A cousa que máis doe do mundo

Agora pido libros prestados ao meu afillado!!! A mágoa consiste en precisamente iso: non telos todos nos andeis para ollalos de cando en vez. Porque estes álbums ilustrados son, verdadeiramente, únicos.
A cousa que máis doe do mundo é un conto popular da Costa de Marfil adaptado por Paco Liván e ilustrado por Roger Olmos, editado por OQO, que foi "mención especial pola súa calidade literaria e gráfica" no catálogo e na exposición dos White Ravens. Non me estraña. Ademais da historia en si, onde unha hiena e unha lebre debaten sobre o poder dunha mentira ata que aquela comprende o seu poder sufríndoa en carne propia, as ilustracións son enormemente expresivas, mesmo tremendistas e explosivas de cor, postas ao servizo dunha historia que serve de reflexión sobre o poder da palabra e sobre o que realmente pode facer dano nas relacións entre as persoas.

Do portal da Literatua Galega:

Durante séculos, os contos foron, en moitos poboados de Africa, a primeira escola. Aínda que cada lugar posúe o seu estilo particular para abordar unha historia, os contos tradicionais africanos ademais de impregnados de contido simbólico, atesouran coñecementos e sabedoría ancestral; é común expoñer neles meditacións cosmolóxicas e filosóficas sobre a vida, revivir valores esquecidos, tratar de educar, guiar os individuos e, como neste caso, transmitir ensinanzas. A hiena, que encarna neste conto o carácter hipócrita e ruin dalgúns seres humanos, experimentará na súa pelo amargo sabor da mentira.

Grazas, Héctor, polo préstamo