Ollando no filme “Ágora” de Amenábar a bárbara destrución da Biblioteca de Alexandría por fanáticos cristiáns, inducidos polo seu bispo Cirilo coa anuencia do emperador romano, non fun o único en trasladar a escena á Galicia actual, pois hoxe estamos vivindo unha campaña aniquiladora semellante por parte dos nosos gobernantes contra a lingua (e cultura) galegas. ¿Como foi posible que cultos bispos coma o propio Cirilo –que chegou a santo e sería incluso proclamado Padre da Igrexa a fins do século XIX– inducisen á destrución pola destrución só porque as obras alí custodiadas non eran de cristiáns?
Aquela Alexandría era, antes de triunfar o fanatismo, un paraíso de tolerancia onde convivían xudeus, cristiáns, pagáns e mesmo xente descrida, como parece que era o caso da filósofa Hipatia, a protagonista. Sen dúbida foron moitos os espectadores que saíron do cine indignados por tal irreparable perda, aínda que non sei se todos trasladarían a súa indignación a hoxe, co noso idioma milenario ameazado pola acción mentireira dos intolerantes coa dirección asistida do propio Goberno galego.
Ollando aquela seita de fanáticos entrando a saco no templo do saber da Antigüidade disposta a estragar todo, foi inevitable a comparanza. Columnas e andeis polo chan, pergamiños e papiros voando… Cada papiro polo aire eran os folios dos nosos Cancioneiros medievais ciscados por unha ventá á ventoeira. Cada pergamiño rachado eran páxinas arrincadas das Cantigas de Santa María. Cada cacharela no patio eran as obras de Rosalía, Curros, Pondal, Castelao, Cunqueiro, Ferrín ou Rivas reducidas a borralla… Un coñecido intelectual galego dixo que calquera acción contra a lingua é como unha bárbara amputación no corpo humano. E deste noso Goberno só coñecemos amputacións no corpus da nosa lingua: a eliminación da proba de galego nas oposicións, a retirada de subvencións ós libros e ás traducións, as enquisas enganosas no ensino, as ‘galiñolas’, o desenterro da toponimia acastrapada… En fin, agora estamos na tensa espera da pira (¿funeraria?) final: o anunciado novo decreto relegador do galego no ensino e a derrogación da Lei de Normalización Lingüística. ¿Atreverase a facer o sumo sacerdote un acto “depurador” solemne na praza do Obradoiro ó estilo dos autos de fe de Filipe II? A Santa FAES reloucaría contemplando as labaradas, sen dúbida…
O templo do saber de Alexandría quedara convertido nunha corte de ovellas. Boa metáfora. Quizais sexa iso o destino pensado para Galicia: sen lingua, sen identidade, sen caixas… seremos coma ovellas. A san Cirilo de Alexandría non o salvou de ser xulgado pola Historia nin a súa suposta santidade, pois nela figura coma o destrutor de algo que hoxe sería Patrimonio da Humanidade (e tamén coma un dos primeiros antisemitas). Tristes méritos. ¡Que diferenza co outro san Cirilo, o Filósofo (século IX), tan ben querido polas nacións eslavas por ser o salvador e normalizador lingüístico das súas linguas minorizadas! Podendo escoller entre os dous Cirilos, os nosos gobernantes inclináronse polo inquisidor. Mágoa. Eu confésome devoto do outro, o Bo, o que non só lles predicou aos eslavos nas súas desprezadas linguas ágrafas senón que lles creou un alfabeto, o ‘cirílico’, para que as puidesen escribir. Crenzas relixiosas aparte, poderíase pensar en instituír na festividade dos santos Cirilo e Metodio, o 14 de febreiro, o Día da Normalización Lingüística das linguas ameazadas coma a nosa; tamén serviría para recordarlle á Igrexa en Galicia as súas obrigas lingüísticas cos seus fieis galegos.
Sen comentarios
Publicar un comentario