O Día Internacional da Poesía foi proclamado pola Conferencia Xeral da UNESCO no ano 2000, coa finalidade de fomentar o apoio aos poetas xoves, volver ao encantamento da oralidade, reestablecer o diálogo entre a poesía e as demais artes e lembrar que a convivencia e o diálogo entre as diversas culturas están na base das poesías do mundo.
"Diversa y movediza, la poesía lleva en sí la imagen del presente. Nunca se petrifica: es un ámbito en el que la relación con el mundo y con el sentido, con la cultura y con el lenguaje, se formulan una y otra vez con nuevas palabras. Cada año, el Día Mundial de la Poesía abre un espacio de diálogo y reflexión para afrontar una situación de marginalidad con la que intentan luchar múltiples manifestaciones, ferias y fiestas de la poesía"
Bulimiando la verdad.
O Orixinal
O meu lapis vermello segue a neve.
Nos pasos liberou palabras novas.
Antes de ti soaban
cara adentro.
Despois de nós falaron.
Tamén era preciso o traballo dos corvos.
"Escuro é o meu reino cando andas".
Tiro ao chan a coroa,
compartimos o tempo
camiño do meu lapis.
"sígueme, non me sigas".
E o tempo, o tempo arde.
Arde sen deixar cinzas.
O noso viño é acedo pero é noso.
María do Cebreiro
Bulimiando la verdad.
Trago amargo de tinta roja.
Desde y hacia:
se devuelve al mundo
el placer.
Lo que queda y crece,
el veneno.
Bulimié en la vereda
el verdadero "expulsar".
Eva Lamborghini
O Orixinal
O meu lapis vermello segue a neve.
Nos pasos liberou palabras novas.
Antes de ti soaban
cara adentro.
Despois de nós falaron.
Tamén era preciso o traballo dos corvos.
"Escuro é o meu reino cando andas".
Tiro ao chan a coroa,
compartimos o tempo
camiño do meu lapis.
"sígueme, non me sigas".
E o tempo, o tempo arde.
Arde sen deixar cinzas.
O noso viño é acedo pero é noso.
María do Cebreiro
Sen comentarios
Publicar un comentario