Ortigas é o primeiro libro de Xiana Arias Rego, co que acadou o XIX Premio Nacional de Poesía Xosé María Pérez Parallé no ano 2006. Extraio do Limiar as seguintes pa
labras, indicadoras do que vos podedes topar na lectura do poemario áspero e inquedo:
"Este libro habita nos recunchos da consciencia, territorios inzados de ortigas e de herbas das ortigas. Este poemarios medraron nas estancias abandonadas da infancia dunha nena que se fixo grande emarchou para a cidade. Coma antre as ruínas da casa vella, estas imaxes, metáforas que se fan símbolos, foron medrando antre os pensamentos de Xiana até viraren palabras".
Sentada na porta da casa cun coxín na barriga,
cara de poucos amigos e
así se pasou maio.
Cumpríndolle os antollos.
O médico díxolle que tiña un embarazo psicolóxico.
Aos nove meses pariu un cartón de tabaco.
Ídevos.
Pero non se van.
Non abonda con querer que pase.
Ídevos.
Quedan.
Érguense e volven sentar a gargalladas.
Agárrame da orella e dime:
es unha estúpida se pensas que para non ver chega con pechar os ollos.
O café e a comida é onde nos atopamos máis cómodas, dá o tempo xusto de falar do traballo e de lembrar algunha anécdota curiosa, rir un pouco. Ela díxome: escapas, es coma o fume. Berramos e só nos apeteceu ver que a outra acababa chorando. Eu díxenlle: douche apertas para que digan que somos de verdade. Pero non son sinceras, contestoume, nin humildes.
labras, indicadoras do que vos podedes topar na lectura do poemario áspero e inquedo:"Este libro habita nos recunchos da consciencia, territorios inzados de ortigas e de herbas das ortigas. Este poemarios medraron nas estancias abandonadas da infancia dunha nena que se fixo grande emarchou para a cidade. Coma antre as ruínas da casa vella, estas imaxes, metáforas que se fan símbolos, foron medrando antre os pensamentos de Xiana até viraren palabras".
Sentada na porta da casa cun coxín na barriga,
cara de poucos amigos e
así se pasou maio.
Cumpríndolle os antollos.
O médico díxolle que tiña un embarazo psicolóxico.
Aos nove meses pariu un cartón de tabaco.
Ídevos.
Pero non se van.
Non abonda con querer que pase.
Ídevos.
Quedan.
Érguense e volven sentar a gargalladas.
Agárrame da orella e dime:
es unha estúpida se pensas que para non ver chega con pechar os ollos.
O café e a comida é onde nos atopamos máis cómodas, dá o tempo xusto de falar do traballo e de lembrar algunha anécdota curiosa, rir un pouco. Ela díxome: escapas, es coma o fume. Berramos e só nos apeteceu ver que a outra acababa chorando. Eu díxenlle: douche apertas para que digan que somos de verdade. Pero non son sinceras, contestoume, nin humildes.
Sen comentarios
Publicar un comentario