Desertización: un desafío planetario

O home sabe que é quen de facer descarrilar o planeta. É consciente de que debe coidar a Terra. Pero non o fai.

A erosión e a degradación afectan xa a un 41,3% da superficie terrestre, e nestas rexións vive o 34,7% da poboación, case 2.500 millones de persoas, segundo datos da Avaliación dos Ecosistemas do Milenio, patrocinada pola ONU. O deserto avanza por doquier, pero non é ese o verdadeiro problema. Por desertización debemos entender o proceso polo que un territorio que non posúe as condicións climáticas dos desertos -principalmente zonas áridas, semiáridas o sub-húmidas-, acaba por adquirir as súas características.

Isto sucede como resultado da destrución da cuberta vexetal, da erosión do chan e da falta progresiva de auga. É dicir, factores todos nos que a acción do home é determinante. O xermolo que alenta o problema é a pobreza. E as zonas áridas superan xa os 12 millóns de quilómetros cadrados, cunha extensión maior á suma de China, Brasil e Canadá, tres dos máis grandes países do planeta.
Máis de 1.200 millóns de persoas tópanse directa o indirectamente ameazadas nos seus contornos naturais pola degradación das terras, terrible para os cultivos e o gando. Moitos terminarán emigrando a lugares menos duros. E entón o problema non será só climático, será tamén económico e, sobre todo, social.
A causa de todo: a pobreza, que empurra ao home a un uso insostible da terra, que a súa vez impulsa o cambio climático.
O risco é real. Todos os secretarios da ONU califican a desertización como "a maior ameaza para o planeta".