñecido como para falarvos del. Publicado en 1932 como un aviso aos totalitarismos, presenta un futuro afastado onde o mundo é feliza grazas a un único lema: "Comunidad, identidade, estabilidade". Para cumprir estas tres premisas, existen os grandes controladores, pero mesmo así poden existir fallos do sistema...

A vida secreta de Úrsula Bas

 Lese de seguido a nova novela de Arantza Portabales publicada por Galaxia: A vida secreta de Úrsula Bas. Un novo caso para os policías Santi Abad e Ana Barroso, unha intriga de ciumes e vinganzas, onde os protagonistas viven un proceso de reconstrución das súas propias vidas ao mesmo tempo que deben resolver un cado de desaparición. A carón desta investigación tamén hai, como non, crítica social tentando amosarnos como as persoas somos  diferentes ao que parecemos realizando unha caracterización dos personaxes bastante profusa, incidindo en como os sentimentos dominan tantas veces os nosos actos, facendo que estes parezan irracionais. Aínda así, esta caracterización psicolóxica non chega a ter a fondura apetecible para este tipo de novelas. 

Recoñezo que eu, como lectora ávida de novela negra, síntome un pouco decepcionada con este libro que, se ben recomendo a aquelas persoas ás que lles apeteza ler un libro entretido, non indicaría para un experto lector ou lectora deste tipo de novelas.

A Coruña

 

David Pintor ofrécenos en A Coruña, publicado por Kalandraka,  un outro caderno de viaxes sen palabras, desta volta da cidade que o veu nacer. Isto nótase sobre todo porque coñece cada recuncho e porque sabe amosar lugares que non veriamos seguramente nunha guía de viaxes ao uso. Pintor introduce asemade elementos imaxinarios para facernos máis deliciosa a nosa viaxe particular por unha cidade que nos acolle silandeira dende estas fermosas páxinas. Viaxemos canda o alter ego do autor na súa bicicleta e baixo a ollada atenta das gaivotas.

 

Las Doncellas

 Alex Michaelides é o autor de Las Doncellas, publicado por Alfaguara. Un libro que me defradou, debido ás expectativas postas na súa lectura. O máis interesante é o enfrontamento que se produce entre os personaxes principais do libro, Fosca e Mariana, xa que lle dá á lectura un interese especial, aínda que este non sexa suficiente como para dicir que estamos ante un gran libro. Si, déixase ler, como precepto obrigatorio de novela negra, pero nada máis. Quizais o final sexa desconcertante, pero tampouco chega a ser suficiente como para ter este libro nos andeis dos nosos preferidos de novela negra.

Chofer de sandías

 Divertido álbum rimado de Antonio Rubio e Emilio Urberuaga publicado por Kalandrakahttps://www.kalandraka.com/chofer-de-sandias-galego.html: Chofer de sandías é un canto contra o cambio climático porque fala precisamente da ledicia da natureza; unha ledicia e unha ollada verde que vén, por suposto, dirixida dende a infancia, a que precisamente está máis comprometida na loita contra o cambio climático. E porque esta loita é necesaria, necesaria é a lectura de álbums coma este, que cren nun futuro máis verde dende un presente máis negro.

Ratos na escola

 

Volvesn os ratiños de Oli e Natalia Colombo que publica Kalandraka: Ratos na escola é unha divertida e fantástica viaxe agora que temos que volver ao cole: versos que nos amosan cantas actividades diferentes podemos facer na escola, porque non só aprendemos, senón que xogamos, pintamos, musiqueamos... e lemos! E coa  maxia da lectura, percorreremos o mundo...

Canto eu e a montaña baila

 Antes de tela nas mans na nosa lingua, xa tiña lido marabillas desta novela, así que cando a editorial Kalandraka a puxo nas miñas mans, levei unha evidente ledicia. Canto eu e a montaña baila de Irene Solà é unha sorpresa ambientada nunha zona dos Pirineos, entre Camprodom e Prats de Molló. Novela coral onde todos e cada un dos protagonistas teñen voz, sexan persoas ou non. Bebendo da tradición oral, as lendas conmoven dende a súa veracidade ou a súa verosimilitude: que importa que sexa lenda? Lendas que viven na quietude da natureza, no rural tranquilo que foxe da frenética actividad urbana. Nunha novela relativamente curta cabe de todo: ilusión, amores, relacións, erros, pantasmas, proxectos... e neste todo cabe -memo- unha experiencia lectora diferente. Mentres lemos cambiamos de forma como cambia quen narra, dá igual: é unha experiencia que non queremos que remate. Porque estamos en medio dun conto, e gústannos os contos. Porque estes proveñen da maxia. A maxia da lectura. E que nos parta un raio: as flores seguirán medrando!

