Dinero fácil

Nada como a novela negra para fuxir da realidade e do cansazo da fin de curso. E por seguir a tradición que marcou este curso, nórdica. Nesta ocasión tocoulle o turno a Dinero fácil, de Jens Lapidus, o último descubrimento editorial. Teño que dicir que ao principio sorprendeume un chisco, porque é diferente. Nesta obra non hai un detective que investigue, senón que hai tres personaxes principais dos baixos fondos que nos van desvelando un mundo hostil onde droga, extorsión e asasinato campan por todas partes. E ao mesmo tempo, actas policiais e xurídicas vannos desvelando informacións sobre como a policía leva a cabo o seu traballo. Unha visión totalmente diferente da novela negra e desmoralizante da sociedade na que nos movemos.

Por suposto, o nexo de unión, como reza o título, son os cartos. Cartos fáciles de conseguir e difíciles de blanquear. Tres protagonistas completamente diferentes unidos pola avaricia. E cun final que agarda un segundo libro, para asegurar a venda. Quizais un pouco forzado, nese destino común que iamos intuíndo desde o principio da lectura.
O peor do libro é o estilo. Frases curtas, telegráficas, que semellan un escaso dominio da linguaxe do autor, que acaba facéndose un tanto cansino. E excesiva descrición de como blanquear cartos, creo eu, que engaden páxinas innecesarias á novela.
De todos os xeitos, un libro ameno para uns días de verán que vos apeteza a novela negra.