Seis cuatro

 Non diría eu que estamos ante unha novela negra ao uso despois de ler a Hideo Yokoyama en Salamandra: Seis Cuatro é un libro lento, moi lento, como ben sabemos das lecturas ou dos filmes que veñan do país nipón, quizais demasiado lento para o ritmo frenético que nos aporta a novela negra actual. Recoñézoo.

Sabemos que o xénero negro serve arestora para reflectir e denunciar os problemas da sociedade actual. E esta novela consegue o seu propósito: a denuncia é maior que a propia trama criminal. O autor detense maioritariamente na análise xornalística: cal é a feble liña que separa o xornalismo do amarilismo? Onde empeza e onde remata a privacidade das vítimas?

Que temos entre as mans? Un monólogo interior constante que serve para coñecer intimamente ao protagonista, e de paso, un xeito de entender a sociedade xaponesa: unha cultura onde a cortesía está por riba de todo, as xerarquías, as tradicións. De aí que o libro máis que unha novela negra sexa un achegamento á cultura de alén que eu agora aprecio tanto.