Gústanvos os filmes de terror? Se a resposta é afirmativa, apresurádevos a ler este libro. Se a resposta é negativa, dá igual, a min non me gustan e este álbum ilustrado tenme totalmente conmocionada... e co estómago completamente revolto. Xa o rematei hai unhas horas e sigo en estado de shock.
Pero de que raios estou a falar? Dun impresionante libro publicado por Libros del Zorro Rojo chamado La condesa sangrienta e que non é nin máis nin menos da miña admirada Alejandra Pizarnik, cunha fantásticas -e tremendas- ilustracións de Santiago Caruso.
O libro está dividido en once partes intensas nas que se describen o que supostamente aconteceu entre as paredes do castelo de Čachtice. E o mérito da autora é describir ese intenso horror e as atrocidades cometidas do xeito en como o fai, poeticamente, mesmo coma se fose fermoso. As ilustracións en negro e vermello (escuridade e sangue) son alucinantes.
Así pois, a pesar de todo, texto e imaxe, conforman un conxunto de tal beleza que é imposible -repito, a pesar do tema- non gozar deste libro, un álbum deses impresionantes aos que nos ten (mal)acostumados esta editorial.
«Sentada en su trono, la condesa mira torturar y oye gritar. Sus viejas y horribles sirvientas son figuras silenciosas que traen fuego, cuchillos, agujas, atizadores; que torturan muchachas, que luego las entierran. Como el atizador o los cuchillos, esas viejas son instrumentos de una posesión. Esta sombría ceremonia tiene una sola espectadora silenciosa.»
Aquí tedes un fragmento máis longo.
Pero de que raios estou a falar? Dun impresionante libro publicado por Libros del Zorro Rojo chamado La condesa sangrienta e que non é nin máis nin menos da miña admirada Alejandra Pizarnik, cunha fantásticas -e tremendas- ilustracións de Santiago Caruso.
O libro está dividido en once partes intensas nas que se describen o que supostamente aconteceu entre as paredes do castelo de Čachtice. E o mérito da autora é describir ese intenso horror e as atrocidades cometidas do xeito en como o fai, poeticamente, mesmo coma se fose fermoso. As ilustracións en negro e vermello (escuridade e sangue) son alucinantes.
Así pois, a pesar de todo, texto e imaxe, conforman un conxunto de tal beleza que é imposible -repito, a pesar do tema- non gozar deste libro, un álbum deses impresionantes aos que nos ten (mal)acostumados esta editorial.
«Sentada en su trono, la condesa mira torturar y oye gritar. Sus viejas y horribles sirvientas son figuras silenciosas que traen fuego, cuchillos, agujas, atizadores; que torturan muchachas, que luego las entierran. Como el atizador o los cuchillos, esas viejas son instrumentos de una posesión. Esta sombría ceremonia tiene una sola espectadora silenciosa.»
Aquí tedes un fragmento máis longo.
2 comentarios:
EStes de Zorro están que se salen.
A verdade é que si... por desgraza para o meu petiño...
Publicar un comentario