 

Si la muerte te quita algo, devuélvelo

 Conmove a lectura de Si la muerte te quita algo, devuélvelo de Naja Marie Aidt, publicado por Sexto Piso. Como non vai conmover a morte dun fillo? Aceptala e seguir vivindo é posible, pero como percorrer ese camiño tan absolutamente impensable? Porque perder un fillo é o peor que lle pode pasar a un ser humano. E o libro só fala disto, da ausencia, da morte, pero tamén do amor e da vida. A nai, a poeta, a escritora, fala desa dor extrema, unha dor que provoca ausencia de palabras pero que só a través destas poderá seguir adiante: “El sonido apenas puede salir de mí, apenas puedo respirar. Ahora soy otra….”

A carón das súas palabras, no libro intercálanse asemade fragmentos doutros autores e autoras que tamén falaron da morte dun ser querido. A carón destes fragmentos, outros: poemas, cartas, versos, reflexións...

A dor e a palabra.

Agathe

 

Gustoume esta novela curta de Anne Cathrine Bomann publicada por Anagrama: Agathe é unha viaxe pola soidade e a dor silenciosa que pode derivar nunha angustia tremenda. Poucos personaxes son necesarios nesta novela: o propio protagonista, psiquiatra, a súa asistenta -importante no seu silencio- e unha paciente que lle dá título ao libro: será esta quen axude a curar ao médico da súa propia doenza, a súa vida. Con poucas palabras, asistimos a un proceso psicolóxico totalmente revelador; realmente, o máis importante do libro é como se fala das enfermidades mentais, con total transparencia e naturalidade.

Hamnet

 Xa me gustaran con anterioridade libros de Maggie O'Farrell, e este encantoume: Hamnet, publicado por Libros del Asteroide, é unha fermosa historia sobre a perda, sobre a familia, mesmo sobre Shakespeare (de quen non se fai referencia explícita) e a súa familia, protagonistas desta historia, facendo fincapé na cónxuxe, Agnes. O propósito do libro é, precisamente, que non importan os xenios nin as excentricidades, senón que a nosa vida cotián, os nosos acontecementos, a dor que nos rodea e que sentimos tantas veces, é o que conforma a vida do ser humano; e o que máis marca desta é a perda dun fillo: o innomeable, a dor eterna, a inxustiza sen máscara. Por suposto, esta dor e a explicación a creación de "Hamlet", esa vida que alberga a novela, está perfectamente narrada e retratada: esta é unha das calidades da autora, que nos enreda nas súas páxinas para podermos latexar canda as vidas ods personaxes, ulir, ollar e sentir canda eles e elas. Ficción e realidade acaban desdebuxadas porque non sabemos cal é cal, pero non importa, porque quedamos coa dor, coa perda, e coa tenrura que sobrevive a elas. Os sentimentos son os verdadeiros protagonistas desta fermosa novela que non vos deixará indiferentes.

Sol y sal

 Videoclip oficial de la canción de Nunatak "Sol y Sal" en colaboración con Anni B Sweet, Arde Bogotá, Ayoho, Miguel Ríos, Nina de Juan, Rozalén, Second, Shinova y Tarque.

Este é un dos exemplos, un máis, da destrución humana, esa que practicamos cada día sobre a natureza. Ten esta futuro aínda?

Superavoa

 

David Rodríguez tráenos un recoñecementos ás avoas, esas que nos fan sentir mellor e que nos coidan cando somos crianzas, un libro que está orientada a primeiras e primeiros lectores: Superavoa, publicada por Xerais, conta con ilustracións e letra doada para implicar ao lectorado máis novos nesa complicidade disposta á tenrura que sentimos polas avoas.

Rewind

 Encantoume este libro de Juan Tallón, Rewind, publicado por Anagrama. Pareceume un libro moi bo, ben escrito, que te atrapa entre as súas páxinas, que falan sobre todo da perda, pero tamén da supervivencia e da resilencia. Os personaxes que falan e que transitan entre elas son grandes supervivintes que ao mesmo tempo son testemuñas da amizade, do amor, e mesmo da violencia. A vida é difícil, pero estes personaxes teñen que asumir a vida sobrepasando a maior das dificultades, e aí está a súa loita; vivir sen esquecer, sen poder pasar páxina, pero vivir, ao fin e ao cabo. Esta vida é un empoderamento das persoas, trazando diferentes estratexias, pero procurándoas entre o lixo que perdura.

