Makinaria

A lectura de Makinaria de Carlos Negro tráeme á mente lembranzas de ex-alumnos que marcharon nas mesmas circunstancias que o libro describe. Este poemario, imprescindible lectura para xente nova, é un todo poético sobre a inconsciencia da mocidade e a velocidade, sobre como un mozo pode perder a vida na estrada da adolescencia, sobre como o discurso dos "vellos" cae en saco rompido mentres o escoitan con cara de póker. Unha poesía de lectura rápida, mesmo frenética, que concorda coa obsesión pola velocidade que nos describe, cun só destino: o cemiterio. Como afirma Rosa Aneiros no epílogo, "Makinaria é unha canción desesperada de gasolina e goma abrasada", un libro que de seguro transmitirá e chegará á mocidade porque fala e sente igual, coa súa voz cotiá.

Thunder Road

Deixa

que os motores

ruxan salvaxes

imos xuntos

queimar

a madrugada

esnifar

unhas cantas raias

da estrada

a tope

cos malotes de sempre

a arrasar

nena

a arrasar

que o día de maña

din que nunca existiu

e ti tes uns ollos azuis

e flipantes

e eu un burato de medo

no medio da chapa do peito

que se cadra ti

esta noite

es quen de encher

agora

corpo a corpo

antes de que oxiden

as horas e a vida

sexa

fume de tubo de escape

unha derrapaxe

en falso

na seguinte curva.