Michel Onfray e o ateísmo

Diferentes camiños levaron a centos de persoas pola opción non-relixiosa. O 93% dos científicos máis eminentes dos EEUU non crían nun deus persoal, resultado similar no Reino Unido. A maioría dos Premios Nobel de Ciencia son ateos, ao igual que a maioría da elite intelectual do mundo. Un destes intelectuais é o filósofo francés Michel Onfray.

Este naceu nun fogar moi pobre e foi abandoado aos dez anos; aos 28 anos sufriu un infarto e logo dous derrames cerebrais. Vive de xeito sinxelo, cre que a vida debe levarse pesando máis o ser que o ter.
Para el, as relixións son unicamente instrumentos de dominación e de alienación. Afirma que os tres monoteísmos profesan o mesmo odio ás mulleres, á sexualidade e detestan a liberdade. A dúbida non é filosófica, é metodolóxica e prepara o terreo á solución filosófica. Así a utilizou Descartes. Conformarse coa dúbida é deterse no medio do camiño, un filósofo ten a obriga de facer chegar o seu pensamento a algún lado. De todos os xeitos, son os que afirman a existencia de Deus quen deben demostrala. Porque se non é así, podería afirmarse calquera cousa -como por exemplo a existencia dos unicornios-, pedir ao interlocutor que probe que o que un di é unha necidade e, fronte á súa incapacidade para demostralo, concluír que o que se está a dicir é a verdade.

Asegura ademais que prefire unha verdade que doa a unha mentira que calme. Pero cada un pode preferir o opio da ilusión á realidade. As relixións invitan a vivir na expiación co pretexto de que vivir como se un estivese morto aquí abriranos a vida eterna unha vez mortos. Cómpre popularizar a filosofía para reconciliar o home consigo mesmo, co seu corpo, a súa vida, os outros e o mundo, sen que teña que pasar por todas esas ficcións relixiosas. Pero sempre haberá relixións porque estas viven da anguria e do medo dos homes.