Artigo de Méndez Ferrín no Faro de Vigo este sábado, Día da Patria Galega:
Esoutro día o pequeno presidente (o verdadeiramente grande é o de Madrid, ao pé do Rei) presentouse no Consello da Cultura para decer que a literatura galega debería deixar de ser provinciana e que os escritores debiamos renunciar ao monolingüismo e abrírmonos ás influencias exteriores. Toda unha caricatura coa que Núñez Feijóo, asistido por algún guionista malévolo e sen demasiadas luces, veu incidir na súa táctica espectacular. Táctica que consiste en non gobernar para nada en materia económica e social e en levar a lingua e cultura nacionais á centralidade pública nunha permanente exasperación galegófoba. O interés propagandístico e goebelsiano de Núñez Feijóo é o de abrir unha fenda caínica que defronte aos galegos en cuestión do idioma e de literatura para evitar que pensemos na extinción da agricultura, na ruina da pesca, na terríbel situación dos medulianos que resisten no sector da producción de leite, nas razóns de subsistencia e dignidade que asisten aos traballadores do metal contra unha patronal primitiva, mediocre e votante do PP.
Púxolles como exemplo Núñez aos escritores un James Joyce que non escribiu en irlandés senón en inglés. Cáseque dá vergoña facer mención de que iso ocorreu porque o imperialismo británico asoballou Irlanda durante catrocentos e máis anos cunha predación política, socioeconómica e lingüística que en tempos de Joyce case fixera desaparecer da illa o idioma céltico. Iso é o que o designio de Núñez pretende para Galicia: que unha política lingüística devastadora faga recuar o galego deica a súa extinción (mediante o auto-odio no que o pequeno presidente respira) para que, finalmente, os posibeis Joyce galegos do futuro teñan que escribir os grandes relatos en español. Igualmente teño vergoña de lembrar agora que, cando nin en Madrid nin nas repúblicas hispanoamericanas, ninguén ouvira falar de Joyce, os moi provincianos escritores galegos e nacionalistas Otero Pedrayo e Vicente Risco xa o lían. Otero traducía do inglés ao galego páxinas do Ulysses que España ignoraba e Risco facía viaxar Stephen Dedalus de Dublií a Compostela. Non estou seguro de se Núñez sabe ben quen é Dedalus. Pro estou certo de que el e o seu guionista ignoran que Connolly, a figura marxista do Sinn Féin, foi traducido ao galego e, antes diso, en Galicia suscitara unha discusión teórica e política de moita importancia. Certo que os nacionalistas galegos estiveron tan abertos ás influencias exteriores que non dubidaron en traducir Sinn Féin por Nós e en lle chamar así á revista que fixo historia. E escribiron do IRA en Nós. Resulta tan estúpida a mención de Joyce que Núñez fai que un lévase as mans á cabeza ao pensar que xamais a Fraga Iribarne (el temía e coñecía a un tempo a cultura galega), aquel ministro de Franco, se lle ocorriría proferir semellante disparate e cair e tan infantil provocación.
Insultou Núñez Feijoo os autores, os lectores, os editores, os filólogos, os profesores, e insultou o pobo soberán que sabe e sinte que a literatura galega é a única literatura galega que existe en Galicia e que a lingua española (ou castelá) provén do norte da provincia de Burgos e foi imposta aquí cos mesmos métodos cos que o inglés procedente de Inglaterra foi imposto en Irlanda, manu militari.
No seu delirio, Núñez Feijóo pídenos aos autores galegos que deixemos de ser monolingües. Eu, desde logo, non lle vou dar tino e continuarei sendo tan monolingüe como foron Cervantes e James Joyce.
Esoutro día o pequeno presidente (o verdadeiramente grande é o de Madrid, ao pé do Rei) presentouse no Consello da Cultura para decer que a literatura galega debería deixar de ser provinciana e que os escritores debiamos renunciar ao monolingüismo e abrírmonos ás influencias exteriores. Toda unha caricatura coa que Núñez Feijóo, asistido por algún guionista malévolo e sen demasiadas luces, veu incidir na súa táctica espectacular. Táctica que consiste en non gobernar para nada en materia económica e social e en levar a lingua e cultura nacionais á centralidade pública nunha permanente exasperación galegófoba. O interés propagandístico e goebelsiano de Núñez Feijóo é o de abrir unha fenda caínica que defronte aos galegos en cuestión do idioma e de literatura para evitar que pensemos na extinción da agricultura, na ruina da pesca, na terríbel situación dos medulianos que resisten no sector da producción de leite, nas razóns de subsistencia e dignidade que asisten aos traballadores do metal contra unha patronal primitiva, mediocre e votante do PP.
Púxolles como exemplo Núñez aos escritores un James Joyce que non escribiu en irlandés senón en inglés. Cáseque dá vergoña facer mención de que iso ocorreu porque o imperialismo británico asoballou Irlanda durante catrocentos e máis anos cunha predación política, socioeconómica e lingüística que en tempos de Joyce case fixera desaparecer da illa o idioma céltico. Iso é o que o designio de Núñez pretende para Galicia: que unha política lingüística devastadora faga recuar o galego deica a súa extinción (mediante o auto-odio no que o pequeno presidente respira) para que, finalmente, os posibeis Joyce galegos do futuro teñan que escribir os grandes relatos en español. Igualmente teño vergoña de lembrar agora que, cando nin en Madrid nin nas repúblicas hispanoamericanas, ninguén ouvira falar de Joyce, os moi provincianos escritores galegos e nacionalistas Otero Pedrayo e Vicente Risco xa o lían. Otero traducía do inglés ao galego páxinas do Ulysses que España ignoraba e Risco facía viaxar Stephen Dedalus de Dublií a Compostela. Non estou seguro de se Núñez sabe ben quen é Dedalus. Pro estou certo de que el e o seu guionista ignoran que Connolly, a figura marxista do Sinn Féin, foi traducido ao galego e, antes diso, en Galicia suscitara unha discusión teórica e política de moita importancia. Certo que os nacionalistas galegos estiveron tan abertos ás influencias exteriores que non dubidaron en traducir Sinn Féin por Nós e en lle chamar así á revista que fixo historia. E escribiron do IRA en Nós. Resulta tan estúpida a mención de Joyce que Núñez fai que un lévase as mans á cabeza ao pensar que xamais a Fraga Iribarne (el temía e coñecía a un tempo a cultura galega), aquel ministro de Franco, se lle ocorriría proferir semellante disparate e cair e tan infantil provocación.
Insultou Núñez Feijoo os autores, os lectores, os editores, os filólogos, os profesores, e insultou o pobo soberán que sabe e sinte que a literatura galega é a única literatura galega que existe en Galicia e que a lingua española (ou castelá) provén do norte da provincia de Burgos e foi imposta aquí cos mesmos métodos cos que o inglés procedente de Inglaterra foi imposto en Irlanda, manu militari.
No seu delirio, Núñez Feijóo pídenos aos autores galegos que deixemos de ser monolingües. Eu, desde logo, non lle vou dar tino e continuarei sendo tan monolingüe como foron Cervantes e James Joyce.
1 comentario:
E eu tamén. Ferro!
Publicar un comentario