A cidade sen roupa ao sol

Gustoume este poemario de Margo do Val cun título tan fermoso: A cidade sen roupa ao sol publícao Espiral Maior. Un percorrido vital cheo de inquedanzas, de preguntas que admiten resposta ou a procuran, de torres frías onde poder salvagardarse, de metáforas que constrúen as páxinas, de poemas que son unha declaración de intencións: seren poesía dunha poeta muller. Porque a roupa tendida está a secar, coma a vida que evolúe, que anda paseniño, que se declara e que reflexiona, que olla o pasado para chegar a ser presente e ter a posibilidade de se converter en futuro. E nesa ollada ao pasado hai melancolía, conscente ou non, por unha nenez perdida, pero hai tamén frustración que emigra, e a emigración é mesmo vergoña ante a hiprocrisía. E sobre todo isto planea o amor á lingua, á terra, á nai. E á poesía, tal como declara nas súa lecturas: "Arden as palabras".

Ela
Única moneca desta terra
Garda
Que ninguén vulnere o seu espazo
E se deteña diante da máis feble das fronteiras
A que leva ao país da soidade
Tantas veces elixido
Fóra na cidade
Nada importan os papeis ciscados polo chan
Nin os libros pousados en zapatos de tacón
A memoria dos obxectos revolve o seu armario
Onde garda os pantalóns de Valie Export
Ela
Caon arma na man sabe que a cidade aínda
Debe vivir o Genitalpanik
Ese ataque necesario
Das monecas princesiñas das casas coma esta
De Laurie Simmons
Para quen cose a súa mamá costureiriña de aldea.