Clara Sánchez gañou o Premio Nadal 2010 con esta novela, Lo que esconde tu nombre. Unha lectura que engancha desde a primeira páxina ata a última, e cando chegas a esta, sentes que remate, porque é moi entretida. Non é a novela da túa vida, está claro, non é sequera unha novela inesquecible que deixará un pouso na nosas vidas. Non. É unha novela amena, ben escrita, que mantén ata o final o desexo de seguir e de saber máis, aínda que cando remata un séntese un pouco estafado por algunha que outra obviedade e un xeito de finalizar un tanto etéreo.
Dun tema moi, moi trillado, o nazismo, a autora consegue darlle unha volta e presentarnos uns nazis xa maiores, vivindo tranquilamente na costa española os seus últimos días, sen deixar de ser quen son, ante todo. Quizais sexa un tema manido, pero faise aquí orixinal precisamente por ese cambio de terzo. Moi novelesca, demasiado, se se pode empregar esta palabra cando se fala dunha novela. Pero é a sensación coa que rematei o libro, e non podo deixar de plasmala. Creo que sobre todo o final, como moi apresurado, resta "pulcritude" á novela.
Vós diredes, se a ledes, a vosa opinión. Mª Luz, onde estás?????
Dun tema moi, moi trillado, o nazismo, a autora consegue darlle unha volta e presentarnos uns nazis xa maiores, vivindo tranquilamente na costa española os seus últimos días, sen deixar de ser quen son, ante todo. Quizais sexa un tema manido, pero faise aquí orixinal precisamente por ese cambio de terzo. Moi novelesca, demasiado, se se pode empregar esta palabra cando se fala dunha novela. Pero é a sensación coa que rematei o libro, e non podo deixar de plasmala. Creo que sobre todo o final, como moi apresurado, resta "pulcritude" á novela.
Vós diredes, se a ledes, a vosa opinión. Mª Luz, onde estás?????
4 comentarios:
Estoy a punto de terminarlo y no puedo, todavía, opinar sobre el final. Por lo demás coincido, como tantas veces, contigo.
Marga
¡Estoy aquiiiiii´´´´´¡
Y sí, tu crítica es acertada. Sirve para pasar el rato, como tantas otras, pero se deja leer. Me gustó ese otro punto de vista, el de los nazis que se escaparon y vivieron sin remordimientos de conciencia,- vamos, casi lo mismo que ahora con estos u otros de toda índole y condición que duermen a pierna suelta y aquí no ha pasado nada-. Pero, en todo caso, me resultó entretenida.
Paramio, por fin!!! Estabas aí, agochadiña! Que ben!
Si que é entretida... case non corrixo pola súa culpa!
Marga, coincidimos "perigosamente"... non sei se será un andazo bibliotecario!
Publicar un comentario