Alá polo século IX, cando nos reinos da Península Ibérica non invadidos, moi poucos eran os que sabían ler e escribir, hai constancia dun poema escrito en lingua galega que lembra a perda de España polos sarracenos. E cando no ano 1108 don Alfonso VI coñeceu da morte do seu fillo, chorou e laiouse en galego, na súa lingua, e fíxoo desta maneira tan triste, expresiva e fermosa á vez: Ay meu fillo! Ay meu fillo! alegría do meu corazón e lume dos meus ollos, solaz da miña vellez!... Dádeme o meu fillo, condes!...
Fermosa como lingua coido non a hai igual. Pero ademais ¡ qué importante debía ser o idioma galego, daquela que non había academia galega que o defendese, leis de toponimia e de normalización lingüística, nin Xunta de Galicia nin políticos oportunistas!.
Ven a conto si, ven a conto todo isto, das pouco afortunadas manifestacións duns e doutros, pero máis dalgún aos que se lle supón maior responsabilidade política e social. Pois si, estoulles a falar do topónimo de A Coruña (tal como a lei nos obriga a chamarlle) e a teimuda carraxe ou oportunismo de políticos capaces de renunciar de súa nai (refírome a lingua nai, claro) por un puñado de votos dos/as coruñeses/as ou dos defensores dun materialista pseudo bilingüismo.
Aínda que doia dicilo, semella unha caste de xente na que aflora un fondo desprezativo cara o galego. Para defende-las súas teses, mesmo alegan razóns de liberdade que nada teñen que ver có caso. Non se queren decatar de algo tan sinxelo e certo como é o feito de que, se somos galegos, ¡ é precisamente porque temos lingua propia !. Xa que logo, estamos obrigados a mantela, divulgala e darlle lustre e esplendor de por vida; pois senón poderíamos ser un apéndice de León ou mesmo extramuros de Castela.
Por elo, aínda aceptando que un cidadán normal de a pé, poida falar e ata empregar a demagoxia para argumentar a favor ou en contra da lingua, un alcalde ou un persoeiro cunha alta representatividade política non pode, con irreflexivas manifestacións, menosprezar ou conculca-la Lei de Normalización Lingüística ou a Lei de Toponimia de Galicia, aprobadas polo Parlamento, sexan cales foran as súas preferencias ou intereses persoais. Non hai máis que lembrar o que di un dos artigos máis claros que xamais aprobaron os políticos galegos: Artigo 10: “Os topónimos de Galicia terán como única forma oficial a galega” E punto. Polo tanto, A Coruña seguirá chamándose e escribíndose así, mentres a dita Lei estea en vigor.
Disquisicións coma esta, rexeitando o uso normativo galego para o nome dunha das cidades e provincias máis representativas da nosa terra, pouco ou nada axudan a potencia-la identidade que moitos queremos para Galicia. Se hoxe transiximos coa “La”, mañá estaremos castrapeando mesmo Bueimuerto ou Ortigal por Ortigueira que para o caso a algúns ráscalle o mesmo. Certo que para moitos intelectos o mesmo daría ou ata o verían ben; pois baixo un disfrace de liberdade idiomática ou de bilingüismo, zumégalle un claro desprezo pola lingua viva mais antiga da Península Ibérica.
Sen comentarios
Publicar un comentario