Arcimboldo

O artista máis sorprendente do Renacemento chega coas súas fantasías ao Museo de Luxemburgo. Os seus retratos, realizados con froitas, verduras e animais, agúpanse por primeira vez nunha exposición.

Arcimboldo, famoso en todas as cortes europeas polas súas interpretacións manieristas e polo detallismo dos seus retratos, nos que utilizaba elementos da natureza naceu en 1526 en Milán, no seo dunha familia nobre e acomodada. Non se sabe ben cal era o seu nome, posto que utilizou varios diferentes tanto para o nome como para o apelido. Si se sabe que traballou durante algún tempo co seu pai, pintor, e que o seu primeiro traballo remunerado foron uns deseños que logo serían reproducidos nas vidrieras do duomo milanés e nuns tapices da catedral de Como. Grazas a estes traballos chegoulle un enorme prestixo en Europa, sendo chamado a Viena en 1562 para traballar na corte do emperador Fernado I. Alí elaborou as primeiras series do seu traballo máis famoso, Las cuatro estaciones, nas que comezou a empregar os elementos da natureza para configurar os seus retratos: un concepto artístico nunca visto ata o momento e que foi definitivo para que alcanzase o recoñecemento como pintor.

Arcimboldo foi o escenógrafo oficial da corte e a el se lke encomendaba a organización das grandes e pomposas festas, os torneos e as vodas. Foi el quen levou a Praga os primeiros fogos artificiais, o que deseñou moitis dos disfraces e as máscaras que se lucían nas festas de palacio e o que fixo desfilar os cabalos como dragóns. Tamén deseñou aparatos hidráulicos para animar as fontes, inventou instrumentos musicais e convirteuse en asesor artístico e ilustrador de fauna e flora por encargo de grandes científicos.

Aínda que a pintura de Arcimboldo, marcada pola curiosidade polo exótico, o raro e o monstroso foi valorada en vida, ao artista tocoulle vivir á sombra de grandes mestres, como Leonardo da Vinci, Rafael, Miguel Ángel, El Greco... E non todos os seus contemporáneos o admiraban: moitos dicían del que as súas obras eran "grotescas".

Tras a súa morte, en 1593, a súa obra caeu no esquecemento, probablemente porque as súas caricaturescas imaxes non toparon fácil explicación e comprensión. Só a admiración dos surrealistas, que caeron cativados polos seus xogos visuais, a súa imaxinación e a posibilidade da dobre lectura dos seus cadros, recuperou a súa figura do olvido dos séculos.