La Maleta

 Precioso álbum este publicado por La Galera de Chris Naylor-Ballesteros: La Maleta trata o tema da emigración que está baseado na solidariedade e na esperanza. Porque esta é a que destaca sobre todo o álbum e o que o fai realmente especial. 

En forma de fábula, onde os animais son os protagonistas, este álbum ilustrado comeza cun animal que debe fuxir do seu fogar e debe traer con el todas as súas lembranzas agochadas metaforicamente nunha maleta. O xeito de estar contado espertará sen dúbida ningunha o corazón das persoas, máis nestes tempos tan difíciles nos que a extrema dereita está a maltratar aos inmigrantes. Destaca a bondade e a empatía ante todo destes animais que acollen sen fisuras ao recén chegado.

As ilustracións son sinxelas, coloridas sobre fondo branco, utilizando asemade diferentes tipografías para cada personaxe. Ideal para contar entre varias persoas e para entender o conflito da emigración

"Un día llegó un animal extraño. Estaba sucio, cansado, triste y asustado. 

Cargaba con una maleta grande" 

Maniac

 

Había que ir a Maniac de Benjamin Labatut publicado por Anagrama. Unha obra inclasificable a medio camiño entre a novela e o ensaio que conta achádegos para comprendermos a historia recente a través da ciencia. Un xeito de poder entender un pouco mellor como o ser humano pode ser completamente irracional e se este fai política xa temos o cóctel molotov máis perigoso feito.

Un paseo polos últimos cen anos englobando a física cuántica, a computación e a intelixencia artificial, sempre tendo en conta a fabricación da bomba atómica a través das vidas do físico Paul Ehrenfest, o matemático Johnny Von Neumann e Lee Sedol, xogador de go. Cada un deles ten unha parte do libro, con maior extensión para o segundo.

O libro que temos entre as mans vén a ser un retrato dos xenios, humanos que son xenios, pero que ao mesmo tempo das súas luces teñen as súas sombras, ou mesmo tebras. Como luces e sombras hai na sociedade e no pasado século, Maniac repasa a súa política axitada, revisa o presente e pregúntase sobre o porvir, e aí ten moito que dicir a ciencia, quen -de seguro- axuda a deseñar un futuro que, dubidamos ante a nosa actualidade, non será mellor.

La biblioteca de la medianoche

 Lin nalgún sitio que este era un libro moi bo e decidinme por el. Pero o certo é que me defraudou. Estou a falar de La biblioteca de la medianoche de Matt Haig, publicado por ADN. Por momentos, case semellaba un libro deses de autoaxuda que convida a reflexionar sobre os erros que cometemos na vida e como debemos de mirar cara adiante porque no noso interior gardamos a forza suficiente para loitar contra o que nos veña e conseguir o que nos propoñamos.

Si é unha reflexión sobre a vida, xa que no libro á protagonista danlle a oportunidade de cambiar a súa vida e vivir outras vidas que elixiu desbotar, ata que topa o que ten que facer: ser ela mesma. Por iso, a lectura convídanos a vivir canda ela e sermos partícipes das súas inquedanzas e das súas angurias, que a levan nun principio a non querer vivir.

A idea principal que serve de fío condutor é a depresión e o intento de suicidio. Ao seu arredor, a esperanza, a aprendizaxe, o pesimismo... todo o que significa vivir. Ou sexa, loitar, xa que a vida é precisamente iso: unha loita continua. Pero é canto temos.

Así que si, sorprendeume a lectura pero, repito, non é un libro que recomende. 

Sin transición. Una nueva historia de la energía

 Unha sorpresa libresca... e enerxética, cando menos para min, que pouco sei destes temas. Jean-Baptiste Fressoz escribe en Sin transición. Una nueva historia de la energía, publicado por Arpa, un libro que nos instrúe sobre como esa transición enerxética da que nos falan, é falsa.

O autor explica que a historiografía ten unha visión "fasista" da evolución dos materiais pero a realidade é que todo se superpón en lugar de substituírse, é dicir, unha adición. En lugar de producirse unha competencia entre os recursos, ocasiónase unha relación simbiótica; de aí que non se reduza o consumo dalgúns materiais, senón que cambian de función.

Un exemplo moi chamativo resultou ser o dos coches eléctricos, eses que nos venden como os de enerxía máis limpa. Pois ben, para facelo utilízase grande cantidade de aceiro, que emite moitísimo CO2. Falamos da eliminación do plástico, pero atopámolo nunha cantidade inxente de embalaxes.

E moitísimos exemplos máis.

Con todos eles, amosa o autro como os recursos enerxéticos e materiais relaciónanse entre eles e compleméntanse. Así pois, existe a evidencia histórica que contradi as teorías gubenamentais e empresariais das transicións enerxéticas.

Queda unha co ánimo pesimista. A tecnoloxía non vai solventar os problemas medioambientais que xa temos e que van en aumento, e os gobernos seguen amparándose tan só nun paraugas económico que non se detén a contemplar un planeta que se deteriora a pasos axigantados.

.

Volver

Volver. Volver ao blogue. Volver á lectura. Volver a vós.

Nunca pensei, e dóeme ata verbalizalo, que ía vivir unha crise lectora semellante. Un tempo de transición que me levou lonxe deste espazo.

Teño que dar as grazas a algunhas persoas que me comprenderon, e a outras que me animaron. Entre elas, houbo dúas que neste verán déronme un empurrón vital que que quizais fose determinante: Fran Alonso, que me transmitiu o moito que se botaba de menos este blogue na rede, e unha veciña de Lalín que me parou un día para trasladarme o seu pesar polo meu silencio blogueiro. 

Así que aquí estou, de volta. Ata temos Instagram, grazas á miña Lara querida, por suposto.

Volver tamén ás aulas.

Isto significa pensar nos quefaceres e materias deste curso inminente. E xorde a palabra NEUTRALIDADE que nos ofreceu o Conselleiro de Educación como despedida do curso anterior. Así que hai que repensar o que -case- esquecemos no verán. 

Eu, como tantas outras compañeiras de profesión, non entendo esta sen actividades. Actividades que axudan á formación do alumnado fóra das materias. Actividades para reflexionar sobre a Igualdade, o racismo, a violencia de xénero, o medio ambiente, a identidade propia, o bullying, outros modelos de sexualidade... Tentamos formar o noso alumnado, e sobre todo desexamos que teñan un espírito crítico co que andar por esa vida exterior que os agarda ao rematar os estudos nos institutos.

Significa a "neutralidade" non tocar ningún destes temas?

Pretenden que eu, como profesora de Lingua e Literatura Galega, non dea unha parte do currículum chamada "Sociolingüística"?

Pretenden asemade que non realicemos comentarios críticos sobre textos de actualidade?

Como anceian que formemos ao noso alumnado pasando de crequenas ante o que sucede ao noso arredor, sen que aprendan a abrir os ollos, sen que aprendan a distinguir unha "fake new"? 

Non, o noso deber como ensinantes non é a neutralidade. O noso deber é abrir as fiestras con olladas críticas que saiban ir máis alá dos silencios. O noso deber é ENSINAR. Palabra máxica que aínda nos conmove. E que non debemos deixar morrer tran unha ficiticia "neutralidade".