Anna Ajmátova

Poeta rusa nada en Odessa o 23 de xuño de 1889, silenciada moitos anos polo réxime soviético. Prohibíronse os seus poemas, foi acusada de traizón e deportada. Morreu en Moscú en 1966. Na súa obra máis importante, Réquiem, describe a Unión Soviética como un lugar terrible onde os únicos que "viven" en paz son os mortos, xa que os vivos pasan a súa miserable vida indo dun gulag a outro; é un monumento poético ao sufrimento do pobo soviético baixo a ditadura estalinista. Para preservar os poemas deste libro, pediu a once persoas que os memorizasen. Ninguén a traizoou e puido, despois, publicalo. En vida foi obxecto de constantes ataques e só pouco antes de morrer recibiu o eloxiio dos seus contemporáneos.

Na dedicatoria de Réquiem, Anna Ajmátova rinde homenaxe a todas aquelas nais e esposas que coincidían con ela ás portas do cárcere de Leningrado. Nun poema, lembra como unha das nais lle preguntou "E vostede poder dar conta disto?" e a súa resposta foi "Si, podo".

Y cayó la palabra de piedra
sobre mi pecho todavía vivo.
No importa. Estaba preparada.
De alguna manera me las apañaré.

Hoy tengo que hacer muchas cosas:
hay que matar la memoria,
hay que petrificar el alma,
hay que aprender de nuevo a vivir.




Máis información:

Blogue de Laura Giordani

amediavoz.com/ajmatova.htm

Biografía

Mulleres

Me pareció que las llamas de tus ojos
Volarían conmigo hasta el alba.
No pude entender el color de tus ojos extraños.
Todo alrededor palpitaba
Nunca supe si eras mi enemigo, o mi amigo,
Y si ahora era invierno o verano”.