Onte asistín á entrega do galardón "Escritor Galego Universal" a Juan Gelman en Santiago. Conmovedor na palabra e na apariencia, Gelman falounos de emigración, daqueles emigrantes galegos a Arxentina que brillaron con luz propia e de tod@s aqueles que axudaron ao desenvolvemento daquel país, cunha fermosa reflexión sobre a soidade deses homes e mulleres que marcharon tan lonxe e qu
e agora, con esta mención, forman parte da súa familia, da familia galega do mundo.
E falou, como non, de poesía. Imposible definir a poesía: podemos dar voltas e voltas arredor pero non conseguiremos dicir que é: a sensación física de que me arrincan a tapa dos sesos.
Falou da inutilidade da poesía. Para que poetas en tempos miserables? Non ten valor a poesía no mercado. Pero, claro, Saturno tampouco o ten. E hai no mundo miles de persoas que morren por unha soa causa: a pobreza.
A poesía é fráxil, como os poetas, que non teñen outros sostén que o acto de escribir. Para que existen os poetas, a poesía? Non, preguntémonos por que a poesía atravesa todos os tempos. A poesía acaba abandoando ao poeta, é aí cando o poema remata. A poesía é palabra calcinada onde aínda crepitan cinzas das palabras que non puideron pronunciarse. O poeta é un mendigo da maxia, a poesía é a memoria do non sucedido.
Non hai palabras gastadas.
E unha frase: "Canto máis te afastas da noite que pasou, máis te acercas á noite que virá".
Déixovos un poema:
e agora, con esta mención, forman parte da súa familia, da familia galega do mundo.E falou, como non, de poesía. Imposible definir a poesía: podemos dar voltas e voltas arredor pero non conseguiremos dicir que é: a sensación física de que me arrincan a tapa dos sesos.
Falou da inutilidade da poesía. Para que poetas en tempos miserables? Non ten valor a poesía no mercado. Pero, claro, Saturno tampouco o ten. E hai no mundo miles de persoas que morren por unha soa causa: a pobreza.
A poesía é fráxil, como os poetas, que non teñen outros sostén que o acto de escribir. Para que existen os poetas, a poesía? Non, preguntémonos por que a poesía atravesa todos os tempos. A poesía acaba abandoando ao poeta, é aí cando o poema remata. A poesía é palabra calcinada onde aínda crepitan cinzas das palabras que non puideron pronunciarse. O poeta é un mendigo da maxia, a poesía é a memoria do non sucedido.
Non hai palabras gastadas.
E unha frase: "Canto máis te afastas da noite que pasou, máis te acercas á noite que virá".
Déixovos un poema:
Nadie te enseña nada.
Nadie te enseña a ser vaca.
Nadie te enseña a volar en el espanto.
Mataron a miles de compañeros y nadie te enseña
a hacerlos de nuevo.
¿Cómo hago,
cómo hago yo?
¿hay que romper la memoria para que se vacíe
/como un vaso roto?
Me consuelo estúpidamente.
Miro navegar rostros en mi sangre y me digo
que no murieron aún.
Pero mueren aún
Y yo mismo, ¿qué hago mirando cada rostro?
¿Me muero en ellos cada vez?
En alguna telita del futuro habrán escrito /sus nombres.
Pero la verdad es que están muertos,
amortajados por la incomprensión.
Alzan sueños sin método
contra la vida chiquita.
1 comentario:
Entrañable este velliño encantador. mágoa que ese "desván" empañe un tanto a foto.
Publicar un comentario