Un libro que non dá tregua,  cunha estrutura que consegue atraparnos para seguir os acontecementos; máis ben, para seguir avanzando, porque acontecementos, a posteriori, non hai máis que aquel que marcou a vida e o libro en si. Dor, tristura, impotencia. As páxinas transitan por estes sentimentos que chegar ao lectorado para andar o mesmo camiño que os personaxes e preguntarnos, asemade, cal sería o noso traxecto a percorrer. Supoño que iso só a vida podería decidilo. E mellor que non o faga, dendo logo.

 

Madre Medusa

 

Un álbum que lle dá a volta a historia: Madre Medusa de Kitty Crowther, publicado por Ekaré. Por que dicimos que a historia é diferente? Porque en lugar de falar da mamá marabillosa, o que constrúe aquí a autora é unha nai demasiado posesiva, unha nai sobreprotectora, que ten que aprender a dar corda á filla. E será esta quen llo teña que demandar. Ante este requerimento, o final é sorprendente.

El espejo de nuestras penas

 Devolveume Pierre Lemaitre a ilusión da lectura, algo que lle agradezo profundamente, pois xa tiña eu medo a tela perdido para sempre: esta crise lectora foi máis  longa que as anterioes; así que despois de comezar moitos libros e telos deixado porque me "pesaban" collín El espejo de nuestras penas -publicado por Salamandra-, que agardaba dende había tempo na mesa de noite; foi todo un acerto, porque por fin me peguei ás páxinas do libro e tiña eses anceios de volver a elas cando saía. Por fin!

Se xa me gustaran os dous libros antriores desta triloxía, este encantoume. Ler a Pierre Lemaitre é sempre unha saborosa viaxe polo mundo!

O libro non ten un só protagonista, senón que ten varios, tanto femininos coma masculinos, aínda que sobre todo podemos falar de tres, pero creo que todos eles son importantes. A vida vainos levando por diferentes camiños cara a un final bastante previsible (o que non lle resta interese á historia) e sobre todo destaca o humor, un humor que ben cómpre dada a situación: Francia está a ser invadida polos alemáns e pronto claudica ante a forza destes; en momentos tan tráxicos destaca o humor que lle infire o autor a algúns dos seus personaxes, e tráenos un protagonista inesquecible que é quen de interpretar todo tipo de picarescas (as páxinas de portavocía do goberno, as mentiras que destaca e a crítica que agocha son destacables, porque a manipulación informativa é un tema candente tamén hoxe en día).  E aínda que non falemos de coralidade, hai personaxes secundarios realmente valiosos que dan ese toque humanitario imprescindible que Lemaitre nos quere realzar neste libro.

Coma todos os libros deste autor, imprescindible.

Sunshine

 Curta de tres minutos para recoñecer adolescentes maltratadores.

Hijos de febrero

 Unha vez que comecei con Alan Parks, tiven que seguir. O bo de collelos a destempo é que están os dous publicados e podo lelos así, sabendo que se se metese moito tempo polo medio non lembraría a metade dos personaxes. Ás veces, dá gusto chegar tarde a algunhas publicacións!!!

Así que foi o turno de Hijos de febrero, publicado asemade por Tusquets, de Alan Parks.

E se no primeiro coñeciamos un protagonista incrible, agora profundamos na súa personalidade. Así, coñecemos mellor o seu pasado e os motivos polo que é amigo dun mafioso sen escrúpulos a quen axuda constantemente, a quen lle debe lealdade. Volvemos a estar ante unha novela atípica, xa que a estrutura que mantén neste libro é a mesma que na anterior: o comezo é explosivo xa que nos presenta un crime espectacular e logo unha procura desenfreada dun culpable que sabemos quen é. Pero isto non fai que perdamos interese na historia, xa que está moi ben enfiada e destaca a construción dos personaxes e varias tramas que se van engadindo pouco a pouco, pesando nos diálogos. Logo, destaca tamén a reconstrución dunha Escocia situada en 1973, coa música e a vestimente propia do momento.

Agardamos que siga publicando.

Enero sangriento

 Non coñecía a Alan Parks, autor de novela negra publicado por Tusquets. E comecei polo primeiro da serie Harry McCoy: Enero sangriento. Rúas cheas de corrupción, drogas, perversión e moita violencia. Un detective que prefire dalo todo, a pesar do perigo. Afástase doutras novelas negras porque non é típico policía bo que remata por atrapar os malos. Que hai moita brutalidade e non toda é punible, aínda que si todo é máis tráxico e brutal. Mesmo a linguaxe utilizada.

Para seguir.

¿No queríais saber por qué las matan? Por nada

 

¿No queríais saber por qué las matan? Por nada from Mercedes Fernández-Martorell on Vimeo.

