Blogue de Gracia e de Anxo, blogue de pingas e de icebergs, do que nos preocupa ou nos chama a atención, de biblioteca e de aula.

30/09/10

Denso recendo a salgado

Gustoume esta novela de Manuel Portas editada por Xerais, Denso recendo a salgado, con trazos de novela negra ou cando menos policíaca. Novela coral onde os personaxes comparten -compartiron- xuventude e estudos, unha amizade común que a vida, como adoita suceder, foi partillando na maioría dos casos, aínda que agora coinciden -non sempre- destinos, traballos, familias... Gustoume esa presenza horaria en cada capítulo, intensificando a estrutura novelística nunha semana mentres imos debullando a vida de homes e mulleres que compoñen o cadro, nun protagonismo conxunto moi atractivo. Creo, porén, que o final non está ben conseguido, semella un pouco barulleiro, coma se o autor quixera rematar axiña e solventar a situación presentada a correr. Non pega ese ritmo acelerado co resto da novela, ese tiroteo sen xeito e ese desenlace que nos deixa un pouco pegados á última páxina anceiando que o remate sucedese doutro xeito, pois o ritmo inicial da novela, o descubrimento de personaxes, amores, odios, atraíanos doutro xeito. Uns personaxes reais que constitúen un dos atractivos desta lectura, propios, por certo, dunha novela coral onde ninguén é protagonista nin merece máis páxinas.
Moi recomendable.

2 comentarios:

Anónimo dixo...

Carísima Graça. Coincido case de pleno co teu comentario e iso que eu non fago parte do entusiasmo pola novela negra, se callar porque me empapei delas na miña adolescencia e mocidade. Porén, nesta de Portas o que máis me interesou foi a crítica social, ao xeito dalgúns novelistas nórdicos. Seica a nova proposta de Rivas vai ir tamén por ese camiño ou iso din.
Apertas desde a Fisterra, que tamén é terra de "trapicheo", alén de moitas outras virtudes, que as ten e xa que digo que son moitas.
Miro

Ronsel dixo...

Eu, pola contra, disfruto coa novela negra, como unha droga: de cando en vez teño que me dar un chute. E tamén me empapei dela de moza (non habería outra cousa?) pero sigo necesitándoa para evadirme, ou cando teño unha "crise lectora".
Saúdos dende Lalín, terra de claroescuros...

Neste blog utilizamos as imaxes con finalidade educativa. Se algunha delas estivera suxeita a dereitos de autor, rogamos que vos poñades en contacto connosco para retirala de inmediato.