Un país lejano

De Daniel Mason xa me gustara moito El afinador de pianos. E este novo libro, Un país lejano, tamén me encantou. Se tivese que buscar unha palabra que definise a sensación coa que rematei o libro sería a de tristura, nun plano xenérico, pero desalento é a que máis se aproxima a esta historia de dous irmáns afastados pola emigración, a pobreza, a fame, as condicións de supervivencia extremas.... Un libro que trata con cariño e suma dignidade á xente que vive nestas condicións, unha xente que vive unha historia en lugares non nomeados que poderían ser ao mesmo tempo lugares de sobra coñecidos: unha zona rural mísera, profundamente relixiosa, e unha cidade que vive con desprezo o incremento de chabolas -e delicuencia derivada da pobreza-. A cara e cruz dunha moeda que é ao fin e ao cabo a historia vívida de tantos países.

E nós percibimos e compartimos a dor, a miseria, a corrupción, a hipocresía, mesmo unha relixiosidade que nos pode resultar incomprensible: unha realidade que non nos parece allea. Unha solidariedade profunda entre os personaxes e o lector.
Un fermoso libro para ler e reflexionar. Un escritor que nos gusta.