Superando a miña crise lectora, este libro levoume demasiado tempo, non sei se produto da súa propia lectura ou do meu estado, aínda que estou por apostar que foi pola primeira causa: a lectura é morosa, lenta, demasiado sobria, chegando a ser cansa. Pero ten a contrapartida de que estamos enganchados desde o prólogo, impactante, un ofrecemento a seguir adiante inapelable.
O feito é que o libro gustoume (non me encantou), sobre todo a primeira e última parte. Unha visión diferente da Segunda Guerra Mundial, unha muller que sofre e que non é quen de sentir. Unha historia que comeza acabada a Segunda Guerra para volver atrás no tempo e explicar unha parte dos sucesos que desembocan nesa loucura colectiva. O seu ben máis prezado é a personalidade das protagonistas, con lesbianismo incluído, que fai máis atraente a novela, posto que o importante aquí é ser muller nesa época. Por iso ofrece unha ollada diferente, incluída unha nai xudía tola.
A Muller do Mediodía é de Julia Franck, traducida ao galego por Luís Fernández Rodríguez e editada por Sotelo Blanco.
Foi Premio dos Libreiros Alemáns no ano 2007.
O feito é que o libro gustoume (non me encantou), sobre todo a primeira e última parte. Unha visión diferente da Segunda Guerra Mundial, unha muller que sofre e que non é quen de sentir. Unha historia que comeza acabada a Segunda Guerra para volver atrás no tempo e explicar unha parte dos sucesos que desembocan nesa loucura colectiva. O seu ben máis prezado é a personalidade das protagonistas, con lesbianismo incluído, que fai máis atraente a novela, posto que o importante aquí é ser muller nesa época. Por iso ofrece unha ollada diferente, incluída unha nai xudía tola.
A Muller do Mediodía é de Julia Franck, traducida ao galego por Luís Fernández Rodríguez e editada por Sotelo Blanco.
Foi Premio dos Libreiros Alemáns no ano 2007.
4 comentarios:
Eu quería saber cánto é demasiado tempo para ti?
Pois demasiado tempo é o que é: demasiado para ler un libro que non chega ás 500 páxinas. Un mes, quizais? Non estou segura... pero si estou segura de que o libro é lento e de que eu estou a pasar unha crise lectora.
Se les "A praia dos afogados" xa sales da crise lectora e preparada para botarlle man ó de Sara Waters.
Xa saín, creo. Veño de rematar un de novela negra que me deixou meu irmán. Veralo en breve
Publicar un comentario