Viaje al pasado

Ler unha novela curta de Stefan Zweig é mergullarse na arte literaria en estado puro. Desta volta, de man do Acantilado, novamente, Viaje al pasado é unha reflexión sobre amor, desexo, ambición, paixón, afastamento, reencontro. Unha historia de amor que vivimos da man dun só protagonista, que entreveremos idealizado, xa que "todo o pasado foi mellor".
Coa súa prosa inigualable, consegue que non deixes o libro dende o comezo ata o final, agradecendo que sexa, así, tan curto e tan fermoso. Unha pequena gran xoia literaria grazas ao seu xeito de achegarnos aos tormentos interiores e ao noso propio inconsciente. Recoñezo que aínda que non lin moito del, todo o que pasou polas miñas mans, entusiasmoume.

Hacía más de nueve años que se habían visto por última vez. Separados desde entonces por una distancia insalvable, se sentían doblemente violentos al estar juntos de nuevo sin poder iniciar una conversación. ¡Dios mío, qué largos, qué vastos habían sido aquellos nueve años, cuatro mil días y cuatro mil noches, hasta ese día, hasta esa noche! ¡Cuánto tiempo, cuánto tiempo perdido! Y, sin embargo, en su mente destacaba un único recuerdo, un segundo antes de haberse conocido, el principio del principio.