25 anos de Lois Pereiro

#LP25anos #BenxaOtero #LoisPereiro #AteneoCasino #CirculoRecreoLalín #CaféCasino

Sibila

 

Cando souben que Rosa Aneiros publicaba novela, sentín unha ledicia enorme. O seu nome é sinónimo de calidade, e fun veloz a buscala. Logo, unha vez comezada, sentinme confusa, non entraba na historia e iso desanimoume... un chisco. Pero estaba tan ben escrita que tiña que seguir. Despacio, porque ultimamente as miñas lecturas son así, lentas, pero imparable. Houben mergullarme nunha illa que me desconcertaba, aínda máis os seus habitantes, aínda máis a súa protagonista. E con ese nome imaxinaba que algo había detrás, con dobres intencións, porque o nome non podía ser máis ca froito dun coidadoso estudo da nosa prezada autora. Sabendo que o nome da protagonista alude a unha muller de poderes proféticos, que significaba o que estaba a acontecer na lectura? Unha lectura chea de saltos temporais, de temas diferentes, de expresións riquísimas, mesmo dunha distopía abrumadora... As persoas que habitan na illa teñen as súas historias, pero os lugares tamén, e son nomeados, porque o que non se nomea non existe, e Rosa Aneiros insiste: Con de Armeria, Baixío de Suantes, Pena de Ouro, Rañosa Vella, Outeiro de Liáns, Laxe do Abeirado, Congostra do Alemán, Campa de Hilario, Fonte do Setestrelo, Castelo da Herba, Aguillóns de Mar de Fóra, Coído de Inverno, Pozas da Lomba, Areal do Cubelo... microtopónimos con nome propio, algo que non ten a propia illa. Unha illa que nos illa e que produce illamento, un xogo de palabras necesario que nos trae consigo, asemade, denuncia social e unha reflexión rotunda sobre a maternidade, pero tamén sobre a veciñanza e o amor, de todas as clases. Lede Sibila, publicada por Xerais.

Glitch

 

Estrita necesidade

 Deses agasallos que non agardas e converten unha tarde en momentos de felicidade. Recibir un libro de Carlos Negro da súa man é un luxo, pero descubrir que os seus versos están acompañados das fotografías de Benxamín Otero é case un exceso. Que sorte de veciñanza! Ambos asinan Estrita necesidade, publicado por Alvarellos.

As fotografías de Benxamín destilan sinceridade. Mans que traballan. Ferramentas que constrúen. Mans que pran á perfección e pousan con coidado o resultado. A pureza da imaxe. A cor e o contraste coa súa ausencia. Perfectos poemas sen versos. As palabras ponas Carlos.

Falamos en masculino, porque o libro é un reflexión sobre a parternidade, unha homenaxe que ambos, Carlos e Benxa, en versos e fotografías, realizan aos pais da posguerra.

esas maus non se herdan

nin a destreza coa garlopa

nunca adquirimos finura

ferranchar non se nos daba

A visión diferente que temos cando somos fillos de cando somos pais.

Cando somos fillos vemos aos nosos pais como entes aos que non desexamos semellarnos, porque son seres cheos de defectos que non queremos compartir. Eles, pola contra, desexan que herdemos, cando menos, as súas virtudes.

Cando somos pais dámonos conta de que anhelamos que os nosos fillos se parezan a nós. Cambia a nosa mentalidade porque xa non somos obxectivos: proxectámonos nos nosos fillos, pretendemos que sexan unha versión mellorada de nós.

A parternidade, como ser pai, é tamén unha das reflexións do poemario.

facerse home

era elaborar os domingos

unha natureza morta con cheiro a cartucho

O libro reflexiona asemade sobre como a posguerra conformou unha forma de ser, as penurias pasadas obsérvanse nalgúns poemas. Tempos de racionamento e austeridade.

en como aproveitas o carozo da mazá

en como arrodeas co coitelo parte podre

nese xesto coa peza da froita

gárdase a fame toda dos corenta

a ansia de que nunca sobre nada

de aproveitar ata a codia máis dura

unha forma de ser xa inquebrantable

 Estas marcan un silencio. O silencio desde o que os pais educan dende a resistencia a un mundo que pousou esperanzas e afectos que non se mencionan.

 o amor 

era regresar á casa 

cunha caixa de mantecadas de Astorga

e o cambio que se produce asemade sobre esta forma de educar. 

 negar a necesidade das bágoas

confundilas con líquido de freos

e o silencio carrexalo no remolque

como travesas prás minas de Asturias

 

 Deixar pasar o tempo, e canda el, o novo diálogo dos afectos

verte avó

ver tocarlle 

á banda 

outra peza

poñerlle música 

a serodios afectos

 

Cambiamos arestora ese silencio polas palabras que nos acompañan.