De Heidi para Balbino

Carlos Negro agasállanos con este fermoso texto homenaxe a Balbino publicado en Terra e Tempo:

Benquerido Balbino:

Como che vai, meu vello amigo? Seica estes días andas de aniversario e así, coma quen non quere a cousa, alancaches xa ata os cincuenta anos! Medio século ateigado de angueiras e trafegos, mais polo retrato que tes a ben enviarme no teu último correo, vexo que aínda campas! Abofé que non che sentan mal as canas, mesmo semella que che dan un aquel de galanura que de mozo non tiñas. E no teu ollar intúo o mesmo lampo de enerxía que te levou un día a fuxires da casa e a percorreres mundo, tal como fixeran o teu irmao Miguel ou Lelo de Cidre, e que a ti che trouxo ata un pequeno hotel dos Alpes suízos.

Este Nadal pasámolo Pedro e as nenas (aínda que xa de nenas teñan pouco) na cabana que recibimos como herdanza do avó Tobías, que en paz descanse; a Dorfli xa chegou hai tempo a dura invernía; como ben sabes, son meses de profundísima escuridade, de toros grosos na lareira e encontros demorados coas amizades que se achegan ata as estacións de esquí para gozaren das súas vacacións (cada vez máis, vivimos atafegados por un enxame de turistas). Nestes últimos tempos os recantos máis fermosos da montaña xa non gardan aquela solemnidade agreste da nosa mocidade, mais aínda permiten conversas pausadas a carón do lume, horas de íntimo acougo baixo o denso silencio das nevaradas.

Tamén aproveito estas semanas para a lectura, ben desas novidades que se me van acumulando na mesa de noite, ben deses libros aos que sempre regreso porque xa son un anaquiño da miña biografía; debo confesarche que o pasado domingo, mentres fóra coriscaba arreo, abrín unha vez máis o antigo caderno das túas memorias, ese agasallo que me pousaches nas mans antes de regresares, xa para sempre, á túa pequena aldea do interior de Galicia; eses regos de letra torta e insegura labrados por un rapazote de pés descalzos que se consideraba a si mesmo un ninguén, mais que gardaba na arca do peito unha sensibilidade que eu nunca poderei deixar de admirar. Beizóns unha outra vez, meu irmao galego. Beizóns por me descubrir un país que eu ignoraba que existía, no occidente desta Europa que tanto nos desconcerta.

Non cho quería confesar, mais acudíronme as bágoas aos ollos cando entrei de novo no caderno secreto da túa nenez, nese microcosmos de caldo de boroa e mazarocas de millo, de pingueiras de chuvia e cantares de grilo, de croios e cadullos, de agros e corredoiras...un universo que, polo que intúo a través dos teus silencios, vai esmorecendo aos poucos, entre desercións urbanas e fascinacións consumistas; nada novo: o mundo troca, os cartos semellan mandar sobre as vontades, e os señoritos de antano convertéronse, como por arte de maxia, en especuladores do noso porvir.

Non sei se terá que ver coa idade, mais estas xornadas invernais murchan o meu espírito e pousan nel un amarguexo morriñento semellante ao que ti mesmo padecías cando lembrabas os regatos cantareiros da aldea ou o son das campás no día grande da festa; porque estas noites eu tampouco podo arredar do meu maxín as sombras amorosas do pasado: o avó Tobías, a tía Dete, o señor e a señora Sessemann e, por suposto, Clara, a quen nunca esquecerei mentres garde alento o meu peito. Mesmo ás veces, e aínda que semelle unha burla do mesmísimo demo, boto de menos aqueles berros estridentes da señorita Rottenmeier chamándome Adelaida con voz de distante autoridade.

Unha derradeira pregunta, meu vello amigo: segue a agromar cada primavera a cerdeira baixo a que soterraches ao Pachín? Agardo que si, e nada me gustaría máis que sentar de novo ao teu carón baixo as súas pólas para profundar sobre o devir das nosas vidas, ou sobre o pouso agridoce que deita a neve derriba das lembranzas.

Máis nada, meu Balbino; xa ves que hoxe andan ceibas certas treboadas nas entrañas, mais agardo saibas desculpalas.

Desde os altos cumes, co lume da amizade sempre aceso, recibe unha aperta de Heidi.

(e dálle tamén un saúdo agarimoso á túa irmá Celia!)