A lectura deste cómic, Cuaderno de tormentas -Crónica de los deambulares por Ciudad Espanto- de David Rubín, deixoume agora mesmo anonadada, tal é o despre
gue que presenta: despregue visual, polos debuxos que "atormentan" todo o libro e pola cantidade de historias esbozadas nas súas páxinas, así como un despregue fantasional incrible. Hai que sinalar ademais a fermosísima e coidada edición da editorial Planeta. Mágoa que este autor ourensán non escriba e publique en galego, xa que saíu en español ao mesmo tempo que noutras linguas.
Creo que Cuaderno de tormentas non é un cómic, polo menos o que entendemos como tal, unha sucesión de viñetas, eu consideraríao un álbum ilustrado. E que ilustracións! Mergullámonos nos recunchos de Cidade Espanto, da man do seu protagonista (trasunto do autor?), en plena seca creativa, nunha viaxe que xamais será feliz. Así, o que comeza sendo unha reflexión sobre o proceso creativo desemboca nunha fábula sobre o que é a vida: a soidade, a lembranza, a morte. A obra confórmase cun auténtico dispendio de conceptos e imaxinación, subdividíndose en pequenas historias que poderán ser despregadas a medida que o autor queira, desenvolvéndose en lugares peculiares e coñecendo tristes personaxes que non deixarán de abraiarnos na nosa lectura.
Unha lectura diferente, unha aposta arriscada, un mundo visual cheo de cor e metáforas que vos recomendo.
gue que presenta: despregue visual, polos debuxos que "atormentan" todo o libro e pola cantidade de historias esbozadas nas súas páxinas, así como un despregue fantasional incrible. Hai que sinalar ademais a fermosísima e coidada edición da editorial Planeta. Mágoa que este autor ourensán non escriba e publique en galego, xa que saíu en español ao mesmo tempo que noutras linguas.Creo que Cuaderno de tormentas non é un cómic, polo menos o que entendemos como tal, unha sucesión de viñetas, eu consideraríao un álbum ilustrado. E que ilustracións! Mergullámonos nos recunchos de Cidade Espanto, da man do seu protagonista (trasunto do autor?), en plena seca creativa, nunha viaxe que xamais será feliz. Así, o que comeza sendo unha reflexión sobre o proceso creativo desemboca nunha fábula sobre o que é a vida: a soidade, a lembranza, a morte. A obra confórmase cun auténtico dispendio de conceptos e imaxinación, subdividíndose en pequenas historias que poderán ser despregadas a medida que o autor queira, desenvolvéndose en lugares peculiares e coñecendo tristes personaxes que non deixarán de abraiarnos na nosa lectura.
Unha lectura diferente, unha aposta arriscada, un mundo visual cheo de cor e metáforas que vos recomendo.
Sen comentarios
Publicar un comentario