Este marabilloso libro, que contei en todas as aulas onde imparto clase.jpg)
sen conseguir non emocionarme en todas elas, está publicado pola editorial OQO na súa colección "Qontextos"; Caixa de cartón está escrito por Txabi Arnal e ilustrado polo iraniano Hassam Amekan ofrece unha crónica da inmigración diferente: unha historia triste cun final máis feliz, se podemos falar de felicidade, se esta existe despois de sufrir o que a protagonista ten sufrido. Unha historia chea de tristura e melaconlía que gana en optimismo e que está impregnada dese sorriso perenne que o ser humano tende a reconstruír para vivir.
.jpg)
sen conseguir non emocionarme en todas elas, está publicado pola editorial OQO na súa colección "Qontextos"; Caixa de cartón está escrito por Txabi Arnal e ilustrado polo iraniano Hassam Amekan ofrece unha crónica da inmigración diferente: unha historia triste cun final máis feliz, se podemos falar de felicidade, se esta existe despois de sufrir o que a protagonista ten sufrido. Unha historia chea de tristura e melaconlía que gana en optimismo e que está impregnada dese sorriso perenne que o ser humano tende a reconstruír para vivir.
As ilustracións, tremendamente plásticas, son símbolos das palabras e da historia, da fouteza da vida nunha caixa, da desesperanza, da esperanza, do optimismo, do amor... a figura sempre vermella da protagonista destaca sobre os tons marróns do libro e da súa contorna, que van caracterizar o conxunto das ilustracións.
Un libro imprescindible, un álbum que hai que ter, ler, reler, dar a ler, lérllelo a outras persoas... lembrando que está a evocar esoutro mundo que ás veces nos negamos a ver.
Un libro imprescindible, un álbum que hai que ter, ler, reler, dar a ler, lérllelo a outras persoas... lembrando que está a evocar esoutro mundo que ás veces nos negamos a ver.
38 comentarios:
Pareceme un conto que esta basado na realidade, coa pobreza, enfermidades... e moi triste.
este é un libro moi triste
é un libro fermoso, pero triste que ten un final algo máis alegre.
Este é un libro bastante triste aínda que non acaba tan mal.
esté libro é moi triste coma case todos os que leémos... pero ten un bo finsal a verdade gústoume moto : )
é un libro fermoso, pero triste aínda que ten un final algo máis alegre.
Aínda que é moi triste acaba ben,encantoume
un emociónase moito con este libro pero non acaba moi mal
Este é un libro triste....súa nai morre e ela vai para un orfanato... despois adoptana e é feliz coa súa nova nai ela quérea moito
Este libro é moi triste pero o final é bonito
Este libro é moi trise porque hai xente que non ten sentimentos da xente que non ten cartos.
Pareceume un libro moi femoso, triste pero ao final acaba ben.
è moi triste pero gustoume porque acaba ben
Este libro pareceme moi triste pero ao final todo acaba ben porque a rapaza acaba cunha boa familia.
Pareceme un libo triste porque a nai da nena morre e levana para un orfanato.
É un conto qe empeza de forma triste e acaba cun final feliz.Gustoume moito.
O conto pode estar ambientado na realidade dos países subdesenvolvidos.
É triste pero acaba ben.
Gustoume moito pero quitaríalle algunhas escenas trises.
Este ibro é triste porque a nai non ten cartos e decidiu emigrar coa súa filla,pero teñen tan mala sorte que o barco afundeu .Dáme moita pena cado a nena recorda á súa nai na cas dos pais adoptivos.
O libro comeza sendo moi triste, a nai sofre moito pola súa filla. E remata moi ben, a rapaza adóptaa una familia, inda que nunca se esquecerá do sorriso da súa nai.
E un libro que representa a pobreza e a miseria porque a cuna da nena era só unha simple caixa de cartón e ao final quedou sen nai .Aínda que por sorte a adoptaron.
O libro dá moita pena pola morte dá nai despois é un pouco mais alegre porque a nena ten unha familia que a quere.
Este libro e moi realista xa que mostra os aspectos da realidade como a pobreza, a emigracion e un pouco triste solo que acaba ben e eso é o bo.
A min particularme gustoume moito, xa que é unha maneira moi interesante de pasar un rato entretido e coñecer doutra maneira problemas da nosa sociedade.
Triste, quizais. Realista, tamén. Unha forma singular, orixinal e moi persoal de contar unha historia con tal sensibilidade. Un método concicudo para aqueles que teñen un falsa idea do que relamente é pasalo mal nos mundos que corren.
O libro é moi triste e moi alegre á vez xa que trata dunha situación que vemos todos os días nas noticias como é a pobreza e a inmigración pero que ao final remata cun final feliz.
O libro é moi triste ao principio, xa que trata da inmigración dunha muller coa súa filla pequena, pero ao final todo remata ben.
Unha histotia na que resalta un dos problemas da sociedade de antes e de hoxe tamén. A inmigración dunha nai coa súa única ca filla.Triste como non.
Un libro que trata aspectos moi realistas como: a pobreza a inmigración.É triste ver que isto segue pasando na realidade
Quizáis, a tristeza sexa o mellor término que resume este álbum , xa que amosanos un dos temas máis difíciles e actuais que perviven no tempo.
Pa min o máis bonito de todos. Conta a historia dunha nai e un fillo afectados pola migración. Ensínanos que aínda que a nosa casa sexa de cartón o importante é a xente que está ao teu lado e o cariño recibido.
A tristeza que nos amosa, sobre todo a forma que ten de facel, é moi boa, isto por desgraza é polo que pasan moitos días milleiros de persoas, pola contra de moitos casos, este rematan ben.
Para min é preciosa e horripilante á vez. A froma na que a nena relata a súa vida é moi dulce.
Este relato fala de moitos temas, en especial a pobreza e o recismo; e eu permítome añadir a idea de que na escuridade absoluta sempre podes atopar unha luz pola que sair.
Este conto é moi emocionante e triste á vez. Fala da inmigración e de todo aquelo que lles pasa aos inmigrantes cando intentan salvar á súa familia. Tamén pon a estes inmigrantes nunha posición moi pobre xa que teñen que vivir nunha caixa de cartón.
Maria Lamazares Taboada..
Este conto e moi realista xa que nos fala da emigración,a pobreza...pero remata con un bo final.
Despois de tanto tempo non logro recordar moi ben o que conta a historia, pero sí recordo que foi o relato co cal máis me emocionei, o que máis dor me transmiteu, sabendo que toda esa dor era real e que as historias máis duras sempre son as que ocorren na realidade.
Conta o que tiveron que aguantar os xudíos co mandato nazi, xa que tiñan que facer todo o que poideran para escapar e se non o conseguían intentar salvar a súa familia, como se reflexa neste conto.
Publicar un comentario