Vémonos na mani

Hoxe estamos na manifestación. Por iso, o resto do día este blogue permanecerá calado e non terá as súas seccións habituais. Un mínimo sinal de protesta ante tanta presión do poder. Un moi pequeno dereito á rabechada.
Vaia por diante que non protestamos -como se cre- porque nos fagan traballar máis. Case todos e case todas, mestres e profes, traballamos moitas máis horas das que marca o noso horario. Permanecemos nos centros de ensino máis horas e dedicamos infinitas horas a preparar, buscar, procurar, máis e mellor traballo para o noso alumnado. Horas para corrixir exames, horas lendo lecturas xuvenís axeitadas, horas procurando na rede mellores exercicios, horas forxando materiais, horas elaborando actividades que nos levarán a máis horas... Horas que ninguén nos paga e que ninguén recoñece. Doe. Doe escoitar que somos lacazáns e que só protestamos por ter que traballarmos máis. Máis?
Doe que queiran acabar co ensino público. Somos conscientes, máis ca nunca, de que cada paso que dan vai en detrimento da boa calidade do ensino. Sabemos de centros nos que falta profesorado, de centros nos que non mandaron substitutos, de centros que a pesar de ter suficiente profesorado obrigaron a ter aulas de ESO con case 30 alumn@s cando era suficiente o profesorado para ter menos ratio e por tanto mellor atención co alumnado. Sabemos de profes-bibliotecarios que non teñen fins de semana, de profes que coidan o medio ambiente e se meten na Axenda 21 a cambio de nada, de profes que pasan tardes e tardes (supostamente libres) nos clubs de lectura, de profes que van días e días de excursión -pregando a ese deus que todo o pode que non ocorra nada malo porque toda a responsabilidade é deles-, de directores que permanecen no seus centros dende as 8,30 da mañá ata as 22,00 da noite, de profes comprometidos coa nosa lingua que inventan -en situacións cada día máis difíciles- mellores actividades para lembrar ao alumnado que a nosa lingua é nosa, de profes que loitan por estar ao día nas TICS, de profes que fan cursos nas vacacións para estar ao día e saber máis, de profes que fan intercambios con estranxeiros para aprender deles e con eles, de profes que achegan a comarca ao seu alumnado co Proxecto Ríos, de profes que non sabes cal é o seu futuro porque veñen de unificar centros -a finais de xuño- ou de suprimilos ou... A lista é interminable.
Que hai moito que mellorar? Que hai profesores que non merecen tal nome? Si. Pero é aí precisamente onde non funciona a inspección. Unha inspección que semella ultimamente só preocupada por cuestións burocráticas e que busca no papelorio (programación, memoria...) o problema ao fracaso escolar. Unha inspección -e por tanto unha Consellería- que esquece que o noso traballo é esencial porque traballamos con seres humanos, e que eles constitúen o futuro do noso país. E eles son unha maioría, non a minoría dos privados, que adoitan telo fácil porque as súas condicións de vida así o demostran.
Teriamos que falar moito máis, pero as nosas palabras semellan inútiles. Quizais non o sexan as nosas acción. Por iso, hoxe, vémonos na manifestación.