Tiña pendente dende hai un mes falar deste gran cineasta que nos deixou en agosto: Ingmar Bergman.Nas súas rodaxes, intimistas e emocionalmente estresantes, Bergman usaba un equipo de colaboradores case fixo, pero "o máis importante eran as actrices. O universo das mulleres é o meu mundo", dicía.
Nomes como os de Liv Ullman, Bibi Andersson, Ingrid Thulien o Harriet Andersson figuraban entre as súas protagonistas, as cales tamén no privado tiveron unha relación co director.
Bergman creou o seu propio mundo cinematográfico. Un xénero en si mesmo. Para el, o cine e o teatro eran traballos moi eróticos. E facer películas unha necesidade. Que todo é unha evocación que se ten de cando se é neno.
Déixovos unha escena da película “Fresas Salvajes” na que se cuestiona unha vez máis a existencia de Deus entre as correntes positivistas e relixiosas.»
Bergman creou o seu propio mundo cinematográfico. Un xénero en si mesmo. Para el, o cine e o teatro eran traballos moi eróticos. E facer películas unha necesidade. Que todo é unha evocación que se ten de cando se é neno.
Déixovos unha escena da película “Fresas Salvajes” na que se cuestiona unha vez máis a existencia de Deus entre as correntes positivistas e relixiosas.»
Precisamente, este foi o film escollido para a despedida de Jose Luis Garci no último programa “¡Qué grande es el cine!”. O meu programa favorito de todos os tempos.
Torres Dulce, Miguel Marías (nunca o esquecerei entre o fume da súa pipa) y Antonio Giménez Rico son tertulianos que acompañan o peche:
Sen comentarios
Publicar un comentario